บทที่ 16 กลายเป็นเถ้าถ่าน

แกร๊ก!

ด้วยเสียงโลหะที่ดังชัดเจน ไฟแช็คก็ติดขึ้น

อัลเฟรดกำลังจะโยนไฟแช็คไปยังกระเป๋าเสื้อผ้า แต่ชาร์ล็อตหยุดเขาไว้ “เดี๋ยวก่อนค่ะ!”

อัลเฟรดพูดว่า “คุณชาร์ล็อต คุณยังมีอะไรให้รำลึกถึงความหลัง…”

แววตาของชาร์ล็อตทั้งมุ่งมั่นและเย้ยหยันขณะที่เธอตอบกลับว่า “ฉันจะทำมันเองค่ะ!”

จากนั้นเธอจับไฟแช็คและโยนมันไปบนกระเป๋าเสื้อผ้า

กระเป๋าเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยของมากมาย ประกอบไปด้วย รูปภาพของไบรสัน เสื้อผ้า นาฬิกา รองเท้า แผ่นรองเข่าหนึ่งคู่ที่ชาร์ล็อตได้เตรียมให้เขา ทั้งหมดเปียกชุ่มไปด้วยน้ำมัน ในตอนที่พวกมันเผยออกมายังเปลวไฟ พวกมันจึงเริ่มลุกไหม้อย่างรุนแรงในทันที

ทุกอย่างที่ไบรสันได้เคยให้กับชาร์ล็อตก็อยู่ในนั้นเช่นกัน

ของแต่ละอย่างเหล่านั้นบรรจุความทรงจำอันล้ำค่าไว้ แต่หลังจากที่ถูกเผาแล้ว ทุกอย่างก็กลายเป็นเถ้าถ่าน

นี่ยังเป็นสัญลักษณ์ว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อไบรสันได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปเรียบร้อยแล้ว

ขณะที่ชาร์ล็อตมองไปที่เปลวไฟ เธอผิดหวังในตัวเอง พร้อมกันกับน้ำตาที่พรั่งพรูลงบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว

อย่างไรก็ตาม มันจะไม่เกิดขึ้นอีก!

นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอร้องไห้ให้กับไบรสัน

ในอีกหนึ่งชั่วโมง เธอจะกลายเป็นภรรยาของชายอีกคน เธอจะผนึกความทรงจำทั้งหมดที่เกี่ยวกับไบรสันไว้ที่ก้นบึ้งของหัวใจ ตั้งแต่นั้นมา เธอจะไม่เจอเขาหรือคิดถึงเขาอีกเลย…

ใช่แล้ว!

ก็เหมือนกับที่ไบรสันได้บอกเธอไว้!

จากนี้เป็นต้นไป หล่อนไม่มีอะไรจะข้องเกี่ยวกับไบรสันอีกต่อไป!

แล้วชีวิตของไบรสันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธออีกแล้ว!

ขณะที่เขามองจากระยะไกล ช่วงเวลาที่ไฟลุกไหม้ ขาของไบรสันรู้สึกราวกับว่าพวกมันเต็มไปด้วยตะกั่ว เขาไม่สามารถก้าวขาต่อไปได้

ขณะที่เขามองข้าวของของเขากำลังไหม้จากที่ไกล ๆ เขามองไปที่ชาร์ล็อตด้วยเช่นกัน ความทรงจำอันสวยงามจากตอนที่เขายังคงอยู่กับชาร์ล็อตเติมเต็มความคิดของเขาในทันที เหมือนกับน้ำท่วมและทิ้งให้เขาหายใจไม่ออก

แน่นอนอยู่แล้ว!

เขาและชาร์ล็อตได้มีช่วงเวลาดี ๆ ร่วมกันนับครั้งไม่ถ้วน

เขารู้ว่าชาร์ล็อตรักเขาสุดหัวใจ

แม้ว่าเขาไม่ได้รักชาร์ล็อตเหมือนกับที่รักทิฟฟานี่ ที่จริงแล้วเขาอยากที่จะดูแลชาร์ล็อตให้ดีไปตลอดชีวิต

ถ้าทิฟฟานี่ไม่กลับมาในวันก่อนงานแต่งงานของเขากับชาร์ล็อต และถ้าชาร์ล็อตไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้นกับทิฟ บางที่เขาคงจะไม่ต้องแยกทางกับชาร์ล็อต

ไม่กี่นาทีต่อมา ข้าวของของไบรสันและกระเป๋าเส้อผ้าของเขาได้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ชาร์ล็อตขึ้นรถและไม่กันกลับไปมองอีก

บังเอิญเป็นชั่วโมงเร่งด่วน ดังนั้นการจราจรติดขัดบนท้องถนนนั้นแออัดมาก อย่างไรก็ตามชาร์ล็อตสามารถหาทางไปถึงศาลากลางได้ก่อนเก้าโมง

ในขณะเดียวกัน ลูคัสกำลังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ด้านนอกศาลากลาง ผมสีทองที่มีรูปทรงเหมือนกับรังนกและต่างหูขนาดใหญ่สองอันของเขามองเห็นได้ชัดเจนมาก ดังนั้น ชาร์ล็อตจึงจำเขาได้เพียงแค่มองแวบแรก

เธอเดินตรงไปหาลูคัส และถามว่า “แซคคารีอยู่ไหน?”

ลูคัสนวดผมหยิกสีทองของเขา “ผมขอโทษที่ต้องบอกคุณแบบนี้นะ แต่คุณจะไม่ได้เจอ

นายท่านรองของผมอีกแล้ว”

“อะไรนะ?!”

ชาร์ล็อตที่ตกตะลึงอยู่ รู้สึกกังวล “เกิดอะไรขึ้นกับเขา?” เมื่อวานแซคคารียังสบายดีอยู่ แต่เมื่อเธอได้ยินที่ลูคัสพูด เธอห่วงว่ามันเป็นเพราะแซคคารีเกิดอุบัติเหตุและตายไปอย่างกะทันหัน

ลูคัสตอบกลับว่า “นายท่านรองสบายดี แต่เขาไม่อยากแต่งงานกับคุณแล้ว เขาได้ตัดสินใจขีดเส้นกั้นกับคุณ ผมเกรงว่าคุณจะไม่มีโอกาสได้พบเขาอีกในอนาคต”

มันเป็นการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน และชาร์ล็อตไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร “ทำไม...ทุกคนใน

รอธเซย์รู้ว่าแซคคารีเป็นคนที่รักษาคำพูด เราสัญญาว่าเราจะมาที่นี่ตอนเก้าโมงของวันนี้เพื่อจดทะเบียนสมรส ทำไมจู่ ๆ เขาถึงเสียใจกับมันล่ะ?”

“คุณต้องถามตัวเองดูนะ คุณไปพบใครก่อนการนัดหมายครั้งนี้กันล่ะ?”

ชื่อของไบรสันปารกฏขึ้นมาในความคิดของชาร์ล็อตทันที

ครู่ต่อมา แววตาของชาร์ล็อตเต็มไปด้วยความโกรธ “แซคคารีรู้ว่าฉันไปที่ไหนได้ไง? เขาตามฉันงั้นเหรอ?!”