로그인공유
บทที่11
최신 업데이트:
2025-07-18 11:15:35“แล้วถ้าฉันป่วยละคะ?” หล่อนรีบขัดก่อนจะหาข้ออ้างที่ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ และมันก็ได้ผล
“ป่วย? แต่คุณมีใบรับรองแพทย์?”
เลขาหนุ่มชักร้อนใจ ถ้าเกิดเด็กที่เขาหามาให้นายมีโรคติดต่อ..เขาตายแน่
ขนิษฐาถึงกับเบ้ปากใส่โทรศัพท์มือถือ
แน่ล่ะ ก่อนวันที่หล่อนจะเสนอตัวให้นาย..ย่อมมีเอกสารรับรองเรื่องสุขภาพส่งไปให้ทางเลขาก่อน
หล่อนยังจำวันนั้นในคลับหรูได้เป็นอย่างดี ใบหน้าขาวตี๋..ดวงตาคมสองชั้นเฉียงขึ้นแววด้านในดูหยิ่งผยอง ทว่าก็มีเสน่ห์ดึงดูดคนเข้าหาอย่างไม่รู้ตัว
ในบรรดาผู้หญิงนับสิบคนที่ถูกคัดมาเอ็นเตอร์เทนให้แก่ลูกค้า
เราสองคนสบตากัน..เป็นครั้งแรกที่หล่อนรู้สึกว่าโลกราวกับจะหยุดหมุน และใช่ไฮโซหนุ่มเลือก ‘หล่อน’
“คุณขนิษฐา คุณได้ยินผมไหม!!” เสียงดังโวยวาย ส่งผลให้คนตัวเล็กเริ่มได้สติ
“คะ? คุณเลขาพูดว่าอะไรนะคะ”
“ผมถามคุณเนี่ย สรุปคุณเป็นโรคอะไร?”
“อ้อ..คือฉันป่วยเป็นไมเกรนเรื้อรังค่ะ ฉันกลัวว่า..ตอนนายเรียกตัวอีกฉันคงไปบริการไม่ได้” หล่อนแทบอยากเสริมว่าเขาแม่งโคตรเอาเก่ง สมัยก่อนที่หล่อนฝืนก็เพราะรักเหอะ
“เฮ้อ ถ้าคุณไม่พร้อมรับงานคุณก็ไม่ควรทำแบบนี้”
“ขอโทษค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงอ่อย ให้ตายเหอะเกิดเป็นคนจนไม่มีอำนาจก็โดนเขาข่มแบบนี้สินะ
ไม่สิ ต้องบอกว่าหล่อนเกิดมาเป็นคนรวย และมี ‘สถานะ’ แต่โดนคนเลว ‘แย่งสถานะ’ ไปถึงจะถูก
ขนิษฐาจำต้องฟังเลขาจอมเฮี้ยบบ่นจนหูชา ก่อนเขาจะยินยอมยกเลิกสัญญาให้
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้กับใครอีก”
“ค่ะ ขอโทษค่ะ”
“เดี๋ยวฉันจะส่งเลขที่บัญชีไปในไลน์ เธอต้องโอนเงินมาคืนก่อนสี่โมงเย็นวันนี้ ถ้าเกินเวลาทางเราจะขอคิดดอกเบี้ย” ไอ้เลขาผู้มีประสิทธิภาพยังคงสำทับ..ปกป้องผลประโยชน์ให้เจ้านายเต็มที่
“ค่ะๆ เดี๋ยวฉันจะรีบโอนเงินคืนให้นะคะ”
เมื่อฝั่งตรงข้ามวางสายไป เพียงไม่นานเลขบัญชีก็ถูกส่งมา หญิงสาวรีบกดโอนเงินคืนมือไม้สั่น
แน่ล่ะ มันมากกว่า ‘โอนเงิน’ คืนธรรมดา แต่มันรวมถึงการที่หล่อนเป็นคนปลดพันธะทั้งหมด ทั้งในภพชาติอดีตและภพชาติปัจจุบัน
ความรู้สึกอิ่มเอิบแผ่ซ่าน..ความรู้สึกเป็นไทมันดีอย่างนี้เอง
เฮียชินค่ะ ลาก่อน..ชาตินี้ขออย่าให้เรามาเจอกันอีกเลย!
ใบหน้าสวยหวานเผยยิ้มมุมปากชื่นมื่น ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนอนเก่าๆ อาการอ่อนเพลียจากการทำงานพาร์ตไทม์ ประกอบกับก่อนหน้ารับศึกหนักจากเขาติดต่อกันสามคืนติดพาให้หล่อนสลบไป
จวบจนช่วงเย็นของวัน เสียงโทรศัพท์กรีดร้องดังไม่หยุดพาให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว แสงแดดอมส้มสาดส่องผ่านผ้าม่านแสดงถึงเวลาพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่หล่อนไม่ได้นอนหลับสนิทขนาดนี้
ตี้ด ตี้ด ตี้ด
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงเองก็ยังดังไม่หยุด
ขนิษฐานั่งห้อยขาบนเตียงมองดูมันด้วยสายตาสมเพช..ไม่ต้องสืบให้ยากคนที่โทรมาคงไม่พ้นมารดาจอมปลอมที่ยังไม่ได้ ‘เงิน’
หล่อนกระดิกเท้าด้วยอารมณ์เริงใจ ด้วยรู้ว่ายิ่งรับสายช้าเท่าไร อีกฝั่งคงจะร้อนใจมากเท่านั้น
จวบจนโทรศัพท์ดังเป็นครั้งที่สิบห้า คนตัวเล็กจึงตัดสินใจรับสาย
แน่ล่ะ นังสาลี่ที่รอสายเพื่อเอาเงินถึงกับปรี๊ดแตก
“นังน้องทำไมแกไม่รับสายห๊ะ”
“แม่เหรอคะ? พอดีน้องไม่ค่อยสบายค่ะ” หญิงสาวแสร้งกรอกสายด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ทว่าคนไม่ใช่ลูกแท้ๆ ไหนเลยจะได้รับความห่วงใยสงสาร
“แล้วไง? ถึงไม่สบายแกก็ต้องโอนเงินมาเข้าใจไหม!!”
“ฮึก..แม่ไม่ห่วงน้องบ้างเลยเหรอคะ น้องป่วยอยู่นะ” นังแม่จอมปลอมถนัดสร้างดราม่านัก หล่อนก็จะใช้วิธีนี้โต้ตอบกลับบ้าง
“นังน้อง”
“ใช่นะสิ น้องไม่ใช่ลูกรักของแม่ ขนาดน้องป่วยแม่ยังไม่สนใจเลย โทรหาเคยถามน้องสักคำบ้างไหมว่าเป็นยังไงบ้าง” ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจ ไม่ว่าในอดีตหรือปัจจุบันผู้หญิงที่เลี้ยงดูหล่อนมาไม่เคยมีแม้ความรัก ความห่วงใยให้..ถ้าจะมีคือทำเพื่อหวังผล
คำตัดพ้อต่อว่าตามมาอีกหลายประโยค เล่นเอานังสาลี่ถึงกับงุงงง ด้วยลูกสาวคนกลางนั้นว่าง่าย แสนดีขนาดที่เพื่อนบ้านต่างบอกว่าครอบครัวของเธอโชคดีที่มีอภิชาตบุตร
“เอ่อ..น้อง..แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น แล้วหมายความว่าอย่างไหนละคะ?”
최신 챕터
คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก บทที่113 จบ
ณ ร้านบุฟเฟต์สุกี้ชื่อดังประจำเมืองชายหนุ่มผู้มานั่งรอจองคิวหน้าร้านถึงกับถอนหายใจเมื่อเห็นสองผัวเมียตัวยุ่งกำลังเดินจูงมือกันมาใบหน้าซื่อบื้อฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นเขา พลางรีบลากสามีวิ่งมายืนตรงหน้าพิทธิยะถอนหายใจอีกคำรบ..จริงอยู่เขาไม่ทันได้ทวงสัญญาเรื่องที่เจ้าหล่อนบอกว่าจะเลี้ยงข้าว แต่เป็นตัวเจ้าหล่อนเองที่พูดขึ้นมาก่อนบทสนทนาเมื่อนานมาแล้วราวกับดังข้างหู‘เธอจะโกหกไหม?’‘ชาติที่แล้วเราไม่เคยโกหก แต่ชาตินี้มีบ้าง’อืม..อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้โกหก..สายตาใต้แว่นใสจึงอ่อนโยนลงเล็กน้อย“มารอนานยังคะ?” เสียงหวานถามอย่างละอายใจ พลางคิดถึงตอนโดนคนตัวโตกระแทกในห้องน้ำก็แทบร้องไหนว่าจะทำเบาๆ แล้วจะรีบทำไง..ไอ้คนผิดสัญญาเอ๊ย!แถมยังบังคับหล่อนเปลี่ยนชุดเป็นชุดเดรสกระโปรงยาวคลุมข้อเท้าไปอีก “ไม่นาน..พึ่งมาเหมือนกัน” ชายใส่แว่นตอบ พลางยื่นบัตรคิวให้ ก่อนจะหันไปถามพี่ชาย“แล้วเฮียชินมาทำไม?”“ทำไมฉันจะมาไม่ได้..หรือนายมีอะไรในใจ?” คำตอบแสนจะเย็นชาของชินณธร พาให้น้องชายฝาแฝดอึ้งไป ก่อนจะถามตรงๆ“เฮียหึงผมกับน้อง?”“ปะ..เปล่า ใครหึงกัน”“อ้อ” คนกวนตีนรับคำในลำคอ พ่นลมหายใจหนักๆ อย่างหมั่น
คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก บทที่112
ณ ห้วงกาลเวลาซาตานหนุ่มรูปงามกำลังนั่งหรี่ตางดงาม..ตรงหน้ามีวิญญาณมนุษย์วัยห้าสิบกว่ากำลังยืนสงบนิ่งรอรับคำสั่งน่าแปลกทั้งที่ต้องกลายเป็นข้าทาสตลอดกาล..ทำไมจิตวิญญาณตรงหน้าถึงได้ดูสะอาด..ใส..ปลดปลงได้ขนาดนั้นอนุมนุษย์ผู้อยู่ในสถานะกึ่งเทพกึ่งมารเริ่มรู้สึก ‘ขัดใจ’แต่ไม่เอ่ยคำพูดออกมา กลับเป็นเทพคิวปิคสหายสนิทที่เอ่ยขึ้นมาก่อนแน่ละ..มนุษย์ที่หาญกล้าทำสัญญากับซาตานนั้นนับนิ้วได้ซึ่งส่วนใหญ่ที่ทำไปก็เพราะโลภ นานๆ ทีจะเห็นคนทำสัญญาเพราะ ‘รัก’ อีกทั้ง 'รัก' ส่วนใหญ่ต้นต่อก็มักมาจาก ‘ราคะ’ทว่า..วิญญาณตรงหน้า..หาได้มีสารตั้งต้นจาก ‘ราคะ’ แต่เกิดจาก ‘ความรักอันบริสุทธิ์’ และ ‘ความรู้สึกผิด’“เจ้าไม่เสียใจเหรอ?” เทพเจ้าแห่งความรัก ตั้งคำถามขึ้น ใบหน้านั้นส่งยิ้มพลางส่ายไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ“ไม่เสียใจเจ้าค่ะ ขอให้ลูกสาวมีความสุข..แม่อย่างดิฉันก็มีความสุขตามแล้ว”“เหอะ เจ้ากลับไปอยู่ใต้พิภพภูมิ..ข้าเรียกค่อยออกมา” ซาตานหนุ่มตัดบท น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิดวิญญาณผู้ทำสัญญาในรอบร้อยปีจึงเลือนหายออกจากห้วงกาลเวลา..ดวงตางดงามเหลือบมองเหยียดไปที่เพื่อนสนิท ผู้กำลังนั่งชมนกชมไม้..ราวกับฟ้
คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก บทที่111
ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังประจำเมืองร่างอรชรในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนสีซีด ผมยาวสลวยถูกรวบอย่างง่ายๆ ใบหน้านวลลออปราศจากเครื่องสำอางเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ข้างตัวมีชายหนุ่มหน้าตาดีวิ่งตามมาด้วย เสียงของคนหน้าหวานหอบเล็กน้อยเมื่อถามพยาบาลประจำตึก“คุณพยาบาลคะ? ห้อง 701 ไปทางไหนคะ?”นางพยาบาลในชุดขาวชี้ไปอีกด้านหนึ่งของทางเดิน ก่อนจะมองตามอย่างแปลกใจเล็กน้อย ด้วยตนไม่เคยเห็นญาติคนไข้คนนี้มาก่อน ครั้นจะห้ามหล่อนก็ยังจดจำชายหนุ่มหน้าหล่อ..หนึ่งในผู้ถือหุ้นใหญ่ของโรงพยาบาลได้อยู่ขนิษฐาวิ่งหอบมายืนอยู่ตรงหน้าห้องแล้วก็นิ่งไปน่าแปลกตอนที่รู้ความจริงว่าแม่แท้ๆ แลกวิญญาณของตนเองเพื่อแลกกับ ‘โอกาส’ ที่หล่อนจะได้กลับมาแก้ตัวอีกครั้ง ในใจหล่อนร้อนรนมาก ทว่าพอถึงจุดต้องพบหน้าจริงๆ หล่อนกลับ ‘รู้สึกกลัว’เหมือนชินณธรเองจะเข้าใจ มือใหญ่เปลี่ยนมากอบกุมมือเล็กแน่นเพื่อให้กำลังใจ“เข้าไปเถอะ ไม่ต้องกลัว..เฮียชินอยู่นี่แล้ว..จะอยู่ข้างๆ น้องไม่หายไปไหน” คนหน้าหวานพยักหน้ารับ ก่อนจะกลั้นใจเปิดประตูเข้าไปแม้ตามทางเดินของโรงพยาบาลจะมีกลิ่นฆ่าเชื้อ ทว่าภายในห้องสีขาวของผู้ป่วยกลิ่นยากับแรงกว่ามากร่างที
คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก บทที่ 110
ในภาพเลือนของห้วงอนุสติสุดท้ายชายหนุ่มในชุดสูทดำ..ใบหน้าที่แสนจะงดงามในสามโลกกำลังแย้มยิ้มล่อลวงอยู่ตรงปลายเตียงความทรงจำในอดีตชาติคืนกลับมา..ภาพฝัน..หาใช่ ‘ฝัน’ มันคือกรงกรรมเคย ‘เกิดขึ้น’ ในหนึ่งชาติไม่มีผิดคุณหญิงธาวิตาจดจำได้หมดแล้ววันนั้นเป็นวันที่ลูกสาวแท้ๆ ส่งข้อความมาหา..แล้วเธอไม่ได้แม้แต่จะเปิดอ่านเธอเป็นแม่ที่โง่มาก..โง่ขนาดที่หน้ามืดตามัวเลี้ยงลูกคนอื่นทั้งที่ลูกตนเองตกระกำลำบากมายี่สิบกว่าปีทั้งยังโง่ที่บีบบังคับให้ลูกสาว ‘เสียสละ’ อวัยวะเพื่อต่ออายุให้ลูกคนอื่น แถมคนคนนั้นเป็นเหตุทำให้ลูกสาวเธอถึงแก่กรรมโง่ที่มีโอกาสได้ลูกสาวกลับคืนมา แต่ก็ละเลยทั้งความรู้สึก ทั้งการกระทำ..แม้แต่ข้อความที่เหมือนกับขอความช่วยเหลือครั้งสุดท้าย..เธอยังเมินไม่ยอมเปิด..เป็นเหตุให้เสียลูกสาวไปตลอดกาลเธอเป็นแม่ที่แย่มาก..ความทุกข์ยิ่งกว่ามหานทีอันกว้างใหญ่ พามนุษย์จ่อจมตกลงไปหาทางขึ้นแทบไม่ได้สูญเสียใดจะทุกข์เท่า..เสียลูกในคืนหนึ่งมีชายหนุ่มรูปงาม..งามเกินกว่าสามโลกปรากฏตัวขึ้นเขาไม่พูดอะไร..เพียงแต่พาเธอตกลงไปในภาพอดีต..อดีตของ ‘ลูกสาว’ตั้งแต่ตอนเกิดที่ถูกสลับตัวไป..เด็กน้อยค่อยๆ
คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก บทที่109
ดังนั้นสำหรับขนิษฐาจึงไม่อาจคิดได้ว่าพ่อกับแม่ 'รัก' ตนกลับกันสำหรับคนรักแล้ว..เฮียชินแค่ปากหนัก..เขาไม่ยอมเล่าปัญหา..แล้วตัดสินไปเองว่าสิ่งที่ทำคือการปกป้อง ทว่าทั้งหมดที่ชายหนุ่มทำคือเขาไม่เชื่อใจหล่อนมากพอที่จะแชร์เรื่องราวลำบากใจ เพียงแต่สิ่งหนึ่งที่รับรู้ได้จากการกระทำของเขา คือเขาทำทุกอย่างเพราะ 'รัก'หล่อนจึงตีความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่เป็นเรื่อง ‘ผิดพลาด..ความไม่เข้าใจกัน’ มากกว่าแน่ล่ะ เมื่อเป็นแค่เรื่องผิดพลาด..มันย่อมแก้ไขได้จริงไหม?เรื่องของครอบครัวขนิษฐาไม่คิดว่ามันเป็นแค่เรื่องที่ผิดพลาด..การกระทำของทั้งสองครอบครัวต่างยึดเอาแต่ตัวเองเป็นหลัก ไม่มีใครคิดถึงหล่อนเลย..แม้แต่ชาตินี้ที่หล่อนพยายามให้ ‘โอกาส’ มารดาหลายครั้ง ทว่าผลลัพธ์ที่ได้รับก็ยังคงเจ็บปวดสีหน้าปลดปลงของขนิษฐา ส่งผลให้ปิ่นรักทอดถอนหายใจ..เรื่องที่รับปากคุณหญิงท่าน..เธอคงทำให้ไม่ได้แล้ว“อืม..เหมือนพี่จะเข้าใจนะ”ช่วงเวลาหลังจากนั้นครอบครัววรรณศิลป์เต็มไปด้วยบรรยากาศหมองเศร้าธารินเสียชีวิตเมื่อสามเดือนก่อน โดยมีนางสาลี่กับนายมานพมาหาเรื่องถึงบ้าน แต่ก็โดนอดีตรัฐมนตรีโชคชัยไล่ตะเพิดออกไป สองผัวยังไม่วายสา
คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก บทที่108
ค่ำคืนงานเลี้ยงฉลองงานแต่งงาน แสงไฟวิบวับส่องประกายให้หนุ่มสาวบนเวทีโดดเด่นเหนือใครวันนี้ขนิษฐาอยู่ในชุดเจ้าสาวลายลูกไม้จากต่างประเทศตัวชุดถูกปักเลื่อมด้วยเพชรเล็กๆ เมื่อดูใกล้ๆ จะเห็นเป็นรูปหงส์ส่งเสริมราศีให้ผู้ใส่ดูมีสง่าราศี และดูแพงไปทั้งเนื้อทั้งตัว ใบหน้าสวยหวานอิ่มเอิบถูกแต่งแต้มด้วยสีสันหนากว่าปกติ ทว่ากลับดูเป็นธรรมชาติสมฝีมือช่างแต่งหน้าอันดับหนึ่งของประเทศ ริมฝีปากอิ่มแทบจะยกยิ้มตลอดเวลา หางตาโค้งลงให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูเป็นที่สุดทว่าภายในใจหญิงสาวกลับเต็มไปด้วยความกังวลกลัวว่าตนจะทำพลาด ยังดีที่มือใหญ่คอยกุมตลอดทั้งงาน“ไม่ต้องกลัวนะ..ยังไงเฮียก็ไม่ทิ้งน้องไปไหนแน่นอน เฮียสัญญา”“อืม..น้องเชื่อ” คนตัวเล็กหันไปพยักหน้ารับ ดวงตายาวรีเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นคาดหวังไม่ต่างจากการณ์ก่อนบรรยากาศในงานจึงเต็มไปด้วยความชื่นมื่น โดยมีสายตาคมกริบของชายหนุ่มผู้ถูกเปิดตัวในฐานะน้องชายฝาแฝดกำลังหรี่ตามองภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าอารมณ์ที่อ่านไม่ออก เมื่อเห็นพี่ชายกับคนรักยกมีดขึ้นมาตัดเค้กเขาถึงกับลอบพ่นหายใจโล่งอกออกมาอย่างน้อยชาตินี้เขาก็ไม่ต้องกลายมาเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวจำเป็นเหมือนช
