นักฆ่าของมาเฟีย

ปัง ปัง ปัง!

เสียงของปืนดังขึ้น กลิ่นเขม่าดินปืนลอยมาแตะจมูก เยว่ซือในวัยสิบหกปีชักมือกลับจากการเล็งปืนไปที่เป้าหลังจากเจ้าตัวนั้นยิงเข้าเป้าตรงกลางสามนัด พ่นลมหายใจออกมาทางปากเบา ๆ ก่อนที่ปากเรียวสวยจะยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เป็นอย่างที่คาดมันต้องออกมาเพอร์เฟค เรื่องปืนนี่เขาถนัดนัก เพราะเนื่องจากเขาถูกเลี้ยงท่ามกลางแก๊งมาเฟียที่มีชื่อเสียงในจีน และแน่นอนเขาถูกเลี้ยงเพื่อขึ้นมาเป็นผู้นำมาเฟียในภายภาคหน้า ที่น่าเห็นใจคือ เยว่ซือไม่ค่อยมีช่วงเวลาวัยเด็กมากนัก เวลาในการใช้ชีวิตของเขาส่วนมากมักจะถูกทุ่มเทไปกับการฝึกที่แสนจะยากลำบาก การมีลมหายใจแต่ละวันไม่ใช่เรื่องง่ายเนื่องจากชีวิตที่เสี่ยงอันตราย

“นายน้อยสวี ทำได้ดีอีกแล้วนะครับ”

“อืม ลองทำได้ห่วยแตกสิคงไม่ใช่ฉัน แล้วนี่เป่ยไปไหน”

“คุณเป่ยเปียนรอนายน้อยอยู่ที่สวนครับ”

เยว่ซือไม่ตอบอะไรกลับ กรอกตาไปมา ทำไมเพื่อนสนิทเขาอย่าง ลู่เป่ยเปียน ถึงโปรดปรานสวนดอกไม้หลังบ้านเขานักหนา เข้าใจว่าถูกสร้างขึ้นมาอย่างส่วนตัวและกว้างขวาง แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้พวกดอกไม้ที่สีสันสดใสมันจะทำให้เป่ยคอยจ้องมองมันเสมอ ว่าแล้วก็ส่งปืนพกให้ลูกน้องข้างตัว เขาถอดถุงมือและเดินไปยังสวนด้านหลัง

“เป่ย”

ชายลูกครึ่งจีนสูงราวร้อยเจ็ดสิบ เอ่ยเสียงราบเรียบก่อนจะทรุดลงไปนั่งข้างกายเพื่อนสนิท ส่งสายตาให้ผู้ติดตามทั้งหลายแยกย้ายกันไปได้แล้ว เขาต้องการความเป็นส่วนตัวในการอยู่กับลู่เป่ยเปียน คนข้างกายหันมาสบตาเจ้าของดวงตากลม รอยยิ้มขยับกว้างเมื่อเห็นเพื่อรักกลับจากซ้อมปืน

“เสร็จแล้วเหรอเยว่ ว่าจะไปดูพอดี”

“อืม”

“หิวรึเปล่า”

ดวงตาสีดำสนิทผละสายตาจากดอกไม้สีม่วงอ่อน ช้อนขึ้นสบสายตากับเยว่ซือ คนถูกถามส่ายหน้าก่อนจะถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก ทำไมอากาศมันร้อนอย่างนี้นะ เยว่ซือคิดในใจแล้วเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่ส่องแสงแยงตาเขาจนต้องหยีตา ความร้อนระอุส่งผ่านมาทำให้เสื้อเริ่มเปียกชื้น

“อย่าไปมองมันตรง ๆ บ่อยเชียวเยว่ มันเป็นอันตรายต่อตาของนาย”

“ชีวิตฉันมันอันตรายกว่าการจ้องพระอาทิตย์เยอะนะเป่ย”

“ก็นั่นแหละ ชีวิตอันตรายอยู่แล้วก็อย่าหาอะไรที่มันอันตรายเพิ่มใส่ตัว”

ร่างร้อยเจ็ดสิบผละสายตาจากพระอาทิตย์ดวงโต เขาเบ้ปากใส่เพื่อนสนิทก่อนที่จะนอนราบลงไปกับพื้นหญ้า กลิ่นหอมของหญ้าอ่อนทำให้เยว่ซือรู้สึกผ่อนคลาย แต่อันที่จริงก็ไม่แน่ใจว่าที่รู้สึกแบบนั้นเป็นเพราะเป่ยเปียนอยู่ด้วยหรือเปล่า

“นายคงจะเป็นพ่อฉันอีกคน”

“ไม่ได้อยากเป็นพ่อ แต่อยากเป็นมากกว่าเพื่อน” ดวงตาคมจ้องมองเยว่ซือที่นิ่งค้างไปนิด เยว่ซือไม่ได้แสดงอะไรออกมาทางสีหน้า แต่ก็แปลกใจไม่น้อยที่อยู่ๆ เพื่อนรักจะเล่นมุกขึ้นมา

“มุกนายตลกดีนะเป่ย”

“มันไม่ใช่มุกน่ะสิเยว่ซือ” เป่ยเปียนทำสีหน้าจริงจัง แต่ใบหน้าเรียบนิ่งของเยว่ซือก็ยังไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา

“นายจะพูดอะไรกันแน่ ลู่เป่ยเปียน”

“ฉันรักนาย”

“…”

“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย เยว่นี่ฉันกำลังสารภาพรักนายอยู่นะ”

“มาเฟียมีความรักไม่ได้หรอกเป่ยเปียน นายก็รู้ดีมันจะเป็นจุดอ่อน”

“ฉันรู้ดีเลยแหละเยว่ เพราะงั้นถึงได้แค่รักแต่ทำอะไรไม่ได้ยังไงล่ะ”

“นายน้อยรีบหนีไปจากที่นี่เถอะครับ ตอนนี้เกิดสงครามระหว่างแก๊งมาเฟียผู้มีอิทธิพลหลายแก๊ง ขนาดทางรัฐบาลเองยังเอาไม่อยู่ เพื่อความปลอดภัยของนายน้อยโปรดหนีออกไปนอกประเทศเถอะครับ”

“ป๊ากับม๊าล่ะ” เยว่ซือปิดหนังสือที่กำลังอ่านลง เขาได้ยินเรื่องสงครามระหว่างมาเฟียภายในประเทศมาสักพักแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะใหญ่ถึงขั้นให้เขาหลบหนีออกไปนอกประเทศ

“นายท่านกับคุณหญิงอยู่ที่นี่คอยดูแลและควบคุมสถานการณ์ครับ”

“เป่ยล่ะ”

“คุณเป่ยเปียนเก็บข้าวของเตรียมย้ายออกไปแล้วเช่นกันครับ”

“ประเทศเดียวกับฉันหรือเปล่า”

“เหมือนทางตระกูลของคุณเป่ยเปียนจะย้ายไปอเมริกาครับ”

“แล้วฉัน”

“นายน้อยต้องไปฝึกฝนเพื่อเป็นมาเฟียในอิตาลีครับ”

“จะไปหาเป่ยก่อน”

“แต่ตอนนี้มันอันตรายนะครับนายน้อย”

“อันตรายมาทั้งชีวิตแล้ว แค่นี้ไม่ถึงตายหรอก” สวีเยว่ซือ พูดจบก็หันไปสั่งให้คนใช้เก็บข้าวของเตรียมไปอิตาลี ส่วนเขาก็เดินไปหาเป่ยเปียนที่บ้าน หยุดอยู่ที่หน้าบ้านของเพื่อนรัก ภายในบ้านดูเงียบเหมือนไม่มีใครอยู่ เยว่ซือคว้าโทรศัพท์โทรหาเป่ยเปียนไม่นานปลายสายก็ตอบรับ

“เยว่ มีอะไรหรือเปล่า”

“เป่ย อยู่ไหน”

“ในบ้านเนี่ยแหละกำลังเก็บของ ได้ยินแล้วใช่มั้ยล่ะว่าฉันจะไปอเมริกา”

“อืม”

“นายอยู่ไหน”

“หน้าบ้านนาย”

“มันอันตรายนะ สวีเย่วซือนายออกมาจากบ้านตัวเองได้ยังไงกัน” เยว่ซือพ่นลมหายใจออกมาทางปาก แน่ล่ะเขากะไว้แล้วว่าการที่เดินมาหาเป่ยเปียนโต้งๆ ในขณะที่มีสงครามกลางเมืองอยู่ ไม่ใช่วิธีที่ควรทำเท่าไร

“ฉันออกมาแล้ว นายก็อยู่ในบ้านนั่นแหละ ปลดล็อกประตูให้ด้วยเดี๋ยวเดินขึ้นไปหา” สิ้นคำพูดของเยว่ซือมือสวยก็ตัดสายทันที เยว่ซือบอกให้บอดี้การ์ดส่วนตัวเฝ้าหน้าบ้านไว้ และตัวเขาก็เดินเข้าไปภายในตัวบ้านของเป่ยเปียน ผลักประตูเข้าไปอย่างง่ายดายเพราะประตูถูกปลดล็อกไว้อยู่แล้ว มองรอบบ้านเห็นบอดี้การ์ดของเป่ยเปียนสแตนบายอยู่เต็มไปหมด

“จะเข้าไปหาเป่ย นัดไว้แล้ว” เขาพูดกับบอดี้การ์ดของเป่ยเปียนทางขวามือ เปิดทางให้เยว่ซือเดินขึ้นไปง่ายๆ เพราะตัวเป่ยเปียนเองได้บอกไว้แล้ว

“เป่ย”

“นายไม่ควรมาเลยเยว่ มันอันตรายขนาดไหนนายก็รู้นี่”

“ฉันมาลานาย” เยว่ซือไม่สนใจที่เป่ยเปียนพูดสักนิด เขาเดินไปนั่งไขว่ห้างลงบนเตียงแสนนุ่ม

“สวีเยว่ซือ นายไม่คิดบ้างเหรอว่าเราร่ำลากันผ่านโทรศัพท์มือถือได้”

“ถ้ามันเหมือนกับมาเจอหน้ากันตรงๆ ฉันคงไม่ถ่อมาหานายถึงนี่หรอกลู่เป่ยเปียน” เยว่ซือกรอกตาไปมา มองคนที่สูงกว่าที่กอดอกพิงประตูตู้เสื้อผ้า เป่ยเปียนส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นยอมแพ้ กับเยว่ซือเขาเถียงไม่เคยชนะหรอก ไม่ใช่ว่าเถียงไม่ได้ แต่เลือกที่จะไม่เถียงมากกว่า

“ฉันเป็นห่วงนายนะเยว่ ดูแลตัวเองดีๆ หน่อยสิ” มือหนาวางลงบนผมนุ่มของเยว่ซือ แต่ผู้ถูกกระทำกลับปัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดี เขาโตพอที่จะไม่ให้ใครมาลูบหัวเขาเล่นแล้ว

“ฉันว่าฉันดูแลตัวเองดีแล้วนะเป่ย”

“จริงๆ ฉันอยากดูแลนายนะเยว่ แต่คงทำได้แค่อยาก”

“ดูแลตัวเองให้ดีเถอะเป่ยเปียน ฉันดูแลตัวเองได้”

“แต่นายตัวเล็กกว่าฉันเยอะเลยนะเยว่ซือ” ลู่เป่ยเปียนย่อตัวลงให้ระดับเท่ากับคนนั่งบนเตียง ก่อนจะใช้นิ้วชี้แตะลงบนจมูกอีกฝ่ายแล้วผละออก นั่นทำให้คนที่ไม่ค่อยแสดงสีหน้าเริ่มคิ้วขมวดขึ้นมา

“ตัวเล็กกว่าไม่ได้หมายถึงว่าจะดูแลตัวเองไม่ได้นะ”

“เรื่องเถียงนี่ฉันยกให้นายที่หนึ่งเลยสวีเยว่ซือ”

“เรื่องไร้สาระฉันก็ยกให้นายที่หนึ่งเช่นกันลู่เป่ยเปียน”

“การที่อยากจะดูแลนายมันไม่ใช่เรื่องไร้สาระนะเยว่” กลายเป็นว่าคนที่คิ้วขมวดแทนคือเป่ยเปียน ทำไมเวลาเขาจริงจังเยว่ซือถึงมองว่าเขาเล่นตลอด

“อืม”

“แค่อืมเนี่ยนะเยว่ นายควรซาบซึ้งสิ” เป่ยเปียนใช้มือหยิกแก้มเยว่ซือเบาๆ นานๆ ทีเขาจะเห็นคนตรงหน้าแสดงสีหน้าออกมา อย่างเช่นตอนนี้ สวีเยว่ซือกำลังทำหน้าเหม็นเบื่อเขาอยู่

“โอเคลู่ เป่ยเปียนฉันซึ้งใจมากขอบคุณ”

“จริงจังกว่านี้หน่อยสิเยว่”

“เลิกไร้สาระทีเป่ย” เยว่ซือถอนหายใจออกมา

“คำก็ไร้สาระ สองคำก็ไร้สาระ ถามจริงเยว่นายเคยเห็นฉันมีสาระบ้างมั้ย”

“ไม่” เยว่ตอบกลับอย่างไว เป่ยเปียนกรอกตามองบนกับคำตอบกลับที่ไร้เยื่อใยของเยว่ซือใช่ซี้เขามันคนไร้สาระ

“นายจะมาลาฉันไม่ใช่เหรอเยว่ซือ บอกลาฉันสิ” เป่ยเปียนกอดอกแล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น เหมือนกับเด็กๆ ที่กำลังน้อยใจไม่มีผิด แต่เยว่ซือรู้ว่านั่นคือการเสแสร้งแกล้งทำเป็นงอนของลู่เป่ยเปียน เจ้าตัวไม่ได้งอนเขาจริงจัง

“โอเคฉันจะไปแล้วลาก่อนลู่เป่ยเปียน” เยว่ซือพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตูทันที แต่ไม่ทันที่มือจะได้จับลูกบิดประตูก็ถูกเป่ยเปียนคว้ามือเอาไว้ก่อน

“ไปอยู่อิตาลีก็ดูแลตัวเองดีๆ ฉันดูแลนายเหมือนที่ทำอยู่แบบตอนนี้ไม่ได้นะ” เยว่ซือถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ให้ตายสิที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ใช่ว่าเป่ยเปียนจะดูแลเขาขนาดนั้น ก็แค่อาหารการกิน การนอนหลับ การตื่น ตารางฝึกซ้อม...โอเคพอคิดแล้วมันก็เยอะเหมือนกัน เอาเป็นว่าก็ไม่ใช่ทุกอย่างแล้วกันที่เป่ยเปียนดูแลเขา

“ฉันโตพอแล้วน่าลู่เป่ยเปียน นายเถอะไปอเมริกาก็ช่วยทำตัวดีๆ ด้วยเลิกไร้สาระได้แล้ว”

“ฉันก็หวังว่านายจะดูแลตัวเองได้ดีกว่าตอนที่ไม่มีฉันนะ สวีเยว่ซือ”

“อืม”

“นี่ แล้วก็ช่วยจำอะไรไว้อย่างนึงด้วยนะ”

“…”

“ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนลู่เป่ยเปียนคนนี้ก็จะรักสวีเยว่ซือเหมือนเดิมเสมอ”

สวีเยว่ซือในวัยยี่สิบหกก้าวเท้าลงจากรถคันหรู มีบอดี้การ์ดล้อมหน้าล้อมหลังเต็มไปหมด เยว่ซือกลับมาเยือนยันประเทศจีนเมื่อสองอาทิตย์ก่อนหลังจากไม่ได้มาเยือนมานับสิบปี ตอนนี้เขาขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งซีห่าว เขาไปอยู่อิตาลีตั้งแต่เกิดสงครามกลางเมืองขึ้น เยว่ซือไม่ได้ติดต่อกับใครยกเว้นป๊าของเขาที่เป็นอดีตหัวหน้าแก๊งมาเฟียของซีห่าว ขาเรียวก้าวเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่มีจุดมุ่งหมายไปที่ห้องใต้ดิน สายตาเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาแต่ในหัวของสวีเยว่ซือกำลังคิดว่าเขาจะจัดการกับหนอนบ่อนไส้อย่างไรดี

เขาขึ้นดำรงตำแหน่งมาสามปีไม่มีผู้ใดกล้าแข็งข้อกับเขา แม้แต่ฝ่ายทางรัฐบาลเองยังไม่กล้าต่อรองกับซีห่าวของเขาเท่าไรนัก แต่ครั้งนี้มีคนกล้ามาแหย่หางเสือ แสดงว่าแก๊งที่หนุนหลังคงจะใหญ่มิใช่เล่น ถึงกล้ามาลองของกับซีห่าว รอก่อนเถอะเขาจะให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสอำนาจของสวี เยว่ซือ เดินมาถึงหน้าห้องใต้ดินบอดี้การ์ดโค้งหัวให้เขาก่อนจะเปิดประตูให้

“มันไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลยครับท่าน”

“อืม” เยว่ซือปรายตามองอดีตลูกน้องของตนที่บัดนี้ถูกจับมัดไว้ ย่างก้าวเข้าไปหาก่อนจะใช้เท้าเหยียบเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่ายบดขยี้อย่างรุนแรงก่อนจะกระแทกส้นรองเท้าหนังสีดำเงาวาวเข้าที่จมูกของคนที่กล้ามาหยาม เยว่ซือยกเท้ากลับมานั่งยองๆ มองอีกฝ่ายที่ตอนนี้หน้าตามอมแมมเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ช่างเป็นภาพที่ไม่น่ามองเสียเลย

“ใครสั่งมา?” เยว่ซือถามเสียงนิ่ง แต่ไม่มีเสียงตอบรับเขาไม่ถามอะไรต่อแต่หยิบปืนที่เหน็บข้างเอวขึ้นมาใช้ด้ามปืนฟาดเข้าที่ขมับคู่สนทนาอย่างแรง กลิ่นคาวเลือดโชยมาแตะจมูก แต่คนอย่างสวีเยว่ซือมีเหรอจะสนใจ เขาบีบปลายคางอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสื่อให้เห็นถึงความเยือกเย็นและอย่าคิดมาลองดีกับคนอย่างเขา

“ฉันถามว่าใครสั่งมา”

“มึงคิดว่ามึงใหญ่นักเหรอสวีเยว่ซือ สักวันเถอะกูจะรอดูความฉิบหายของมึง”

“คิดว่าตัวเองจะได้อยู่ถึงตอนนั้นเหรอ ไม่สิ มันจะมีวันนั้นด้วยเหรอ”

“หลงระเริงในอำนาจเข้าไปเถอะเยว่ซือ สักวันมึงจะไม่เหลืออะไร” บอดี้การ์ดคู่ใจทำท่าจะเข้ามาแต่เยว่ซือยกมือขึ้นห้ามปรามไว้ เขายกปืนขึ้นจ่อหน้าผากคนปากดีที่ยังเอาตัวเองไม่รอดจากเงื้อมมือเขาแต่ก็ยังปากดี เหนี่ยวไกปืนอย่างไม่ลังเล ถ้าเก็บไว้แล้วไม่มีประโยชน์เขาก็ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไมเหมือนกัน สิ้นเสียงปืนเยว่ซือหันไปสั่งลูกน้องให้เก็บกวาดผลงานที่เขาทิ้งไว้ ก่อนจะเดินออกจากห้องใต้ดินขึ้นไปยันชั้นสองของตัวบ้าน ถอดสูทสีดำยื่นให้ลูกน้องข้างตัว เวลานี้ถึงเวลาที่เขาควรจะชำระคราบสิ่งสกปรกออกจากตัวได้แล้ว

คิดได้ดังนั้นจึงไล่ลูกน้องและบอดี้การ์ดทั้งหลายไปทำงานก่อนที่ตัวเองจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนกว้างใหญ่ เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะเตรียมชุดไว้ ก็จริงอยู่ที่ว่าเขาสามารถให้แม่บ้านมาจัดเตรียมไว้ให้ แต่ห้องนอนเขามันคือพื้นที่ส่วนตัวเขาไม่ค่อยอยากให้ใครเข้ามาเท่าไร ยกเว้นเข้ามาทำความสะอาดน่ะนะ เสียงเคาะประตูดังขึ้น เขาหันไปตามเสียง ก้าวเท้าไปที่ประตู เปิดประตูออกมาพบร่างลูกน้องคนสนิทอย่างเบลโล่

“นายท่านครับ วันนี้จะเข้าร้านไหมครับ” เสียงของเบลโล่กล่าวถาม เบลโล่คือมือขวาของเขาที่ทำงานร่วมกันตั้งแต่เขาฝึกฝนอยู่ที่อิตาลี ส่วนร้านที่ว่านี่คือผับที่เยว่ซือเปิดเล่นๆ แต่มันดันทำเงินได้ดีเลยทีเดียว

“อืม” เข้าไปเช็คหน่อยก็ดีเขาคิด เขาเปิดผับที่แห่งนี้เมื่อนานมาแล้วแต่เขาพึ่งได้เข้าไปดูแลร้านอย่างจริงจังก็เมื่อตอนที่เขากลับมาจากอิตาลี เพราะเขามีเบลโล่ที่บินไปบินกลับระหว่างอิตาลีและจีนคอยดูแลร้านให้เขา

“จะเข้าไปกี่โมงเหรอครับ”

“สองทุ่ม”

“เดี๋ยวผมเตรียมรถและบอดี้การ์ดไว้ให้ งั้นผมไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของนายท่านแล้ว”

“อืม”

เยว่ซือปิดประตู ก้าวเท้าไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกครั้งเพราะยังไม่ทันที่จะได้เลือกชุดเบลโล่ก็เคาะประตูเรียกเขาเสียก่อน หลังจากที่เลือกชุดสูทสำหรับคืนนี้ได้แล้ว เขาก็เลือกที่จะอาบน้ำต่อทันที เยว่ซือเปิดน้ำลงอ่างจุ่มมือลงไปในน้ำเพื่อวัดอุณหภูมิว่าพอเหมาะสำหรับเขาอาบหรือยัง เมื่อมือสัมผัสกับน้ำในอ่างพบว่าอุณหภูมิพอดีแล้วเขาก็ก้าวขาลงไปนอนแช่น้ำ

นอกจากเวลาก่อนนอนแล้วก็คงมีเวลาที่ได้แช่น้ำเนี่ยแหละที่เขาได้สามารถคิดและทบทวนกับตัวเองได้ในแต่ละวัน เยว่ซือใช้ชีวิตเสี่ยงอันตรายมาตั้งแต่เด็กเขารู้มาตลอดจึงต้องคอยมีสติเข้าไว้เสมอ หาวิธีแก้ปัญหาให้ได้ ไม่มีใครมีทางรู้เลยว่าเขาจะใช้ชีวิตได้ถึงตอนไหนแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถล่วงรู้ได้แต่ตราบใดที่มีเขาอยู่แก๊งซีห่าวของเขาต้องยิ่งใหญ่ที่สุด

“นายท่านครับนี่คือรายรับรายจ่ายของร้านภายในเดือนนี้ทั้งหมด” เบลโล่ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลมาให้ ตอนนี้เขาอยู่บนห้องทำงานของผับ สายตากวาดไปทั่วเอกสารโบกมือไล่ลูกน้องคนสนิทให้ไปทำหน้าที่ตรงอื่น นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะไปพลางๆ พักสายตาจากเอกสารมองออกไปนอกหน้าต่างจ้องมองไปผืนฟ้าสีดำสนิทที่มีดวงดาวส่องแสงสว่างประดับทั่วแผ่นฟ้า ละสายตาจากภาพตรงหน้า หักนิ้วเพื่อบรรเทาอาการเมื่อยก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะทำงานอีกครั้งเพื่ออ่านเอกสาร

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา”

“นายท่านจะลงไปนั่งพักที่โซนVIPมั้ยครับ”

“อืม” วางเอกสารลงกับโต๊ะถอดแว่นเก็บ เยว่ซือนวดขมับเบาๆ การทำงานติดต่อกันหลายเดือนโดยที่เขาไม่ได้พักส่งผลต่อร่างกายเขาขนาดนี้เลยเหรอ

“เดี๋ยวผมนวดให้เองครับ ขออนุญาตนะครับ” เบลโล่อ้อมหลังเพื่อมานวดขมับให้แต่ถูกเยว่ซือปัดออก

“ไม่เป็นไร”

“งั้นจะลงไปเลยมั้ยครับ”

“อืม”

สวีเยว่ซือจ้องมองน้ำสีสวยในแก้วก่อนจะโคลงเคลงแก้วไปมา ยกขึ้นจิบชิมรสชาติกลิ่นหอมหวานของแอลกอฮอล์ที่แผ่ซ่านไปทั่วปากไม่อาจห้ามตัวเองให้ยกขึ้นจิบอีกครั้งได้ ผละสายตาจากแก้วในมือมองไปยังโซนด้านล่าง ฟลอร์เต้นเต็มไปด้วยผู้คนกำลังโชว์ลวดลายการเต้นของตัวเอง ตัวเขาไม่เคยคิดจะทำแบบนั้นเลยสักครั้งไม่คิดจะเต้น ไม่เลยสักครั้ง

เขาคิดเรื่องเมื่อตอนเย็นใครกันที่กล้าส่งคนมาหักหลังเขาต่อให้ไอ้เจ้าคนปากดีคนนั้นไม่ยอมพูดแต่เขาก็จะหาวิธีสืบมันมาเองนั่นแหละ แต่เขาก็คิดไว้แล้วล่ะว่าครั้งนี้คงเป็นก้างตัวใหญ่อย่างแน่นอน น้อยคนนักที่จะกล้ามาต่อกรกับเขา คิดเยอะแล้วก็ถอนหายใจออกมา นี่ถ้าการถอนหายใจทำให้อายุขัยสั้นลงจริงๆ เขาคงมีชีวิตได้ไม่ยืนยาวนัก

“ฉันจะไปสูบบุหรี่สักหน่อย” หันไปบอกเบลโล่ เบลโล่โค้งหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินตามไปยังโซนด้านนอกที่มีไว้สูบบุหรี่ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้จุดบุหรี่สูบเขาเหลือบไปเห็นใครสักคนนอนพิงถังขยะอยู่

“ให้คนจับไปโยนไว้ที่อื่นมั้ยครับ” เบลโล่ถาม เขาพยักหน้าตอบรับแต่ไม่ทันทีเบลโล่จะเดินไปถึงตัว คนๆ นั้นกลับเงยหน้าขึ้นสบตาเขาพอดี ตาสวยเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ บุหรี่ในมือตกลงสู่พื้นตามแรงโน้มถ่วงของโลก เขาจะไม่ตกใจเลยถ้าคนๆ นั้นไม่ใช่คนที่เขาไม่ได้เจอมานานนับสิบปี ต่อให้ไม่เจอกันเลยต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันลืมใบหน้าหล่อเหลาของคนนี้ได้

ลู่เป่ยเปียน!!

“เดี๋ยว!” ตะโกนห้ามลูกน้องคนสนิททันที ก้าวเท้าฉับไปที่ร่างนั้น หลังจากที่เขาไปอิตาลีเขาถูกสั่งห้ามติดต่อใครทั้งนั้น แต่เขาก็รู้ข่าวคราวของลู่ เป่ยเปียนมาบ้างแล้วว่าเป็นนักฆ่าของรัฐบาลจีน แล้วใครกันที่ทำเป่ยเปียนสภาพสะบักสะบอมถึงเพียงนี้ เป่ยเปียนทำงานพลาดเหรอ

“เยว่ซือ” พลันสิ้นเสียงนั้นร่างตรงหน้าก็สลบไปทันที เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยหันไปสั่งลูกน้องให้นำตัวเป่ยเปียนกลับไปด้วย

“ลู่เป่ยเปียน นักฆ่าของรัฐบาลจีน”

“อืม รู้อยู่แล้ว”

“พาไปด้วยจะดีเหรอครับ ถ้าเขาเป็นสายสืบจะทำยังไง”

“เป่ยเปียนไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก”

“คนรู้จักเหรอครับ”

“อืม” สวีเยว่ซือเดินไปที่รถโดยมีเบลโล่เปิดประตูให้เข้าไปนั่ง เป่ยเปียนไม่ได้นั่งคันเดียวกับเขาเขาให้เป่ยเปียนนั่งอีกคันไปกับลูกน้องของเขา ถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ เยว่ซือสั่งลูกน้องให้นำเป่ยเปียนไปไว้ที่ห้องนอนเล็กพร้อมกับตามหมอประจำตระกูลสวีมา

หมอตรวจร่างกายเป่ยเปียนอาการค่อนข้างสาหัส ช่วงท้องถูกมีดแทงเป็นแผลใหญ่ กระดูกแขนขวาหัก แผลถลอกตามจุดต่างๆ ของร่างกาย บนใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำและลู่เป่ยเปียนเสียเลือดมาก หมอต้องให้น้ำเกลือกับเลือดแก่เป่ยเปียน เขาให้หมอและพยาบาลคอยดูแลเป่ยเปียน ส่วนตัวเขาเองไปอาบน้ำชำระคราบสิ่งสกปรก