ตอนที่10บ้านของเรา

“ทำไมใครๆ เขาก็รู้ว่าเจ้าฆ่าสามี ข้าพูดแล้วจะทำไมข้า คนอื่นเขาพูดกันทั่วไป ไม่ได้พูดแต่ข้าเสียหน่อยเจ้าก็ตามไปฆ่าทุกคนสิ”

ซูหว่านยิ้มเหยียดเดินเข้าหายายป้าข้างบ้าน

“ชิ อย่างนั้นหรือพูดกันทั่วไป ข้าไม่ได้ยินถือว่าไม่พูดแต่คนที่พูดให้ข้าได้ยินนี่ อย่างไงดีน้าาาา”

“เจ้าอย่ามาทำนิสัยเหมือนที่ผ่านมา มิน่าเล่าแม่สามาีเจ้าถึงได้ไล่เจ้าออกจากบ้านเพราะเจ้ามาจิตใจต่ำทรามชอบฆ่าคนแบบนี้นี่เอง”

“หุบปากเจ้านะไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้าย”

“เจ้าจะทำอะไรข้า” ยัยป้าเริ่มหวั่นๆ ไม่กล้าสบตาซูหว่าน

"คราวหลังอย่ามากล่าวหาข้าอีก...ไม่อย่างนั้นข้า…ที่ไม่เคยฆ่าใครจะฆ่าเจ้านั่นแหละคนแรก" ซูหว่านพูดเสียงดัง

คำพูดของซูหว่านดังก้องไปทั่วบริเวณ ชาวบ้านที่มามุงดูเงียบเสียงลงไป ป้าข้างบ้านมองซูหว่านด้วยสายตาที่ตื่นตระหนกในชั่วขณะหนึ่ง แต่สุดท้ายก็กัดฟันและพูดกลับด้วยเสียงสั่นๆ 

ซูหว่านชี้มือไปยังยัยป้าอย่างคาดโทษ

"เจ้า...เจ้ายังจะกล้าทำร้ายข้าอีกหรือ อ่อแน่ละซี้ เจ้ามันชอบฆ่าคนนี่ อย่าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปได้ง่ายๆ ข้าจะไล่เจ้าทุกวันคอยดูเถอะ"

ซูหว่านที่ยังคงยืนอยู่ด้วยท่าทางมั่นคงยิ้มเย็น พูดกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"เจ้าคงคิดว่าแค่คำพูดของเจ้าจะทำให้ข้ากลัวได้ใช่ไหม แต่ข้าบอกไว้เลยว่าต่อไปนี้ข้าไม่ยอมให้ใครทำร้ายข้าหรือลูกๆ ข้าอีก ข้าจะอยู่ที่นี่แล้วอย่าคิดว่าจะมาไล่ บ้านนี้เป็นบ้านของเจ้าหรือไร ตอนนี้บ้านหลังนี้เป็นของข้ากับลูกๆ แล้ว"

“ชิ ข้าไม่อยากยุ่งกับนางแพศยาอย่างเจ้าหรอก แล้วยังบ้านที่มีคนตายหลังนั้นอีก”

“ดีแล้ว ไม่ยุ่งก็ไปให้พ้น ชิ้วๆๆๆๆ แล้วอย่าลืมไปผ่าหมาออกจากปากไปด้วย ไม่อย่างนั้นจะหาว่าไม่เตือน”

 หันไปมองอาอวี่ที่ยืนตัวสั่น หน้าซีด ซูหว่านเอื้อมมือไปขยี้หัวเด็กหญิงอย่างเบามือ ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงอาอวี่ข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“อาอวี่...ไม่ต้องกลัวนะ…เรากลับเข้าบ้านกันเถอะ ไม่ต้องสนใจคนที่ยังไม่ได้ผ่าหมาออกจากปากอย่างยัยป้าข้างบ้านโง่เง่าคนนั้นเลย สักนิด"

คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่น ซูหว่านไม่ต้องการให้เด็กๆ ต้องตกอยู่ในความกลัวหรือทนทุกข์จากคำพูดที่ถ้าเดาไม่ผิดสักแต่พูดต่อๆ กันมาของชาวบ้าน

"แม่สัญญาว่าจะไม่ให้ใครมารังแกเราได้อีก...ตอนนี้แม่มีแรงหายดีแล้วปกป้องพวกเจ้าได้แน่" 

ซูหว่านยิ้มให้กับเด็กๆ อย่างอ่อนโยน แต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากการต้องเผชิญกับการกล่าวหาที่ไร้เหตุผล อีกทั้งร่างกายยังไม่หายดีจริงๆ

อาอวี่พยักหน้าเล็กน้อย ยังคงตัวสั่น แต่เสียงที่อบอุ่นจากแม่ทำให้ความหวาดกลัวค่อยๆ คลายลง จับมือซูหว่านแน่นขึ้นกระตุกมือเบาๆ และพูดว่า 

"ท่านแม่...ท่านแม่จะไม่ให้ใครทำร้ายเราใช่ไหมคะ เราจะไม่ต้องหนีอีกแล้วใช่ไหมคะ นี่คือบ้านของเราใช่ไหมคะ"เสียงเล็กๆ ที่ออดอ้อนเอาความจริงจากมารดาน่าสงสารยิ่งนัก

เซิ่นหยียนถอนหายใจยาวเดินหันหลังจากไปเสีย

ซูหว่านยิ้มและพยักหน้า 

"ใช่แล้วอาอวี่ ท่านแม่จะทำให้พวกเราได้อยู่ในที่ปลอดภัยจากทุกคนที่ต้องการทำร้ายเรา ต่อไปนี้แม่จะปกป้องพวกเจ้าเอง"

แต่คำพูดของซูหว่านกลับไม่ได้ทำให้ชาวบ้านที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เชื่อถือ พวกเขาพูดซุบซิบกันเป็นกลุ่มด้วยเสียงกระซิบที่ไม่เบาเต็มไปด้วยการนินทาว่าร้าย

"ดูท่าทางแล้ว นางน่าจะเสแสร้งไปซะมากกว่า มาหลอกให้เด็กๆ เหล่านั้นเห็นใจ ถ้าเป็นแม่จริงๆ จะไม่มีทางพาลูกมาลำบากแบบนี้ บ้านร้างนั่น ถูกคำสาปมีคนตาย น่ากลัวจะตายยังพาลูกๆ มาทนลำบาก" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น

"เห็นไหมล่ะว่านางร้ายกาจแค่ไหน สงสัยจะตั้งใจหลอกลวงให้เด็กๆ มาขอทานกับคนในหมู่บ้านนางจะได้สบายนะสิ ร้ายมาก" ชายแก่คนหนึ่งพูดเสริม

"บอกเลยนะว่านางจะทำอะไรก็ได้เพื่อเอาตัวรอด แม้แต่ฆ่าผัวของตัวเองยังทำได้ แล้วจะมาแสร้งทำเป็นคนดีอะไรแบบนี้อีกเลวจริงๆ" ผู้ชายคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกและเหยียดหยาม

"นางคนนั้นออกจากบ้านซูแล้วใช่ไหมข้าได้ยินคนบ้านซูไล่จับนางตั้งแต่เมื่อคืน" เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นมาพร้อมกับคำถาม

"ใช่ๆ เขาว่านางตีแม่ผัวปางตายแล้วหนีออกมาจากบ้านซู” หญิงสาวคนหนึ่งพูด

ซูหว่านยืนนิ่งท่ามกลางเสียงซุบซิบและการพูดถึงที่ดูหมิ่นของชาวบ้านส่ายฟหน้าไปมาน่าจะตีแม่ผัวนั่นให้ปางตายจริงๆ เพระาแค่ตีเบาะๆ พวกยังเอามาพูดว่าปางตาย แต่ก็พยายามอดทนและไม่ปล่อยให้ตัวเองถูกทำร้ายจากคำพูดเหล่านั้น หากโต้ตอบคนหมู่มากขนาดนี้คงไม่สวย

หันไปมองลูกๆ อีกครั้งที่กำลังจับมือกันแน่นแสดงออกถึงความรู้สึกไม่อยากให้ท่านแม่ต้องเจอกับสิ่งเหล่านี้อีกแล้ว ซูหว่านยังคงยิ้มและพูดกับลูกๆ ด้วยเสียงที่มั่นคง

"ไม่เป็นไร อาอวี่ อาเยวี่ยน เราจะไม่ให้คำพูดเหล่านี้ทำให้เรากลัว เราจะอยู่ที่นี่และต้องอยู่ให้ได้" ซูหว่านพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"เราจะเริ่มต้นใหม่กัน แม้จะมีใครคอยพูดถึงเราไปตลอด แต่เราไม่ต้องสนใจหรอก"กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เข้มแข็งและมั่นใจ

ถึงแม้ภายนอกจะมีความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ แต่ภายในจิตใจของซูหว่านเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและแรงผลักดันที่จะทำให้ซูหว่านและลูกๆ สามารถเดินทางต่อไปในชีวิตนี้ได้ โดยไม่ต้องพึ่งพาความเห็นของคนอื่นหรือคำพูดที่ทำร้ายจิตใจ