 LOGIN
LOGINเช้าวันใหม่
ท้องฟ้าสีครึ้มตั้งเขาเหมือนว่าฝนกำลังจะตกลงมา หมอทักษ์และสกาวช่วยกันเก็บของเพื่อเตรียมกลับบ้านในช่วงเช้าตรู่ของวัน"ซีเฟียตื่นได้แล้วลูกกลับบ้านกัน" สกาวเดินเข้ามาปลุกลูกสาวหลังจากที่เปลี่ยนชุดและเก็บของเสร็จ"ให้นอนไปก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่อุ้มลงไปเอง หนูถือกระเป๋าใบนี้ก็พอ" หมอทักษ์ยื่นกระเป๋าใบเล็กให้หญิงสาว ก่อนจะมองหน้าซีเฟียที่กำลังสะลึมสะลือเหมือนจะตื่นมาแต่ก็ยังคงหลับต่อในช่วงเช้าของวันใหม่"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" สกาวรับกระเป๋าของหมอทักษ์มาถือไว้ ก่อนจะเดินตามเขาออกไปจากห้องพักห้องสโมสร"จะกลับบ้านเลยหรือจะแวะกินข้าวกันก่อนครับ" หมอทักษ์ทำหน้าที่ขับรถถามสกาวที่ขึ้นมานั่งคาดเบลเตรียมกลับบ้านโดยมีหมอทักษ์อาสาไปส่ง"กลับบ้านเลยค่ะ ไปกินข้าวที่บ้านก็ได้ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลยคงไม่มีร้านไหนเปิดเช้าขนาดนี้" สกาวตอบกลับพร้อมกับหลับตาลงด้วยเพราะยังคงมีอาการอ่อนเพลียอยู่"ครับ ตามใจหนูเลย" หมอทักษ์ขับรถบนท้องถนนอย่างระมัดระวังเพราะในรถไม่ได้มีแค่เขาและสกาว ยังมีเด็กสาวซีเฟียด้วย.คฤหาสน์"เอาขึ้นมานอนบนห้องค่ะหมอทักษ์" สกาวเดินนำคนที่กำ
"โซนนี้รถไม่ค่อยเยอะเลยนะครับ" หมอทักษ์จ้องมองท้องถนนแกนกายยังสวนกระแทกไม่พัก ทำให้ร่องสาวรัดแน่นขึ้น "อยู่คฤหาสน์หลัง ยะ..ใหญ่ขนาดนี้คงไม่มีใครการขับผ่านหรอกคะ" สกาวจ้องมองไปทางตันที่เป็นถนนหลังคฤหาสน์ซึ่งมันตรงกับหน้าต่างห้องของเธอ "เสียวไหม น้ำใกล้หมดตัวหนูหรือยัง" หมอทักษ์ด้มลงมองน้ำลักของหญิงสาวที่ไหลออกมาจะร่องสวาทไม่ได้พัก "อ่ะ สะ..เสียวค่ะกาวไม่ไหวแล้ว ฮะ..เฮียพอเถอะนะคะ" น้ำเสียงหวานร้องขอเหมือนเช่นอดีตที่เรียก หมอทักษ์ว่า 'เฮีย' ทำให้คนที่ใกล้จะปลดปล่อยหยุดกระแทก แล้วจับใบหน้าเธอเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม เพื่อเป็นการให้รางวัลเธอ "ไปนอนโก่งสะโพกให้เฮียบนเตียงดีกว่านะครับ" หมอทักษ์รีบพาหญิงสาวมานอนลงบนเตียงยกสะโพกเธอขึ้นมา เสียบท่อนรักลงในร่องสาวจนมิด ปึก ๆ ปึก ๆ ตับ ๆ ตับ ๆ "อ๊า จุกค่ะ หนูจุกอ่าส~" เสียงหวานร้องครางออกมาตามจังหวะการกดกระแทกเข้าออกจะสุดทาง "เฮียชอบให้หนูเรียกว่า เฮียนะครับ ถ้าหนูฟังเฮียเคลียร์กับเฮียตั้งแต่แรกคงไม่ต้องมาโกงสะโพกครางจนเสียงแหบแบบมีตั้งแต่แรกแล้วครับ" หมอทักษ์ สวนแดนกายใส่ร่องสาวจนสุดลำรัก "อ๊าเสียว สะ..เสีย
เช้าวันใหม่ ท้องฟ้าสีครึ้มตั้งเขาเหมือนว่าฝนกำลังจะตกลงมา หมอทักษ์และสกาวช่วยกันเก็บของเพื่อเตรียมกลับบ้านในช่วงเช้าตรู่ของวัน "ซีเฟียตื่นได้แล้วลูกกลับบ้านกัน" สกาวเดินเข้ามาปลุกลูกสาวหลังจากที่เปลี่ยนชุดและเก็บของเสร็จ "ให้นอนไปก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่อุ้มลงไปเอง หนูถือกระเป๋าใบนี้ก็พอ" หมอทักษ์ยื่นกระเป๋าใบเล็กให้หญิงสาว ก่อนจะมองหน้าซีเฟียที่กำลังสะลึมสะลือเหมือนจะตื่นมาแต่ก็ยังคงหลับต่อในช่วงเช้าของวันใหม่ "ค่ะ ขอบคุณนะคะ" สกาวรับกระเป๋าของหมอทักษ์มาถือไว้ ก่อนจะเดินตามเขาออกไปจากห้องพักห้องสโมสร "จะกลับบ้านเลยหรือจะแวะกินข้าวกันก่อนครับ" หมอทักษ์ทำหน้าที่ขับรถถามสกาวที่ขึ้นมานั่งคาดเบลเตรียมกลับบ้านโดยมีหมอทักษ์อาสาไปส่ง "กลับบ้านเลยค่ะ ไปกินข้าวที่บ้านก็ได้ตอนนี้ยังเช้าอยู่เลยคงไม่มีร้านไหนเปิดเช้าขนาดนี้" สกาวตอบกลับพร้อมกับหลับตาลงด้วยเพราะยังคงมีอาการอ่อนเพลียอยู่ "ครับ ตามใจหนูเลย" หมอทักษ์ขับรถบนท้องถนนอย่างระมัดระวังเพราะในรถไม่ได้มีแค่เขาและสกาว ยังมีเด็กสาวซีเฟียด้วย .คฤหาสน์ "เอาขึ้นมานอนบนห้องค่ะหมอทักษ์" สกาวเดินนำคนที่กำ
"ที่นี้ที่ไหนคะพี่หมอ" สกาวลองมองสำรวจรอบห้องที่ไม่คุ้นเคยอีกครั้งจึงรีบถามขึ้นมาเพราะตกใจและแปลกสถานที่ "ห้องพักในสโมสร ก็หนูจมน้ำว่ายน้ำไม่แข็งทำไมไปลงสระน้ำลึกละครับ พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม เราสองคนยังไม่ได้เคลียร์กันหนูอย่าเอาแต่หลีกเลี่ยงปัญหาสิครับ ซีเฟียก็เป็นห่วงหนูจนร้องไห้ พึ่งจะหลับไปนี้เอง" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวฟื้นแล้วหมอทักษ์จึงบอกเธอด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงพร้อมกับมองลูกสาวตัวน้อยที่นอนซบอยู่บนอก "โถ่ลูก" สกาวเอามือลูบศีรษะลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของหมอทักษ์เบา ๆ "พักผ่อนอีกสักหน่อยเถอะ พึ่งตื่นหนูโอเคหรือเปล่ามีวิงเวียนหัวไหม หิวหรือยังครับ" หมอทักษ์จ้องพฤติกรรมและการกระทำแสนอ่อนโยนของเธอไม่วางตา และถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง เหมือนว่าทั้งเขาและเธอจะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย"กาวยังไม่หิวค่ะพี่หมอเหนื่อยหรือยังอยากพักผ่อนบ้างไหมเอาซีเฟียมานอนบนเตียงกับกาวก็ได้นะคะ" สกาวตอบและมองลูกสาวของเธอที่นอนซบอยู่บนอกของคุณหมอด้วยความเกรงใจที่เขาต้องคอยเฝ้าเธอทั้งยังดูแลลูกสาวตัวน้อยของเธออีกด้วย "ไม่เป็นไรนอนไปเถอะเดียวซีเฟียพี่ดูแลให้เองครับ" หมอทักษ์จ้องมองร่า
จนเวลาล่วงผ่านไปเกือนยี่สิบนาที ร่างบางของสกาวก็ขึ้นมาพร้อมกับหมอหนุ่ม "เอาขึ้นมาตรงนี้ ตอนนี้น่าจะขาดอากาศหายใจ ผมต้องทำ CPR ด่วน" หมอทักษ์บอกกับสกายอย่างร้อนรน ความเป็นมืออาชีพเลยสั่นเล็กน้อยแต่เขาจะไม่ยอมเสียเธอไปอีกครั้งแน่ ๆ "ได้ครับ หมอช่วยน้องผมด้วยนะ" สกายเริ่มเป็นกังวลเมื่อเห็นน้องสาวขึ้นมาจะน้ำลึกด้วยร่างกายที่อ่อนแอ "ทางสโมสรมีหน่วยแพทย์ฉุกเฉิกไหมครับ เรียกให้ผมที" หมอทักษ์รีบถามอย่างร้อนรน มือกดลงรัหว่างอกของหญิงสาว เพื่อกระตุ้นหัวใจ "มีครับ ๆ ผมจะรีบไปกดเรียกให้เดี๋ยวนี้เลย" สกายรีบวิ่งไปกดปุ่มเรียกทีมแพทย์ฉุกเฉินที่เจ้าของสโมสรให้สแตนบายอยู่ทุกชั้น ต้องเรียกว่าขอบคุณความรอบครอบของคนก่อตั้งสโมสร "ฟื้นสิกาว เรายังไม่ได้เคลียร์กันเลยนะ" หมอทักษ์ ฝาดลมผ่านริมฝีปากเล็กเข้าไปเพื่อให้เธอมีออกซิเจนในร่างกาย มือก็วนมากระกระตุ้นหัวใจ เขาทำซ้ำ ๆ อย่างนี้เกือนสามนาที "แค่ก ๆ แค่ก" สกาวสำลักน้ำออกมาก่อนที่สติจะดับวูบไป ทีมแพทย์รีบเข้ามารับเอาตัวหญิงสาว ซึ่งหมอทักษ์ก็ตามไปด้วย "พวกคุณช่วยเตรียมออกซิเจนให้ผมด้วย" หมอทักษฺ์ รีบบอกกลับเหล่าแพทย์ฉุกเฉิ
"ที่สโมสรมีร้านขายชุดว่ายน้ำค่ะคุณลุงหมอมาเล่นลิงชิงบอลกับพวกเรานะคะ" ซีเฟียพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน "เดี๋ยวกาวพาไปซื้อค่ะถ้าจะลงไปเล่นกับเด็ก ๆ" สกาวมองอย่างเป็นห่วงทั้งความรู้สึกของคุณหมอและความรู้สึกของลูกแฝดของเธอ "ได้ครับเดี๋ยวลุงเล่นด้วยแต่ตอนนี้ลุงต้องไปซื้อชุดว่ายน้ำก่อน" หมอทักษ์บอกทั้งเด็กสาวก่อนจะยิ้มละพยักหน้าให้เด็กชายที่ชูนิ้วโป้งยกขึ้นมาให้เขาทั้งสองข้าง "ยอดเยี่ยมมากเลยครับคุณลุงหมอ" เฟียสชื่นชมอย่างดีใจที่ในที่สุดเขาก็หาคนเข้าทีมได้ "กาวไปเป็นเพื่อนค่ะ" สกาวรีบเดินตามออกมาอย่างเป็นห่วง 'เธอห่วงเขามากเกินไปแล้ว' แปดปีที่ห่างหายแต่ทุกสัมผัสและความทรงจำยังคงวนเวียนอยู่ในจิตใจและหัวสมอง"คุณหมอมาทางนี้เลยค่ะ ความจริงคุณหมอปฏิเสธเด็ก ๆ ไปก็ได้นะคะ" สกาวพูดออกมาอย่างรู้สึกหนักใจ "ไม่เป็นไรครับ ผมก็อยากเล่นน้ำกับเด็ก ๆ แล้วอีกอย่างนาน ๆ ที่จะได้แสดงความสามารถของตัวเอง" หมอทักษ์มองยิ้ม ๆ ก่อนจะจับมือเธอเดินเข้าไปในร้านขายชุดกีฬาว่ายน้ำ ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงหมอทักษ์ก็ถือถุงชุดกีฬาว่ายน้ำออกมา "เด็ก ๆ คงรอนานแล้ว ไปกันเถอะเดี๋ยวพี่ไป
ทั้งสองคนเดินเข้ามาตรงโซนอาหารของสโมสร "คุณหมอแลกคูปองก่อนนะคะที่นี้เขาไม่รับเงินสดค่ะ" สกาวพาคุณหมอหนุ่มเดินมาตรงเคาน์เตอร์แลกตูปอง ก่อนที่ทั้งสองต่างก็มองหาร้านอาหารที่ตัวเองอยากกิน "พี่หมออยากกินอะไรคะ เดี๋ยวกาวไปสั่งให้ไปนั่งจ้องโต๊ะรอก่อนได้เลย" สกาวหันกลับมาถามคนที่เดินตามหลังเธอมาหลังจากแลกคูปองเสร็จ "พี่เอาข้าวผัดโบราณนะครับ" หมอทักษ์ยืนมองร้านอาหารที่อยู่ตรงหน้า พอสั่งเสร็จเขาก็มองหาโต๊ะที่นั่งสำหรับสองคน "เดียวพี่ไปซื้อน้ำให้แล้วกันนะ" หมอทักษ์พูดขึ้นมาพร้อมกับรับคูปองที่สกาวยื่นมาให้โดยไม่ถามสักคำว่าเธอจะกินน้ำอะไร เมื่อทั้งสองคนได้ในสิ่งที่ต้องการสกาวยกถาดอาหารมาวางไว้บนโต๊ะมองน้ำเปล่าสองขวดที่ว่าอยู่ก่อน "ได้แล้วเหรอไวจังเลย หมดหรือยังให้พี่ไปช่วยยกมาให้ดีกว่านะ" เมื่อหมอทักษ์เห็นอย่างนั้นก็เตรียมที่จะลุกไปช่วยเธอ "ไม่มีแล้วค่ะ กาวสั่งเป็นอาหารจานเดียวมาเลยไม่เยอะร้านก็มีถาดใส่อาหารมาให้" สกาวยกจานข้าวผัดสองจานวางลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้สำหรับตัวเอง "ครับงั้นเดี๋ยวพี่เป็นคนเอาไปเก็บเองโอเคไหม" หมอทักษ์รีบเสนอตัวเองเขามาเพื่








