วันวุ่นวายของ(ทักษ์) 100%

"ห้องไหนครับที่คนไข้หนีออกไปจากโรงพยาบาล" ผมถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทันที

"ห้องVvip09 ค่ะคุณหมอ" ผู้ช่วยพยาบาลบอกผมด้วยทางทีรู้สึกผิด

"ฮ้ะ!! เธอพึ่งคลอดลูกไปไม่ใช่หรือไง คุณปล่อยให้คาดสายตาได้ไงเนี่ย รปภ.ก็ไม่มีใครสังเกตเลยสักคนเหรอ" ผมถามออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าคนที่ผมพึ่งทำคลอดให้เมื่อหลายชั่วโมงก่อนจะออกจากโรงพยาบาลไม่แล้ว ร่างกายฟื้นตัวเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ~ แล้วทารกละ ทารกก็เอาไปด้วยเหรอทำไมไม่มีให้สังเกตนะ

ผมเอามือกุมขมับทันที ให้ตายสิวุ่นวายทั้งวันจริง ๆ ทำไงละทีนี้อะไรก็ยังไม่ได้ตรวจผลค่าเกล็ดเลือดทารกก็ยังไม่ออก จะไปก็ไปเลย แผลเย็บคุณแม่ก็ยังไม่ได้ตรวจอีก ผมรีบต่อสายหาคุณอาทันที จริงสิกล้องวงจรปิด มีทั่วทั้งตึกนี่นา!!

ตู๊ด~ ตู๊ด~ ตู๊ด~

'ฮะโหลว่าไงตาทักษ์' เสียงอาทิวเขาดังขึ้นจากปรายสาย

"อาครับ! คนไข้หนีออกจากโรงบาลช่วยเช็คกล้องตึกผู้ป่วย Vvipให้ผมหน้อยครับ ห้อง Vvip09 ครับอา" ผมกำลังรอคำตอบจากคุณอาอย่างใจเย็น

'อะไรนะคนไข้หนีออกจากโรงบาลเหรอเป็นไปได้ไงเนี่ย~' ทิวเขาถามด้วยความสับสน เพราะโรงพยาบาลเขาไม่เคยมีประวัติคนไข้หนีออกจากโรงบาลเลย ไม่มี เลย!

"เป็นไปแล้วครับคุณอา เธอพึ่งคลอดลูกไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เองครับ" ผมบอกคุณอาทันทีตอนนี้ผมไม่ได้ชีเรียสเรื่องค่าใช้จ่ายของคนไข้แต่เป็นห่วงคนไข้ของตัวเองมากกว่า

'เดียวอาเช็คให้ทักษ์รอสักครึ่งชั่วโมงนะ อากำลังเลื่อนดูอยู่' คนปรายสายบอกก่อนจะเลื่อนดูคนไข้ห้องพัก Vvip09 ทันที

"ครับ ขอบคุณครับอา" ให้ตายสิทำไมวันนี้มันวุ่นวายขนาดนี้ตั้งแต่เช้ายันดึง เป็นวันที่หนักหน่วงกว่าทุกวันจริง ๆ

.

ทางด้านแอลเอ

"ไปละ จะกลับก็กลับกันเลยนะเอาลูกออกมานานแล้ว แม่หนูคงคิดถึงหนูแย่แล้วใช่ไหมคะ หมูแฮม~" คนไม่รู้เรื่องยังคงหยอกล้อกับลูกสาว ยิ้มบอกกับน้องชายและคนไข้คนสำคัญของตัวเอง

"นี้แอบเอาลูกห่างอกแม่นานขนาดนี้ไม่หิวนมแย่เลยเหรอนั่น" โรมเมดทักพี่ชายตัวเอง จะว่าไปเขาก็เอาลูกออกมานานจริง ๆ นั่นแหละควรกลับเอาไปคืนแม่ได้แล้ว

"อืมไปล่ะ แล้วเจอกันเราไปหาม๊ามี๊หนูกันเถอะยัยหมูอ้วนของป๊า~" แอลเอเดินอุ้มทารกกลับเข้ามาในตึก พักแม่ลูกของของโรงพยาบาลทันที

"ไหนเอ่ยม๊ามี๊จะคิดถึงยัยหมูของป๊าไหมน๊า~" คนเห่อลูกกำลังหยอกล้อโดยไม่ได้เอ๊ะใจอะไรเปิดประตูเข้าห้องพัก ก็ไม่ทันได้สังเกตุอะไรเพราะมั่วแต่คุยกับหนูน้อยในอ้อมแขน

"อ่ะแฮม!" เสียงกระแอ่มของทักษ์เรียกคนที่นั่งคุยกับลูกอยู่บนโซฟา ต้องหันหน้าไปมอง

"อ้าวมาตรวจคนไข้เหรอหมอ อินเตอร์ นอนอยู่บะ..บนเตียง~" เสียงของแอลเอแผ่วลงใจกระตุกวูบ ดวงตาสั่นไหวมองเตียงนอนไร้ซึ่งคนนอนอยู่ ก้มมองลูกน้อยในอ้อมกอด

'หลังจากคลอดลูก อินเตอร์ก็ไม่อยู่เป็นมารขวางทางความรักของหมอหรอกค่ะ' เสียงนี้เขาจำได้ดี จำได้ขึ้นใจเลย

"คนไข้หนีออกไปแล้ว พึ่งคลอดลูกแท้ ๆ อารมณ์คุณแม่นี้มันรุนแรงจริง ๆ" ทักษ์เอ่ยขึ้นมองสามีของหญิงสาวคนนั้น พร้อมส่ายให้กับคนตรงหน้าเขา

"อืมรุนแรงจริง ๆ" แอลเอพยักรับโดยในอ้อมกอดก็กอดลูกเอาไว้

"แล้วลูกผมจะออกจากโรงบาลได้วันไหน" แอลเอยังคงถามต่อโกรธมากแค่ไหนก็ได้แต่เก็บอารมณ์เอาไว้

"รอผลค่าเลือดและค่าตัวถ้าน้องตัวเหลืองก็ต้องอยู่ต่อ ตอนนี้แม่เด็กไม่อยู่แล้วคงต้องพึ่งนมผง รอผลค่าต่าง ๆ ก่อนแล้วกันดูว่าน้องแพ้อะไรบ้างจะได้ไม่ต้องกังวล อีกสิบห้านาทีผลแลบก็ออกแล้ว ยังหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอีกนะยัยหนูแฮม" ผมมองทารกร่างเล็กที่ตอนนี้หลับปุ๋ยในอ้อมกอดของพ่อ คงอบอุ่นน่าดูไม่มีการงอแงสักแอะ

"อ่อ ตอนคลอดเห็นแม่เด็กบอกว่าชอบชื่อนี้มาก ผมว่าก็เพราะดีนะครับ" ผมยิ้มเอ็นน่าดูจริง ๆ ชื่อก็เพราะแม่ก็ช่างสรรหามาตั้งให้

"ครับผมเข้าใจแล้ว" แอลเอมองลูกยิ้ม ๆ นี้สินะที่บอกจะไม่อยู่ จะไปก็ไปจะมาก็มาแม่หนูนี้ยัยไงนะหมูแฮม

"งั้นผมขอตัวก่อน ต้องการพักผ่อนมาก~" ผมลากเสียงยาวทันทีหมดปัญหาวันนี้ไปแล้วอีกหนึ่งเคส เห้อให้ตายสิทำงานแก้เบื่อ สุดท้ายเครียดแทน ชีวิตวัยทำงาน!! จะอยู่บ้านเฉย ๆ ก็เบื่อมาทำงานก็วุ่นวาย วุ่นวายดีสีสันของชีวิตสินะ

.

"คุณหมอคะ ผลตรวจเลือดของเด็กหญิง ณเวฬา ออกแล้วค่า อยู่ในเกณฑ์เกือบเหลืองแต่ค่าตัวเหลืองของน้องผ่านค่ะ ส่วนใบนี้เอกสารการแพ้สารอาหารน้องไม่แพ้อะไรเลยค่ะ ทานนมผงได้" ผู้ช่วยพยาบาลรายงานผลกับผมก่อนที่ผมจะเอาไปแจ้งพ่อเด็ก

"อืมดีแล้ว ถ่ายเอกสารสำรองให้ผมด้วย แล้วเก็บใส่แฟ้มเอาไว้แล้วกันส่วนเอกสารตัวจริงเดียวผมเอาไปให้พ่อเด็กเอง" ผมบอกพยาบาลผู้ช่วยก่อนที่จะนั่งพักอีกสักประเดี๋ยวคงมีเรื่องต้องคุยกับพ่อเด็ก

.

ห้องพัก Vvip09

แง้ แง้~ แง้ แง้~

"จุ ๆ จุ โอ๋ ๆ น่าเด็กดีย์ ป๊าอยู่นี้ไงคะหนูเป็นอะไรไม่ร้องสิลูก"

แอดปัง!

"อินเตอร์~ หายไปไหนมา" แอลเอถามออกมาทันทีที่เห็นหญิงสาวอยู่ตรงหน้า

"ลูกร้องไห้ใหญ่เลยดูสิ" อินเตอร์ที่ห่วงลูกจนทำใจจากไปในตอนนี้ไม่ได้ ก็ต้องกลับมาที่เดิมอีกครั้ง 'ทำไมการตัดใจมันถึงยากขนาดนี้นะ'

"ส่งลูกมาสิ" อินเตอร์เดินเข้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะยื่นมือมารับลูกและกอดเอาไว้ ฉี่เลอะนี้เองไม่น่างอแงใหญ่เลย

"ไงคะเด็กดีหนูอึดอัดใช่ไหนคะ ฉี่เลอะเต็มเพิสเลยน๊า~ แม่เปลี่ยนเพิสใหม่ให้หนูดีกว่า" อินเตอร์พยามที่จะไม่เรียกชื่อลูกให้คนที่ไม่พอใจก่อนหน้านี้ได้ยิน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตนะครับ อ้าวคุณแม่หายไปไหนมาครับเนี่ยผมคิดว่าคุณหนีไปแล้วสะอีก เอาผลตรวจน้องมาให้ครับ" ผมมองคนที่พึ่งคลอดลูกใหม่อย่างแปลกใจคนอะไรอึดชะมัด สามารถเดินเหินได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย จะว่าไปก็คงไม่ใช้ทุกคนหรอกมั้ง เพราะปกติผมจะเห็นแม่หลังคลอดบางคนก็นอนป้อนมลูกอยู่เฉย สามสี่วันเลย

"พอดีมีธุระด่วนนิดหน่อยนะคะคุณหมอ ขอโทษนะคะที่ออกจากโรงพยาบาลโดยภาระการ" อินเตอร์กล่าวขอโทษทันที ความจริงเธอจะไปแล้วไม่กลับมาอีกก็ได้ แต่ใจห่วงลูกเกินไปแถมยังมีอารมณ์แปรปรวนหลังคลอดอีก

"คุณหมอจะตรวจคนไข้อีกไหมครับ" แอลเอถามขึ้นมาทันที เมื่อเห็นแม่ของลูกคุยกับหมอเจ้าของไข้โดยลืมว่าเขาเองก็อยู่ห้องนี้เหมือนกัน

"เอ้าคุณพ่อยังไม่พักผ่อนอีกเหรอครับ ผมออกเวรแบบจริงจังแล้วน่ะ เลยแวะเอาเอกสารยัยตัวเล็กมาให้ครับ คุณแม่ดูแลสุขภาพด้วยผมขอตัวก่อนดีกว่า สงสัยอารมณ์คุณพ่อจะสวิงด้วยอีกคนครับ" ผมรับขอปลีกตัวออกมาจากรังสีของคุณพ่อลูกหนึ่ง ไม่รู้ที่จ้องผมตาเขม็งทำไมเป็นเพราะหึงหรือหวง ถ้าเดาผมว่าน่าจะทั้งสองอย่าง แต่ก็ยังสงสัยหวงขนาดนี้ปล่อยเมียมาคลอดเองได้ไง ช่างเถอะ ๆ ไม่ใช้เรื่องของเราสักหน่อย ไปดีกว่า.

.

"หายไปไหนมาอินเตอร์ยังไม่ตอบพี่เลยนะ" ผมถามออกมาทันที่หลังที่หมอเจ้าของไข้ออกไปแล้ว

"ไปทำธุระ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละอินเตอร์เหนื่อย อยากพักแล้วพี่จะกลับบ้านเลยไหม" ถามทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเขาก็กลับนั่นแหละ

"กลับ"

"อืมเดินทางปลอดภัยค่ะ" ฉันยิ้มได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเพราะฝืนยิ้มมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

"พี่กลับไปเอาเสื้อผ้า เดี๋ยวมานอนเฝ้าพี่ลาพักร้อนสามเดือน จะได้เลี้ยงลูกด้วย" แอลเอมองยัยตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บน รถเข็นเด็ก

"เดี๋ยวป๊ามานะครับ" แอลเอเขาไปกระซิบบอกลูกใกล้ ๆ ก่อนจะหอมเบา ๆ ที่แก้มยุ้ย ๆ นั่น

"เดี๋ยวพี่มาอย่าหนีไปไหนละ ครั้งนี้คงออกไปไหนไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะมีพยาบาลพิเศษมาเฝ้าหน้าห้องให้ตั้งสองคน" คนรู้ทันรีบดักทางเธอทันที

ให้ตายสิคิดว่าแค่กลับมาเอาลูกไปด้วย ก็จะไม่ต้องคิดถึงไม่ต้องเป็นห่วงและไม่ต้องเปลี่ยนชื่อลูกตามคนที่เขารักต้องการแล้ว แท้ ๆ ทำยังไงดีล่ะคราวนี้

.

สามสิบนาทีต่อมา

"หนูแฮมคะ แม่ควรทำยังไงดีนะเป็นห่วงหนูมากเลยนะรู้ไหมคะเด็กดีเราจะอยู่กันไปเรื่อย ๆ กับพ่อของหนูไม่ได้หรอกเขาไม่ได้รักแม่ ตอนนี้แม่มีหนูที่ควรทุ่มเททั้งใจให้หนู" อินเตอร์มองหน้าลูกอย่างสงสาร หากเขารักเราสักเสี้ยวใจก็คงบอกลูกได้เต็มปาก

"หรือว่าแม่จะรอให้หนูโตก่อนแล้วเราค่อยปรึกษากันอีกทีว่าหนูอยากอยู่กับใครมากกว่ากันระหว่างพ่อกับแม่ ดีไหมคะหนูแฮม" อินเตอร์ยังคงนั่งมองลูกน้อยพร้อมกับพูดไปเรื่อย ๆ ตามความคิดของเธอ โดยไม่ทันได้สังเกตุเลยว่ามีคนอยู่ในห้องด้วย

แอลเอรีบเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ก่อนที่จะอุ้มเอาแม่ของลูกมานั่งบนตักตัวเองทันที

"ฝันไปเถอะว่าจะได้ทำอย่างนั่นนะ" แอลเอสวมกอดเธอเอาไว้หลวม ๆ

"อะไรของหมอเนี่ย~" อินเตอร์เงยหน้ามองด้วยความงุนงง

"หนูแฮมพี่ตั้งใจทำมากนะ อย่ามาพรากพ่อพรากลูกนะ" แอลเอกระซิบบอกข้างหูเบา ๆ

"นะ..ไหนบอกว่าไม่อยาก..หะ...ให้หนูฮะ..แฮมเกิดมาไง" อินเตอร์ถามด้วยอาการมึนงง

"พี่ตั้งใจ~" อินเตอร์ขนลุกซู่ทันทีที่มือหนาลูบหน้าท้องบางที่ยังมีพุงออกมาเพราะพึ่งคลอดลูก "

"มะ..หมอ กะ..โกหก"

"พี่พูดจริง ๆ ลองคิดดูดี ๆ สิ" เพียงไม่นานดวงตาสวยก็เบิกกว้าง!!

"หมอคิดจะผูกมัดอินเตอร์ด้วยวิธีนี้ดเหรอคะ!!"

"ความจริงอยากผูกมัดด้วยทะเบียนสมรสและนามสกุลที่พ่อให้มา แต่ว่าเมียพี่ขี้น้อยใจขี้งอนและมโนเก่งคิดไปเองและไม่เคยถาม เพราะพี่รู้ว่ายังไงหนูก็ทิ้งหนูแฮมไปไม่ได้หรอก"

"ชิไอ้ผู้ชายเจ้าเล่ห์!!"

.

ด้านหมอทักษ์ บ้านพักแพทย์

"เห้อวุ่นวายทั้งวันทั้งคืนของพักสักสิบปีเลยได้ไหมเนี่ย~" ผมบ่นออกมาทันที จากที่จะเป็นวันสบาย ๆ กลายเป็นเหนื่อยมาก สรุปคนไข้ไม่ได้หนี แค่ออกจากห้องไปชั่วคราว อะไรทำให้สามีของเธอมั่นใจว่าเธอจะกลับมานะ และมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ ตอนแรกผมก็แอบสงสัยว่าทำไมสามีของเธอไม่เป็นเดือด เป็นร้อน ช่างเป็นผู้ชายที่ใจเย็นรู้ใจเมียตัวเอง จริง ๆ

"ถ้าเรามีเมียจะเป็นแบบไหนกันนะ" ผมพึมพำเบา ๆ แล้วก็ดันไปคิดถึงเหตุการเมื่อช่วง สาย ๆ ของวันนี้ ป้าคนนั่นกล่าวหาว่าผมเลว ทั้ง ๆ ที่ผมอยู่แต่บ้านพักกับโรงพยาบาล เอาเวลาไหนไปทำใครเขาท้อง!! แต่ความจริงจะว่าไปเวลาว่างผมก็เยอะอยู่นะ