คนโปรดของหมอจิณณ์

บทที่ 1“แน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้จริง ๆ เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ” ประโยคคำถามจากเพื่อนสนิทช่วยดึงสติหญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อ ใจดวงน้อยลอยออกไปไกลแสนไกล ด้วยไม่มั่นใจทางเลือกที่ตนตัดสินใจกำลังจะทำในคืนนี้จรัสรักก้มมองมือตัวเองซึ่งบีบประสานกันอยู่บนหน้าตัก เธอไม่อยากเลือกเส้นทางนี้ เพียงแต่ภาระที่แบกอยู่บนบ่าเป็นตัวกำหนดชะตาชีวิต หากใจฝ่อและถอนตัวตอนนี้ หนึ่งในสามชีวิตที่เธอดูแลอยู่คงมีอันเป็นไปเธอถอยตอนนี้ไม่ได้แล้ว“ฉันจะทำ” แม้ปากจะยืนยันอย่างนั้น หากแววตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ไม่มั่นคงเอาเสียเลย แน่นอนว่าเพื่อนสนิทอย่างศศิตาจับความรู้สึกนั้นได้“ฉันไม่น่าแนะนำให้แกเลย ไม่คิดว่าแกจะทำจริง ๆ” คนที่เลือกเดินถนนสายนี้ตั้งแต่อายุสิบเจ็ดปีเอ่ยอย่างหนักอกหนักใจ “แต่แกต้องรู้ไว้นะรัก ไม่ใช่ทุกคนจะโชคดีได้เจอคนดี ๆ บางคนได้เจอคนแย่ ๆ ไม่ให้เกียรติเรา พูดจาดูถูกเราสารพัด และคนพวกนี้มันไม่คิดถนอมเราเลยสักนิด”“แต่พวกเขามีเงิน” ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ“ใช่ แขกที่จะเข้ามาเที่ยวที่ร้านได้ต้องมีเงินประมาณหนึ่ง ออฟเด็กออกไปแต่ละทีก็จ่ายเป็นหมื่นอะ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่มีเงินใช้คล่องมือขนาดนี้หร

บทที่ 1กูไม่เอา“เดี๋ยวครับเจ๊”“ว่าไงคะคุณกฤษณ์ มีอะไรให้เจ๊รับใช้คะ”“ให้น้องนั่งที่นี่ก็ได้ครับ” เขาบุ้ยหน้าไปยังสาวสวยซึ่งยืนจิกเล็บตัวเองจนน่าพรุนไปหมดแล้วกระมัง“หื้ม คุณกฤษณ์จะเหมาทั้งสองเลยเหรอคะ”“เปล่าครับ แต่เดี๋ยวเพื่อนผมตามมา ให้น้องนั่งกับเพื่อนของผมก็ได้ครับ”“แล้วเพื่อนคุณกฤษณ์จะโอเคหรือคะ”“โอเคอยู่แล้วครับ เพื่อนผมไม่ใช่คนเรื่องมาก”“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” เจ๊ระเบียบขยับเข้าไปกระซิบสั่งเด็กของตน “นั่ง แล้วทำตัวดี ๆ ยิ้มด้วย ไม่ใช่นั่งอมทุกข์ คอยสังเกตว่าลูกค้าดื่มอะไร ดูอีบิวตี้มันเป็นตัวอย่าง แล้วก็คอยบริการให้ดี เข้าใจไหม”“ค่ะ”แม้จะไม่ไว้ใจยายเด็กซื่อบื้อคนนี้เท่าไร แต่ระเบียบก็คงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ฝากฝังให้บิวตี้ช่วยเทรนและทำตัวเป็นตัวอย่างผ่านสายตา เมื่ออีกฝ่ายรับรู้จึงแยกตัวออกไปดูแลลูกค้าคนอื่น ๆ ต่อหากแล้วจรัสรักก็แทบลมจับ เมื่อภาพชายหญิงตรงหน้าคล้ายฉากเรตของหนังผู้ใหญ่ที่เธอเคยดูเพื่อศึกษามาก่อนหน้านี้ ร่างของบิวตี้ฝังแนบไปกับร่างสูงใหญ่ของกฤษณ์ หน้าอกเบียดชิด แอบเห็นมือหนาที่โอบอยู่ข้างหลังบีบขยำบั้นท้ายกลมกลึงแบบวับ ๆ แวม ๆหญิงสาวรีบดึงสายตาหลบด้วยความก

บทที่ 2 ไม่เอาเท่ากับ...จิณณ์ยังคงนั่งอยู่ตำแหน่งเดิม ไม่ได้ขยับหนี แต่ก็ไม่ได้ขยับเข้าหา คล้ายว่าเขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าสาวข้างกายจะทำอย่างไรต่อไปแต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น ซึ่งก็ดี เพราะเขาไม่ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้ออย่างที่คู่ตรงหน้ากำลังทำ“ออกมาเจอเพื่อนบ้างเถอะไอ้ห่า ไอ้พีมันบ่นว่ามันไม่ได้เจอมึงเลย”“กูไม่ว่างไง”“แต่กูรู้นะว่ามึงมีเวลาไปคลับ” คลับที่ว่ามีปรานเป็นหุ้นส่วน ไม่แปลกที่พวกมันจะรู้“ก็แค่ว่างไม่ตรงกัน”“ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันอยู่ตรงที่มึงเองก็อยากปลดปล่อย”จิณณ์นิ่วหน้าเล็กน้อย เขาเป็นผู้ชาย มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วไหม “แปลกตรงไหน”เจ้าของไร่ชาเหล่มองสาวน้อยหน้าหวานซึ่งนั่งข้างเพื่อนด้วยแววตากรุ่มกริ่ม กฤษณ์รู้ว่าจิณณ์ไม่ได้ชอบแนวซื่อ ๆ ใส ๆ อย่างน้องไอลีฟ แต่... “วันนี้ก็ลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง”คนที่โดนเพื่อนยัดเยียดสาวมาให้ถอนหายใจพลางส่ายหน้า ที่ยอมออกมาเจอทั้งที่แทบไม่มีเวลานอน ก็เพราะมันอ้างว่าเหงาและไม่ได้เจอหน้านาน ซึ่งก็นานจริง ถึงแม้กฤษณ์จะบินมาทำธุระที่กรุงเทพฯ ค่อนข้างบ่อย หากก็เป็นเขาเองที่ไม่มีเวลาออกมาเจอแต่ดูเหมือนว่าจริง ๆ

บทที่ 2 ไม่เอาเท่ากับ... ?“อ๊ะ...” ความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้จรัสรักเผลอส่งเสียงครางออกมา เธอกัดและเม้มริมฝีปากพยายามกลั้นเสียงน่าอายเข่าทั้งสองข้างถูกคนตัวสูงจับแยกออกกว้างกว่าเดิม ทั้งยังกดแนบลงกับที่นอน ทำให้สะโพกของเธอลอยเด่น อวดความฉ่ำแฉะซึ่งถูกกระตุ้นด้วยนิ้วร้ายกาจชายหนุ่มลากไล้นิ้วมือตามรอยแยกกลางกายสาว เมื่อได้จังหวะที่พอเหมาะเขาจึงค่อย ๆ กดปลายนิ้วเข้าไปในความอุ่นชื้น ความคับแน่นเป็นสิ่งแรกที่เขาสัมผัสได้ อีกทั้งภายในยังตอดรัดนิ้วเขาตุบ ๆ ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าหากเป็นส่วนที่ใหญ่กว่า ข้างในนี้จะรัดแน่นแค่ไหน“อื้อ คะ...คุณ...” จรัสรักนอนหายใจหอบ มองร่างสูงที่กำลังโลมเลียร่างกายของเธอผ่านทางสายตา โดยเฉพาะตรงส่วนที่เขากำลังขยับนิ้วเข้าออก เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังรินไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง“น้ำคุณเยอะมาก”หญิงสาวไม่รู้ว่านั่นคือคำชมหรือว่าอย่างไร เธอไม่มีสติแม้แต่จะตอบโต้เขากลับไป ด้วยตอนนี้เธอกำลังข่มกลั้นบางอย่างที่กำลังจะพุ่งออกมาอย่างสุดความสามารถหากอึดใจต่อมาก็เหมือนได้ยินเสียงจากสวรรค์ ราวกับล่วงรู้ว่าเธอกำลังทรมานมากแค่ไหน“ไม่ต้องกลั้น ปล่อยออกมา” เขาบอกพร้อมเร่งจังหวะน

บทที่ 3 เงียบหายผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ทว่าคนที่บอกว่าจะติดต่อมากลับเงียบหาย ทำเอาคนรอเริ่มรู้สึกหมดหวังลงเรื่อย ๆ หญิงสาวอุตส่าห์ไม่ไปรับงานอื่นเพิ่มในวันถัดมาเพื่อหวังจะให้เขาเป็นลูกค้าคนแรกและคนเดียวของเธอแต่เหมือนว่าเธอจะคาดหวังมากเกินไป นอกจากเขาจะไม่ติดต่อมา เงินค่าตัวกับทิปที่ได้มาในคืนนั้นก็ถูกใช้จ่ายจนหมดแล้ว อีกทั้งเงินเดือนจากร้านกาแฟซึ่งเป็นที่ทำงานประจำก็ไม่สามารถเบิกได้ เพราะเธอเบิกจนเต็มจำนวนแล้วจรัสรักไม่มีทางเลือกมากมายนัก วันนี้เธอจึงต้องออกมารับงานบริการอีกครั้ง และโชคดีที่เจ๊ระเบียบยังให้โอกาส แม้จะบ่นและอบรมเรื่องที่เธอเอาใจลูกค้าไม่ดีตามมาตรฐานของร้าน“จะไม่รออีกหน่อยเหรอ เผื่อว่าคุณเขาจะติดต่อมา ช่วงนี้เขาอาจจะยุ่ง ๆ อยู่ก็ได้” ศศิตาเอ่ยถามขณะนั่งแต่งหน้าทำผมเตรียมพร้อมให้เพื่อนสำหรับรับแขกในค่ำคืนนี้ ถึงจรัสรักจะเคยรับลูกค้ามาแล้วครั้งหนึ่ง เพื่อนเธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์เหมือนอย่างเก่า แต่อย่างไรศศิตาก็ไม่อยากให้เพื่อนรักมาคลุกคลีในวงการนี้มากนัก ที่แนะนำตอนนั้นก็เพราะเห็นเพื่อนอับจนหนทางจริง ๆ“ฉันรอไม่ได้แล้ว แกก็รู้” จรัสรักตอบพร้อมรอยยิ้มบางเบา ยอมรับในโชค