บทที่ 8

“ผาแกล้งปลายตลอด”

“ใครแกล้ง พามาฝึกจิตต่างหาก” เขาจับหัวฉันโยกไปมา มือผาใหญ่มาก เพิ่งรู้นะเนี่ย นิ้วมือเขาเรียวยาว ฝ่ามือใหญ่กว่ามือฉันตั้งเยอะ ยิ่งจับหัวฉันโคลงไปมานี่ยิ่งรู้เลยว่าเขามือใหญ่ขนาดนี้

“ไม่ต้องแกล้ง กลับบ้านได้แล้ว” ฉันดึงมือผาออก จากนั้นก็ดึงแขนเขาเพื่อจะกลับไปที่รถ

“วันนี้เราสนุกมาก” ฉันบอกผาในตอนที่รถจอดสนิท หน้าบ้านตอนนี้เกือบสามทุ่มแล้ว

“ขอบคุณปลายนะที่ยอมไปเป็นเพื่อน”

“ก็ผาเป็นเพื่อนปลาย” ฉันยิ้มให้เขาในความมืด ถึงจะมืดแค่ไหนฉันก็มองเห็นผานะ แม้แต่ตอนหลับตาฉันก็มั่นใจว่ามองเห็นผา

“ใช่ เราเพื่อนกันนี่นะ” เสียงผาเบาจนฉันสัมผัสได้

“ใช่ เราเพื่อนกัน ผาเพื่อนปลาย” ฉันย้ำกับเขาอีกครั้งว่าเราเป็นเพื่อนกัน กลัวว่าความลับของตัวเองจะถูกเปิดเผย

“เรากลับก่อนนะปลาย” ผาบอกลาฉัน ใจจริงไม่อยากให้เขากลับเลย แต่ทำยังไงได้ เขาเป็นแค่เพื่อนไม่ใช่แฟน

“ขับรถดี ๆ ถึงแล้วไลน์บอกเราด้วย ไม่เอาดีกว่าเดี๋ยวเราคอลไปเป็นเพื่อนผาตอนขับรถดีกว่า”

“โอเค” รอยยิ้มของผา ฉันชอบเหลือเกิน บอกไม่ถูกว่าชอบแค่ไหน แต่ชอบมาก

จากนั้นเราทั้งสองคุยสายกันตั้งแต่ผาขับรถออกจากบ้านฉัน จากบ้านฉันไปคอนโดเขาปกติใช้เวลาแค่ยี่สิบถึงสามสิบนาที แต่วันนี้เขาใช้เวลาเกือบชั่วโมง คงเพราะรถติดมากแน่ เห็นผาบ่นตลอดทางว่ารถติด

‘ถึงแล้วปลาย อย่าเพิ่งวางสายนะ เดี๋ยวผาใส่ Airpords ก่อน’ เขาถึงห้องแล้วแต่ยังไม่ยอมให้ฉันวางสาย ตอนนี้แก้มฉันยิ้มจนปวดแก้มแล้ว

“ยังไม่วางหรอก ส่งผาถึงห้องก่อน”

‘ใจดีจัง’

“ใจดีตลอดไม่รู้เหรอ”

‘รู้ว่าปลายใจดีกับเพื่อนเสมอ’

“รู้ก็ดีแล้ว ผาก็ใจดีกับเราด้วยแล้วกัน”

‘ใจดีตลอดปลายก็รู้’

ใช่ ฉันรู้ว่าผาใจดีกับฉันตลอด และนั่นทำให้ฉันตัดใจไม่ได้สักที

“รู้ว่าผาดีกับเราตลอด” ถ้าดีขนาดนี้ ทำไมไม่เป็นแฟนสักที

‘ง่วงหรือยัง’

“ยัง”

‘เปิดกล้องได้ไหม’

“ได้ ๆ ยังอยู่ชุดเดิม”

ภาพผานอนบนเตียงกว้างเท้าแขนข้างหนึ่งมองฉัน เห็นแล้วยิ่งทำให้ใจละลาย อยากนอนข้าง ๆ จัง เตียงก็ว่างขอนอนข้าง ๆ ได้ไหม

‘ทำอะไรอยู่’

“นอนคุยกับผาไง” พูดเองก็เขินเอง ฉันนอนท่าเดียวกับผา  ไม่รู้ว่าท่านี้เขาจะมองว่าฉันสวยไหม แต่ช่างเถอะเขาเคยเห็นฉันตอนดำ ๆ ดั้งแบน ๆ มาแล้ว

‘ดีใจได้นอนคุยกับปลาย’

สายตาเป็นประกายนั่นอะไรอีก อย่ามาหยอดนะ แค่นี้ก็หลงจนหาทางขึ้นจากหลุมไม่เจอแล้ว ฉันว่าตัวเองตกหลุมรักผาน่าจะสักร้อยครั้งได้

ยิ่งได้เจอยิ่งได้เห็นยิ่งรัก ไม่เข้าใจตัวเองเลยสักครั้ง เราใช้เวลาคุยกันตั้งแต่สี่ทุ่มถึงเที่ยงคืน ไม่รู้ว่าเอาเรื่องอะไรมาคุยกันนักหนา แต่บอกเลยว่ามีความสุขมาก ไม่อยากวางสาย แต่ก็ต้องวางเมื่อเวลามาถึงเที่ยงคืน

“ฝันดีนะผา”

‘ครับ ฝันดีครับปลาย’ 

เป็นคืนที่หัวใจฉันพองฟูด้วยความหวัง ผาคงจะมีใจให้ฉันบ้าง เพื่อนที่ไหนจะคุยกันขนาดนี้ เขาต้องมีใจแหละใช่ไหม

แต่ความหวังก็แค่ความหวังอีกครั้ง

เมื่อเราขึ้นปีสาม ผาเรียนหนักมาก ฉันเองก็เรียนหนักไม่ต่างกัน เราแทบไม่มีเวลาเจอกันส่วนมากคุยกันผ่านทางไลน์เสียมากกว่า ความสัมพันธ์ของเรายังเป็นเพื่อนกันอย่างเหนียวแน่น

ทุกวันเขาจะไลน์มาคุยกับฉัน นานครั้งจะวิดีโอคอลมาคุยด้วยและฉันก็อกหักอีกครั้งเมื่อวันหนึ่งเพื่อนสนิทอย่างพิมมาดาหรือพิม ส่งรูปในไอจีของเพื่อนผาให้ฉันดู

“คนนี้เป็นแฟนผาไหม เห็นแท็กผาตลอด”

 ฉันมองดูไอจีของผู้หญิงคนนั้น ฉันเคยเห็นเธออยู่กับผาบ้างเป็นบางครั้ง เธอเป็นเพื่อนในรุ่นของเขา เธอชื่ออะไรนะ ฉันพยายามนึกชื่อเธอ พัชชา หรือฝ้าย เป็นดาวคณะด้วยนี่นา

“ไม่แน่ใจ” ฉันตอบพิมไปอย่างนั้น พิมเป็นเพื่อนคนเดียวที่รู้ว่าฉันแอบชอบผา พิมบอกให้ฉันสารภาพรักกับอีกฝ่ายหลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันก็ไม่กล้าทำ

“เป็นแฟนแหละ แกดูสิ มีแท็กตอนผานอนหลับด้วย”

ฉันดูรูปผากำลังนอนหลับ น่าจะเป็นห้องนอนของเขา

“ไม่รู้”