บทที่ 2 สายลม แสงแดด และคุณ

 

---

“No matter how far it drifts, the wind always returns—though never with what I’m hoping for.”

ระยะเวลา 3 เดือนผ่านไปไวราวกับโกหก ผมมีโอกาสได้เรียนคลาสเดียวกับธารบ้างเป็นครั้งคราว แต่ถึงแม้ว่าบางคลาสจะไม่ได้เรียนตรงกัน เราก็ยังคงนัดเจอกันทุกครั้งหลังจากที่เลิกเรียน โชคดีที่ตัวผมเองก็เป็นเด็กหอใน และธารก็ต้องอยู่หอพักของมหาลัยด้วยเช่นกัน จึงทำให้เราได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันค่อนข้างบ่อย อาทิเช่นวันหยุด ก็มักจะพากันออกมาเดินเล่นข้างนอก หรือถ้ามีโอกาส ผมก็พาธารมาเที่ยวบ้าง เพื่อจะได้เรียนรู้วัฒนธรรมและวิถีชีวิตของคนไทยตามที่เจ้าตัวเขาตั้งใจไว้ในการเลือกมาเรียนที่นี่ เช่นวันนี้

“เอ๊ะ ทำไมวันนี้มีจักรยานด้วยล่ะ” ธารหันมาถามเมื่อเห็นผมเดินจูงจักรยานมาถึงสองคัน

“วันนี้ผมจะพาธารไปหาของกินที่ที่หนึ่งครับ มีอาหารพื้นเมืองเต็มไปหมดเลย ธารต้องชอบแน่ ๆ แล้วเดี๋ยวตอนเย็น เราไปดูพระอาทิตย์ตกที่สะพานพระรามแปดกัน” ผมตอบยิ้ม ๆ แอบตื่นเต้นนิดหน่อยที่ต้องเป็นไกด์นำเที่ยวด้วยจักรยานแบบนี้ แม้ว่ามันจะอันตรายกว่าการขึ้นรถเมล์ แต่ผมคิดว่ามันก็คงสนุกไปอีกแบบ และธารคงจะชอบ ผมคิดว่างั้นนะ

“จริงเหรอ!? น่าตื่นเต้นแฮะ แค่คิดว่าจะได้ปั่นจักรยานในกรุงเทพก็น่าสนุกแล้ว” นั่นไงล่ะครับ เหมือนที่ผมคาดการณ์ไว้เป๊ะ ผมฮัมขำในลำคอเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู ต้องยอมรับเลยว่าธารเป็นคนสดใสและมีพลังบวกเยอะมาก ๆ ตั้งแต่ได้เจอเขา ผมก็กลายเป็นคนที่ยิ้มง่ายขึ้น และสาเหตุมักจะมาจากเจ้าคนตัวเล็กที่กำลังยืนอยู่หน้าผมตรงนี้นี่แหละ

ผมตัดสินใจให้ธารเป็นคนปั่นนำ และผมอยู่ด้านหลังโดยเยื้องไปไม่เท่าไหร่ เพราะต้องคอยบอกทางเขาด้วย 

แม้ว่าจะมีบ้างที่ดูคล้ายว่ารถบนถนนจะขับปาดจักรยานคันหน้าไปจนผมใจหายวาบไปหลายครา แต่ธารก็ยังคงดูสนุกและไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับความอันตรายที่ค่อนข้างจะใกล้ตัวตรงนี้ ผมเลยได้แต่เก็บความกังวลและเป็นห่วงไว้กับตัวเอง เพราะไม่ต้องการไปทำลายบรรยากาศความสดใสที่อีกคนเป็นคนสร้างขึ้น

จักรยานสองคันหยุดลงที่หน้าชุมชนริมน้ำแห่งหนึ่งที่มีตลาดอยู่ วังหลัง คือสถานที่ที่ผมพาธารมาในวันนี้ มันไม่ค่อยเป็นที่รู้จักมากนักในหมู่ชาวต่างชาติ คนในพื้นที่นี้ส่วนมากจึงมักจะมีแต่ชาวบ้าน แต่ผมคิดว่ามันน่าสนใจดีและธารน่าจะสนุกกับการหาของกินพื้นเมืองที่นี่ จึงเลือกที่จะพาเขามาที่นี่แทนการพาไปเดินในห้างใหญ่อย่างมาบุญครอง

และเป็นอีกครั้งที่ธารดูตื่นตาตื่นใจกับบรยากาศรอบตัวมาก เสียงเจื้อยแจ้วจากแม่ค้าแม่ขายที่ร่ำเรียกลูกค้าจากร้านนั้นร้านนี้ดังระงมทั้งซ้ายขวา แม้ตัวผมจะไม่ค่อยชอบเอาตัวเองออกมาในสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่ แต่การได้พานักเรียนแลกเปลี่ยนมาเที่ยวในฐานะผู้นำเที่ยวอย่างวันนี้ก็คงเป็นอีกหนึ่งประสบการณ์ที่คงจะไม่มีวันลืม และผมต้องทำมันให้ดีที่สุด

“ที่นี่เรียกว่าอะไรเหรอ” เจ้าตัวเล็กเริ่มยิงคำถามใส่ผมทันทีที่เราก้าวลงจากจักรยานของตัวเอง

“วังหลังครับ จะไม่ค่อยมีต่างชาติเข้ามาเที่ยวเพราะยังไม่ได้เป็นที่รู้จักมากขนาดนั้น ที่นี่ก็เลยจะมีแต่ชาวบ้านซะส่วนใหญ่ครับ” ผมอธิบาย

“ดีจังเลย นี่ถ้าไม่มีณัฐนะ เราคงไม่ได้มาที่แบบนี้แน่ ๆ” ธารพูดด้วยสายตาเป็นประกาย ราวกับต้องการสื่อให้ผมรับรู้อกทีทางสายตา ว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่จริง ๆ

“ถ้าธารชอบผมก็ดีใจ กังวลแทบแย่ กลัวธารจะไม่ชอบ”

“ไม่หรอกน่า ธารชอบนะ” รอยยิ้มที่แสนสดใสถูกส่งมาให้ผมอีกครั้ง มันสดใสจนผมเผลอมีความคิดอยากครอบครองมันไว้เพียงคนเดียว

“ไปกันเถอะ วันนี้เราจะกินให้เต็มที่เลย” ธารเดินมาคล้องแขนผม ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ที่ตัวเองสร้างขึ้นเอง ก่อนจะหันมาโฟกัสกับคนตรงหน้าแล้วพาเขาเดินเข้าตลาดไป

.

.

.

“ธารระวัง!” ผมคว้าตัวคนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมอกทันทีเมื่อเห็นว่ามีจักรยานกำลังปั่นสวนมาในระยะประชิด และมันใกล้จนสามารถที่จะชนเข้ากับเขาได้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยสักนิด

ธารเบิกตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังล้มลงในอ้อมกอดของผม ส่วนตัวผมนั้นกำลังยืนนิ่งเป็นเสา เพื่อไม่ให้เราทั้งสองคนต้องล้มลงกองกับพื้น แต่แม้ว่าร่างกายจะดูนิ่งมากแค่ไหน แต่ใครจะรู้ว่าภายในใจผมมันแทบจะระเบิด เมื่อก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมันกำลังเต้นรัวจนคล้ายว่าจะหลุดออกมาเสียให้ได้ เพราะระยะห่างในครั้งนี้มันน้อยที่สุดเท่าที่ผมเคยอยู่กับธารมาเลย

เมื่อได้สติ ธารจึงรีบผละออกจากผมทันที

“ขอโทษนะ พอดีจักรยานคันเมื่อกี้มาไวมาก แล้วใกล้ธารมาก ต่อให้หักหลบก็น่าจะไม่ทัน ผมเลยถือวิสาสะคว้าตัวธารมา” ผมเอ่ยขอโทษเมื่อนึกได้ว่าการทำแบบนั้นน่าจะทำให้อีกคนตกใจอยู่ไม่น้อย

“เอ่อ.. ไม่เป็นไรเลย เราโอเค ๆ ขอบคุณนะที่ช่วยเราอ่ะ เราก็.. ดูแต่ของกินจนลืมมองทางเลย ฮ่ะ ๆ” ธารหัวเราะเจื่อน ๆ แต่ผมแอบเห็นริ้วสีแดงขึ้นมาบนแก้มนวลของเขาด้วยแหละ เป็นเพราะอากาศมันร้อนหรือเพราะเหตุการณ์เมื่อกี้กันนะ แต่ลึก ๆ ผมก็ภาวนาให้สาเหตุมันมาจากผมบ้าง

เมื่อพระอาทิตย์เริ่มเคลื่อนย้ายจากด้านบนไปทางทิศตะวันตก ผมจึงตัดสินใจพาธารออกจากวังหลัง และปั่นต่อไปยังสะพานพระรามแปด เพื่อดูพระอาทิตย์ตกดิน

คราวนี้ธารดูระวังตัวมากขึ้น แต่ผมก็ยังคงอดห่วงไม่ได้อยู่ดี และยังคงคอยระวังหลังให้เขาอยู่เหมือนเดิม

“ว้าว สวยจังเลย” ธารเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นทันทีที่เราเข้าเขตสะพานพระรามแปด และผมพาเขาจอดอยู่ตรงริมสะพาน

ภาพดวงอาทิตย์ที่กำลังเคลื่อนตัวลงสู่น่านน้ำที่เส้นขอบฟ้า ทำให้สีของท้องฟ้าในยามนี้เคลือบไปด้วยแสงสีส้มนวล กลุ่มเมฆเล็ก ๆ ที่กระจายตัวเต็มไปทั่วท้องฟ้ายิ่งทำให้ภาพตรงหน้าคล้ายกับภาพวาดมากขึ้นไปอีก

ผมมองภาพตรงหน้าสักพัก ก่อนจะเบนความสนใจมาที่คนข้าง ๆ ใบหน้าของธารถูกเคลือบด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใสเหมือนทุกที เขาดูมีความสุข และบรรยากาศที่เขาสร้างขึ้นด้วยตัวเองแบบนี้ มันก็สามารถเผื่อแผ่มาได้ถึงผู้คนที่อยู่รอบข้างด้วย นั่นก็คือผม

มุมปากทั้งสองข้างค่อย ๆ ยกขึ้น ลักยิ้มทั้งสองข้างเปิดทำการโดยที่ตัวผมก็ยังไม่รู้ตัว

และผมอาจจะจ้องเขานานไปหน่อย ได้สติอีกทีก็ตอนที่ธารเบนสายตาหันมาทางผมและได้รับรู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาอยู่ แก้มขาว ๆ ของเขาเริ่มมีเลือดฝาด ซึ่งมันส่งผลโดยตรงกับอัตราการเต้นของหัวใจของผม เมื่อผมรับรู้ได้ถึงจังหวะหัวใจที่กระตุกวูบเพียงเพราะเห็นริ้วแดง ๆ บนแก้มใส ๆ นั่น จังหวะนั้นผมจึงเพิ่งได้รู้ตัวว่า ผมแพ้เขาเข้าแล้วเต็ม ๆ 

ธารค่อย ๆ เสหน้าหันมองไปทางอื่นราวกับไม่อยากสู้สายตาของผม ได้ทีผมจึงละสายตาจากใบหน้าสวยของเขา และหันไปมองในทิศทางเดียวกันกับที่สายตาของอีกคนกำลังจับจ้องอยู่ พร้อมพูดอะไรบางอย่างเพื่อทำลายความเงียบ

“วันนี้ท้องฟ้าสวยเนอะ”

“อือฮึ พระอาทิตย์ก็สวย” ความสนใจถูกดึงกลับมาที่ทิวทัศน์ที่สวยงามราวกับภาพวาดตรงหน้าอีกครั้ง เรายืนอยู่ตรงนั้นนานพอที่จะเห็นพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป ไม่มีบทสนทนาใด ๆ มากมาย มีเพียงความเงียบที่ผมรับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่ความเงียบที่แย่หรือไม่ดี กลับกันมันคือความสบายใจของทั้งผมและธาร ที่ต่างก็กำลังดื่มด่ำบรรยากาศริมน้ำกับพระอาทิตย์ที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงสู่เส้นขอบฟ้าที่อีกฝั่งของแม่น้ำ

TBC.