เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 18 เบื้องหลังแผนลอบสังหาร (2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-13 16:42:29
บทที่เกี่ยวข้อง
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่19. ความเกลียดชังไม่รู้สาเหตุ
“ข้า อู๋เหริ่นชวน นามรอง เสี่ยวชวน ขอรับ” อู๋เหริ่นชวนประสานมือขึ้นคารวะ ค้อมศีรษะลงน้อยๆ ทว่าฝ่ายนั้นกลับเดินมาตบไหล่เขา แล้วจับต้นแขนข้างหนึ่งเอาไว้อย่างเบามือ“ไม่ต้องมากพิธีหรอก ข้ากับประมุขน้อย ใช่คนอื่นไกลกันเสียที่ไหน เราทั้งสองเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันแท้ๆ มาๆ นั่งลง ไห่เยี่ยน รินชาเร็วเข้า” ไม่รู้เพราะเหตุใด ประมุขน้อยหนุ่มจึงรู้สึกว่า หลัวจุ้นซินผู้นี้ มีท่าทีพินอบพิเทามากกว่าปกติ การพูดการจาก็ดูเสแสร้งเสียมากกว่าหวังดีกับเขาจากใจจริง คนสุภาพเรียบร้อย ดูนุ่มนวลกว่าบุรุษอื่นเช่นหลัวเซียนยังดูน่าไว้วางใจเสียมากกว่า “นี่เป็นชาอู่หลงจากเขาเซียนเรา ศิษย์น้อง ลองชิมดูก่อนเถิด”“เอ่อ ขออภัยด้วยขอรับ คือข้าไม่นิยมดื่มชาตอนใกล้ค่ำเช่นนี้ เกรงว่าคืนนี้จะนอนไม่หลับ”“เช่นนั้น จะรับสุราอาหารเลยดีหรือไม่ ข้าจะได้ให้คนยกมาที่นี่” หลัวจุ้นซินยังคงทำหน้าที่ต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองอย่างไม่ขัดตกบกพร่อง จนคนถูกต้อนรับไม่คุ้นชินเอาเสียเลย “ศิษย์น้อง เจ้าเองก็ดูแลงานในสำนักคนเดียวมาหลายวันแล้ว ไม่ต้องลำบากหรอก” “ไม่เป็นไรหรอกศิษย์พี่ ข้าเต็มใจ เห็นท่านปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว”ได้ยินหลัวจุ้นซินพู
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่20 ทำนองกู่ฉิน
หลังจากให้คนเตรียมสำรับสำหรับแขกผู้มาเยือนเรียบร้อย หลัวเซียนก็กลับเข้ามาในห้องพัก ทันทีที่ลับสายตาบุคคลอื่น บุรุษเซียนรูปงามก็มิอาจเก็บซ่อนอาการจากพิษตกค้างในกายได้อีกต่อไป เพียงไอเบาๆ เท่านั้น ลิ่มเลือดสายเล็กๆ ก็พุ่งออกมาจากมุมปาก เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับโลหิตที่มุมปาก ปราดมายังที่นอน นั่งลงขัดสมาธิ แล้วจึงวาดฝ่ามือขับเคลื่อนพลังปราณในกาย รู้ดีว่าแม้จะพยายามสักกี่หน แต่ก็ไม่สามารถขับพิษตกค้างในกายออกมาได้เลย หากไม่ได้ยาอันซีเซียงของอู๋เหริ่นชวน ไม่แน่ว่า อาการอาจจะรุนแรงยิ่งกว่านี้ก็ได้ ใครกันที่ต้องการให้เขาตาย ถึงขนาดส่งคนไปลอบสังหารหลายครั้งหลายครา หรือจะเป็นผู้ที่ไม่อยากให้เขาก้าวขึ้นรับตำแหน่งประมุขเผ่าเซียน ใครกันที่ปรารถนาตำแหน่งประมุขถึงเพียงนั้น ไฉนจึงไม่บอกเขาตามตรง เหตุใดต้องใช้วิธีโหดเหี้ยมเช่นนี้ด้วย หลัวเซียนครุ่นคิด ความหนาวจนกายสะท้านจากพิษในกาย ซ่านไปทั้งกระดูก บางคราวก็แลเห็นภาพตรงหน้าพร่ามัวลง แล้วก็กลับชัดเจนขึ้นดังเดิม หรืออีกไม่ช้า ความปรารถนาของคนบงการจะสำเร็จลุล่วงแล้วจริงๆ หนอสองสัปดาห์ของการอยู่ที่เขาเซียนกู่ เต็มไปด้วยความน่าเบื่อหน่าย จนอยาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่21 แย่งชิงอำนาจ
เห็นว่าหลัวเซียนจมน้ำไปนานแล้ว เกรงว่าพิษในร่างจะกำเริบขึ้นมาอีก จึงจมน้ำไปเช่นนั้น ตัดสินใจอยู่ครู่ จึงถอดเสื้อออกอย่างรวดเร็ว แล้วกระโดดลงไป ดำหาหลัวเซียนอยู่ครู่ใหญ่ สลับกับตะโกนเรียกชื่อเขา แต่กลับไม่มีเสียงใดตอบกลับมา นึกไม่ถึงเลยว่า จะมีมือของใครคนหนึ่ง ดึงขาเขาให้จมน้ำไปด้วยกัน อู๋เหริ่นชวนดิ้นรน หลับหูหลับตากลืนน้ำไปหลายอึก พอลืมตาขึ้นได้ ก็เห็นว่าหลัวเซียนถีบตัวเองขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว “ท่านหลอกข้านี่” อู๋เหริ่นชวนตะโกนเอะอะ โผล่ขึ้นมาหายใจเหนือน้ำได้ก็จะเข้าบีบคอคนตรงหน้า ทว่าหลัวเซียนกลับรู้ทัน ชิงรวบมือเขาเอาไว้เสียก่อน “ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เจ้าแกล้งข้าก่อน แกล้งอาจารย์ควรมีโทษสถานใด” “จะทำอะไรก็ทำ ยังไงฝีมือข้าก็สู้ท่านไม่ได้อยู่แล้วนี่” ประมุขน้อยหนุ่มประชดประชันออกไป นึกไม่ถึงเลยว่าจู่ๆ บุรุษหนุ่มรูปงามจะโอบเอวเขาเอาไว้ แล้วพาขึ้นฝั่งมาด้วยกัน “มา ข้าอบผ้าให้เจ้า” ว่าแล้วหลัวเซียนก็วาดฝ่ามือในอากาศ รวมพลังปราณมายังมือ แล้วปล่อยละไอร้อนเป่ากางเกงให้อู๋เหริ่นชวนจนแห้งก่อน แล้วจึงอบผ้าให้ตนเองจนแห้งสนิท“เห็ดหลินจือแดงของเจ้าช่วยบำรุงร่างกายได้ดีจริงๆ ข้ารู้สึกดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-13คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่22 เจ้าว่าอะไรนะ
“ศิษย์น้องอู๋ เจ้าว่าอะไรนะ” มู่เฉินคงได้ยินคำพูดเขาไม่ชัดเจนนักเลิกคิ้ว “ศิษย์พี่มู่เฉิน เจ้าว่าวันนี้อาจารย์ออมมือให้อาจารย์อาหรือเปล่า” ซานไป๋ยังคงไม่แน่ใจในสิ่งที่เห็น“นั่นสิ ทุกทีอาจารย์ไม่เคยออมมือเลยนะ ชนะอย่างสมศักดิ์ศรีมาตลอด” จิวยี่เปรียบเทียบการต่อสู้ในหลายปีที่ผ่านมา ทุกคราวอาจารย์ของเขาจะไม่เคยออมมือ ต่อสู้เต็มกำลังมาตลอด มีเพียงครั้งนี้เท่านั้น ที่ท่วงท่าการต่อสู้ ดูเหมือนจะอ่อนกำลัง ขาดความดุดันเข้มแข็งกว่าที่เคย ฟังการสนทนาของศิษย์พี่แล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็อดเป็นห่วงหลัวเซียนขึ้นมาไม่ได้ เพราะถึงอย่างไร เขาก็ได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ และนี่ก็ไม่ใช่เวลามาเกลียดชังเขาด้วย เพียงใจบอกตนเองว่าไม่ได้เกลียดชังเขาแล้ว จู่ๆ ก็กลับรู้สึกแน่นหน้าอกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทุกการเต้นของหัวใจเจ็บร้าวรุนแรง พาให้ลมหายใจติดขัด ราวส่วนลึกของแก่นวิญญาณ ต้องการให้เขายังคงเกลียดชังหลัวเซียนต่อไป นั่นอย่างไร เขากำลังถอยหลังไปเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงริมผาอยู่แล้ว อีกไม่ช้า ก็จะตกลงไปเบื้องล่าง หากหลัวเซียนตาย ความเกลียดชังที่มี ก็จะถึงคราวจบลงเสียที หากเป็นเช่นนั้น มันก็จะไม่โหดร้ายไปหน่อยหรื
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-17คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่23 การตื่นฟื้นของวิหคโลหิต
“นั่นวิหคโลหิตนี่” อาจารย์กับบรรดาศิษย์ร่วมสำนักเซียนต่างแตกตื่น หลัวเซียนแพ้การประลอง ร่างร่วงหล่นลงไปยังผืนน้ำเบื้องล่าง ยังไม่สร้างความตื่นกลัวให้ได้เท่ากับวิหคโลหิตโผบินเหนือน่านฟ้า ไม่เพียงเท่านั้น ทุกที่ที่วิหคโลหิตบินผ่าน เบื้องล่างจะต้องกลายเป็นป่าอัคคี จากเพลิงกัลป์ที่พุ่งตามการขยับปีกขึ้นลงจากที่จะช่วยหลัวเซียน ทุกคนจึงต่างต้องหลบหนีเอาตัวรอด จึงมิได้สนใจว่า วิหคโลหิตได้พุ่งลงไปยังใต้ผาเหลื่อมเมฆา โฉบรับร่างหลัวเซียนเอาไว้ได้ทันท่วงที ทันทีที่เรือนขนสีแดงเพลิงต้องโลหิตหลัวเซียน ก็กลับกลายร่างเป็นอู๋เหริ่นชวนในสภาพหมดสติ ร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำไปพร้อมกัน จึงต่างไม่รู้ตัวเลยว่า สายน้ำเชี่ยวกราก มิได้ต้องการพรากชีวิตและลมหายใจของสองบุรุษหนุ่มไป แต่ได้พัดพาเอาร่างของทั้งคู่ ล่องลอยไปตามกระแสน้ำอู๋เหริ่นชวนไม่อาจรู้เลยว่าตนเองหมดสติไปนานเท่าไร มารู้สึกตัวตื่นขึ้นอีกครั้ง เมื่อสายลมเย็นพัดมาต้องผิวกายจนหนาวสะท้าน เปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นมอง ก็พบว่าตนเองนอนอยู่ริมลำธาร“เกิดอะไรขึ้น!” ประมุขน้อยหนุ่มถามตนเอง นิ่งนึกอยู่ครู่ก็จำได้ว่า ตนเองวิ่งเตลิดเข้าป่า แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-17คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่24 ณ เขาเซียนกู่
“...เสียงนั่นอีกแล้ว ดูเหมือนข้าจะเคยได้ยินเสียงนั่นตอนเห็นภาพปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนกับจอมมารอู๋เซียงอี๋ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใด เมื่อข้าได้ยินเสียงนั่น ถึงรู้สึกเกลียดชังหลัวเซียนขึ้นมาอีกแล้ว หรือว่าข้ากำลังจะเสียสติไปแล้วจริงๆ...”อู๋เหริ่นชวนยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมหน้าอก หายใจเข้าออกช้าลึกไล่ขับความอึดอัดนั่นออกไป ครู่เดียวอาการเหล่านั้นก็ค่อยๆ จางหายไปจนเป็นปกติขณะเดียวกัน หลัวเซียนสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นแล่นมาปะทะผิวกาย ทว่าภายในร่างกายกลับร้อน จนแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ค่อยๆ เปิดเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นอย่างยากเย็น ทว่าแทนที่จะเห็นว่ารอบกายคือที่ใด ก็กลับแลเห็นเพียงความมืดมิด แม้ลำแสงเท่ารูเข็มก็มิอาจมองเห็นได้“...เกิดอะไรขึ้น!...” เขาถามตนเองในใจ ยกมือขึ้นขยี้ตา หลับตาลงเปิดเปลือกตาขึ้นมาใหม่ แต่กลับยังคงพบเพียงความมืดมิดดังเดิม โสดประสาทยินเสียงความเคลื่อนไหวใกล้เข้ามา น่าแปลกที่กลับสัมผัสได้ว่า เจ้าของความเคลื่อนไหวไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นอู๋เหริ่นชวนนั่นเอง“ท่านฟื้นแล้วนี่ เป็นยังไงบ้าง”“ข้าเป็นอะไรไป”“ท่านก็ถูกพิษตอนสู้กับศิษย์น้องท่านน่ะสิ หากไม่ได้ข้า เจ้าก็คงตายไปแล้ว”“งั้น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-17คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่25 เท่าที่รู้
“แต่เท่าที่ข้ารู้ ประมุขน้อยไม่มีแม้แต่พลังวิญญาณไม่ใช่หรือ แล้วจะสำเร็จวิชาขั้นสุดยอดของพรรคมารโลหิตได้อย่างไร ได้ยินว่า ขนาดประมุขอู๋ลี่หมิงคนปัจจุบัน ยังไม่อาจฝึกวิชานี้ได้ถึงขั้นสุดยอดเลย” หลัวชิงหยาง อาจารย์สูงวัย เจ้าของดวงหน้ากลมแป้น อิ่มเอิบ แม้ในยามปกติ สีหน้าก็ยังดูแย้มยิ้มอยู่เป็นนิจบอกเล่าในสิ่งที่เขาเองรู้มาเช่นกัน “ทุกท่าน เรื่องวิหคโลหิตเอาไว้ก่อนเถิด ตอนนี้สิ่งที่เราต้องให้ความสำคัญก็คือ เรื่องของจิ้งเทียน ป่านนี้เขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง ก็ยังไม่มีใครรู้ได้” หลัวเซิ่นเอ่ยถึงนามรองของศิษย์คนโปรด “ท่านอาจารย์เซิ่น เรื่องศิษย์พี่ ข้าเองก็ร้อนใจไม่น้อยไปกว่าท่าน แต่หากประมุขน้อยอู๋หายไปอีกคน เผ่ามารย่อมคลางแคลงใจ จนอาจส่งผลกระทบถึงความสัมพันธ์ระหว่างเผ่าได้ ท่านคงเข้าใจนะขอรับ” “อึม ที่จุ้นซินพูดก็มีเหตุผล บางทีประมุขน้อยอู๋ อาจจะกำลังออกตามหาอาจารย์ของเขาอยู่ก็เป็นได้ ได้ยินว่า แม้พวกเขาจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ก็สนิทสนมกันเป็นอย่างดี ทุกท่านก็รู้ไม่ใช่หรือว่า ที่สำนักเจียงอู่ เพื่อศิษย์คนใหม่แล้ว จิ้งเทียน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-17คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่ 26 เผาจิ้งจอกม่วง
หลังจากกินอาหารเรียบร้อย อู๋เหริ่นชวนก็ออกไปเก็บสมุนไพรมาเก็บไว้ต้มให้หลัวเซียนดื่ม โดยมีคนไข้จำเป็นถือไม้เท้าทำจากไม้ไผ่เดินตามมาติดๆ “นี่ ท่านจะมาทำไม มาแล้ว จะช่วยข้าหาสมุนไพรได้รึไง”“ข้ามาเป็นเพื่อนเจ้า” “ทำไม กลัวข้าถูกเสือคาบไปกินรึไง รึต่อให้เจอเสือ ท่านจะทำอะไรได้ อย่าลืมสิว่า พลังวิญญาณท่านยังไม่ฟื้นคืน เราทั้งคู่ต่างกลายเป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนกัน คงได้กลายเป็นอาหารเสือทั้งคู่”“เป็นอย่างนั้นก็ดี ได้ตายพร้อมประมุขน้อยพรรคมาร ก็ไม่นับว่าเสียชาติเกิด” หลัวเซียนเคาะไม้เป็นจังหวะสลับกับการก้าวเดิน แต่แล้วก็ต้องเป็นฝ่ายชะงัก เมื่อโสดประสาทยินเสียงฝีเท้าเร็วๆ ดังใกล้เข้ามาเพียงนิ่งฟัง ใช้สมาธิจดจ่อไปยังสิ่งที่ได้ยิน ในใจเขาก็ปรากฎภาพนักพรตชราผู้หนึ่ง สวมเสื้อผ้าสีขาวสะอาด เรือนผมหงอกขาวเกล้าสูงประดับปิ่นปักผมสีม่วง หน้าตาเหี่ยวย่น ถือไม้เท้า กำลังเดินมาทางที่เขากับอู๋เหริ่นชวนยืนอยู่น่าประหลาดเหลือเกินที่บริเวณก้นกบของนักพรตผู้นั้นกลับมีหางเป็นพวงงอกออกมาด้วย หลัวเซียนกำไม้ไผ่ในมือต่างกระบี่มั่น พยายามเรียกพัดเวทย์ออกมาจากมือซ้าย แต่ก็มิอาจทำได้ ขณะที่ประมุขน้อยหนุ่มเองก็ชะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-26
บทล่าสุด
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่68 เคียงคู่ใต้หมู่ดาว (จบบริบูรณ์)
“หยุดมือได้แล้ว เจ้าไม่เหน็ดเหนื่อยบ้างหรือ”หลัวเซียนไม่เอ่ยเปล่า แกล้งหลบรัศมีกระบี่ไม่พ้น พาให้คมกระบี่ถากชายเสื้อของเขาขาดเป็นทางยาวอู๋เหริ่นชวนเบิกตากว้าง แรกทีเดียวเขาเข้าใจว่าทำร้ายอีกฝ่ายเข้าแล้ว จึงยอมหหยุดมือในทันใด“หยุดเถอะ เจ้าทำชายเสื้อข้าขาดหมดแล้ว”“ยังสู้ไม่หนำใจเลย เจ้าก็ยอมแพ้เสียแล้ว ไม่สนุกเลย” อู๋เหริ่นชวนสอดกระบี่เก็บเข้าฝัก แล้วเดินมาประจันหน้ากับคนถูกทำชายเสื้อขาด“หายโมโหแล้วใช่หรือไม่ ข้าจะได้บอกเรื่องหนึ่งกับเจ้า”“อึม” อู๋เหริ่นชวนพยักหน้ารับ แล้วก็แทบไม่อยากเชื่อหูตนเองกับสิ่งที่ได้ยิน“ข้าสละตำแหน่งประมุขเผ่าเซียนแล้ว หลังจากประชุมผู้นำเซียนยุทธจากสำนักต่างๆ ทุกคนเห็นว่า ควรมีการเลือกสรรประมุขขึ้นมาใหม่ ข้าสนับสนุนให้เจ้าสำนักเจียงเหวิน ขึ้นเป็นผู้นำเผ่าเซียนคนต่อไป”“แล้วเจ้าล่ะ”“ส่วนข้า ก็จะออกท่องโลกกว้าง ดังที่ได้ปรารถนาเอาไว้แต่แรก จากนั้นก็จะกลับไปบำเพ็ญเซียนที่ตำหนักฉางชุน”“เจ้าจะถือสันโดษงั้นหรือ”ฟังเจตนารมณ์ของอีกฝ่ายแล้ว ประมุขน้อยหนุ่มก็ใจหาย เขาจะไปขัดขวางการบรรลุเซียนของหลัวเซียนได้อย่างไรกัน“ข้าเพียงอยากใช้ชีวิตเรียบง่าย หลังเสร็จจากสอ
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่67 เคียงบ่าเคียงไหล่
“เหตุใดจึงแค้นเล่า เขาจำเรื่องราวในภพก่อนได้อย่างนั้นหรือ” ผู้ฟังนิทานวัยสิบหกปีผู้หนึ่งเอ่ยถามขัดจังหวะขึ้น“ย่อมจำได้อยู่แล้ว ก็จอมมารอู๋เซียงอี๋ได้อธิษฐานต่อแม่น้ำวั่งชวน หอวั่งเซียง สะพานไน่เหอเอาไว้ ก่อนดื่มน้ำแกงยายเมิ่งไว้นี่นาว่า จะไม่ขอลืมเลือนหนี้แค้นที่ปรมาจารย์หรงอ้ายเสียนได้ก่อไว้ไปชั่วชีวิต”“เช่นนั้น เขาทำอย่างไร อย่าบอกนะว่า หาทางเอาชีวิตหลัวเซียนน่ะ” หนุ่มน้อยอีกคนถามขึ้นบ้าง“เจ้าหนุ่ม อย่าเพิ่งขัดจังหวะสิ เดิมทีประมุขน้อยอู๋เหริ่นชวนก็หมายเอาชีวิตหลัวเซียนอยู่หรอก ทว่าเหตุการณ์กลับตาลปัตร หลัวเซียนกลับเป็นคนช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ระหว่างที่ประมุขน้อยอู๋เดินทางไปร่วมงานเลี้ยงปักบุปผาที่เจียงหนานขณะประมุขน้อยเดินหลงอยู่ในป่า ได้ถูกปีศาจงูจงอางจับตัวไปกักขังไว้ในถ้ำ หลัวเซียนตามไปช่วย ฆ่าปีศาจงูด้วยกู่ฉินพิฆาต ทั้งยังปกป้องประมุขน้อยอู๋ จนตนเองได้รับบาดเจ็บ เช่นนี้แล้ว ประมุขน้อยยังจะทวงหนี้แค้นได้อีกเรอะ...”ฟังเรื่องราวจริงบ้างเท็จบ้าง ปนเปกันไปนั่นแล้ว อู๋เหริ่นชวนก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความเบื่อหน่ายเต็มทียกกาสุราขึ้นดื่ม แล้วก็ต้องขัดใจนัก เมื่อพบว่าไม่มีสุราเหลืออยู่เลย
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่66 โปรดเล่า
“ข้านำกระจกหมื่นลี้จากห้องใต้หอคัมภีร์ออกมาไว้ที่ห้องข้า รู้ว่าเจ้าถูกจับตัวมายังเขาเซียนกู่ จึงเร่งเดินทางมาที่นี่ ข้ารู้ว่าอาจช่วยอะไรเจ้าไม่ได้มาก แต่ก็มิอาจนิ่งดูดายได้”“ช่วยอะไรไม่ได้ที่ไหนกัน เจ้ามาได้ถูกเวลาพอดีเลยต่างหาก”“องค์ชาย” หลัวเซียนประสานมือคารวะนอบน้อม“โปรดเล่าให้ทุกท่าน ณ ที่นี้ฟังทีว่า ตอนข้าไปยังแคว้นไป่ลี่นั้น เป็นอย่างไรบ้าง” หลัวเซียนเอ่ยขึ้นบ้าง หลังจากเป็นฝ่ายเงียบงันมาครู่ใหญ่“ทุกท่าน ข้าคือองค์ชายหนิงจิ้ง รัชทายาทแห่งแคว้นไป่ลี่ ทั้งสองท่านนี้ เป็นสหายของข้า ตอนข้าออกไปล่าสัตว์นั้น บังเอิญได้ยินเสียงฉิน ท่วงทำนองไพเราะดังแว่วมา จึงตามเสียงฉินไป จนได้พบกับหลัวเซียนและอู๋เหริ่นชวน ดวงตาของเขาพิการทั้งสองข้าง แต่ก็มีฝีมือดีดฉินล้ำเลิศนัก ข้าจึงเชิญเขาไปเป็นแขกที่วังไป่ลี่ แม้ข้าจะมิได้เป็นเซียนยุทธเช่นทุกท่าน เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา แต่ก็ถือสัจจะเป็นที่ตั้ง มิใช่เพียงกษัตริย์ที่ตรัสแล้วไม่คืนคำ แม้แต่รัชทายาทเช่นข้า ก็เช่นกัน”ฟังคำตรัสขององค์ชายแล้ว บรรดาเซียนยุทธก็ต่างประจักษ์ถึงความจริงว่า หลัวจุ้นซินอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นจริงแท้แน่นอน“เมื
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่65 พยานความชั่วช้า
“ประมุขอู๋ ท่านคงไม่ปกป้องตัวหายนะผู้นี้ จนไม่นึกถึงความสงบสุขของทั้งสองเผ่าหรอกนะ”“ตัวหายนะที่เจ้าอ้างถึง คือบุตรชายคนเดียวของข้า เหตุใดข้าจะปกป้องเขาไม่ได้เล่า” ประมุขอู๋ลี่หมิงประกาศกร้าว“ท่านเจ้าสำนักเกาคงยังไม่ทราบว่า ข้าได้ฝึกวิชาในคัมภีร์มหาเวทย์สำเร็จแล้ว ต่อให้ข้ากลายเป็นวิหคโลหิต ก็ยังสามารถควบคุมตนเองได้ ไม่ทำร้ายผู้อื่นอีก”“ลมปากของเจ้า ผู้ใดเชื่อก็โง่เต็มทีแล้ว” เจ้าสำนักเกาฉียังคงดื้อดึง ไม่ฟังเหตุผลอยู่นั่นเอง“เรื่องบาดหมางระหว่างสำนักของท่านกับข้า หากจะโทษ ก็ต้องโทษบรรดาศิษย์ของพวกท่าน ที่นินทาศิษย์พี่ของข้า ข้าจึงเล่นงานตอบด้วยพิษเห็ดหัวเราะ เรื่องเล็กๆ เพียงเท่านั้น ท่านยังอุตส่าห์เก็บมาใส่ใจ มองข้าด้วยอคติ จนลุกลามใหญ่โตกลายเป็นเรื่องของคนทั้งเผ่าเลยเรอะ แทนที่ท่านจะกล่าวโทษข้า ด้วยอคติส่วนตัวเช่นนี้ มิสู้รามือสักนิด แล้วใคร่ครวญให้ดีก่อนดีหรือไม่ขอรับ”“ไม่ต้องมาสั่งสอนข้า!” เจ้าสำนักเกาฉีตวาดลั่น ยกมือเป็นสัญญาณให้บรรดาศิษย์ของตนดาหน้าเข้าหาคนพรรคมารโลหิต ทว่าเจียงเหวินกลับมิอาจนิ่งดูดายได้ รีบร้องห้ามขึ้นเสียก่อน“ช้าก่อน!”“เจ้าสำนักเจียง ท่านเองก็เข้าข้างปร
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่64 คัมภีร์ที่ถูกคัดลอกใหม่
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ค่ายกลในเจดีย์ก็พลันหยุดทำงาน พร้อมๆ กับคนจากเผ่ามนุษย์คนสุดท้าย จบชีวิตลง ภายใต้คมกระบี่กรีดฟ้าเช่นกัน“เอาล่ะ ไม่มีผู้ใดรบกวนท่านแล้ว ซ้ำค่ายกลก็หยุดทำงานแล้ว เรามาคัดคัมภีร์กันเถอะ”หลัวจุ้นซินเสกกระดาษ พู่กัน และหมึกออกมาจากทั้งสองมือ ทั้งยังเสกโต๊ะเขียนหนังสือพร้อมเก้าอี้ขึ้นมาด้วยอู๋เหริ่นชวนยิ้มน้อยๆ หัวเราะเบาๆ ยามหย่อนกายลงบนเก้าอี้ ถือพู่กันไว้ในมือ จรดลงกับกระดาษนิ่งนึกอยู่ครู่ก็เขียนตัวอักษรลงไปเพียงอักษรตัวแรกปรากฏบนกระดาษ ปลายกระบี่กรีดฟ้าก็พุ่งมาพาดบนคอของประมุขน้อยหนุ่ม“ท่านจะทำอะไร”“ข้าต้องแน่ใจสิว่า เจ้าจะไม่แพร่งพรายเนื้อหาในคัมภีร์แก่ผู้อื่นอีก”“ท่านไม่ต้องห่วงหรอก หากข้าให้คัมภีร์แก่ท่านแล้ว ข้าจะฆ่าตัวตายเอง เก็บกระบี่ของท่านเสียก่อนเถิด หากข้าตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ เขียนข้อความผิดขึ้นมาจะทำอย่างไร”นั่นละ หลัวจุ้นซินจึงต้องสอดกระบี่เก็็บ็บเข้าฝักประมุขน้อยหนุ่มจึงจรดพู่กันเขียนข้อความต่อไป บทแล้วบทเล่า ยื้อเวลาให้ถึงยามห้าย การคัดคัมภีร์จึงเสร็จสิ้นลง“เอาล่ะ ข้าคัดเสร็จแล้ว เชิญท่านฝึกวิชาในคัมภีร์บทนี้ได้เลย”หลัวจุ้นซินรับกระดาษมากมายม
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่63 สิ้นคำประกาศก้องนั้น
“ที่ทุกท่านมาถึงเขาเซียนกู่แห่งนี้ คงเพราะเห็นข้ากลายร่างเป็นวิหคโลหิตในวันรับตำแหน่งของท่านประมุขหลัว หลายท่านคงมาเพราะคัมภีร์มหาเวทย์ในหัวข้า ข้าคิดใคร่ครวญมาตลอดทั้งคืนแล้ว ว่าควรจะให้คัมภีร์แก่ใครดี แล้วข้าก็คิดขึ้นมาได้ว่า ในฐานะที่ประมุขหลัวจุ้นซิน เป็นประมุขเผ่าเซียน เขาสมควรได้รับคัมภีร์มหาเวทย์นี้”สิ้นคำประกาศก้องนั้น เซียนยุทธทั้งหลายดูจะไม่ประหลาดใจสักเท่าไหร่ตรงกันข้ามกับคนเผ่ามนุษย์ที่ต่างมองหน้ากัน สนทนากันเบาๆ สีหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดแจ้ง“คัมภีร์มหาเวทย์เป็นของเผ่ามนุษย์ เจ้าจะให้คนเผ่าเซียนครอบครองได้อย่างไร” ชายวัยกลางคน หน้ากระดูกจากพรรคหวันซา ต่อว่าขึ้น“นั่นสิ เจ้าควรจะคืนคัมภีร์มหาเวทย์ให้เผ่ามนุษย์ แล้วฆ่าตัวตายไปซะ คัมภีร์จะได้ไม่ตกถึงมือผู้ใดอีก” ชายร่างกำยำ ดวงตาสามเหลี่ยมจากพรรคเหม่ยลี่ต่อว่าขึ้นบ้าง“ใช่ๆ” คนของแคว้นไป่ลี่เองก็เห็นด้วยกับคนเผ่าเดียวกันเช่นกัน“ข้าตัดสินใจแล้ว หากข้าไม่มอบคัมภีร์ให้ประมุขหลัว ท่านว่าจะเป็นเช่นไร ข้าเป็นคนเผ่ามาร ย่อมไม่อยากให้เกิดสงครามขึ้นระหว่างเผ่ามารกับเผ่าเซียนอีกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน แต่คัมภีร์
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่62 ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล
“ยามนี้คงไม่มีเรื่องใดสำคัญไปกว่าคัมภีร์มหาเวทย์แล้ว ท่านเจียงเหวินขอรับ ก่อนนักพรตผู้นั้นจะให้ข้าท่องคัมภีร์มหาเวทย์ไว้ แล้วทำลายมันทิ้ง ท่านเคยบอกข้าว่า หากคัมภีร์นี้ตกอยู่ในมือของคนชั่วช้า ใจอัมหิต ยุทธภพ หรือแม้แต่เซียนภพย่อมลุกเป็นไฟ ข้าจึงกังวลว่า จะทำเช่นไรดี จึงจะไม่ทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นขึ้น หากข้าให้ท่านประมุขจุ้นซินได้คัมภีร์ไปก่อนผู้อื่น เจ้าสำนักอื่นๆ ย่อมไม่พอใจเป็นแน่ ท่านว่า ข้าควรทำเช่นไรดีขอรับ แม้ข้าจะอ่อนอาวุโส ทั้งยังไร้ฝีมือ แต่ข้าก็ไม่ปรารถนาจะให้สงครามดังเมื่อร้อยปีก่อนเกิดขึ้นอีก”“ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล”“ขอรับ ข้าไม่เพียงอาศัยคำพูดลอยๆ หลังจากแยกย้ายกันที่เจียงอู่ ข้ามาอยู่ที่เซียนกู่ ตามสัญญาสันติภาพระหว่างสองเผ่า ท่านเจ้าสำนักคงไม่รู้ว่า หลัวเซียนถูกทำร้ายในงานวันประลองยุทธของสำนักเซียนเอง ข้าจึงต้องพาเขาหลบหนีไปยังเผ่ามนุษย์ นึกไม่ถึงเลยว่า จะพบนักพรตท่านนั้น และได้คัมภีร์มหาเวทย์มา นับจากนั้น พรรคหวันซา พรรคเหมยลี่ คนของแคว้นไป่ลี่ก็ล้วนแล้วแต่ตามล่าข้ากับหลัวเซียนเพื่อสิ่งนี้ ที่พวกเขามายังเซียนกู่ ก็คงเพื่อแย่งชิงคัมภีร์มหาเวทย์ ยามนี้ ดูท่าแล้ว ปร
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่61 หาพันธมิตร
ขณะเดียวกัน หลัวจุ้นซินเองก็กำลังจับจ้องเจดีย์ขังมารในอุ้งมือด้วยแววตาเหี้ยมเกรียม อยากรู้นักว่าป่านนี้ ศิษย์พี่ของเขาจะมีสภาพเป็นเช่นไรแล้ว บอกตนเองเช่นนั้นแล้ว ประมุขเผ่าเซียนก็ร่ายคาถาตามที่ได้รับสืบทอดมาจากท่านอาจารย์ “...เทียน ชื่อเต้า ตี้ชื่อเต้า หยิน ชื่อเต้า หยาง ชื่อเต้า เก๋ย หว่อ ซื่อ โหยว…” ไม่ว่าจะท่องอีกสักกี่หน ประตูเจดีย์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดออก หรือเขาจะจำผิด… ไม่สิ เขาเข้าไปในหอคัมภีร์ คัดลอกคาถาบทนั้นด้วยลายมือตนเอง จะผิดพลาดได้อย่างไร เช่นนี้แล้ว หากหลัวเซียนตายไปแล้ว เขาจะเข้าไปดูดซับเอาปราณเซียนได้อย่างไร เหตุใดสวรรค์จึงกลั่นแกล้งเขา ด้วยเรื่องบัดซบเช่นนี้ได้ ขณะเดียวกัน หลัวเซียนปรือตาขึ้นช้าๆ พบว่า รอบกายของเขายังคงว่างเปล่า แสงจากตะเกียงจุดสว่างจากทุกมุมภายในเจดีย์ บอกให้รู้ว่า บัดนี้กลไกต่างๆ ได้หยุดทำงานแล้ว เมื่อหยัดกายลุกขึ้น จึงไม่มีพลังเวทย์วารีพุ่งเข้ามาทำร้ายเขาอีก พลันบุรุษเซียนก็ต้องเบิกตากว้างขึ้น ริมฝีปากหยักได้รูปเผยอขึ้นน้อยๆ เมื่อพบเงาร่างของบุรุษผู้หนึ่งปรากฎขึ้นตรงหน้าจากเลือนราง ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ที่น่าประหลาดก็คือ หางเป
คนของข้าคือจอมมารไร้ใจ ตอนที่60 เจดีย์ขังมาร
“มีสิ อันที่จริง ข้าก็มิได้ห่วงใยเขาเท่าไหร่หรอก เพียงเวทนาที่เขาดวงตาพิการเท่านั้น เรื่องคัมภีร์มหาเวทย์ ข้าให้ท่านได้อยู่แล้ว จะว่าไปข้าก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร สู้ให้คนที่คู่ควรยังดีซะกว่า ส่วนศิษย์พี่ของท่าน ท่านอยากทำอะไรก็ตามใจเถอะ ข้าจะไม่ยุ่ง” “ไม่คิดว่า ประมุขน้อยจะเฉลียวฉลาด รู้จักรักษาตัวรอดเช่นนี้”“แน่อยู่แล้ว ชีวิตน้อยๆ ของข้าเพิ่งจะลืมตาดูโลกได้เพียงสิบกว่าปีเท่านั้น ใครเล่าจะอยากตายก่อนวัยอันสมควร ขอเพียงท่านดูแลข้าเป็นอย่างดี ระหว่างที่ข้าอยู่บนเขาเซียนกู่ คัมภีร์มหาเวทย์ก็จะตกเป็นของท่านทันที”แม้จะระแวงอู๋เหริ่นชวนอยู่ แต่ความอยากได้คัมภีร์มหาเวทย์นั้นมีมากกว่า เมื่อเดินทางมาถึงเขาเซียนกู่ เขาจึงจัดให้ประมุขน้อยหนุ่มพักที่เรือนรับรอง มีการเฝ้ายามแน่นหนา ป้องกันมิให้เซียนยุทธ ชาวยุทธทั่วหล้าเข้ามาช่วงชิงคัมภีร์มหาเวทย์ได้ทว่าสำหรับหลัวเซียนกลับตรงกันข้าม เพียงเดินทางมาถึงก็ถูกจำขังในเจดีย์ขังมารเจดีย์ขังมารเป็นเจดีย์เจ็ดชั้น หลังคาทรงเก๋งจีน ลดหลั่นกันลงมา สามารถเพิ่มลดขนาดได้ตามใจผู้ใช้ ถือเป็นของวิเศษประจำเผ่าเซียนเลยก็ว่าได้ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องกว้าง ชั้นล่า
