บทที่ 2 เข้าหอคืนแรก

หลังจากพิธีกราบไหว้ฟ้าดินของนางกับจื่อหานเสร็จสิ้นลง ลู่ชิงก็ถูกพาเข้ามาในห้องหอขนาดใหญ่ที่ประดับตกแต่งด้วยผ้าไหมมงคลสีแดง สาวใช้ตัวน้อยเร่งตรวจสอบความเรียบร้อยภายในอยู่สักพัก ก่อนเดินจากไป ทิ้งให้ลู่ชิงเคว้งคว้างเหมือนคนไร้ที่พึ่งเพียงลำพัง

เมื่อทุกอย่างเงียบสงบลง ลู่ชิงก็รีบเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกทันที นางเร่งฝีเท้าไปยังประตูหน้าห้องก่อนเป็นอันดับแรก ฝ่ามือขาวนวลยกขึ้นผลักประตูสุดแรงเกิด แต่กลับไร้ความเคลื่อนไหวใดๆ ประตูบานใหญ่ยังคงนิ่งสนิทดังเดิม เสมือนว่าเรี่ยวแรงของนางเป็นเพียงสายลมพัดผ่านเท่านั้น

“ขังข้าไว้ในห้องเลยหรือ” ร่างบางบ่นพึมพำด้วยความรู้สึกขัดใจ นางเร่งฝีเท้าค้นทางทางออกต่อไปอย่างไม่ลดละ

หน้าต่างบานแล้วบานเล่าถูกฝ่ามือเรียวยาวผลักจนสุดแรง แต่ก็ไร้ซึ่งความเคลื่อนไหวเช่นทุกครั้ง หน้าผากกว้างมนชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาเนืองๆ จากความเหนื่อยล้า ลู่ชิงต้องประคองร่างกายตนเองกลับมานั่งลงบนเตียงอย่างช่วยไม่ได้

หนทางหนีถูกปิดไว้ทุกช่องทาง ความปรารถนาอยากใช้ชีวิตอิสระของนางเริ่มริบหรี่ลงเต็มที ลู่ชิงคนเดิมเป็นเพียงลูกสาวร้านขายขนมในตลาด หลังพ่อแม่จากไปนางจึงไร้ญาติขาดมิตร คิดจะพึ่งพาคนอื่นคงเป็นไปไม่ได้ ไม่มีผู้ใดชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยนให้ตนเองลำบากหรอก

จื่อหานมีอิทธิพลในเมืองนี้มาก เขาเป็นเจ้าของเหลาอาหารหย่งเหอ โรงสุรา และหุ้นส่วนบ่อนพนัน เรียกได้ว่ามีฐานะเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองเลยก็ว่าได้ เหตุผลที่เขาพาตนเองเข้ามาเกี่ยวข้องกับนางจนเลยเถิดถึงขั้นแต่งงาน แค่เพียงเพราะอยากแก้แค้นมู่เฉิน ชายผู้ทำให้หญิงสาวอันเป็นที่รักต้องจบชีวิตลง และทายาทคนเดียวของเหลาอาหารเตียจิงฮ้งคู่แข่งตลอดกาล

“ไม่มีหนทางให้ข้าหนีออกไปได้เลยหรือ” ลู่ชิงอยากทุบกำแพงห้องให้พังเสียจริง ทำไมนางต้องแต่งงานกับตัวร้ายอย่างจื่อหาน สวรรค์คิดอะไรอยู่ คนดื้อด้านเช่นเขาพูดคุยด้วยก็เปลืองน้ำลาย

เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยกันของชายหนุ่มหลายคนดังขึ้นให้ได้ยินเป็นระยะ ลู่ชิงแนบหูฟังเสียงเหล่านั้นผ่านประตูอยู่นาน พอมั่นใจว่าเป็นเสียงของจื่อหานก็รีบเอาผ้าคลุมหน้า แล้วกลับมานั่งลงบนเตียงด้วยท่าทางสงบเสงี่ยมเช่นเดิม นางเกิดความกลัวขึ้นมาในใจกระทันหัน เวลาเข้าหอของนางกับจื่อหานใกล้เข้ามาทุกที ลู่ชิงไม่รู้ว่าต้องรับมือกับเขาอย่างไร นางภาวนาขอให้ตนเองรอดพ้นคืนนี้ไปได้อย่างปลอดภัย รวมถึงไร้มลทินใดๆ แปดเปื้อนทุกประการ

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของบุรุษทรงพลังอย่างจื่อหานด้วยความง่ายดาย เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้เตียงนอนที่มีร่างบางนั่งอยู่พร้อมกับสีหน้าไร้อารมณ์ ก่อนจะเอื้อมมือมาเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกแล้วโยนทิ้งไป

“ข้าทำให้เจ้ารอนานใช่หรือไม่ พอดีนั่งดื่มกับเหล่าสหายจนลืมเวลา” คนตัวโตบอกเล่า พลางเชยคางเรียวเล็กของเจ้าสาวพลิกไปมา

“จะ เจ้าค่ะ” ลู่ชิงพยายามหลบตาเขาอย่างสุดความสามารถ นางอยากกระชากมือใหญ่ออกจากปลายคางมนของตนเองเหลือเกิน แต่ดันไม่กล้า

“พูดง่ายขึ้นเยอะ ถอดเสื้อตัวนอกให้ข้าที ข้าร้อน” จื่อหานออกคำสั่งกลั่นแกล้งนางไม่หยุด อยากรู้เหลือเกินว่าพรุ่งนี้มู่เฉินจะมีปฏิกิริยาอย่างไร เมื่อพบเจอหญิงสาวในดวงใจ มีร่องรอยการเสพสังวาสจากเขา

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ ท่านพี่จะอาบน้ำก่อนหรือไม่” ลู่ชิงออดอ้อนเอาใจเต็มที่ ในหัวเล็กๆ ของนางกำลังคิดหาทางรอดให้ตนเองด้วยความลนลาน

“ดีเหมือนกัน อาบน้ำให้สดชื่นสักหน่อย จะได้มีแรงเล่นสนุกกับเจ้าตลอดคืน”

“ตะ แต่ว่า พวกเรายังไม่ได้ดื่มสุรามงคลกันเลย ท่านพี่ควรทำตามประเพณีให้ถูกต้องก่อนนะเจ้าค่ะ”

“เรื่องมาก!!” เขาตะคอกเสียงดังใส่คนตัวเล็กด้วยความรำคาญ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะอาหารที่มีเหล้ามงคลวางไว้ตามคำร้องขอ

ลู่ชิงรีบจ้ำอ้าวเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามด้วยความดีใจ นางตระเตรียมรินเหล้าใส่จอกสองใบอย่างขะมักเขม้น เมื่อเสร็จแล้วจึงยื่นจอกสุราให้เขา ก่อนคล้องแขนกันดื่มตามแบบฉบับซีรี่ย์ที่เคยเห็นผ่านตา

“ท่านพี่ดื่มเป็นเพื่อนข้าอีกหน่อยได้หรือไม่ ข้ารู้สึกตื่นเต้นเกินไป กลัวจะปรนนิบัติท่านได้ไม่ดี” ลู่ชิงพยายามหาข้ออ้างเพื่อให้เขาตกหลุมพรางดื่มสุราต่อ

“รินมา”

สุราแก้วแล้วแก้วเล่าถูกส่งเข้าปากจื่อหานไม่หยุดหย่อนอย่างกับน้ำเปล่า เขาไม่มีอาการมึนเมาให้เห็นแม้แต่น้อย แม้ว่าสุราในไหจะถูกดื่มไปกว่าครึ่งแล้วก็ตาม ลู่ชิงลอบถอนหายใจพร้อมกับขมวดคิ้วเรียวบางด้วยความรู้สึกสงสัย นางดื่มเหล้าในไหไปหลายจอกแล้วเช่นกัน เหล้าชนิดนี้แรงมาก ถ้าไม่ติดว่านางคอแข็งเพราะชอบทดลองดื่มของมึนเมาตอนเป็นเชฟ ป่านนี้คงร่วงไปกองกับพื้นแล้ว

“ดื่มซะ” จื่อหานยื่นจอกสุราให้นางแกมบังคับ ลู่ชิงจึงต้องจำใจรับมาดื่มอย่างช่วยไม่ได้

“ดื่มอีก” สุราถูกยื่นเข้ามาจ่อปากนางด้วยความเร็ว

“ทะ ท่านพี่ ข้าดื่มแล้ว จอกใบนี้เป็นของท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะ” ลู่ชิงบ่ายเบี่ยงพลางขยับจอกสุราเข้าหาจื่อหานด้วยความนุ่มนวล นางลูบไล้ปลายนิ้วของเขาบางเบาเพื่อยั่วยวนอีกเล็กน้อย ก่อนผละออกมา

“หึ แสดงเก่งจริงนะ คิดว่าข้าโง่งมจนไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเจ้าหรืออย่างไร”

จื่อหานแย้มรอยยิ้มเกลียดชังออกมา เขากระชากแขนลู่ชิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามให้ลุกขึ้น ก่อนคว้าไหสุรามากรอกปากนาง ลู่ชิงสำลักสุราหน้าแดงหน้าดำเพราะตั้งตัวไม่ทัน นางไม่คิดเลยว่าจื่อหานจะกล้าทำร้ายนางถึงเพียงนี้ เขาป่าเถื่อนเกินไป หากจื่อหานปล่อยนางช้ากว่านี้อีกนิดเดียว นางได้สำลักเหล้าตายอย่างแน่นอน

“พูดจาดีๆ กับคนอื่นไม่เป็นหรือไง คิดว่าใช้กำลังบังคับใครก็ได้อย่างนั้นหรือ เจ้าชั่วช้าเกินไปแล้วจื่อหาน” ความอดทนของนางสิ้นสุดทันที ลู่ชิงต่อว่าเขาเสียงดังไม่มีเกรงกลัวอีกต่อไป

“ปากดีนักนะ!!” ผู้กระทำความผิดไม่ยี่หระสักนิด น้ำเสียงเย็นชาของเขาตอบโต้กลับมาไร้วี่แววความเห็นใจ

“แค่นี้ยังน้อยไป คนเยี่ยงเจ้าสมควรถูกทรมานตายเสียมากกว่า” อานุภาพของแอลกอฮอล์ ทำให้ลู่ชิงกล้าต่อล้อต่อเถียงมากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า

“ข้าทรมานเจ้าให้ดูเป็นตัวอย่างก่อนดีไหม ถ้าเจ้ารอดคืนนี้ไปได้ค่อยกลับมาทรมานข้า” จื่อหานข่มขู่นางไม่ลดละ

“ท่านจะทำอะไร” ลู่ชิงหวาดผวากับน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมที่เขาเปล่งออกมา

“เข้าหอกับเจ้าไง เรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมถึงโง่นัก”

“อย่าเข้ามานะ ผู้ชายกวนประสาทเช่นท่าน สมควรตีให้ตาย”

“ลำพังเดินหนียังดูทุลักทุเลจนรำคาญลูกตา คนเยี่ยงเจ้ามีปัญญาทำอะไรข้าได้”

จื่อหานสาวเท้าเข้าใกล้ลู่ชิงเรื่อยๆ ในขณะที่นางกำลังถอยหนีอย่างลนลาน เมื่อหนทางหนีสิ้นสุดลง แผ่นหลังบางจึงแนบชิดเข้ากับฝาผนังอย่างเลี่ยงไม่ได้ คนตัวโตส่งยิ้มยียวนมาให้ด้วยความสมเพชเวทนา ก่อนกระโจนเข้าไปกักขังนางไว้ อ้อมแขนจื่อหานแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า แม้ว่าลู่ชิงจะทุบตีเท่าไหร่เขาก็ไม่สะทกสะท้าน

ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้สะโพกผายของนางด้วยความชื่นชอบ เขาเพิ่มแรงบีบเนินเนื้อส่วนนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ ตามความพอใจ โดยไม่ไถ่ถามผู้ถูกกระทำเพียงนิด ใบหน้าคมเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวนวลเพื่อสูดดมกลิ่นกายสาวจนเต็มปอดด้วยความหื่นกระหาย

ลู่ชิงนิ่วหน้าแสดงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง สัมผัสจาบจ้วงไร้มารยาทจากเขาทำให้นางรู้สึกสะอิดสะเอียนแทบทนไม่ไหว

“เจ้าไม่พอใจหรือฮูหยิน อยากให้สามีทำมากกว่านี้ใช่หรือไม่” จื่อหานเลื่อนฝ่ามือเข้าไปกอบกุมเต้างามของลู่ชิงอย่างถือวิสาสะ มือหนาเคล้นคลึงลูกท้อขนาดพอดีมือไปมาด้วยความหลงใหล เขาอยากก้มหน้าหน้าเข้าไปดูดชิมรสชาติเหลือเกิน ติดก็แต่มือน้อยๆ ที่ปัดป้องไม่ยอมเลิกรา

จื่อหานรวบมือสองข้างของลู่ชิงขึ้นไว้เหนือศีรษะ ส่วนใบหน้าคมก็เริ่มทำงานทันที ริมฝีปากบางเคลื่อนที่เข้าไปจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่มเพื่อเสาะหาน้ำหวานดื่มดับกระหาย ลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปในโพรงปากอุ่นอย่างง่ายดายเพราะความช่ำชอง ความนุ่ม ความร้อน และกลิ่นเหล้ามงคลที่เพิ่งดื่มเข้าไป ช่วยกระตุ้นเลือดร้อนในกายชายหนุ่มให้พลุ่งพล่านอีกครั้ง

“ท่าน พะ พี่ ข้าหายใจไม่ออก” ลู่ชิงรวบรวมลมปราณเอ่ยประท้วงออกมา จูบกระชากวิญญาณของจื่อหานกลืนกินนางจนแทบยืนไม่ไหว

“อื้มมม ขออีกหน่อย” คนตัวโตเลื่อนใบหน้าลงไปยังซอกคอขาว เขากำลังหน้ามืดตามัวดอมดมกลิ่นกายสาวของภรรยาจนหลงลืมทุกอย่าง

“อะ อ๊ะ ท่านพี่อย่า อย่า อื้ม” ลู่ชิงร้องห้ามเสียงสั่น ริมฝีปากร้อนของจื่อหานครอบครองเต้างามพลางดูดเลียไปมา เจ้าของเต้าพยายามหักห้ามใจจากความรู้สึกวาบหวามที่เขามอบให้สุดความสามารถ แต่ก็กระทำได้ยากเย็นเหลือเกิน

จื่อหานไม่ได้สนใจคำร้องขอเสียงเบา เขาก้มหน้าก้มตาซุกไซร้เต้างามไม่หยุดหย่อน เสมือนว่าห่างหายจากการเสพสมมานาน ความหอมหวานของนางยิ่งดื่มกินมากเท่าไหร่ ยิ่งติดใจมากขึ้นเท่านั้น

“หยุดนะ จื่อหาน ข้าบอกให้หยุด!!” ลู่ชิงฟาดฝ่ามือสะเปะสะปะถูกท้ายของสามีโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งจื่อหานร่วงหล่นลงบนพื้นนอนแน่นิ่ง นางถึงได้สติอีกครั้ง

“ทะ ท่าน ตะ ตายหรือยัง” ลู่ชิงกระวีกระวาดเข้าไปตรวจสอบลมหายใจของสามีด้วยความตื่นตระหนก พอรู้ว่าเขายังไม่ตายนางก็รู้สึกดีใจราวกับขึ้นสวรรค์

“เฮ้อ ข้านึกว่าเผลอปลิดชีพท่านไปเสียแล้ว” นางบ่นพึมพำอีกเล็กน้อย ก่อนถอยห่างจากร่างสูง ลู่ชิงก้าวเดินไปยังเตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้า ในที่สุดก็ได้นอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจเสียที แต่อนิจจาเจ้ากรรมช่างใจร้าย นางเอกดวงซวยเผลอเหยียบชายกระโปรงตนเองสะดุดล้ม ศีรษะนางกระแทกเข้ากับขอบเตียงจนสลบไป ภาพร่างบางนอนแน่นิ่งบนพื้นเคียงข้างสามีตัวร้าย ช่างเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกเสียเหลือเกิน