บทที่11

“แล้วถ้าฉันป่วยละคะ?” หล่อนรีบขัดก่อนจะหาข้ออ้างที่ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ และมันก็ได้ผล

“ป่วย? แต่คุณมีใบรับรองแพทย์?”

เลขาหนุ่มชักร้อนใจ ถ้าเกิดเด็กที่เขาหามาให้นายมีโรคติดต่อ..เขาตายแน่

ขนิษฐาถึงกับเบ้ปากใส่โทรศัพท์มือถือ

แน่ล่ะ ก่อนวันที่หล่อนจะเสนอตัวให้นาย..ย่อมมีเอกสารรับรองเรื่องสุขภาพส่งไปให้ทางเลขาก่อน

หล่อนยังจำวันนั้นในคลับหรูได้เป็นอย่างดี ใบหน้าขาวตี๋..ดวงตาคมสองชั้นเฉียงขึ้นแววด้านในดูหยิ่งผยอง ทว่าก็มีเสน่ห์ดึงดูดคนเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว

ในบรรดาผู้หญิงนับสิบคนที่ถูกคัดมาเอ็นเตอร์เทนให้แก่ลูกค้า

เราสองคนสบตากัน..เป็นครั้งแรกที่หล่อนรู้สึกว่าโลกราวกับจะหยุดหมุน และใช่ไฮโซหนุ่มเลือก ‘หล่อน’

“คุณขนิษฐา คุณได้ยินผมไหม!!” เสียงดังโวยวาย ส่งผลให้คนตัวเล็กเริ่มได้สติ

“คะ? คุณเลขาพูดว่าอะไรนะคะ”

“ผมถามคุณเนี่ย สรุปคุณเป็นโรคอะไร?”

“อ้อ..คือฉันป่วยเป็นไมเกรนเรื้อรังค่ะ ฉันกลัวว่า..ตอนนายเรียกตัวอีกฉันคงไปบริการไม่ได้” หล่อนแทบอยากเสริมว่าเขาแม่งโคตรเอาเก่ง สมัยก่อนที่หล่อนฝืนก็เพราะรักเหอะ

“เฮ้อ ถ้าคุณไม่พร้อมรับงานคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้”

“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงอ่อย ให้ตายเหอะเกิดเป็นคนจนไม่มีอำนาจก็โดนเขาข่มแบบนี้สินะ

ไม่สิ ต้องบอกว่าหล่อนเกิดมาเป็นคนรวย และมี ‘สถานะ’ แต่โดนคนเลว ‘แย่งสถานะ’ ไปถึงจะถูก

ขนิษฐาจำต้องฟังเลขาจอมเฮี้ยบบ่นจนหูชา ก่อนเขาจะยินยอมยกเลิกสัญญาให้

“คราวหลังอย่าทำแบบนี้กับใครอีก”

“ค่ะ ขอโทษค่ะ”

“เดี๋ยวฉันจะส่งเลขที่บัญชีไปในไลน์ เธอต้องโอนเงินมาคืนก่อนสี่โมงเย็นวันนี้ ถ้าเกินเวลาทางเราจะขอคิดดอกเบี้ย” ไอ้เลขาผู้มีประสิทธิภาพยังคงสำทับ..ปกป้องผลประโยชน์ให้เจ้านายเต็มที่

“ค่ะๆ เดี๋ยวฉันจะรีบโอนเงินคืนให้นะคะ”

เมื่อฝั่งตรงข้ามวางสายไป เพียงไม่นานเลขบัญชีก็ถูกส่งมา หญิงสาวรีบกดโอนเงินคืนมือไม้สั่น

แน่ล่ะ มันมากกว่า ‘โอนเงิน’ คืนธรรมดา แต่มันรวมถึงการที่หล่อนเป็นคนปลดพันธะทั้งหมด ทั้งในภพชาติอดีตและภพชาติปัจจุบัน

ความรู้สึกอิ่มเอิบแผ่ซ่าน..ความรู้สึกเป็นไทมันดีอย่างนี้เอง

เฮียชินค่ะ ลาก่อน..ชาตินี้ขออย่าให้เรามาเจอกันอีกเลย!

ใบหน้าสวยหวานเผยยิ้มมุมปากชื่นมื่น ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอนเก่าๆ อาการอ่อนเพลียจากการทำงานพาร์ตไทม์ ประกอบกับก่อนหน้ารับศึกหนักจากเขาติดต่อกันสามคืนติดพาให้หล่อนสลบไป

จวบจนช่วงเย็นของวัน เสียงโทรศัพท์กรีดร้องดังไม่หยุดพาให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว แสงแดดอมส้มสาดส่องผ่านผ้าม่านแสดงถึงเวลาพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน

นานแค่ไหนแล้วนะ ที่หล่อนไม่ได้นอนหลับสนิทขนาดนี้

ตี้ด ตี้ด ตี้ด

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงเองก็ยังดังไม่หยุด 

ขนิษฐานั่งห้อยขาบนเตียงมองดูมันด้วยสายตาสมเพช..ไม่ต้องสืบให้ยากคนที่โทรมาคงไม่พ้นมารดาจอมปลอมที่ยังไม่ได้ ‘เงิน’

หล่อนกระดิกเท้าด้วยอารมณ์เริงใจ ด้วยรู้ว่ายิ่งรับสายช้าเท่าไร อีกฝั่งคงจะร้อนใจมากเท่านั้น

จวบจนโทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่สิบห้า คนตัวเล็กจึงตัดสินใจรับสาย

แน่ล่ะ นังสาลี่ที่รอสายเพื่อเอาเงินถึงกับปรี๊ดแตก

“นังน้องทำไมแกไม่รับสายห๊ะ”

“แม่เหรอคะ? พอดีน้องไม่ค่อยสบายค่ะ” หญิงสาวแสร้งกรอกสายด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ทว่าคนไม่ใช่ลูกแท้ๆ ไหนเลยจะได้รับความห่วงใยสงสาร

“แล้วไง? ถึงไม่สบายแกก็ต้องโอนเงินมาเข้าใจไหม!!”

“ฮึก..แม่ไม่ห่วงน้องบ้างเลยเหรอคะ น้องป่วยอยู่นะ” นังแม่จอมปลอมถนัดสร้างดราม่านัก หล่อนก็จะใช้วิธีนี้โต้ตอบกลับบ้าง

“นังน้อง”

“ใช่นะสิ น้องไม่ใช่ลูกรักของแม่ ขนาดน้องป่วยแม่ยังไม่สนใจเลย โทรหาเคยถามน้องสักคำบ้างไหมว่าเป็นยังไงบ้าง” ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจ ไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบันผู้หญิงที่เลี้ยงดูหล่อนมาไม่เคยมีแม้ความรัก ความห่วงใยให้..ถ้าจะมีคือทำเพื่อหวังผล

คำตัดพ้อต่อว่าตามมาอีกหลายประโยค เล่นเอานังสาลี่ถึงกับงุงงง ด้วยลูกสาวคนกลางนั้นว่าง่าย แสนดีขนาดที่เพื่อนบ้านต่างบอกว่าครอบครัวของเธอโชคดีที่มีอภิชาตบุตร

“เอ่อ..น้อง..แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”

“ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น แล้วหมายความว่าอย่างไหนละคะ?”