EP6...มะเขือยาวจ๋า

“บอกแล้วไงเวลานอกราชการ จะไม่มีตำแหน่งไม่มีหัวโขน อยู่กันแบบพี่แบบน้องดีกว่า เข้าใจมั้ยน้องฟ้า”

เธอยิ้มเขิน “เข้าใจแล้วค่ะพี่ธัน”

ผอ.ธันวายื่นมือมาขยี้ปอยผมด้านหน้าเธออย่างเอ็นดู ทำเธอตกใจเล็กน้อย “พี่ธัน! เดี๋ยวใครเห็นเข้า จะเข้าใจผิดเอาได้นะคะ”

เพราะบริเวณนี้เต็มไปด้วยบ้านพักครูน่ะสิ ไม่ได้มีแค่บ้านพักเธอหลังเดียวเสียหน่อย

“ไม่มีใครเข้าใจผิดหรอก เพราะพี่ซื้อโจ๊กจากร้านดังในอำเภอมาฝากน้องๆ ที่บ้านพักทุกคน ไม่ได้ซื้อมาให้ปลายฟ้าคนเดียวซะหน่อย”

เธอหมายถึงเรื่องที่เขาขยี้ปอยผมต่างหาก ต่อให้เขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาว แต่เธอก็ไม่ได้เป็นน้องสาวของเขาจริงๆ นี่นา

“ยังไงก็ขอบคุณนะคะ” ถึงไม่ได้ซื้อมาให้เธอคนเดียว แต่เธอรู้ดีว่าเขาเป็นห่วงเธอด้วยใจจริง

“พักผ่อนนะ พี่ไปละ”

เธอยืนมองส่งจน ผอ.ธันวาขับรถเก๋งสีดำออกจากบริเวณหน้าบ้านพักของเธอไป ซึ่งเป็นบ้านที่เขายอมสละให้ครูบรรจุใหม่อย่างเธอมาพักแทน

เรื่องนี้ทำให้บรรดาครูหญิงในโรงเรียนแตกตื่น ทั้งครูบรรจุ ครูรับจ้าง หรือแม้แต่ครูที่แต่งงานแล้ว ต่างพากันอิจฉาที่เธอได้นอนบนเตียงที่ ผอ.สุดหล่อ เคยนอน แม้จะนอนกันคนละเวลาก็เหอะ

“เฮ่อ...แค่เห็นรอยยิ้มของเขาก็ฟินแล้ว” พอเห็นถุงยาก็ยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่ “แต่เราไม่ได้ป่วยซะหน่อย”

ขาดคำนั้น...จู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งค่อยๆ ยัดเข้ามาในรูกลีบเธออีกแล้ว

“ห๊ะ!” เธอตกใจรีบก้มมองหว่างขาตัวเอง ก็พบว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น มันว่างเปล่า มีแค่อากาศ “ทำไม..เหมือนมีของแข็ง แข็งมาก อูยยย..ยัดเข้ามา ..โอ๊ย! จะเอาอีกแล้วเหรอ ..ฉันบ้าไปแล้วแน่ ฉันจะทำไงดี ทำยังไงดี อือออ”

เธอขาสั่นไปหมด เหงื่อซึมในทุกอณูเนื้อ ร้อนผ่าวร่องสวาทเหมือนโดนไฟเลีย

“โอยไม่ไหวแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้ อูยยยซี๊ดส์” เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ รีบเปิดฝักบัว ปล่อยสายน้ำสาดลงมาบนเนื้อกาย ราดรดมาตามผิวเนื้อ ไหลรดเนินสวาทจนเปียกฉ่ำ สะโพกกลมตึงร้อนผ่าวค่อยๆ เย็นลง...

“อืมม...” เธออ้าปากหวอ ผ่อนคลายขึ้น แต่ยังหายใจหอบกระชั้น เหมือนเหน็ดเหนื่อยหนักหนา

“อ่าห์” เธอลูบไล้ใบหน้า ลำคอ ทรวงอก และสองขาอ่อนเพื่อปลอบประโลม ก่อนจะเลื่อนหาเนินสวาทแล้วลูบคลำนวดเน้นอย่างสุขสมในอารมณ์ “โอวว อยากทำจัง อยากทำ ..อยากทำจริงๆ”

อาการวาบหวิวทำเธอนึกถึงมะเขือยาวในตู้เย็น มากกว่าลำเอ็นของผู้ชายเสียอีก

“อ่า..อ่า..อ่า...” เมื่อร่างกายเย็นลงแล้ว หัวใจก็ค่อยๆ กลับมาเต้นเป็นปกติ วิญญาณในร่างสงบลง อารมณ์ก็เริ่มคงที่มากขึ้น “โอวว...”