ตอนที่11คนที่ลืมเลือน

เช้าวันต่อมาซูหว่านเดินออกจากบ้านไปโดยมีความกังวลอยู่เต็มอกเด็กๆ ป่วยอยู่บนแท่นนอนตัวร้อนจัดจนแทบจะจับไม่ได้แล้วเพราะที่ผ่านมาก็เจ็บตัวประจำอาหารการกินก็ไม่สมบูรณ์และไหนจะความเครียดสะสม ซูหว่านเช็ดตัวให้ทั้งสองคนแล้วขยับตัวลุกขึ้น

“แม่จะลองไปที่ร้านหมอเพื่อขอยาดูนะ…” ซูหว่านพึมพำเบาๆ เด็กทั้งสองยังไม่รู้สึกตัว

เหงื่อซึมโชกอยู่บนหน้าผากเล็กๆ ของพวกเขา บางครั้งก็มีอาการตัวเกร็งเหมือนกับจะมีไข้สูงขึ้นไปอีก รู้ว่าเวลานี้ต้องรีบหายามาช่วยเหลือไม่อย่างนั้นพวกเขาจะทรมานจนทนไม่ไหว

"ต้องหายามาให้ได้ ต้องไปร้านหมอไปหายามาให้พวกเขากินแก้ไข้"

เมื่อถึงร้านขายยา ซูหว่านผ่านประตูเข้าไปในร้านที่เงียบสงัด มีกลิ่นยาหอมฟุ้งไปทั่ว 

"ท่านหมอได้โปรด ข้าอยากขอยาให้เด็กๆ" ซูหว่านเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ แต่ในใจลึกๆ ก็เต็มไปด้วยความห่วงใย

หมอชราในร้านซึ่งนั่งอยู่หน้าตู้เก็บสมุนไพร ก้มมองซูหว่านด้วยสายตาเย็นชา เขาคงรู้ดีถึงชื่อเสียงของซูหว่านมาบ้าง 

“มีเงินหรือไม่” คำพูดเบาๆ แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ ซูหว่านส่ายหน้าไปมา

"ไม่ได้ อยากได้ยาก็ต้องมีเงิน" หมอชราพูดสั้นๆ ก่อนที่จะหันไปทำอย่างอื่นต่อ

ซูหว่านถูกปฏิเสธอย่างรุนแรง ดวงตาของนางจ้องมองหมอชราด้วยความไม่เข้าใจ

"ไม่มีจรรยาบรรณแพทย์เลยหรือ" เสียงของซูหว่านดังขึ้นอย่างท้าทาย 

หมอชราหันมาพร้อมกับถอนหายใจ 

"ข้าแค่คนขายยา ถ้าอยากได้ยาต้องมีเงิน ไม่มีเงินก็…ไปให้พ้น" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ไม่เอาก็ได้ ใจร้ายสิ้นดี”

ซูหว่านหยุดคิดเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง เดินออกจากร้านด้วยความรู้สึกโกรธที่ท่วมท้นใจ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอดสู

ตลาดในเมืองอันคึกคัก เสียงโห่ร้องของพ่อค้าแม่ขายเรียกให้ผู้คนมาหาซื้อของสดและของแห้ง เสียงกลองประกอบการเต้นรำแบบพื้นบ้านดังไปตามลม สายลมเย็นๆพัดผ่านท้องถนนสายหลักที่เต็มไปด้วยผู้คนเดินพลุกพล่านในชุดจีนโบราณ

ซูหว่านเดินไปตามถนนอย่างมุ่งมั่น แต่ทันทีที่สายตาของนางไปสะดุดกับท่าทางคุ้นเคยที่เดินอยู่ข้างกันอยู่กลางตลาด หัวใจของนางก็หยุดเต้นไปชั่วขณะ

เซิ่งเจี๋ย…และหยางลู่

พวกเขากำลังเดินข้างกันในชุดอาภรณ์จีนดั้งเดิม สีเข้มเรียบหรู เซิงเจี๋ยในชุดคลุมสีดำล้วน หน้าตาเย็นชาตามเคยยามปกติ แต่มือของเขากำลังจับมือหยางลู่ที่อยู่ข้างๆ  มองกันด้วยสายตารักเอ็นดู แม้แต่แววตาของหยางลู่ที่มองเซิ่งเจี๋ยก็เต็มไปด้วยความรักและภาคภูมิใจ

ซูหว่านก้าวไปข้างหน้า ใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนโดนกระชากเข้าไปสู่ความทรงจำ ดีใจอย่างที่สุดนี่พวกเขาก็มาหรือ มองไปที่ทั้งสองคนที่เคยเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแต่ตอนนี้กลับอยู่คนละฐานันดรกันเสียแล้ว

ก้มมองอาภรณ์ที่ตัวเองสวมใส่ขมุกขมอม เก่าและเหม็น 

“เซิ่งเจี๋ย หยางลู่” เสียงตะโกนของซูหว่านดังออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ทุกสายตาหันไปมองยังทิศทางที่ซูหว่านยืนอยู่

เซิงเจี๋ยหันขวับทันที ดวงตาคมที่เคยเต็มไปด้วยความรักกลับเย็นชาเหมือนเดิม เขามองซูหว่านด้วยความเฉยชาพลางยกมือให้คนติดตามเดินเข้ามาบังร่างทั้งสองเพื่อกันตัวออกห่างจากซูหว่าน

“อย่าให้นางขอทานนี่เข้าใกล้ข้ากับคุณหนูบ้านโจว ได้ยินไหม” เซิ่งเจี๋ยพูดด้วยเสียงเย็นๆดวงตาเขาจ้องมองซูหว่านเหมือนมองแค่สิ่งไร้ค่า

หยางลู่ยิ้มร่าเหมือนจะยิ้มให้ซูหว่านอย่างอ่อนโยนแต่ดวงตาของนางไม่ได้มีแววเมตตาเลยแม้แต่น้อย การมองซูหว่านเหมือนเป็นแค่คนที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง

ซูหว่านยืนตรงหน้าพวกเขา สายตาของมองเซิ่งเจี๋ยอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“เซิงเจี๋ยจำฉันไม่ได้หรือ ฉันหวานหว่านอย่างไรเล่า เซิงเจี๋ย หยางลู่ พวกนายจำฉันไม่ได้จริงๆหรือ”

“ลากนางออกไป ข้าเหม็นนางขอทานต่ำต้อยนี่เกินทนแล้ว” เซิงเจี๋ยพูดด้วยสายตาหยามเหยียด

“ทำไม ทำไม เดี๋ยวสิ ทะ..ทำไมจำกันไม่ได้ เซิงเจี๋ยฉันเองซูหว่านไง หยางลู่นี่ฉันเองจำกันไม่ได้เหรอ” ซูหว่านตะโกนออกไป แต่แล้วคำพูดกลับเหมือนหายไปในอากาศ

เซิ่งเจี๋ยไม่ตอบคำถามนั้น เขามองซูหว่านด้วยสายตาที่ว่างเปล่าและหันไปพูดกับหยางลู่ 

“ไปกันเถอะ”

หยางลู่พยักหน้าเบาๆแล้วเดินตามเซิ่งเจี๋ยไป ข้ามผ่านซูหว่านโดยที่ทั้งสองไม่แม้แต่จะมองนานขึ้นสักนิดเหมือนว่าจะกลัวเสียสายตา

ซูหว่านยืนตรงที่เดิม สายตายังคงจับจ้องไปที่ร่างของคนทั้งสองที่เดินจากไป ไม่นานก็หลุดลับหายไปจากสายตา เสียงฝีเท้าที่เดินออกไปทำให้หัวใจซูหว่านเหมือนโดนบีบแหลกจนเจ็บจนไม่อาจหายใจได้ ในใจรู้สึกเหมือนถูกพวกเขาตัวจริงทอดทิ้งอย่างช่วยไม่ได้ ซูหว่านรีบคิดปลอบใจตัวเองไม่ให้คิดมากเกินไป 

“…เซิ่งเจี๋ย…หยางลู่หรือว่าไม่ใช่พวกเจ้าที่ข้าเห็น อาจเป็นคนในภพนี้ก็ได้…ซูหว่านใจเย็นๆก่อน ไว้ข้าค่อยหาคำตอบที่หลัง อย่างน้อยก็ยังพบพวกเจ้า ฮึก…ข้าที่คิดว่าต้องเผชิญโลกอันโหดร้ายนี้คนเดียวแล้วเสียอีก ฮึก…” ยิ้มทั้งน้ำตา

ซูหว่านยิ้มขมขื่นก้าวเดินไปข้างหน้าแม้ว่าจะรู้สึกเหมือนทุกก้าวที่เดินมันหนักหน่วงไปทั้งตัวก็ตาม แต่ความเจ็บปวดในใจนั้นไม่ได้หมายความว่าจะต้องยอมแพ้เสียหน่อย ระหว่างทางเดินกลับบ้านซูหว่านมองไปเห็นตำลึงพันพันธุ์ไม้รกร้างริมถนน 

"ตำลึง ตำลึง...ตำลึงนี่" ซูหว่านพึมพำพลางยิ้มออกมาอย่างเหม่อลอย

"ช่วยลดไข้ ดับพิษร้อนในร่างกาย...ถ้าจำไม่ผิด"

นึกถึงฟักเขียวที่มีลูกระโยงระยางห้อยลงมาเต็มไปหมดที่รั่วบ้านผุๆ ที่เคยเห็น รู้ว่าอาจจะพอใช้ปรุงอาหารบางอย่างเพื่อช่วยลดไข้ให้เด็กๆ ได้

"แต่จะปรุงอาหารอะไรดีนะ..." ซูหว่านคิดไปพลาง มองต้นตำลึงเหมือนจะคิดอะไรออก

ใจของซูหว่านมั่นใจว่า ในเมื่อไม่สามารถหายาได้ การใช้สมุนไพรที่ธรรมชาติให้มาอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเพื่อช่วยเด็กๆ