EP5...ตื่นมาก็ยังรู้สึก

“โอ๊ะ!” เธอลืมตาฉับ เหมือนตื่นจากความตาย สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วลุกขึ้นนั่ง หันมองไปทั่วก็ไม่พบเสือสมิงตัวนั้น รอบตัวมีเพียงความว่างเปล่า และแสงอรุณแรกในเช้าวันใหม่ ที่สาดผ่านหน้าต่างบานเล็กเข้ามาเป็นลำ...

“อ่า...เราฝันไปเหรอเนี่ย???” แต่ทำไมเหมือนจริงจนน่ากลัว “จริงสิ!” เธอรีบเลิกผ้าห่มออกดู เพื่อสำรวจตรวจความปลอดภัยของเนินสวาท แล้วก็พบว่ามันเปียกฉ่ำเหนียวเหนอะไปด้วยน้ำใคร่

“อะ...นี่เรา เกิดอารมณ์ก็เลยฝัน อย่างนั้นเหรอ..ฝันเปียกเนี่ยนะ”

ซึ่งพอคิดว่าตัวเองแค่ฝันลามกแล้วเกิดอารมณ์จนร่างกายมันตอบสนอง ก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น เพราะยังไงมันก็คือธรรมชาติของมนุษย์ ในวัยเจริญพันธุ์เช่นเธอ ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย

ผู้หญิงอายุยี่สิบสามปีที่ยังไม่มีผู้ชายเป็นของตัวเอง แต่ก็ใช่จะชอบหรือรักใครไม่เป็นนี่นา

และถึงเธอจะไม่เคยมีเซ็กซ์กับชายใดมาก่อน แต่ถ้านึกถึงผู้ชายที่แอบปลื้มเมื่อไหร่ มันก็มีอารมณ์ได้เหมือนกันแหละ

“แต่..เราไม่ได้มีอารมณ์กับเสือสมิงแน่นอน สงสัยเราจะคิดถึงเรื่องที่น้าพรานเล่ามากไป สมองเลยหมกมุ่น ไม่ยอมดิลีทขยะออก ..เลยฝันบ้าบอคอแตกแบบนี้ ..เสือสมิงมีจริงที่ไหนกันล่ะ แล้วไอ้ตัวที่เราเจอในฝันเนี่ย มันน่าจะเป็นเสือหื่นมากกว่า!!”

เมื่อตกลงกับตัวเองแล้วว่าจะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก เธอก็รีบลงจากเตียง เพื่อจะเข้าห้องน้ำ...

แต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน

“ใครมาแต่เช้า??”

เธอไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน หยิบเสื้อคลุมสีขาวมาคลุมร่างเปลือย เดินไปถามที่ประตู

“ใครคะ”

“พี่เอง” เสียงนั้นทำให้รู้ได้ทันทีว่าคือใคร เขาคือผู้อำนายการโรงเรียน ชายหนุ่มวัยสี่สิบสองที่ทั้งหล่อและเก่ง ที่สำคัญยังโสด ไม่มีเจ้าของจับจองหัวใจ

ปลายฟ้าหัวใจเต้นรัวขึ้นมาทันที เพราะแอบชื่นชอบความหล่อและความเก่งของท่าน ผอ.ไม่น้อยไปกว่าครูสาวๆ ทุกคนในโรงเรียน แต่จะแสดงออกไปให้ท่าน ผอ.รู้มันก็ไม่เหมาะ

แต่ท่าน ผอ.ก็เอ็นดูเธอมาก คอยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ท่านเคยบอกว่าเธอเหมือนน้องสาวของท่านที่เสียชีวิตไปแล้ว จึงอยากดูแลเธอ

“มีอะไรคะ ผอ.”

เธอเปิดประตูให้เขา ชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย

“เมื่อวาน พี่ไปประชุมที่จังหวัด เลยไม่รู้ว่าปลายฟ้าป่วย เป็นอะไรมากมั้ย ได้กินยารึยัง”

“เอ่อ ...ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ”

เขายื่นถุงยากับถุงโจ๊กให้เธอ “ไม่ได้เป็นไรมากอะไรกัน หน้าซีดออก วันนี้ก็หยุดเถอะ พักผ่อนก่อน หายดีแล้วค่อยไปสอนนะ”

เธอรับน้ำใจจากเขามาด้วยใจสั่นๆ เกรงใจเล็กๆ

“ขอบคุณค่ะ ผอ.”