LOGINShare
แพ้ท้อง
Last Updated:
2025-03-29 14:20:47“คนโปรดขอโทษค่ะพี่วาฬ”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด วาฬหันมามองและส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปส่งเธอต่อ “กลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้วค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะ ฝันดีนะคะคนโปรด” “เช่นกันค่ะ พี่วาฬก็อย่าดื่มเยอะนะคะ ไม่ไหวก็พักที่โรงแรมก่อนค่อยกลับตอนเช้านะคะ” “ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่ครับ” วาฬลูบหัวเธอเบา ๆ ก่อนจะโบกมือลา หลังจากนั้นเธอรีบเดินไปหาภามทันที ซึ่งภามก็เปิดประตูด้านหลังรอเธออยู่แล้ว พอเธอมาถึงบ้านเธอก็รีบดื่มนมและอาบน้ำเข้านอน เช้าวันต่อมา คนโปรดที่ตื่นมาเธอรีบลงไปเตรียมกับข้าวเหมือนในทุก ๆ วันจากนั้นเธอก็รีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว พอทานข้าวเสร็จเธอพยายามโทรหาติดต่อหมออัยเน่เพราะเมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมานอนที่บ้านแต่ก็ยังดีที่วาฬส่งข้อความมาบอกเธอว่าเขาเมาหนักจนต้องนอนค้างที่โรงแรม “ทำไมพี่หมอไม่รับสายนะ หวังว่าพี่คงตื่นไปทำงานได้นะคะ” หลังจากที่เธอพยายามโทรหาเขาอยู่หลายครั้ง เขาก็ไม่รับสายส่งข้อความไปก็ไม่อ่านไม่ตอบ พอเธอพึมพำเขาเสร็จเธอจึงตัดใจโทรให้ภามให้มารับเธอและพาเธอไปหาหมอตามนัดเรื่องลูกแทน ณ โรงพยาบาล “หนูคนโปรดเห็นไหมครับ ดูเจ้าตัวเล็กสิ” “ค่ะ” “ไหนหันมาให้อาหมอดูสิว่าหนูเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ขยับให้อาหน่อยลูก” คนโปรดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพียงแค่เธอเห็นเจ้าตัวเล็กผ่านจอ หัวใจของเธอมันก็พองโตอย่างบอกไม่ถูก “อะ อะ..เหมือนจะลูกชายนะเนี่ย ใช่จริง ๆ ด้วยดีใจด้วยครับ ได้ลูกชายไว้ค่อยอ้อนคุณแม่แล้ว” “ขอบคุณค่ะ อาจารย์หมอคะหนูขอรูปเจ้าตัวเล็กหน่อยนะคะ” “ครับ เดี๋ยวหมอจัดการให้นะ” หลังจากเธอพบหมอเสร็จเธอก็เดินมารอรับยา ทันใดนั้นเธอก็เห็นว่าเขาเดินผ่านไปที่แผนกศัลยแพทย์ เธอรู้สึกโล่งอกที่เห็นว่าเขามาทำงานได้เธอก็เผลอยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่ได้แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปทักทายหรือวุ่นวายในเวลางาน เพียงแค่เอาข้าวกล่องไปฝากไว้ที่แผนกตามปกติก่อนจะลูบท้องตัวเองและเดินไปเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน อัยเน่ ก๊อก ก๊อก “ไงไอ้หมอ มึงสรางเมายังเนี่ย” “กูหรือมึงไอ้หมอสาม..เมื่อคืนกว่าจะมาได้นะ ไปติดเด็กที่ไหนมึงสารภาพมาเลย” “ก็..พยาบาลที่ย้ายมาใหม่ไง แม่งโคตรแจ่มเลย” “มึงนี้มันจริง ๆ นะ ไอ้สาม” “ฮ่า ฮ่า ธรรมดาเปล่าวะ” ขณะที่เขาพักเบรก หมอสามเพื่อนสนิทอีกคนก็เดินเข้ามาหาเขาซึ่งทั้งคู่ก็ต่างชอบท่องราตรีด้วยกันอยู่บ่อยครั้งเดินมานั่งที่โซฟา “อ้อ เมื่อกี้กูเห็นน้องคนโปรดมาที่โรงพยาบาลด้วยน้องคนโปรดเป็นอะไรหรือเปล่าหรือว่าน้องเขามาหามึง” “หมอนัดมั่ง” “มั่ง?.. ใจมึงนี่มันอย่างได้จริง ๆ เลยนะ ไอ้วาฬจีบแทบตายสุดท้ายน้องเขาก็เลือกมึง แต่มึงเสือกไม่ไยดีน้องเขาเลย กูเหลือจะเชื่อพวกมึงเลยจริง ๆ ” “ถ้ามึงยังพูดมากอีก มึงออกจากห้องกูไปเลยไอ้หมอสาม” เขาวางปากกาลง ก่อนจะจ้องหน้าหมอสามที่พูดเรื่องคนโปรดไม่หยุดสักที เพราะเขารู้สึกรำคาญใจทุกครั้งที่มีคนพูดเรื่องคนโปรดขึ้นมา “เอ่อ ๆ ..กูรู้แล้วว่าแต่คืนนี้มึงไปผับกับกูอีกไหม เมื่อวานที่งานเลี้ยงกูรู้สึกว่ายังไม่สุดว่ะ” “กูต้องเข้าเวร” ขณะที่หมอสามชวนเขาเหมือนทุก ๆ ครั้ง เขาก็หันไปสนใจแกะข้าวกล่องที่คนโปรดส่งมาให้เขาเหมือนทุก ๆ วันปรากฏว่าแค่เปิดข้าวกล่องเขาก็รู้สึกพะอืดพะอม ก่อนจะฝืนใจตักเข้าปากไปหนึ่งคำ “แลกเวรดิ” “ไม่! อุอ้วก อ้วก” “เฮ้ย! ไอ้หมอเน่” ยังไม่ทันได้เคี้ยวเขาก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอ้วก จนหมอสามที่เห็นว่าอาการเขาไม่ดีก็รีบวิ่งตามไปดูอาการเขาทันที “มึงโอเคไหมเนี่ย เมาค้างเหรอ” “อุอ้วก…มึงหยุดพูดก่อนดิสามกูปวดหัว” “หรือว่า..อย่าบอกนะว่ามึงแพ้ท้องแทนเมีย ฮ่า ฮ่า” ขณะที่เขากำลังนั่งอ้วกที่ชักโครก หมอสามก็เดิมมาลูบหลังให้เขาพลางนึกขึ้นได้ว่าอาการนี้เหมือนคนแพ้ท้องเขาก็หัวเราะออกมาดังลั่น จนเขาชี้หน้าหันไปมองค้อนหมอสามซึ่งหมอสามก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดขำ “เป็นไงดีขึ้นบ้างยัง” “อืม อืม” หลังจากที่เขาอ้วกเสร็จก็กลับมานั่งพักเหนื่อยที่โต๊ะตัวเอง ด้วยท่าทางที่ยังอิดโรยก่อนจะรีบปิดข้าวกล่องของเธอทันที ก๊อก ก๊อก “เชิญครับ” “อาจารย์หมอคะ พอดีคนไข้เตียง 5 มีอาการโคม่ากะทันหันค่ะตอนนี้คนไข้ถูกส่งตัวไปที่ห้องER แล้วค่ะ” “ฮ้ะ! ได้ ๆ เดี๋ยวผมจะรีบตามไป” “ค่ะ” เขาดีดตัวจากเก้าอี้สวมชุดกาวน์ หมอสามก็ถามเขาด้วยความสงสัย “ใช่คนไข้เด็กผู้หญิง 6 ขวบคนนั้นใช่ไหมวะ” “อืม” “กูไปก่อนนะ” “เฮ้ย! ไหวไหมเนี่ยไอ้หมอ..มึง” ขณะที่เขากำลังออกจากห้อง อาการคลื่นไส้ของเขาก็กำเริบขึ้นอีกครั้งจนเขาต้องรีบวิ่งเขาห้องน้ำไปอ้วกแทน หลังจากที่อ้วกเสร็จเขาก็รีบวิ่งไปหาคนไข้ที่ห้องERทันที “คุณดาราคนไข้อยู่ไหนครับ” “ทางนี้เลยค่ะอาจารย์หมอ” พอเขาเห็นรายงานอาการคนไข้ที่ค่อนข้างวิกฤตก็เกิดความกังวลใจ ไม่น้อยเพราะสุขภาพเขาวันนี้มันไม่ค่อยเอื้อเท่าไร ยิ่งคนไข้เด็กคนนี้คือคนไข้ที่เขาค่อนข้างผูกพันและอยากให้เธอได้มีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้นกว่าเดิมตามที่เขาเคยรับปากเธอไว้ใจเขามันก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา “วันนี้หมอกรณรงค์อยู่ไหมครับ” “คุณหมออยู่ห้องผ่าตัดค่ะ..เอ่ออาจารย์หมอไหวไหมคะ” เขาเกิดความลังเลและอาการอ่อนเพลียของเขาพยาบาลผู้ช่วยที่เห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของเขาเธอเองก็แอบเป็นกังวลเหมือนกัน “คุณช่วยเตรียมห้องผ่าตัดได้เลย เดี๋ยวพออาการคนไข้ทรงตัวแล้วเราก็ทำการผ่าตัดได้เลย” “ค่ะ อาจารย์หมอ” หลังจากที่เขาช่วยยื้ออาการให้คนไข้เริ่มดีขึ้นสถานการณ์ตรงหน้าและความกดดันที่ต้องเลือกเขาจึงจำเป็นต้องผ่าตัดคนไข้เลยแม้ว่าจะมีความเสี่ยงก็ตาม เขาเดินออกมาจากห้องER และรีบตรงดิ่งมาหาครอบครัวของญาติคนไข้ที่ยังคงร้องไห้รอลูกสาวด้วยความหวัง “อาจารย์หมอ อาการข้าวหอมเป็นไงบ้างคะ” “ตอนนี้อาการของน้องข้าวหอมค่อนข้างเสี่ยงมากเลยครับ เราต้องทำการผ่าตัดตอนนี้เลย” แม่ของน้องข้าวหอมถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทันที เพราะแม่คนไข้รู้ดีว่าร่างกายของลูกสาวนั้นยังมีความเสี่ยงสูงมากๆ หากว่าลูกสาวจะต้องผ่าตัดในตอนนี้โอกาสที่ลูกสาวจะหายนั้นก็ยิ่งยากเข้าไปอีก “คุณแม่คุณพ่อต้องเลือกแล้วนะครับ” “เรามีลูกสาวคนเดียวนะคะหมอ..เธอคือดวงใจของเรานะคะ” แววตาที่ทุกข์ใจของผู้เป็นแม่เขาเองก็สัมผัสมันได้เช่นกัน “คุณแม่ครับ ผมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดครับ” “คุณหมอผ่าเถอะครับ ข้าวหอมบอกกับพวกเราว่าคุณหมอจะช่วยเธอให้หายป่วยพวกผมก็คงต้องเชื่อใจคุณหมอเหมือนที่ลูกสาวผมเชื่อใจสิ” พ่อของข้าวหอมหันมาสบตากับเขาและพยายามข่มความรู้สึกเจ็บปวดไว้ในใจพยายามปลอบใจตัวเองแม้ความหวังจะน้อยนิดก็ตาม “ผมจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่หมอคนหนึ่งจะทำได้ ด้วยเกียรติของหมอ หมอให้สัญญาครับ” 8 ชั่วโมงต่อมา “ข้าวหอม!! ลูก” เสียงร้องไห้ของญาติคนไข้ แม้ว่าเขาจะเคยได้ยินจนชินชา แต่ครั้งนี้สำหรับหมออัยเน่แล้วนั้นมันรู้สึกสะเทือนใจกว่าครั้งไหน ๆ
Latest chapter
คนโปรดของหมออัยเน่ สัมผัสกับความรัก (ตอนจบ)
ยิ่งเขาห้าม น้ำตาเธอก็ไหลออกมาจนเขาโผล่เข้าไปกอดเธอ เพื่อปลอบใจพลางคิดว่าเขาทำอะไรผิดร้ายแรงต่อเธอหรือเปล่าพอคิดแบบนั้นเขาเองก็รู้สึกเจ็บหัวใจขึ้นมา เธอปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “หนูอยากมั่นใจในตัวพี่หมอกว่านี้อีกหน่อยได้ไหมคะ หนูแค่อยากลองสัมผัสกับความรักที่ค่อย ๆ พัฒนาความสัมพันธ์ ไม่ใช่การเริ่มต้นความที่รวบรัดเหมือนเมื่อก่อน” “แน่นอนค่ะ ขอแค่คนคนนั้นเป็นพี่ พี่ก็จะให้หนูได้สัมผัสความรักเต็มที่ไปเลยค่ะ” เขาลูบหัวเธอเบา ๆ ก่อนจะจับมือเธอสอดเข้าไปข้างในเสื้อเพื่อให้เธอได้สัมผัสกับหน้าท้องแกร่งของตัวเอง จนเธอต้องชักมือออกจากเสื้อของเขาก่อนจะถลึงตาใส่เขาก่อนจะกลั้นขำ “พี่หมอ!” “จะว่าไปพี่มีความลับอีกอย่างที่ยังไม่ได้บอกหนูเลยนะ คือพี่..ชอบรสชาติบนเตียงของหนูทุกครั้งพี่แทบจะคลั่งอยู่แล้วนะคะ รู้ไหมว่าที่พี่ไม่ยอมกลับบ้านพี่ต้องพยายามที่จะข่มอารมณ์ความต้องการของตัวเองเพื่อแกล้งทำเป็นไม่สนใจหนู พอเอาเข้าจริงมันไม่ง่ายเลยนะคะ” เขาโน้มใบหน้าเขามาใกล้ ๆ ต้นคอก่อนจะลากสันจมูกโด่งมาที่ติ่งหูลมหายใจที่ร้อนผ่าวและน้ำเสียงกระเส่าของเขามันก็ยิ่งทำให้เธอขน
คนโปรดของหมออัยเน่ จดทะเบียนกับพี่อีกครั้งนะครับ
สันจมูกโด่งถูไถกับปลายจมูกของเธออย่างหยอกเย้าเขาพูดด้วยน้ำเสียงกระเซ่าทำเอาเธอขนลุกซู่รู้สึกหัวใจวาบหวิวตื่นเต้นขึ้นมาจนเขาจับได้ นิ้วเรียวยามจึงสอดนิ้วเข้าไปในเสื้อคลุมสัมผัสกับผิวเนียนลูบไลไปทั่วแผ่นหลังของเธอ จนเธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากลมหายใจของทั้งคู่ก็เริ่มติดขัดหายใจแรงและถี่ขึ้นเรื่อย ๆ “น้องโปรดให้โอกาสพี่ได้ไหมครับ พี่รักหนูนะ” เธอรู้สึกเขินจนเลือกที่จะไม่ตอบเอาแต่กับเอาแต่ก้มหน้าจนเขาเชยคางเธอขึ้นมาก่อนที่ทั้งคู่จะสบตากันแววตาที่ดูอ่อนโยนของเธอทำให้เขาฉีกยิ้มก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ริมฝีปากหนาประกบริมฝีปากบางซึ่งการขบเม้มของเขาเต็มไปด้วยความรุนแรงและความปรารถนา ริมฝีปากของเขาขบริมฝีปากของเธออย่างแนบแน่นขณะที่ลิ้นสากสัมผัสกับลิ้นของเธออย่างโหยหาทั้งคู่ค่อย ๆ เพิ่มระดับความร้อนแรงมากขึ้น ทันใดนั้นเสียงเรียกลูกชายก็ดังขึ้นขัดจังหวะทั้งคู่ อาจ้า..จ้ะ “ทะเล/ทะเล” ทั้งคู่ผละออกจากกันก่อนที่เขาจะใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำลายข้างริมฝีปากบาง จนเธอก้มหน้าด้วยความเขินอายและไม่กล้าสบตากับเขา เขาจึงจับมือเธอเดินไปหาลูกชายและแม่ของเขา “หนูโปรดเปลี่ยนใจยังทันนะลูก ผู้ชายไม่ได
คนโปรดของหมออัยเน่ พี่รักหนูจริง ๆ นะครับ
“มองน้องขนาดนี้ ระวังตาจะบอดนะอัยเน่” เขาหลุดหัวเราะก่อนจะส่งยิ้มและตอบผู้เป็นแม่โดยที่ตายังคงจ้องมองไปที่เธอ ที่วันนี้สวมชุดทูพีช สีน้ำตาลเข้มโดยที่เสื้อคลุมซีทูสีขาวบาง ๆ คลุมไว้อีกชั้นแต่นั่นมันก็ทำให้เขาคลั่งเธอจะตายอยู่แล้ว “สวยขนาดนี้ก็ต้องมองสิครับแม่” “จ้ะ ตอนมีไม่เห็นค่า แม่นี่สมน้ำหน้าลูกจริง ๆ นะอัยเน่” “แม่..” กรี๊ดดด “อร้ายยย…ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” “เสียงใครคะเหมือนจะขอความช่วยเหลือเลยค่ะ” พวกเขาที่ได้ยินต่างก็ชะเง้อมองไปทางต้นเสียงว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งเสียงโว้ยวายกรีดร้องที่ห้องพักหลังหนึ่งก็ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกไม่สบายใจเท่าไรนัก “พวกลูกเดินไปดูหน่อย เพื่อลูก ๆ จะช่วยอะไรพวกเขาได้ เดี๋ยวแม่ดูทะเลให้เอง” “งั้นแม่พาทะเลเข้าไปในบ้านพักก่อนนะครับ” แม่พยักหน้าและอุ้มหลานเข้าไปในบ้านพัก ทั้งสองคนก็มองหน้ากันก่อนที่เธอจะเดินจับมือเขาเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น “เราไปดูกันเถอะค่ะ” เขาที่เห็นว่าเธอเดินจับมือใจก็เต้นถี่รัว ๆ ก่อนจะเดินไปทางต้นเสียง ซึ่งพอเขาเห็นภาพว่ามีผู้ใหญ่หลายคนยืนล้อมวงรอบตัวเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 4 ขวบนอนแน่นิ่ง หน้าเริ่มถอดสีดูซีดเซียว
คนโปรดของหมออัยเน่ รางวัล
“เสียงอะไร..ดึกดื่นขนาดนี้แล้วใครทำอะไรอยู่อีกนะ” เธอที่นอนไม่หลับเพราะได้ยินเสียงด้านนอกเหมือนมีใครทำอะไรอยู่บางอย่าง ด้วยความหงุดหงิดและอยากรู้เธอจึงแอบไปเปิดม่านส่องหน้าต่างมองดูซึ่งภาพที่เห็นคือเขากำลังว่ายน้ำอยู่ที่สระ เธอจึงพึมพำออกมาก “เกิดคึกอะไรของพี่เนี่ย! มันจะห้าทุ่มแล้วยังไปว่ายน้ำตากหมอกอีก” หลังจากนั้นเธอก็เดินกลับไปนอนที่เตียงนอนก่อนจะถอนหายใจพลิกตัวไปมาเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะป่วย จนสุดท้ายเธอก็อดไม่ได้จึงเดินไปหาเขาที่สระว่ายน้ำ ตึก ตึก “พี่อัยเน่!” “อ้าว..หนูยังไม่นอนอีกเหรอคะ” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนแกล้งทำเป็นเพิ่งเห็นเธอ ซึ่งเธอก็ยืดกอดอกทำหน้าหงุดหงิดใส่เขา “รีบขึ้นมาได้แล้วค่ะ พี่จะมาว่ายน้ำอะไรตอนนี้คะ” “พี่แค่เหนื่อย ๆ น่ะอยากผ่อนคลาย ขอว่ายต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอคะหรือว่าพี่เสียงดังจนไปรบกวนหนู” “แต่พี่ว่ายมาเกือบยี่สิบนาทีแล้วนะคะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกขึ้นมาได้แล้วค่ะ” เขาว่ายน้ำมาฝั่งเธอก่อนจะใช้คางเกยขอบสระ และยิ้มแป้นทำตาละห้อย ส่วนเธอก็เปลี่ยนท่ามาเป็นยืนเท้าสะเอว “จะขึ้นหรือไม่ขึ้นคะ!” “ขึ้นครับ พี่ขอผ้าขนหนูหน่อยได้ไหมครับ”
คนโปรดของหมออัยเน่ งอน
พอเขาพูดจบเขาก็ประคองใบหน้าก่อนจูบเธอปากเธออย่างคนโหยหารสชาติจูบที่แสนหอมหวาน เธอที่ยังหงุดหงิดและย้อนคิดถึงอดีตอยู่ก็ไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกลิ้นสากซุกซนสำรวจโพรงปาก รสชาติที่น่าหลงใหลนี้แม้เธอเองจะรู้สึกดีไม่ต่างจากเขาแต่เธอก็พยายามข่มความต้องการของตัวเองและคิดว่าสถานที่มันไม่เหมาะสมและเขาก็ไม่ควรทำอะไรในที่แบบนี้เธอจึงออกแรงผลักอกแกร่งของเขาอย่างแรง จนเขายอมถอนจูบและมองหน้าเธอด้วยความรู้สึกเสียดายแต่ก็ไม่อยากบังคับเธอไปมากกว่านี้ “อย่าทำแบบนี้ค่ะ คนโปรดไม่ชอบ!” “ทำไมรสชาติจูบของพี่มันสู้ไอ้อาจารย์นั่นไม่ได้เลยเหรอ” “พี่อัยเน่พอเถอะค่ะ คนโปรดจะไปหาลูกแล้วเรื่องนี้เอาไว้ค่อยคุยกันนะคะ” “คนโปรด!” เขาจับมือเธอไว้ ก่อนที่เธอจะสะบัดมือและเดินกลับไปที่โต๊ะ ซึ่งเขาขยี้ผมตัวเองก่อนจะถอนหายใจด้วยความท้อใจและเดินตามเธอไปติด ๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะนั่งตรงข้ามกัน แม่สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีเท่าไรจึงถามเข้าด้วยน้ำเสียงที่เข้ม “ตาอัยเน่ไปตามน้องถึงไหนทำไมนานจัง อาหารมาเสิร์ฟจนจะเย็นหมดแล้ว รีบมานั่งทานข้าวกันเถอะ” เขาเหลือบมองเธอก่อนจะตอบแม่กลับไป ซึ่งแม่เขามองดูสีหน้าของทั้งคู่
คนโปรดของหมออัยเน่ คนแรกที่มีสิทธ์
(มารหัวใจกูจริง ๆ นะมึง) หลังจากที่เขาวางสายวิทย์ไปแล้วนั้นเขาก็เหมือนคิดอะไรได้ จึงหยิบมือถือตัวเองมาขึ้นมาถ่ายรูปแม่ลูก ก่อนจะเซลฟี่ตัวเองพร้อมคนโปรดและทะเล เข้าโน้มตัวเข้าไปนอนใกล้ ๆ เธอ ก่อนที่ใบหน้าของทั้งสองคนจะแนบชิดกันมาก ๆ เขาฟังเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของเธอจากนั้นก็เอาใบหน้าเข้าไปแนบชิดแก้มเนียน ก่อนจะถ่ายรูปเก็บไว้และขยับมานอนอีกฝั่งโดยให้ทะเลเป็นคนนอนกลาง แต่มือหนาก็โอบกอดเอื้อมมาจับมือของเธอก่อนจะเผลอหลับไป คนโปรด เธอลืมตาขึ้นมามองเขาขณะที่กำลังหลับอยู่ ซึ่งทุกการกระทำของเขาเธอรู้สึกตัวตั้งแต่ที่เขาห่มผ้าให้เธอแล้ว แม้ว่าภายในใจเธอจะรู้สึกมีความสุขที่เขาดูแลเธอและลูกอย่างที่เธอเคยใฝ่ฝัน แต่ตั้งแต่วันที่ลูกของเธอได้ลืมตาดูโลกความคิดของเธอมันก็ได้เปลี่ยนแปลงไป “ไม่นะ ไม่ พี่หมอไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวหนูกับลูกทั้งนั้น” “เอาลูกมาหนูมา เอามา!” “คนโปรด คนโปรด” หืออ เธอสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายก็รีบมองไปรอบ ๆ เพื่อที่จะหาลูกชายของเธอก่อนจะจับแขนเขาเขย่า “ทะเลอยู่ไหนคะพี่อัยเน่” “แม่เพิ่งพาทะเลออกไปรับลมเมื่อกี้ครับ หนูฝันร้ายเหรอ” เธอยังคงหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เหง
You may also like
เกิดใหม่ทั้งที งั้นขอหย่าเลยแล้วกัน
แมลงผลไม้236.2K viewsล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ96.4K viewsธุลีใจ
เอเวอลีน เอ็มเอ็ม45.6K viewsคุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ
หลิวหลีเสวียเสวี่ย406.1K viewsหนี้รักวิศวะโหด
Re-match I รีแมทช์3.5K viewsยั่วรักภรรยาในนาม
คุณธิดา180 viewsหนี้หัวใจใต้กลลวง
แพรวรุณ475 viewsหวนคืนสยบรักสามีผู้ใจร้าย
OPUNTIA(โอพันเธีย)1.3K views
