ตอนที่7.พลังปราณมารน้อย

“กินช้าๆ ก็ได้ ไม่มีผู้ใดแย่งเจ้ากินหรอก”

“ก็มันอร่อยนี่นา” ประมุขน้อยหนุ่มว่า ทั้งยังเคี้ยวเนื้อกระต่ายป่าไว้เต็มปาก 

“ท่านไม่กินรึไง”

“เจ้ากินก่อนเถอะ” หลัวเซียนพลิกกลับไม้เสียบกระต่ายย่าง ให้ด้านที่ยังไม่สุกโดนความร้อนจากกองไฟ

“คนเผ่าเซียนนี่ วางท่าสง่างามเหมือนท่านทุกคนเลยหรือเปล่า”

“ยังไง ที่ว่าวางท่า” หลัวเซียนย่นหัวคิ้ว มองปราดเดียวก็รู้ว่า ประมุขน้อยหนุ่มผู้นี้ คงมีอคติกับคนเผ่าเซียนอยู่ไม่น้อยเลย

ขณะที่อู๋เหริ่นชวนนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนตอบ

“ก็เวลานั่ง ยืน เดิน ก็ต้องตัวตรง เชิดหน้าขึ้น แสดงกิริยานุ่มนิ่ม เหมือนอะไรดีล่ะ อ้อ เหมือนพญาหงส์ไง”

“นั่น เป็นกิริยาส่วนตัวของข้าอยู่แล้ว ท่านแม่สอนให้ข้าวางกิริยาเช่นนี้มาตั้งแต่เล็ก เพื่อจะได้เป็นประมุขเผ่าเซียนที่สง่างาม แล้วเจ้าล่ะ ไม่อยากเป็นประมุขเผ่ามารที่งามสง่าบ้างหรือ” 

อู๋เหริ่นชวนส่ายหน้าแทนคำตอบ

“ข้าน่ะหรือ จะได้เป็นประมุขเผ่ามาร ท่านก็เห็นนี่ว่า ข้าก็แค่คนอ่อนแอ ไร้ประโยชน์คนหนึ่ง แม้ใครๆ จะเรียกข้าว่าประมุขน้อย ก็คงเพราะข้าเป็นบุตรของท่านพ่อเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ว่าใครจะก้าวขึ้นมาเป็นประมุขคนต่อไป ก็คงต้องรอการเลือกสรรขึ้นมาใหม่อยู่ดี” ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาจึงเผลอพูดจากับคนข้างกายไปมากความเช่นนี้ 

น่าประหลาดที่ส่วนลึกในใจกลับสนิทสนมคุ้นเคย คล้ายรู้จักเขามาเนิ่นนานแล้วอย่างไรอย่างนั้น

“เจ้าไม่สงสัยบ้างหรือว่า เหตุใด ตนเองจึงไม่มีพลังวิญญาณ เช่นเดียวกับคนอื่นๆ” เห็นความอ่อนหัดของคนตรงหน้าแล้ว หลัวเซียนก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า บุตรแห่งประมุขเผ่ามาร จะดูไม่ต่างอะไรจากมนุษย์ธรรมดาเช่นนี้ 

“ข้าเลิกสงสัยไปนานแล้ว ว่าแต่ท่านเถอะ มัวแต่สงสัยเรื่องของข้า ไม่สงสัยบ้างหรือว่า ใครส่งมนุษย์พิษพวกนั้นมาทำร้ายท่าน ตอนข้าติดร่างแหไปกับท่าน ดูเหมือนว่า มันจะไม่ได้สนใจจะทำร้ายข้าเลยนะ” 

คำถามจากปากของประมุขน้อยหนุ่ม พาให้บุรุษหนุ่มรูปงามนิ่งงันไปเช่นกัน ไม่อยากจะคิดเลยว่า มีใครบางคนไม่อยากจะให้เขามีชีวิตกลับไปยังเขาเซียนกู่ เพื่อรับตำแหน่งประมุข

แม้บุรุษเซียนจะแสดงกิริยานอบน้อมต่อกัน ท่วงท่าสง่างามดังที่อู๋เหริ่นชวนว่า แต่บุคคลภายนอกหรือจะรู้ว่า ภายใต้หน้ากากความสง่างามนั้น ได้ซุกซ่อนการแก่งแย่งชิงดีเอาไว้อย่างแนบเนียน 

จึงไม่แปลกอันใดเลย หากจะมีใครสักคน ต้องการให้เขาตาย ก่อนจะถึงวันรับตำแหน่งประมุขเผ่าเซียนในอีกไม่ช้า 

“เงียบเช่นนี้ แสดงว่า ท่านก็คิดเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่”

“หากไม่เป็นความประสงค์ของอาจารย์ ข้าเองก็ไม่ได้ต้องการรับตำแหน่งเซียนตู”

“แล้วท่านต้องการสิ่งใด บำเพ็ญตนจนได้เป็นเซียนบนสวรรค์อย่างนั้นหรือ จะว่าไป ท่านก็ดูเหมาะสมกับการเป็นเซียนเหมือนกันนะ กิริยานุ่มนิ่มเช่นนี้ เหมาะสมกับการไปอยู่บนสวรรค์แล้ว”

“ข้าเพียงอยากเป็นมนุษย์ธรรมดา ออกท่องโลกกว้าง กำจัดคนชั่ว ช่วยเหลือคนดี ไม่มีเรื่องใดให้ละอายใจเท่านั้น”

ฟังคำตอบจากปากคนข้างกายแล้ว อู๋เหริ่นชวนก็รู้สึกเหมือนเคยได้ยินคำพูดนี้จากที่ใดมาก่อน

พลันภาพการสนทนาระหว่างจิ้งจอกเซียนอาภรณ์ขาว กับบุรุษอาภรณ์ดำ ก็ฉายวาบเข้ามาในห้วงคำนึงอีกครา

“อ้ายเสียน เจ้าจะไม่รับตำแหน่งเซียนตูจริงหรือ”

“จริงแท้แน่นอน”

“น่าอิจฉาเจ้าจริงๆ เลย ข้าสิ ถึงไม่อยากรับตำแหน่งจอมมาร ก็คงทำไม่ได้ เพราะท่านพ่อมีข้าเป็นทายาทเพียงคนเดียว”

“เช่นนั้น ข้าจะบำเพ็ญเพียรอยู่ที่ตำหนักฉางชุน คอยเฝ้าดูเจ้าเป็นจอมมาร”

“ได้ เจ้าคอยดูก็แล้วกัน แม้ข้าจะออกท่องโลกกว้างไม่ได้ แต่ข้าจะเป็นจอมมารที่ดี ปกครองพี่น้องเผ่ามาร ให้อยู่ร่วมกันอย่างร่มเย็นเป็นสุข เจ้าว่า ข้าจะทำได้หรือไม่”

“ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้อยู่แล้ว” หรงอ้ายเสียนสานสบดวงตาสหายรักด้วยแววตาเชื่อมั่น มือข้างหนึ่งวางลงบนไหล่กว้างของบุรุษอาภรณ์ดำเบาๆ 

อีกคราที่อู๋เหริ่นชวนรู้สึกราวกับว่า บุรุษอาภรณ์ดำผู้นั้นคือตัวเขาเอง ตามมาด้วยอาการปวดหนึบที่ขมับทั้งสองข้าง จนต้องสูดปากเบาๆ ดวงหน้าเหยเกส่ายไปมาช้าๆ 

“เป็นอะไร” หลัวเซียนไม่ถามเปล่า วางอาหารในมือลง แล้วปราดเข้ามาใกล้

“ข้าไม่เป็นไร” ว่าแล้วประมุขน้อยหนุ่มก็ลุกเดินมานั่งลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง หลับตานิ่ง สูดลมหายใจเข้าออกช้าลึก ครู่เดียวอาการเจ็บปวดเมื่อแรกก็ค่อยๆ ทุเลาลง 

ขณะที่หลัวเซียนมองคนนั่งพิงต้นไม้ สีหน้าไม่สู้ดีด้วยความกังวล ไม่เข้าใจเลยว่า เกิดอะไรขึ้นกับประมุขน้อยผู้นี้กันแน่ 

อีกด้านหนึ่ง อู๋ลี่หมิง ประมุขพรรคมารโลหิต กำลังมองภาพบุตรชายคนเดียว ผ่านกระจกหมื่นลี้ เพียงเห็นว่าวันนี้ บุตรชายได้พบกับหลัวเซียนแล้ว ก็อุ่นใจได้ว่าเขาจะต้องเดินทางไปถึงเจียงหนานโดยสวัสดิภาพอย่างแน่นอน 

จะว่าไปหลัวเซียน ว่าที่ประมุขเผ่าเซียนผู้นี้ ก็ดูสง่างาม มีวิชาแก่กล้า สมเป็นว่าที่ประมุขเผ่าเซียนจริงๆ มิเสียแรงเลยที่เขาส่งบุตรชายไปอยู่ข้างกายบุรุษหนุ่มคราวลูกผู้นี้ 

หากอู๋เหริ่นชวนได้อยู่ข้างกายหลัวเซียน อีกไม่นานก็คงจะสามารถฝึกวิชาโดยไม่ต้องมีพลังวิญญาณได้ หรือต่อให้พลังวิญญาณฟื้นคืน ก็คงควบคุมมันได้อย่างแน่นอน

ประมุขพรรคมารครุ่นคิด ห้วงคำนึงโลดลิ่วไปถึงเมื่อครั้ง อู๋เหริ่นชวนเป็นเพียงเด็กทารกแรกคลอด

เพียงแค่เด็กน้อยลืมตาดูโลก ร้องไห้จ้า พลันผืนฟ้าปกคลุมด้วยเงื้อมเงาแห่งราตรีกาลก็เกิดวิปริตแปรปรวน เสียงฟ้าร้องครืนครั่น แลเห็นแสงฟ้าแลบมาแต่ไกล ไม่เพียงเท่านั้น ร่างของทารกน้อยยังกลายเป็นวิหคโลหิตสีแดงเพลิง ยามร้องไห้ก็เกิดลูกเพลิงขนาดย่อมลอยออกมาจากปาก หวิดจะทำให้เกิดเพลิงไหม้เคหาสน์พันดาวแล้ว หากอู๋ลี่หมิงไม่สร้างค่ายกลกำหราบไฟขึ้นได้ทัน

ด้วยเหตุนี้เอง อู๋ซินเยว่ ฮูหยินของเขาจึงใช้พลังปราณทั้งหมดที่มี ปิดผนึกพลังวิญญาณของทารกน้อยเอาไว้ 

นางวาดฝ่ามือในอากาศครู่หนึ่ง แม้จะอ่อนระโหยโรยแรงจากการคลอดบุตร แต่ก็หาได้ใส่ใจ แตะนิ้วชี้ลงตรงกลางหน้าผากของทารกน้อย เกิดลำแสงสีฟ้าเจิดจ้า พุ่งเข้าผนึกพลังวิญญาณของทารกน้อยเอาไว้ 

นางทุ่มเทพลังปราณทั้งหมด ไม่ห่วงแม้ชีวิตตนเอง ทันทีที่ถอนนิ้วมือเรียวออกจากกลางหน้าผากของบุตรชาย นางก็กระอักกระไอเอาลิ่มโลหิตออกมาเป็นสาย 

“เยว่เอ๋อร์” อู๋ลี่หมิงปราดเข้ามาประคองฮูหยินของเขาเอาไว้ในอ้อมแขน ดวงตาทั้งคู่จับจ้องดวงหน้างามซีดเซียวด้วยความห่วงใย