ตอนที่ 1 สงครามระหว่างมารกับเซียน

ภายในโรงเตี๊ยม กลางเมืองยวี่เทียน นักเล่านิทานแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีอ่อน กลืนกับเรือนผมหงอกขาวเกล้าขึ้นสูงประดับปิ่นไม้สีน้ำตาล กำลังเล่านิทานเรื่องหนึ่งอยู่ สีหน้าและน้ำเสียงสูงๆ ต่ำๆ พาให้เรื่องราวถูกถ่ายทอดออกมานั้น มีชีวิตชีวา 

“...เมื่อร้อยปีก่อน  ทุกท่านรู้หรือไม่ว่า อู๋เซียงอี๋ ประมุขเผ่ามาร บำเพ็ญตะบะมานับพันปีจนแก่กล้า ปกครองเผ่ามารด้วยความเที่ยงธรรม เผ่ามารต่างร่มเย็นเป็นสุข 

ยามนั้นเผ่าเซียน นำโดยหลัวเฟิง ต้องการแผ่ขยายอำนาจ ยึดครองเผ่ามนุษย์และมารมาเป็นของตนเอง จึงสั่งให้คนของเขาปลอมตนเป็นมาร สวมอาภรณ์สีดำ แต้มชาดบนหน้าผากอย่างมาร ออกเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ ทำให้เจ้าแคว้นเผ่ามนุษย์เข้าใจผิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นฝีมือเผ่ามาร จึงร้องต่อเผ่าเซียนให้ส่งคนไปปราบเผ่ามารให้สิ้นซาก…”

“ดูสิ เผ่าเซียนช่างชั่วร้ายนัก ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย เพราะความลุ่มหลง มัวเมาในอำนาจแท้ๆ เผ่ามารจึงต้องประสบกับเคราะห์กรรมเช่นนี้” เด็กหนุ่มผู้หนึ่ง แต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำ หน้าตาหมดจด ผิวพรรณขาวจัด ตัดกับเรือนผมดำขลับเกล้าขึ้น ผูกผ้าสีน้ำเงินเข้ม วางจอกน้ำชาลงบนโต๊ะโดยแรง จนน้ำชาในจอกกระฉอกออกมา ดวงตาคู่คมประดุจเหยี่ยว ภายใต้เส้นคิ้วมังกรยกเฉียงขึ้นวาววับ ริมฝีปากบางขยับเอ่ยถามนักเล่านิทานออกไปว่า

“แล้วอย่างไรต่อ” 

“...เช่นนั้นแล้ว หลัวเฟิงก็สบโอกาส ส่งกองทัพทหารเผ่าเซียนบุกเผ่ามารน่ะสิ แต่มีหรือจะสู้กองทัพอันแข็งแกร่งของเผ่ามารได้ ต้องพ่ายแพ้ไปทุกครา โอรสญาติพี่น้อง ล้วนแล้วแต่สังเวยคมกระบี่หยกโลหิต ทุกคราที่กระบี่หยกโลหิตต้องแสงจันทรา ฟาดฟันลงบนร่างของทหารเผ่าเซียนเหล่านั้น มีหรือพวกเขาจะรอดชีวิต ครั้งนั้น...ผืนดินเมืองยวี่เทียนของเราอาบย้อมไปด้วยเลือด

เมื่อไม่อาจปราบอู๋เซียงอี๋ได้ หลัวเฟิงจึงไปเชิญปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนลงจากตำหนักฉางชุนมาปราบมารอู่เซียงอี๋…”

“ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียน ใครอีกล่ะ” หนุ่มน้อยนักฟังนิทานอีกคนเอ่ยแทรกขึ้น พลางเคาะนิ้วมือลงกับโต๊ะไม้ตรงหน้า

“ได้ยินว่า เป็นจิ้งจอกสวรรค์ บำเพ็ญเพียรอยู่บนตำหนักฉางชุน เหนือยอดเขาเซียนกู่ เขาเป็นจิ้งจอกหนุ่มรูปงาม เห็นพวงหางสีขาวทั้งเก้าของเขาก็รู้ว่ามีวิชาอาคมแก่กล้าระดับปรมาจารย์ ดวงหน้าเรียวขาวดุจจันทราน่าเหมันตฤดู นัยน์ตาหรือก็งดงามราวตาพญาหงส์ เส้นคิ้วมังกรเรียงเป็นระเบียบปานวาดด้วยหมึกจีน จมูกโด่ง กลีบปากได้รูปงามเชียว แต่ใครจะรู้เล่าว่าทำนองกู่ฉินพิฆาตของเขานั้น ร้ายกาจนัก ต่อกรกับวิหคโลหิตของจอมมารอู๋เซียงอี๋ได้อย่างคู่คี่ สูสี หากจอมมารอู๋เซียงอี๋ไม่ธาตุไฟเข้าแทรกจนคลุ้มคลั่งละก็ ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนคงไม่มีทางเอาชนะ สังหารจอมมารของเราได้หรอก”

“ได้ยินว่า ก่อนจะเกิดสงครามระหว่างเผ่ามารกับเผ่าเซียน ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนกับจอมมารเป็นสหายรักกันไม่ใช่หรือ เหตุใดปรมาจารย์เซียนผู้นั้น จึงฆ่าสหายได้ลงคอ” นักฟังนิทานหนุ่มน้อยอีกคนเอ่ยถามแทรกขึ้นบ้าง

“พวกท่านไม่รู้อะไร พอจอมมารเกิดธาตุไฟเข้าแทรกแล้ว ก็กลับกลายร่างเป็นวิหคโลหิตเพลิง คลุ้มคลั่ง ทำร้ายผู้คน ทั้งเผ่าตนและเผ่าเซียน ล้วนแต่ล้มตายเป็นเบือ แม้แต่เด็ก สตรีที่ท่านเคยเมตตา ก็ยังไม่เว้น ที่ใดที่วิหคเพลิงบินผ่าน ล้วนแล้วแต่เกิดเพลิงไหม้ ดินแดนสองเผ่าล้วนกลายเป็นทะเลเพลิง หากปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนไม่ฆ่าจอมมาร ไหนเลยจะหยุดยั้งความเสียหายได้ แต่หลังจากสงครามน่ะสิ ช่างน่าเศร้านัก”

“น่าเศร้าอย่างไร” หนุ่มน้อยนักฟังนิทานอีกผู้หนึ่งถามแทรกขึ้นอีกหน ไม่รู้ว่าเหตุใด จึงนึกเกลียดชังปรมาจารย์เซียนผู้เข่นฆ่าสหายขึ้นมาครามครัน 

“ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนได้ทุ่มเทพลังปราณทั้งหมด ดีดฉินทำนองเวทย์ฟื้นฟูทุกสิ่งขึ้นมาใหม่น่ะสิ ได้ยินว่าทำนองนั้น สามารถทำให้ทุกสิ่งที่เคยเสียหาย คืนกลับมาเป็นดังเดิมได้ หากผู้ใดชะตายังไม่ถึงฆาต ก็ยังสามารถฟื้นคืนจากความตายได้ เมื่อพลังปราณหมดลง ท่านก็จบชีวิตตามสหายไป เฮ้อ… ช่างน่าเศร้าจริงๆ จะว่าไปก็น่าสงสารปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนอยู่เหมือนกันนะ” 

“น่าเศร้าตรงไหนกัน คนที่น่าสงสารควรจะเป็นจอมมารอู๋เซียงอี๋มากกว่า เขาไม่เคยทำผิดสิ่งใด แต่กลับถูกใส่ร้ายว่าก่อสงคราม ซ้ำยังถูกสหายฆ่าอีก” ยิ่งฟัง หนุ่มน้อยนักฟังนิทาน เจ้าของดวงหน้ามดจด งดงามราวรูปสลัก สวมอาภรณ์ดำก็ยิ่งโกรธแค้น ราวกับสิงที่เกิดขึ้น มันได้เกิดกับตนเองแล้วอย่างไรอย่างนั้น 

พลันภาพโรงเตี๊ยมกลางเมืองยวี่เทียนกับนักเล่านิทาน คนฟังนิทานมากมายก็มลายไป ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยภาพเส้นทางแคบ ทอดยาวไปเบื้องหน้า ภายใต้ผืนฟ้ามืดดำ ดูเหมือนตัวเขาเองจะกำลังเดินตามคนกลุ่มหนึ่งไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงป้ายบอกทาง “เส้นทางหวงเฉวียน” สองข้างทางเต็มไปด้วยดอกปี่อั้น ดอกไม้สีแดงเพลิงผลิบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมกำซาบใจ มองแต่ไกล จึงดูคล้ายเส้นทางแห่งนี้ปูด้วยพรมสีแดงดุจโลหิต จากที่เคยอ่านพบจากตำราในหอคัมภีร์ ที่แห่งนี้ดูคล้ายกับเส้นทางในดินแดนปรโลกไม่มีผิด 

เขายังไม่ตายไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงมองเห็นตนเองเดินตามผู้คนมากมาย ข้ามสะพานไน่เหอตัดผ่านแม่น้ำวั่งชวนไปได้

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ นี่คือความจริง หรือความฝัน” หนุ่มน้อยถามตนเอง ยามสองเท้าก้าวผ่านหินซานเซิง แลเห็นหอวั่งเซียงปลูกสร้างด้วยดินตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ด้านข้างหอแห่งนั้น มีหญิงชรายืนขายน้ำแกงอยู่

“แม่เฒ่า ท่านเป็นใคร” หนุ่มน้อยถามออกไป หากยังไม่ทันที่หญิงชราจะเอ่ยอะไรออกมา จิตของเขาก็ได้รับคำตอบเองว่า นางคือยายเมิ่ง ผู้ปรุงน้ำแกงลืมอดีต จากแม่น้ำวั่งชวนเบื้องล่างนั่นเอง 

“...เหตุใด ข้าจึงมายังสถานที่ประหลาดเช่นนี้ หรือว่า ข้าจะตายแล้ว…” หนุ่มน้อยถามตนเอง หากยังไม่ทันจะได้คำตอบ สายตาของเขาก็ไปปะทะเข้ากับชายผู้หนึ่ง สวมอาภรณ์ดำ ที่น่าแปลกก็คือ ชายผู้นั้นมีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเขาไม่มีผิดเพี้ยน จะต่างกันก็แต่รอยตรามารบนหน้าผาก ที่ไม่เพียงแค่รอยชาดแต้ม ทว่าตามารนั้นกลับยังคงเปิดอยู่ ภายในดวงตามาร เป็นสีแดงดุจโลหิต ดวงตาทั้งคู่แดงเจิดจ้า ฉายความร้าวราน อย่างไม่อาจปิดบังได้