บทที่ 5 หนี้สิน 2

บทที่ 5

หนี้สิน 2

“แต่ถ้าเธออยากหมดหนี้เร็วขึ้น งั้นเอาอย่างนี้ เธอมีน้องสาวใช่ไหม...”

หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธก่อนที่เจ้าของข้อเสนอจะพูดจบเสียอีก จรัสรักรู้ดีว่าสิ่งที่เฮียชางจะเสนอให้นั้นคืออะไร ซึ่งเธอยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

“ฟังให้จบก่อนสิ เธอยังฟังฉันไม่จบเลย บางทีเธออาจจะสนใจข้อเสนอของฉันก็ได้”

คราวนี้จรัสรักได้แต่นั่งนิ่ง ไม่ใช่ว่าเธออยากฟังข้อเสนอ แต่เธอแค่ไม่อยากทำตัวมีปัญหา รีบฟัง จะได้รีบปฏิเสธให้มันผ่านพ้นไป

เมื่อหญิงสาวยอมฟัง หนุ่มใหญ่จึงยื่นข้อเสนอของตนทันที

“ให้น้องเธอมาทำงานที่ร้านฉันสิ ยังเรียนอยู่ใช่ไหม มาทำแค่เสาร์อาทิตย์ก็ได้ ช่วงปิดเทอมค่อยมาทำเต็มเดือน หรือถ้าว่างหลังเลิกเรียนจะมาทำพาร์ตไทม์ก็ได้ ร้านฉันปิดสี่ทุ่ม ช่วยกันทำงานหาเงิน หนี้จะได้หมดเร็ว ๆ”

ฟังเหมือนเป็นข้อเสนอที่ดี แต่จรัสรักรู้ดีว่ามันมีเล่ห์เหลี่ยมแอบแฝงเต็มไปหมด เธอไม่เคยรู้สึกปลอดภัยกับความหวังดีจากคนตรงหน้า เพราะเธอเคยมีบทเรียนนั้นมาแล้วถึงสองหนด้วยกัน เธอจะไม่ยอมให้มันมีครั้งที่สามอีก

“หนูคิดว่า...”

“ฉันอุตส่าห์ยื่นหนทางช่วยเหลือขนาดนี้แล้ว เธอยังคิดที่จะปฏิเสธอยู่อีกหรือ” น้ำเสียงของหนุ่มใหญ่ราบเรียบ หากสายตามืดดำกลับทำให้คนฟังใจสั่นด้วยความหวั่นกลัว

แต่ถึงกระนั้นเธอก็จำเป็นต้องปฏิเสธ

“ช่วงนี้น้องของหนูเรียนหนักค่ะ ขึ้น ม.หก แล้ว ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหา’ ลัยอีก คงไม่สะดวกมาทำงานค่ะเฮีย”

“ลูกสาวอีไข่ก็เรียนอยู่ ม.หก มันยังมาทำงานกับแม่มันได้เลย” หนุ่มใหญ่กล่าวถึงลูกสาวคนงานในร้าน ซึ่งมักมาทำงานกับแม่เป็นประจำ เขารู้ว่าจรัสรักกำลังหาทางเลี่ยง ผ่านร้อนผ่านหนาวมาขนาดนี้ มีหรือที่เขาจะรู้ไม่ทันคนตรงหน้า “ไม่เห็นหรือ ใครมาทำงานกับฉันก็ได้ดิบได้ดีกันทุกคน เธอรู้ไหมว่ากระเป๋ากับมือถือที่ลูกสาวอีไข่มันใช้ราคาเท่าไร ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน มันก็คงไม่มีวาสนาได้ใช้ของแพง ๆ แบบนั้น”

“แต่น้องของหนูต้องดูแลแม่กับยายตอนที่หนูออกไปทำงาน แม่หนูช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องมีคนดูแลค่ะ” มือบางซึ่งวางอยู่ใต้โต๊ะกำเข้าหากันแน่น พยายามระงับอาการสั่นเทา เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ผู้เป็นมารดากลายเป็นผู้ป่วยติดเตียง มิหนำซ้ำเหตุการณ์นั้นยังทำให้บิดาผู้ซึ่งเป็นที่รักจากเธอกับน้องไปตลอดกาล จรัสรักพยายามเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พึ่งของคนที่ยังอยู่ แต่เธอไม่เคยลืมเรื่องโหดร้ายที่เกิดขึ้นเลยสักวัน

คนตรงหน้าไม่เคยยอมรับว่าตนเป็นคนทำ แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าเป็นฝีมือเขา และตลกร้าย...ที่กฎหมายไม่สามารถเอาผิดใครได้เลย

“ก็ให้ยายไงดูแลแม่ของเธอ ยายเธอไม่ได้ป่วยติดเตียงนี่” หนุ่มใหญ่ยังไม่ยอมหยุดต้อนเหยื่อง่าย ๆ

“แต่ยายอายุเยอะแล้ว คงไม่ดีถ้าปล่อยให้อยู่กับแม่ตามลำพังนาน ๆ”

“ตอนนี้ก็อยู่กันตามลำพังไม่ใช่หรือ ก็ยังอยู่กันได้ ?”

“เพราะมันจำเป็นค่ะ น้องหนูต้องไปโรงเรียน ส่วนหนูก็ต้องออกมาทำงาน” ถ้าเลือกได้ เธอก็ไม่อยากทิ้งให้ผู้สูงวัยกับคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่กันตามลำพังเช่นนี้

“แล้วมาทำงานกับฉันมันไม่จำเป็นตรงไหน หรือเธอจะบอกว่าการหาเงินใช้หนี้ฉันมันไม่จำเป็น ?” หนุ่มใหญ่จ้องเขม็งไปที่หญิงสาวอย่างกดดัน

จรัสรักสั่นไปหมดทั้งกาย หากก็ต้องควบคุมตัวเองไว้ให้ได้ และดูเหมือนว่าเฮียชางจะไม่ยอมปล่อยประเด็นนี้ผ่านไปง่าย ๆ หญิงสาวจึงเสนอตัวเองมาทำแทน

“เฮียจะให้ค่าจ้างเดือนเท่าไรคะ ให้หนูมาทำแทนได้ไหม แต่หนูคงทำได้แค่ตอนเย็น” ถ้าเป็นเธอคงไม่เป็นไรและคงหาทางเลี่ยงได้

ทว่าคำตอบที่ได้คือการส่ายหน้า “มันหมดเวลาของเธอแล้ว ฉันให้โอกาสเธอไปแล้วถึงสองครั้ง แต่เธอไม่ยอมคว้ามันไว้เอง”

หญิงสาวไม่เคยเสียดายโอกาสที่ว่าเลยสักวินาทีเดียว ดีใจด้วยซ้ำที่เฮียชางหยุดหว่านล้อมให้เธอมาทำงานด้วย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกหนักใจทบทวีคูณ เพราะคนที่ชายตรงหน้าให้ความสนใจ คือคนที่เธออยากทะนุถนอมมากที่สุด

จรัสรักบอกกับตัวเองว่า เธอต้องปกป้องจารวีให้ได้

“ถ้างั้นหนูคงรับข้อเสนอของเฮียไม่ได้ ช่วงนี้น้องของหนูยุ่งมากจริง ๆ ค่ะ ทั้งต้องเรียน ทั้งต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ ไหนจะต้องทำกิจกรรมที่โรงเรียนอีก แค่นี้ก็แทบจะไม่มีเวลานอนแล้วค่ะ” พอร่ายยาวถึงเหตุผลจบ เธอก็รีบสรุปเพื่อตัดบททันที “ส่วนเรื่องเงินหนูจะพยายามหามาจ่ายเฮียให้ได้มากที่สุด อาจจะใช้เวลานานหน่อย แต่หนูจะจ่ายจนครบแน่นอนค่ะ”

“สองแสน”

“คะ !?”

“เดือนหน้าฉันต้องการเงินสองแสน หามาจ่ายฉันให้ได้”

จรัสรักตั้งตัวไม่ทัน ทั้งอึ้งทั้งตกใจ เธอพยายามจะต่อรอง ด้วยจำนวนที่ว่ามันมากเกินไป เธอหาไม่ทันแน่ ๆ

“เฮียคะ คือว่า...”

หนุ่มใหญ่ส่ายหน้าเป็นสัญญาณให้เธอหยุดพูด ก่อนจะโน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย จ้องเข้าไปในดวงตาหญิงสาวด้วยแววตาอันดำมืด “แต่ถ้าไม่มีปัญญาหามาจ่ายละก็...เธอก็น่าจะรู้ดีว่าฉันทำอะไรได้บ้าง”

“…” ใช่ เธอรู้...รู้ดีกว่าใครเลยละ

“ถ้าหมดธุระแล้วก็ออกไปได้ เชิญ”