บทที่ 5 หนี้สิน 3

บทที่ 5

หนี้สิน

วันนี้ทั้งวันจรัสรักแทบไม่มีสมาธิทำงาน เพราะสมองเอาแต่คิดวิธีหาเงินสองแสนมาใช้หนี้ ทว่าจนแล้วจนรอดเธอก็ไม่เห็นหนทาง บวกกับพักผ่อนไม่มีพอสะสมมาหลายวัน ส่งผลให้เธอทำออร์เดอร์เครื่องดื่มให้ลูกค้าผิดไปหลายแก้ว โดนพี่หน่อยซึ่งเป็นเจ้าของร้านกล่าวเตือนไปหลายครั้ง

กระทั่งล่าสุดถึงขั้นขู่ว่าจะหักเงิน หากเธอยังทำพลาดครั้งต่อไป

“พี่รัก เป็นอะไร ทำไมวันนี้ดูเหม่อ ๆ ไม่สบายหรือเปล่า” นุชขยับเข้ามาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงหลังจากส่งออร์เดอร์ให้ลูกค้าคนล่าสุดเสร็จ เป็นปกติของช่วงบ่ายแก่ ๆ ที่ลูกค้าจะบางตามากกว่าช่วงอื่น ๆ ทำให้พนักงานพอมีเวลาพักหายใจหายคอบ้าง

แต่จรัสรักไม่เคยปล่อยตัวเองให้ว่าง เธอจัดนู้นหรือเช็ดนี่อยู่ตลอด อย่างเช่นตอนนี้เธอก็หยิบวัตถุดิบที่กำลังจะหมดออกมาเติม

“พี่สบายดี ไม่ได้เป็นอะไร” หญิงสาวยิ้มตอบเพื่อนร่วมงานอย่างนุชซึ่งอายุน้อยกว่าราวสามปี

“พี่ดูเหมือนคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย อุ๊ย! นั่น ๆ หกอีกแล้ว!”

จรัสรักสะดุ้งตกใจเมื่อโดนทัก เธอรีบยกปากถุงนมขึ้น ก่อนจะรีบหาผ้ามาเช็ดส่วนที่หก โดยมีนุชกุลีกุจอช่วยทำความสะอาดด้วย

เมื่อทำความสะอาดเสร็จ คนที่อายุน้อยกว่าก็เริ่มขมวดคิ้วตั้งข้อสงสัยอีกครั้ง

“จริง ๆ นะพี่รัก วันนี้พี่ดูใจลอยแปลก ๆ”

“สงสัยพี่พักผ่อนน้อยมั้ง” ซึ่งก็จริงส่วนหนึ่ง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด จรัสรักกำลังจะเริ่มเติมนมใส่ขวดต่อให้เสร็จ แต่กลับโดนนุชแย่งไปทำแทน

“พี่รักไม่ต้อง เดี๋ยวนุชทำเอง” จรัสรักยอมปล่อยให้รุ่นน้องทำแต่โดยดี แต่ตัวเองกลับเปลี่ยนมาจับผ้ามาทำความสะอาดอุปกรณ์ต่าง ๆ แทน ระหว่างนั้นก็ฟังนุชบ่นไปพลาง “พี่รักต้องพักผ่อนบ้างนะ นุชเพิ่งนึกได้ว่าพี่รักแทบจะไม่ใช้วันหยุดเลยนี่นา ใครมาขอแลกก็ยอมแลกหมด”

“ก็พี่ไม่รู้จะหยุดไปทำไม หยุดไปก็อยู่บ้านเฉย ๆ แถมยังอดได้ตังค์ด้วย” ที่ร้านกาแฟของพี่หน่อย มีวันหยุดให้สัปดาห์ละหนึ่งวัน พนักงานสามารถเลือกหยุดเองได้ แต่ต้องไม่ตรงกับคนอื่น หรือถ้าใครมีธุระและจำเป็นต้องใช้วันหยุดหลายวัน ก็สามารถขอให้คนที่หยุดวันนั้นมาทำแทนได้ ซึ่งก็จะมีค่าตอบแทนให้เหมือนค่าจ้างรายวัน โดยคนที่ขอแลกต้องเป็นคนจ่ายส่วนนี้เอง ส่วนวันหยุดนักขัตฤกษ์จะได้ค่าจ้างเพิ่มสองแรง

จรัสรักซึ่งร้อนเงินและไม่อยากเสียรายได้สองส่วนนั้นไป จึงเลือกมาทำงานแทนการหยุดเพื่อพักผ่อน

“แต่ร่างกายก็จะแย่เอาน่ะสิพี่รัก นี่ก็เริ่มแสดงอาการประท้วงแล้วเนี่ย”

“พี่โอเค ยังไหวอยู่” เธอยืนยันพลางแย้มยิ้มบาง ๆ ในใจรู้สึกซาบซึ้งในความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้

“ปากก็บอกว่าไหว แต่ร่างกายรวนไปหมดแล้ว”

“พี่แค่มีเรื่องให้ต้องคิดนิดหน่อยน่ะ”

“ดูจากอาการพี่รักก็รู้แล้ว” นุชดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่ารุ่นพี่สาวต้องมีเรื่องเครียด แต่ที่ไม่พูดถึงและไม่ถามก็เพราะว่ากลัวจะเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว ในที่ทำงานเธอสนิทกับจรัสรักมากที่สุดก็จริง หากก็ไม่ได้ลึกซึ้งถึงขั้นพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง “อ้อ หลังเลิกงานพี่รักรีบไปไหนไหม ว่าจะชวนไปลองร้านหมูกระทะเปิดใหม่ เป็นบุฟเฟ่ต์ หัวละ 169 บาทเอง ไปด้วยกันนะพี่รัก นาน ๆ จะได้ไปกินด้วยกันที พี่ใหม่ก็ไป”

“วันนี้เหรอ พี่ยังไม่แน่ใจว่าจะว่างหรือเปล่า เดี๋ยวใกล้ ๆ เลิกงานพี่ให้คำตอบอีกทีได้ไหม” จรัสรักต้องรอเช็กข้อความจากจิณณ์ก่อน ไม่รู้ว่าวันนี้จะถูกเขาเรียกตัวไปหรือไม่ แต่ที่รู้คือเธอกลับบ้านไม่ได้แน่นอน เพราะคนที่บ้านเข้าใจว่าเธอต้องไปทำงานเสิร์ฟที่ร้านเหล้าในเมืองต่อ

หญิงสาวคิดเอาไว้ว่าหลังเลิกงานระหว่างรอข้อความจากเขา เธอจะไปรอที่หอพักของศศิตา ถ้าไม่ถูกเรียกตัว เธอก็จะได้นอนที่นั่นเลย พอตอนเช้าก็ค่อยกลับบ้าน

“ได้ ๆ ยังไงบอกน้า แต่ขอให้พี่รักว่างด้วยเถิด อยากให้ไปด้วยกัน” สาวรุ่นน้องถึงขั้นยกมือไหว้ขอกับลมฟ้าอากาศ

จรัสรักส่ายหน้าพลางยิ้มบางเบากับท่าทางนั้น ทั้งสองคนหยุดคุยกันเพียงแค่นั้น ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานเพราะมีลูกค้ากลุ่มใหญ่เข้าร้านมาพอดี

กระทั่งถึงเวลาเลิกงาน หลังทำความสะอาดครัวและตรวจเช็กวัตถุดิบสำหรับเปิดพรุ่งนี้เช้าเสร็จ พนักงานที่เข้ากะปิดร้านทั้งห้าคนก็สะพายกระเป๋าเตรียมตัวไปกินหมูกระทะ

ปีใหม่หรือพี่ใหม่ซึ่งเป็นตัวตั้งตัวตีหันไปหาจรัสรักเพื่อขอคำตอบเป็นครั้งครั้งสุดท้าย “รัก สรุปยังไง ไปด้วยกันไหม”

“พี่รักไปด้วยกัน นะ ๆ ๆ” นุซที่ยืนข้าง ๆ คนถูกถามรีบเกาะแขนรบเร้าเสียงอ้อน พร้อมกะพริบตาปริบ ๆ ใส่

“เอ่อ...แป๊บหนึ่งนะ” จรัสรักรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็กข้อความ เธอเลื่อนลงไปจนถึงชื่อของจิณณ์ ห้องแชตยังคงเงียบกริบตั้งแต่เมื่อเช้า ไร้การตอบกลับ เขาไม่แม้แต่จะเปิดอ่านข้อความของเธอที่ส่งไปถามเรื่องเงินเสียด้วยซ้ำ

หญิงสาวจึงคิดว่าเขาคงเงียบหายไปอีกสักพักใหญ่ ๆ อีกตามเคย ซึ่งมันดีสำหรับเธอมาก ๆ จรัสรักคิดว่าตัวเองยังพอโชคดีอยู่บ้างที่เจอคนเลี้ยงดูที่ไม่ค่อยเรียกร้องอะไร และไม่คิดแต่จะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอทุกวันแบบไม่หยุดพัก

ทว่า...ขณะที่เธอกำลังจะเงยหน้าไปบอกทุกคนว่าจะไปกินหมูกระทะด้วย จู่ ๆ แชตที่เงียบกริบมาตั้งแต่เช้าก็มีข้อความเด้งขึ้นมา

Jinn : 3 ทุ่ม เจอกันที่โรงแรมเดิม

RLove : ค่ะ