บทที่ 3 ตัดขาด

“อะ โอ๊ย อืมม เจ็บๆๆๆ” ความเจ็บปวดเล่นงานอย่างหนักหน่วงเมื่อร่างบางเผลอขยับตัว ลู่ชิงขมวดคิ้วมุ่นข่มความเจ็บปวดเอาไว้สุดกำลัง ดวงตากลมโตฝืนเปิดขึ้นอีกครั้ง พลางสำรวจร่างกายตนเองด้วยความเชื่องช้า

นางพบว่ารอบแขนมีรอยฟกช้ำจากการกระทำของจื่อหานอยู่ไม่น้อย ลู่ชิงปรายตามองไปยังตัวต้นเหตุเพื่อคาดโทษ แต่กลับไม่พบเขาอยู่ในห้องเสียแล้ว นางประคองร่างกายอันบอบช้ำนั่งลงบนเตียงด้วยความเจ็บปวด นิ้วมือเรียวคว้ากระจกแบบโบราณไม่ไกลจากเตียงนอนขึ้นมาตรวจสอบใบหน้าตนเองให้ถี่ถ้วน

“โอ้โห หน้าผากมีรอยแผลทั้งสองข้าง แถมท้ายทอยยังปวดหนึบไม่หาย ข้าไม่ใช่นางเอกหนังจำเลยรักนะ ที่จะยอมให้ผัวเฮงซวยรังแกได้” ลู่ชิงโมโหเลือดขึ้นหน้า นางเอกนิยายบ้าบออะไร ถ้าอยู่ในโลกความเป็นจริงนางแจ้งตำรวจมาลากคอผัวเฮงซวยเข้าตารางไปแล้ว

“ฮูหยิน อาหารเช้ามาแล้วเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวหนา ส่งเสียงรายงานให้รับทราบ เพื่อขออนุญาตก่อนเข้ามา

“อืมม เข้ามาได้”

“นายท่านของพวกเจ้าคงไม่ได้ใส่ยาพิษในอาหารให้ข้ากินใช่ไหม” ก่อนสาวใช้ตัวหนาเดินออกไป ลู่ชิงยังไม่วายสอบถามด้วยความขุ่นเคือง

“เปล่าเจ้าค่ะฮูหยิน ขวดเล็กๆ นั่นเป็นยาสมุนไพร ใช้สำหรับทาบาดแผลเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวหนายืนยันหนักแน่น นางรู้ว่าฮูหยินไม่เต็มใจแต่งงาน แต่ไม่คิดว่าเลยว่าเจ้านายทั้งสองคนจะไม่ถูกคอกันถึงเพียงนี้

“นายท่านของพวกเจ้าไปไหน” ลู่ชิงสอบถามเพิ่มเติมเมื่อรู้ว่าเขายังหลงเหลือความเป็นคนอยู่บ้าง

“นายท่านไปตรวจสอบความเรียบร้อยที่บ่อนพนันเจ้าค่ะ กลับมาอีกทียามโหย่ว ฮูหยินมีเรื่องรีบร้อนอันใดหรือไม่ เดี๋ยวบ่าวแจ้งนายประตูไปส่งข่าว”

“ไม่มีอันใด ข้าแค่ปวดเมื่อยร่างกายนิดหน่อยเลยอยากพักผ่อน เจ้าอย่าให้ใครเข้ามารบกวนเวลานอนของข้าก็พอ”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้รับคำก่อนจากไป

ลู่ชิงมองอาหารในสำรับด้วยความเบื่อหน่าย อาหารจีนจืดชืด น้ำมันเยิ้มแบบโบราณ ช่างไม่ถูกปากเอาเสียเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องอดทนกลืนเข้าไป การหลบหนีต้องใช้พลังงานมาก นางไม่อยากอยู่ในจวนให้จอมวายร้ายจื่อหานรังแกอีกแล้ว

ชุดฮันฝูสีฟ้าอ่อนถูกเลือกมาสวมใส่อย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยเนื้อผ้าที่ทำมาจากวัสดุชั้นกลางคงทำให้นางกลมกลืนกับชาวบ้านทั่วไปได้ ลู่ชิงแต่งแต้มใบหน้าเพื่อปกปิดรอยฟกช้ำอีกเล็กน้อยก่อนเตรียมตัวหลบหนี ประตูหน้าต่างในเรือนไม่ได้ถูกปิดกั้นจากภายนอกเฉกเช่นเมื่อคืนอีกต่อไป เพียงแต่บริเวณรอบๆตัวเรือนยังมีบ่าวรับใช้เฝ้ายามอยู่บ้าง

หากหลบหนีผ่านประตูเรือนคงโจ่งแจ้งเกินไป นางจึงเลือกปีนป่ายหน้าต่างฝั่งขวาของห้องที่อยู่ติดกับสวนดอกไม้แทน โชคดีว่าหน้าต่างไม่สูงจากพื้นดินมากนักจึงปีนออกมาได้ แต่อุปสรรคใหญ่ในครานี้เห็นจะเป็นการปีนกำแพงจวนต่างหาก กำแพงหินตั้งตระหง่านแสดงอำนาจจนร่างบางลอบถอนหายใจ กำแพงสูงใหญ่ปานนี้นางจะเอาปัญญาที่ไหนปีนออกไปได้

แต่แล้วความคิดอันชาญฉลาดก็ผุดขึ้นมา ลู่ชิงจำได้ว่าบ้านจีนโบราณมีช่องเล็กๆ ตามกำแพงสำหรับสุนัข หากนางโชคดีค้นพบช่องนั้นขึ้นมา นางอาจลอดผ่านไปได้ ไม่รอช้ารีบเดินลัดเลาะกำแพงเพื่อเสาะหาหนทางไปสู่อิสระทันที นางทั้งหลบเลี่ยงเวรยามในจวนทั้งเดินหาไปพลาง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มใบหน้าบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าแสนสาหัสของร่างบาง

“จะ เจอแล้ว ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา” ลู่ชิงหัวใจพองฟูขึ้นมาคับอก อิสรภาพกำลังรอนางอยู่อีกฟากฝั่งของกำแพง ร่างผอมเพรียวลอดเข้าไปในช่องเล็กแคบด้วยความมุ่งมั่น ลำตัวช่วงบนลอดผ่านไปได้โดยสวัสดิภาพ ติดเพียงสะโพกผายส่วนล่างที่จื่อหานชอบขยำเล่นนั่นแหละที่ยังเป็นอุปสรรค ลู่ชิงเอียงตัวไปมาอยู่หลายครั้งกว่าจะลอดผ่านได้ เสื้อผ้าที่นางสวมใส่แปดเปื้อนคราบดินโคลนมากกว่าครึ่ง ทำให้ดูมอมแมมยิ่งนัก

“สำเร็จแล้ว ในที่สุดข้าก็เป็นอิสระเสียที” ร่างบางอุทานด้วยความดีใจ ลู่ชิงสาวเท้าออกห่างจากกำแพงที่กักขังตนเองไว้ เสมือนว่ากำแพงหลังนี้เป็นฝันร้ายของนาง

“ชิงเออร์ ชิงเออร์ เจ้าปลอดภัยดีใช่ไหม” บุรุษหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรเข้ามาประคองนางไว้ พร้อมกับไถ่ถามความเป็นไปด้วยสีหน้าทุกข์ระทม

“ท่านคือ เอ่อ มู่เฉิน” ลู่ชิงทักทายบุรุษหนุ่มตรงหน้า แม้เขาจะแตกต่างจากภาพวาดอิมเมจตัวละครในนิยายอยู่บ้าง แต่นางก็จำได้ดี เพราะเคยนั่งหวีดความหล่อของพระเอกอยู่ครึ่งค่อนวัน

“ จื่อหานทำร้ายเจ้าหรือไม่”

“อือออ ไม่เลย ข้าปลอดภัยดี” น้ำเสียงโทนสูงพร้อมกับหน้าตาเลิ่กลั่กของลู่ชิงทำให้คนฟังเชื่อได้ยาก

“ถ้าเขาทำร้ายเจ้าเมื่อไหร่ เจ้าสามารถบอกข้าได้ทันที ข้าจะไปจัดการให้”

“อ้าววว ท่านไม่ได้มาช่วยข้าหรือ”

คำถามหน้าซื่อตาใสของลู่ชิงทำให้บุรุษหนุ่มกระอักกระอ่วนขึ้นมาเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดด้วยซ้ำว่าจะพบนางในที่แห่งนี้ เพียงแค่เดินผ่านมาเท่านั้น ความบังเอิญกลับเล่นตลกเสียได้

“ชิงเออร์ เจ้าหนีออกมาได้อย่างไร” มู่เฉินเปลี่ยนหัวข้อสนทนาฉับพลัน เขายังไม่ต้องการซ้ำเติมนางให้เจ็บปวดอีกครา

“อ้อออ ข้าลอดช่องสุนัขมา รีบหนีกันเถอะ หากจื่อหานมาพบเข้าพวกเราจะมีภัย”

“ชิงเออร์ เจ้ารีบกลับจวนเสียเถอะ ข้าร่วมทางเจ้าไม่ได้”

“อะไรนะ ท่านพูดว่าอะไรนะ”

ลู่ชิงทวนถามด้วยความไม่เข้าใจ มู่เฉินมีอาการวิตกกังวลตั้งแต่พบนางแล้ว ไม่รู้ว่าเขามีเรื่องกังวลใจอันใด

“ชิงเออร์ฟังข้าให้ดี ต่อไปนี้พวกเราอย่าพบกันอีกเลย เจ้าตัดขาดจากผู้ชายเช่นข้าเสียเถอะ”

“ท่านกำลังบอกเลิกข้า”

“เป็นเยี่ยงนั้น”

“แล้วที่ข้ายอมแต่งงานกับจื่อหานเพื่อช่วยชีวิตท่านหล่ะ ท่านไม่คิดตอบแทนเลยหรือ ท่านบอกเลิกข้าเยี่ยงคนใจดำแบบนี้ได้ยังไง”

ลู่ชิงทวงถามความเป็นธรรมจากบุรุษรูปงาม มู่เฉินที่นางเคยชื่นชอบกลายเป็นคนแบบนี้ได้ยังไง แม้กระทั่งช่วยเหลือนางให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของสามีตัวร้าย ชายผู้นี้ยังปฏิเสธได้ลงคอ

“ข้าขอโทษ เจ้ารีบกลับไปเสียเถอะถ้าไม่อยากเดือดร้อน” คำพูดแสนเย็นชาของมู่เฉินถูกพ่นออกมาอย่างไร้เยื่อใย เขาก้าวถอยหลังห่างออกไปเชื่องช้า เปรียบเสมือนเป็นการบอกลาที่ไร้คำพูดใดๆ

ดวงหน้าเกลี้ยงเกลาซีดเผือดลงทันตา ลู่ชิงไม่คิดเลยว่าที่พึ่งสุดท้ายอย่างมู่เฉินจะทอดทิ้งนาง ถ้อยคำบอกเลิกของเขายังคงดังก้องไปทั่วโสตประสาทให้ได้ยินเป็นครั้งคราว น้ำตาหยดเล็กๆ ร่วงลงมากระทบพื้นดินซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้ว่าร่างบางจะพยายามฝืนไว้เพียงใด นางไม่สามารถตอบตนเองได้เลยว่าตอนนี้รู้สึกเช่นไร ตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาปัญหาต่างๆ ก็ถาโถมเข้าใส่จนแทบหมดแรง

ลู่ชิงเดินเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมายกระทั่งนางมาถึงตลาด ความวุ่นวายจากผู้คนภายนอกช่วยให้รู้สึกตัวอีกครั้ง ตอนนี้ลู่ชิงไม่สามารถพึ่งพาใครได้อีกแล้ว แม้ว่านางจะกลับไปอยู่ที่จวนของตนเอง อย่างไรก็คงไม่รอดพ้นจากเงื้อมมือของจื่อหานเช่นกัน หนทางสุดท้ายมีเพียงการหนีไปให้ไกลจากเมืองนี้เสีย

เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เร่งฝีเท้าเดินหารถม้าเพื่อว่าจ้างให้ไปส่งนอกเมืองทันควัน ลู่ชิงหลีกเลี่ยงการปะทะกับฝูงชนที่กำลังซื้อของเพื่อฝ่าไปถึงจุดหมายด้วยความยากลำบาก เดินหน้าได้เพียงไม่กี่ก้าวร่างบางก็กระแทกเข้ากับกำแพงมนุษย์จนหกล้มหน้าคะมำ บั้นท้ายงอนงามกระทบพื้นเสียงดัง ก่อเกิดความเจ็บปวดลุกลามไปทั่วสรรพางค์กาย

“โอ๊ยยย เจ้าเดินระวังหน่อยได้ไหม ข้ามีธุระสำคัญ” ลู่ชิงตำหนิชายร่างสูงด้วยความโมโห วันนี้นางก้าวเท้าออกจากเรือนผิดข้างหรืออย่างไร เหตุใดถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนนัก

“ฮูหยิน เจ้ามีธุระสำคัญอันใดหรือ”

“จะ จะ จื่อหาน”

“ตกใจอะไรเล่า จำหน้าผัวตัวเองไม่ได้หรือไง!!”

น้ำเสียงกรุ่นโกรธคล้ายจะบีบคอนางให้ตายเอ่ยทัก พร้อมกับแย้มรอยยิ้มชวนขนลุกส่งมาให้ ลู่ชิงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางลนลานหาข้อแก้ตัวอยู่สักพัก ก่อนโป้ปดออกมาด้วยรอยยิ้มจืดเจื่อน

“ขะ ข้ามาซื้อของไปทำอาหารเย็นเจ้าค่ะ ท่านพี่ทำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นนี้ ควรได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างมาก”

“คนเยี่ยงเจ้าเนี่ยหรือ มีความคิดอยากดูแลข้า”

“แหมมมท่านพี่ ข้าแต่งงานกับท่านแล้วนะเจ้าคะ ไม่ให้ข้าดูแลท่านจะให้ข้าดูแลใคร”

“มารยาเยอะเสียจริง”

จื่อหานตำหนิลู่ชิงที่กำลังกอดแขนเขาเพื่อออดอ้อนอย่างเอือมระอา นางคิดว่าทำเช่นนี้จะลบล้างความผิดของตนเองได้อย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ คนเยี่ยงเขาไม่เคยอ่อนข้อให้ใคร

“ท่านพี่ชอบอาหารแบบใดเจ้าคะ ข้าจะเลือกซื้อของไปทำให้” คนตัวเล็กหาได้ถือสา นางยังคงตีมึนใส่เขาเสมือนว่าไม่มีความผิดอันใด

“เหอะ ข้าไม่คิดให้อภัยเจ้าหรอก กลับถึงจวนเมื่อไหร่เจ้าได้รับโทษแน่นอน”

“ท่านพี่ เหตุใดถึงใจร้ายกับข้านักเล่า ต่อไปนี้ข้าจะเป็นเด็กดีของท่าน ไม่ดื้อไม่ซน ไม่คิดหนีอีกแล้วเจ้าค่ะ” ใบหน้าเล็กๆ ของนางก้มลงถูไถบนไหล่กว้างอย่างออดอ้อน ครานี้ต้องยอมโอนอ่อนเพื่อรักษาชีวิตตนเองไว้ก่อน รอให้มีโอกาสหนีเมื่อไหร่นางจะไปให้ไกลเลยคอยดู

“เลิกเอาใบหน้าอันสกปรกของเจ้ามาถูไถข้าสักที ข้ารังเกียจ”

“เจ้าค่ะ” ลู่ชิงเบือนหน้าหนีด้วยความหมั่นไส้ ผู้ชายอย่างเขาน่าพิศวาสตรงไหนกัน หลงตัวเองชะมัด ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อให้มีชีวิตรอดเท่านั้น

“อยากทำอาหารไม่ใช่หรือ ยืนงงอะไร ไปซื้อของสิ”

“ขอตำลึงด้วยเจ้าค่ะ”

“น่ารำคาญ เอาไป”

จื่อหานเขวี้ยงถุงเงินใส่มือลู่ชิงด้วยความเกียจคร้าน ร่างบางเสมองการกระทำอันไร้มารยาทของสามีด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองใจ อยากเขวี้ยงถุงเงินปาหัวเขาคืนนัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ หงุดหงิดใจเหลือเกิน