พาลินโดรม

“ไม่กิ๊นนน!! เบจิงไม่กิ๊นน!! เบจิงจะรอพี่ลิน” เด็กชายวัย 5 ขวบ วิ่งไปทั่วบ้านขณะที่พี่เลี้ยงได้แต่มองตามแล้วส่ายหัว เกือบสิบนาทีแล้วที่เจ้านายตัวน้อยไม่ยอมมานั่งทานอาหาร เธอวิ่งตามจนเหนื่อยแต่อีกคนก็ยังไม่หมดแรง

ปึก!!

เด็กชายวิ่งชนกับคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาอย่างจัง มือใหญ่คว้าร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะหงายหลังลงไปกับพื้น

“น้าโดม” เด็กชายชูมือให้คนเป็นน้าชายอุ้มอย่างประจบ

“ว่าไงครับตัวแสบทำไมไม่กินข้าวล่ะครับ ไหนดูซิมีอะไรกินบ้าง” เขาอุ้มเด็กชายมายังโต๊ะในห้องครัวพลางนั่งลงบนเก้าอี้ หันหน้าเด็กน้อยเข้าโต๊ะอาหาร

“คุณโดมมาพอดีเลยค่ะ ช่วยมาลีหน่อยนะคะ น้องเบจิงไม่ยอมทานข้าวค่ะ นี่ก็เลยเวลามานานแล้ว” เด็กสาววัย 17 ปีรีบฟ้องชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้เป็นน้าของเด็กชาย

“มีแต่ของอร่อยทั้งนั้นเลยนะครับ ให้น้าป้อนนะครับ”

“ไม่เอา เบจิงจะรอพี่ลิน” เด็กชายส่ายหัวเม้มปากแน่น

“มาลี พี่ลินนี่ใครเหรอ”

“คุณครูสอนพิเศษค่ะ”

“สอนพิเศษ! อะไรกันยังไม่เข้า ป.1 เลยเรียนพิเศษแล้วเหรอครับเบจิง”

ดลธรรมชักจะสงสารหลานชายที่ถูกจับเรียนพิเศษตั้งแต่ยังไม่ทันเข้าเรียนชั้นประถมมันดูจะเกินไปหน่อย เพราะแต่ก่อนเขาอายุเท่านี่ยังบวกเลขไม่เป็นด้วยซ้ำ

“พี่มาลีคร้าบบ โทรถามให้หน่อยได้ไหนว่าพี่ลินใกล้จะถึงยังคร้าบ”

“โธ่ เพิ่งโทรถามไปเมื่อกี้เองนะคะ”

“เบจิงครับ น้าว่าเรามากินอะไรก่อนดีไหม เดี๋ยวน้าป้อนนะครับ”

“น้าโดมคร้าบบ ขับรถไปรับพี่ลินได้ไหมคร้าบบ”

“เฮ้อ! น้ายังไม่เคยรู้จักเลย จะขับรถไปรับได้ยังไงล่ะครับ น้าว่าเบจิงรีบกินข้าวและเป็นเด็กดี ถ้าพี่ลินรู้ต้องดีใจมากๆ เลยนะครับ”

“จริงเหรอครับ” เด็กน้อยทำตาโต

“จริงสิ มาลีช่วยถ่ายคลิปให้หน่อยได้ไหม ถ้าคุณครูมาจะได้อวดคุณครูว่าเบจิงเป็นเด็กดีทานข้าว ทานผักจนหมด”

“ถ่ายเลยคร้าบบ พี่มาลีถ่ายเบจิงเลย” เด็กชายลงจากหน้าตักคุณน้าสุดหล่อ มานั่งเก้าอี้เด็กที่สูงกว่าปกติเล็กน้อยและทานอาหารเองโดยที่ไม่ต้องมีใครป้อน

ดลธรรมมองหลานชายอย่างเอ็นดู เบจิงเป็นเด็กน่ารักช่างอ้อน เขาไม่ได้มาหาหลานชายเพียงสามเดือน ดูเหมือนว่าเด็กชายจะโตขึ้นมาก

เดิมทีเขาก็อาศัยอยู่บ้านหลังนี้กับพี่สาวและพี่เขย เพิ่งจะย้ายออกไปอยู่คนเดียวที่คอนโดได้ไม่ถึงปี เพราะไม่อยากเดินทางไปกลับระหว่างบ้านและบริษัทซึ่งอยู่ไกลกันพอสมควร

ดลธรรมเรียนจบบริหารธุรกิจแต่มีความชอบและความสนใจด้านคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เรียนอยู่มัธยมต้น เขาศึกษาและติดตามเทคโนโลยีเหล่านี้มาตลอด

พอเรียนจบก็เลยเริ่มต้นทำธุรกิจ เริ่มจากนำเข้าสินค้าชิ้นเล็กๆ พวก accessories และอุปกรณ์ต่อพ่วงต่างๆ พอได้กำไรมากขึ้นก็เริ่มเป็นสินค้าชิ้นใหญ่ขึ้น ปริมาณมากขึ้น จนถึงตอนนี้จนถึงตอนนี้บริษัทของเขาก็นำเข้าอุปกรณ์คอมพิวเตอร์และอุปกรณ์ไอทีด้านต่างๆ อย่างครบครัน

เขานั่งมองหลายชายทานข้าวจนหมดจานจากนั้นก็พากันยังห้องของเล่น ซึ่งตอนนี้มุมหนึ่งถูกจัดเป็นมุมสำหรับเรียนพิเศษ

เบจิงเอาสมุดแบบฝึกบวกเลขอย่างง่ายมาอวด ดูเหมือนเด็กชายตัวน้อยของเขาจะภูมิใจที่ตัวเองสามารถทำได้จนจบเล่ม

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“พี่ลินมาแล้ว”

ประตูเปิดออกไปไม่ถึงครึ่ง เด็กชายก็วิ่งปรู๊ดไปรับคุณครูด้วยความดีใจ

ดลธรรมเงยหน้าขึ้นมองคุณครูของหลายชายหัวใจเขาเต้นแรงเมื่อเห็นชายวัยรุ่น ผิวขาว ผมสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง สิ่งที่สะดุดตามากที่สุดคงจะเป็นดวงตากลมโตที่ส่องประกายสดใส ชายหนุ่มยิ้มและก้มหัวให้ดลธรรมเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงที่มุมห้องโดยมีเบจิงตามไปนั่งบนตัก

“พี่ลินมาช้า” เสียงเล็กๆ บอกอย่างชัดเจนว่าเจ้าตัวกำลังงอนคุณครูอยู่

“พี่ลินขอโทษครับ วันนี้พี่ลินมีธุระครับ แต่เพราะมาช้าพี่ลินก็เลยมีของขวัญมาให้ด้วย เบจิงจะยกโทษให้มั้ยน้า”

คุณครูหยิบหุ่นยนต์ตัวเล็กออกมาจากกระเป๋าเป้ส่งให้เด็กชาย

“เบจิงยกโทษให้คร้าบ รักพี่ลินที่สุดเลย” พูดพลางหันมาหอมแก้มอีกฟอดใหญ่

เพราะกลัวว่าจะรบกวนสมาธิของหลานชายดลธรรมจึงเดินออกมาจากห้องนั้น เขานั่งรอพี่สาวและพี่เขยอยู่ในห้องรับแขก

“สวัสดีครับพี่ปรานต์ พี่แพร” ชายหนุ่มทักทายเจ้าของบ้านที่เพิ่งเลิกงานและกลับถึงบ้านในเวลาเกือบจะหนึ่งทุ่ม

“อ้าว โดมนึกยังไงแวะมาละ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ”

“ครับ งานยุ่งเหรอครับพี่กลับดึกเชียว”

“นิดหน่อยน่ะ แล้วที่บริษัทเป็นไงบ้าง” ปรานต์ถามน้องชายของภรรยา

“ก็เรื่อยๆ ครับพี่ปรานต์”

“คุยกับพี่แพรไปก่อนนะพี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนวันนี้ไปโกดังมาเหนื่อยตัวไปหมดแล้ว ยังไม่หิวใช่ไหม”

“ยังเลยครับ ไม่ต้องรีบก็ได้นะพี่ปรานต์”

“พี่แพรกลับดึกทุกวันแบบนี้ไหมครับ”

“ไม่ทุกวันหรอกพอดีวันนี้ไปที่โกดังกันมาก็เลยกลับค่ำหน่อย โดมมีอะไรหรือเปล่า”

“ผมมีเรื่องจะถามหน่อยครับเรื่องเบจิง”

“เบจิง ทำไมหรือหลานกวนอะไรโดมหรือเปล่า”

“เปล่าครับ ผมแค่อยากจะถามพี่ว่าหลานผมยังไม่ ป.1 นะครับ ทำไมถึงต้องเรียนพิเศษแล้วล่ะครับ มันเร็วไปหรือเปล่า”

“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร มันไม่ได้เรียกว่าเรียนพิเศษหรอก ก็แค่ให้เบจิงได้ฝึกภาษาอังกฤษเพิ่ม เปิดเทอมหน้าหลานจะต้องเข้าโรงเรียนนานาชาติ พี่ก็เลยอยากเตรียมความพร้อม ไม่อยากให้ไปอึดอัด”

“คนที่จ้างมาเขาเป็นครูเหรอครับ หน้ายังเด็กอยู่เลย”

“เปล่าจ้ะ น้องยังเรียนอยู่เพื่อนพี่ปรานต์แนะนำมาอีกทีเพราะเคยจ้างไปสอนอยู่ แต่ตอนนี้เขาย้ายไปอยู่ต่างประเทศพี่ก็เลยจ้างต่อ”

“ดูแล้วเจ้าแสบของผมจะติดครูคนนี้มากเลยนะครับ เย็นนี้ก็ไม่ยอมทานข้าว พอบอกจะถ่ายคลิปส่งให้ครูดูเท่านั้นแหละทั้งข้าวทั้งผักกินเกลี้ยงเลย”

“ใช่จ้ะ เบจิงเชื่อฟังคุณครูของเขามาก ไม่ว่าจะบอกให้ทำอะไรทำตามหมด พี่ดีใจที่ได้น้องลินมาช่วยสอน สบายไปเยอะ แล้วเราละ สนใจคุณครูเขาบ้างไหม พี่ว่าน่ารักดีนะ”

“ครับ น่ารักดี” เขาตอบพี่สาวพลางนึกถึงใบหน้าหวานของอีกคน รู้สึกว่าหัวใจเองเต้นแปลกๆ

“ชอบก็จีบเลยสิ สเปกเราเลยไม่ใช่เหรอ”

“พี่แพร ผมยังไม่รู้จักเขาเลย ยังไม่ทันได้คุยสักคำ”

“เดี๋ยวพี่แนะนำให้รู้จักนะ นั่นไงเรียนเสร็จพอดี”

“แม่คร้าบบบบ” เบจิงวิ่งมากอดเอวมารดา อีกฝ่ายก็ทั้งกอดทั้งหอมด้วยความรัก

“สวัสดีครับพี่แพร วันนี้เลิกช้าหน่อยพอดีผมมาช้าครับ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะลิน”

“ไม่เป็นไรครับพี่แพร เดี๋ยวผมกลับไปกินที่หอได้ครับ”

“กว่าจะถึงหอพี่ว่าได้หิวจนตาลาย กินด้วยกันที่นี่แหละ วันนี้ป้าสายทำกับข้าวเยอะเลย”

พาลินเองก็เริ่มรู้สึกหิวเขาจึงไม่ได้ปฏิเสธอีกรอบ

“ลิน นี่น้องชายพี่ชื่อโดม”

“สวัสดีครับคุณโดม” เขายกมือไหว้อีกฝ่ายด้วยความเคารพ

“คราวหลังไม่ต้องไหว้นะ แล้วก็เรียกพี่โดมไม่ต้องเรียกคุณหรอก”

“ครับ”

“ยังเรียนอยู่เหรอ”

“ครับ”

“ปีไหนแล้ว”

“ปี 3 ครับ เปิดเทอมก็ขึ้นปี 4 ครับ”

ยังไม่ทันได้ซักถามต่อปรานต์ก็เดินลงมาจากชั้นสองผู้ใหญ่ทั้งสี่คนเลยนั่งทานอาหาร ส่วนเด็กชายเบจิงนั้นพี่เลี้ยงพาไปอาบน้ำเตรียมเข้านอนแล้ว

ระหว่างทานอาหารดลธรรมเอาแต่จ้องคุณครูของหลานชายไม่วางตา นานแล้วที่ไม่เคยเจอใครทำให้ใจเต้นแรงแบบนี้ เห็นทีต้องแวะมาที่บ้านนี้บ่อยสักหน่อย

ใช่ว่าดลธรรมจะมองอยู่แค่ฝ่ายเดียวเพราะพาลินเองก็แอบมองชายหนุ่มอยู่เป็นระยะ น้าชายของเบจิงคนนี้ทั้งหล่อทั้งหุ่นดี

‘ทำไมไม่เจอเขาให้เร็วกว่านี้นะ’ พาลินแอบคิดในใจ เพราะตอนนี้ตัวเองไม่อยู่ในสถานะที่จะมองคนอื่นได้

พาลินมีแฟนแล้ว เพิ่งตกลงคบหากันได้ไม่ถึงหกเดือนหลังจากที่แอบมองกันมาตั้งแต่ขึ้นปีสอง เขาเป็นรุ่นพี่คณะวิศวะชื่อกันต์ธีร์ ส่วนพาลินเรียนคณะบัญชี

หลังทานอาหารพาลินก็ขอตัวกลับก่อน วันนี้เขาต้องกลับหอพักเองเพราะกันต์ธีร์ไม่ว่างมารับ

บ้านของแพรรดาอยู่ในซอยค่อนข้างลึก แต่ยังโชคดีที่ตลอดทางเดินมาปากซอยนั้นแสงไฟส่องสว่าง พอเดินมาถึงกลางซอยก็รู้สึกว่ามีรถคันหนึ่งแล่นมาทางด้านหลัง เขารีบหลบเข้าข้างทาง รถคันนั้นแล่นผ่านไปแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดประตูลงมา

“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

“ขึ้นมาเถอะน่า อีกตั้งไกลกว่าจะถึงปากซอย ไม่ต้องเกรงใจขึ้นมาเลย”

“ครับ” พาลินยอมขึ้นรถมากับเขาทั้งที่เพิ่งเคยเจอกันแต่เพราะรู้ว่าเขาเป็นน้องชายของแพรรดาเขาจึงไว้ใจ