บทที่ 7

“ย่าจะไปว่าอะไร ไปเถอะ เที่ยวเผื่อคนแก่ด้วย” ย่าบอกผาอย่างอารมณ์ดี พ่อไม่อยู่เพราะเข้ารีสอร์ตไปตั้งแต่เช้า พี่แจ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลแอบยิ้มเล็กยิ้มน้อย รู้หรอกว่าแอบเชียร์ฉันอยู่

“ย่ายังไม่แก่เลยครับ สวยเหมือนตอนสาวเลย” ผาหันไปทางรูปถ่ายขนาดใหญ่ เป็นรูปย่าในสมัยรับตำแหน่งนางงามเวทีอะไรสักอย่าง

“ปากหวานกับคนแก่ใหญ่เลยนะคุณหมอ” ฉันเดินลงมา อดแซวเขากับย่าไม่ได้ จีบกันหนุงหนิงยิ่งกว่าแฟนกันเสียอีก

“มีคนอิจฉาเราด้วยหมอ” ย่าเอามือป้องปากกระซิบกับผาอย่างอารมณ์ดี

“ปลายกับผาไปก่อนนะคะ”

“จ้า เที่ยวให้สนุก”

ฉันบอกกับย่าว่าจะไปที่ไหน และจะกลับกี่โมง

เมื่อมาถึงที่รถฉันก็ค่อนข้างตื่นเต้น ผาเปลี่ยนรถใหม่เหรอ

“พ่อซื้อให้ใหม่” ผาคงเห็นคำถามบนใบหน้าฉัน เขาเลยชิงบอกก่อน รถยังเป็นป้ายแดงอยู่ รถญี่ปุ่นขนาดกลางเหมาะกับนักศึกษาอย่างพวกเรา จะว่าเหมาะไหมก็ไม่ได้เหมาะนะ เพราะพวกเรายังไม่มีรายได้ ราคาของรถคันนี้น่าจะเกือบล้าน

“ดีจัง พ่อใจดี”

“เลยมาหาปลาย อยากให้ปลายนั่งคนแรก” ฉันกะพริบตาให้กับคำพูดของผา ถามว่าอึ้งไหม ก็อึ้งอยู่นะ

“ทำไมมาให้ปลายนั่ง แฟนไม่ว่าเหรอ”

“เลิกกันแล้ว”

นั่นไง เป็นอย่างที่ฉันคิด ทุกครั้งที่ผาเลิกกับแฟน ผาจะกลับมาหาฉัน กลับมาให้ความหวังฉันอีกครั้ง แต่ฉันมันก็พวกชอบความเจ็บปวดมั้ง ถึงได้รู้สึกดีทุกครั้งที่เขาเลิกกับแฟนและกลับมาให้ความหวังฉันอีกครั้ง

“ผอมลงหรือเปล่า” ผามองฉัน

ใช่ ห้าเดือนที่ผ่านมาน้ำหนักฉันลดลงไปหลายกิโล เพราะการเรียนเริ่มหนักขึ้น เหนื่อยขึ้น และฉันอยากควบคุมน้ำหนัก แฟนผาแต่ละคนหุ่นดีทั้งนั้น ฉันคิดว่าเขาน่าจะชอบคนหุ่นดี ๆ ดูแลตัวเอง เพราะผาเองก็ดูแลตัวเองเหมือนกัน

“นิดหน่อย เรียนหนักน่ะ” ฉันยิ้มให้เขา

รถเริ่มวิ่งไปตามถนน ฉันแอบมองมือผาที่กำพวงมาลัย เส้นเลือดนูนเด่น เขาเป็นผู้ชายเต็มตัวแล้วสินะ ตอนนี้พวกเราจะขึ้นปีสามแล้วอีกไม่กี่เดือน ฉันมองไปบนท้องถนน อากาศไม่ร้อนไม่หนาวกำลังดี ดีใจจัง บรรยากาศเป็นใจ

“ทำไมดูสวยขึ้น” คำถามผาทำเอาฉันแทบมุดกับคอนโซลหน้ารถ หรือไม่ก็ลอยออกจากรถทางซันรูฟ

“เราไปทำจมูกมา” ฉันไปทำจมูกมา เพราะจมูกเดิมไม่ได้รูปและไม่โด่งเลย ไม่สิ ต้องเรียกว่าแบนมากถึงมากที่สุด

“อ๋อ สวยขึ้น” ผายิ้มกับถนนตรงหน้าตอนขับรถ ชมว่าสวยแต่ไม่มองหน้า ฉันไม่รู้ว่าเขาชมจริงหรือแค่พูดเล่น

“..”

ฉันไม่ได้ตอบอะไร เขินแหละ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผาพูดถึงรูปร่างหน้าตาและชมว่าฉันสวย

คาเฟ่อคาเดมี [1]

ร้านที่ผาพาไปนั่งดื่มกาแฟยามสายเป็นร้านค่อนข้างดัง มีสาขาทั้งที่เชียงใหม่และกรุงเทพฯด้วย ฉันชอบบรรยากาศของร้านนี้นะ แต่ชอบคนพามามากกว่า

“ปลายอยากให้ผาติวตรงนี้ให้” ฉันเปิดหนังสือเรียนหน้าที่อ่านค้างไว้ เพราะยังไม่เข้าใจ คิดว่าจะไปถามเพื่อนในวันจันทร์ แต่ดีที่วันนี้เจอผา เลยถามเขาดีกว่า

เป็นอย่างที่ฉันคิดผาอธิบายให้ฉันเข้าใจดีมากจนอดทึ่งไม่ได้ ตอนเรียนกับอาจารย์ก็ยังไม่เข้าใจเท่านี้เลย

เนี่ย ๆ เป็นอย่างนี้ จะไม่ให้หลงได้อย่างไรกัน

“กาแฟร้านนี้อร่อยนะ” ผายิ้มให้ฉันอีกแล้ว

 วันนี้ดีจัง ฉันยิ้ม หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปถ้วยกาแฟ ติดมือผานิดหน่อย เก็บบันทึกไว้ในเฟซบุ๊ก

เป็นอีกภาพที่ฉันบันทึกไว้ในอัลบัม ‘คนแรกของใจ’ เป็นอัลบัมรูปที่ฉันสร้างขึ้นตั้งแต่ที่เราเจอกัน ฉันยิ้มให้กับภาพต่าง ๆ ในนั้น มันเหมือนความทรงจำของฉัน ความทรงจำที่ฉันอยากบันทึก...ตั้งแต่ได้เจอผา

“ยิ้มอะไรขนาดนั้น อร่อยเหรอ”

“อร่อย” อาหารอร่อยไหม เรื่องอร่อยไม่ได้อยู่ที่อาหาร แต่อยู่ที่ว่าเรากินกับใครมากกว่า เพราะวันนี้ฉันกินกับผาไง กินอะไรก็อร่อยหมดแหละ ตั้งห้าเดือนนะที่ไม่ได้เจอหน้าหล่อ ๆ ของเขา

ตั้งห้าเดือนนะที่ไม่ได้ยินเสียงใกล้ ๆ

ตั้งห้าเดือนเลยนะ ตั้งห้าเดือน

เรานั่งกินอาหารกันสักพักก่อนจะไปต่อด้วยการดูหนัง นี่มันออกเดตชัด ๆ เหลือแค่ช็อตขอเป็นแฟน แต่ฉันจะให้เวลาผาทำใจจากแฟนเก่าก่อนก็แล้วกัน ไม่อยากเร่งให้เขารับฉันเป็นแฟนทั้ง ๆ ที่เพิ่งเลิกกับแฟนเก่า

“หนังสนุกไหมปลาย”

“สนุกมาก...” ฉันย่นจมูกให้ผา นี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาชอบแกล้งฉัน ผาชอบดูหนังผี แต่ฉันไม่ชอบดูไง แต่เพราะเขาอ้อนอยากดู ฉันก็ยอมหมดแหละถึงตัวเองจะกลัวก็เถอะ ดูสิ พยาบาลกลัวผี รู้ถึงไหนอายถึงนั่น

[1] ร้านกาแฟของธีน่า จากเรื่อง ท่านประธานบานบุรี โดย Sitha