บทที่ 16

เย็น

เสิ่นหยินอู้เม้มริมฝีปากสีแดงของเธอ และแสงในดวงตาของเธอก็ค่อย ๆ หรี่ลง

คนรับใช้ได้นำอาหารและถ้วยยามาให้ตั้งแต่เช้าตรู่

เมื่อเธอออกมาหลังจากล้างหน้าเสร็จ เธอก็ได้กลิ่นยาจีนฉุน ๆ และคิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากัน

“คุณผู้หญิงคะ ยานี้……”

เสิ่นหยินอู้ทนไม่ไหวอีกต่อไป และน้ำเสียงของเธอก็รุนแรงขึ้นมาเล็กน้อย

“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าต้มยานี้อีก? ทำไมถึงยังเอาขึ้นมาให้อีก?”

โดยปกติแล้วเธอจะอ่อนโยน แต่ความรุนแรงอย่างกะทันหันของเธอได้ทำให้คนรับใช้ตกใจไป

หลังจากที่เสิ่นหยินอู้พูดจบ เธอก็ตระหนักได้ว่าเธอควบคุมตัวเองไม่ได้เล็กน้อย และทันใดนั้นเธอก็กลับเข้ามาสู่ความเป็นจริง แล้วยื่นมือออกมาพร้อมกับขมวดคิ้ว "โทษที ฉันไม่ค่อยสบาย เธอเอายาลงไปเถอะ”

คนรับใช้จำต้องลงไปชั้นล่างพร้อมกับยา

พอกลับมาในครัว พ่อบ้านก็เห็นถ้วยที่นำกลับมาซึ่งเต็มไปด้วยยา ใบหน้าแก่ ๆ ของเขาก็ย่นลงและพูดว่า "เฮ้อ คุณผู้หญิงยังไม่กินยาอีกเหรอ?"

คนรับใช้พยักหน้าแล้วเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้เขาฟัง

พ่อบ้านได้ยินน้ำเสียงของเธอที่ดูไม่พอใจ จึงพูดด้วยเสียงเข้มว่า: “พวกเธอก็รู้ว่าปกติคุณผู้หญิงปฏิบัติต่อพวกเธออย่างไร คราวนี้อาจเป็นเพราะเธอป่วย และอารมณ์ไม่ค่อยดี อย่าไปโกรธคุณผู้หญิงเพราะเหตุนี้เลย”

เมื่อได้ยินคำแนะนำที่เข้มงวดของพ่อบ้าน ใบหน้าของคนรับใช้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และรีบส่ายหัวทันที

“ไม่ ๆ ฉันจะไปโกรธคุณผู้หญิงเพราะเรื่องนี้ได้ยังไงล่ะคะ?”

“งั้นก็ดี ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นคุณผู้หญิงของเรา”

ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นคุณผู้หญิงของเรางั้นเหรอ?

แต่เมื่อวานทุกคนไม่ได้พูดกันเหรอว่าเจียงฉูฉูคนนั้นเป็นคนที่คุณผู้ชายชอบ?

หรือคุณผู้หญิงของพวกเขาจะถูกเปลี่ยนไปเร็ว ๆ นี้?

ขณะที่กำลังคิดอยู่ จู่ ๆ เสียงอันเย็นชาก็ดังขึ้นมา

“เธอยังไม่ยอมดื่มเหรอ?”

พ่อบ้านและคนรับใช้ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาทันที

“คุณผู้ชาย……”

ฉินเย่ยืนอยู่ที่นั่นอย่างเย็นชาพร้อมกับชุดสูทและกุญแจรถที่อยู่ในมือ เขาทานอาหารเช้าแล้ว และกำลังจะไปที่บริษัท แต่เมื่อเขาผ่านมา เขาก็เห็นว่าถ้วยยาบนถาดของคนรับใช้ยังเต็มอยู่ เขาจึงหยุดและถามดู

พ่อบ้านพยักหน้า“ครับคุณผู้ชาย”

จากนั้น พ่อบ้านก็คิดอะไรขึ้นมาได้จึงถามว่า: "คุณผู้ชายครับ ยานี้มีฤทธิ์เป็นอย่างไรบ้างเหรอครับ?"

ฉินเย่ไม่ชอบพฤติกรรมที่มักจะไม่กินยาอยู่เสมอของเธอ

เมื่อวานไม่ดื่มทั้งวันก็ไม่เป็นไร แต่วันนี้ก็ยังไม่ดื่มอีกงั้นเหรอ?

"ลดไข้"

ที่แท้ก็เป็นยาลดไข้...…

พ่อบ้านถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาคิดว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับคุณผู้หญิง ในเมื่อเป็นยาลดไข้ งั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

แต่คนรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าเป็นยาลดไข้ และโพล่งออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไรว่า: "ที่แท้ก็เป็นยาลดไข้สินะ ฉันตกใจแทบตาย ฉันคิดว่าเป็น..…."

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาของพ่อบ้านกับฉินเย่ที่จ้องมองมาทางเธอ

จากนั้น คนรับใช้ก็ตระหนักได้ว่าสิ่งที่ตัวเองจะพูดต่อไปนั้นไม่อาจพูดออกไปมั่ว ๆ ได้ จึงรีบเปลี่ยนคำพูดและยิ้มให้ฉินเย่ทันที: "ยังไงก็ตาม คุณผู้หญิงไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ"

"หมายความว่าอะไร?"

ฉินเย่เป็นคนที่มีไหวพริบอยู่เสมอ และเขาก็เข้าใจขึ้นได้ทันทีว่าคำพูดที่ยังพูดออกมาไม่จบของคนรับใช้นั้นจะต้องมีข้อมูลอีกมากมาย

“พูดมาให้ชัด!”

คนรับใช้ตกใจกับดวงตาที่เฉี่ยวคมเหมือนเหยี่ยวของเขา และได้แต่ก้มหน้าแล้วกระซิบว่า: "ฉัน ฉันก็ไม่ค่อยแน่ชัดมากค่ะ ฉันก็แค่เพิ่งเห็นสิ่งที่ดูเหมือนรายงานของโรงพยาบาลตอนที่ฉันกำลังแยกขยะอยู่ในห้องน้ำเมื่อวานนี้ค่ะ"

เมื่อได้ยินแบบนี้ ฉินเย่ก็หรี่ตาลงอย่างดูน่าอันตราย

“ใบรายงานอะไร?”

คนรับใช้ส่ายหัว: "ฉันเองก็ไม่แน่ชัดเหมือนกันค่ะ มันถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และดูเหมือนเปียกเพราะโดนฝนมา และฉันก็บังเอิญเห็นข้อความสองสามคำในรายงานขณะกำลังทำความสะอาดอยู่ด้วยค่ะ"

ฉินเย่ถามขึ้นว่า: "ที่ไหน?"