บทที่ 3 หาเรื่องใส่ตัว

บทที่ 3 หาเรื่องใส่ตัว

19:00

ขุนเขานั่งทำความสะอาดโต๊ะวางอุปกรณ์การสักอยู่ในห้องทำงานคนเดียว มีเพียงเสียงเพลงคลาสสิคเบา ๆ เท่านั้นที่ทำให้ความเงียบไม่ก่อตัวขึ้น

กริ่ง!

เสียงกระดิ่งตรงประตูทางเข้าร้านดังขึ้นทำใหเขาต้องปลีกตัวออกมาจากห้องทำงานส่วนตัว "มีอะไรเหรอครับ" ขุนเขาถามอย่างสุภาพ

"มาเจอคนชื่อขุน"

"ครับ ผมเอง" เขาถอดถุงมือยางสีดำออกแล้วหันมาสบตากับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่แต่ทว่ากลับมีผู้ชายสองคนเปิดประตูเข้ามาก่อน บดินทร์กับปกป้องเอียงคอมองขุนเขาอย่างมึนงงที่เห็นเขากำหมัดแน่นก่อนที่ทั้งสองจะซอยเท้าถี่ ๆ มายืนข้างเพื่อน

"มีไรวะ" ปกป้องกระซิบถาม

"ไม่รู้ คุณเขาน่าจะมาผิดที่มั้ง"

"งั้นพรุ่งนี้มาหาใหม่!" ว่าจบชายคนดังกล่าวก็เดินออกไปด้วยท่าทางหัวเสียอย่างหนักที่ถูกขัดจังหวะ

"มันคงไม่ได้หลงมาหรอก คงตั้งใจมาหาเรื่องกู" ขุนเขานั่งลงบนเก้าอี้ที่ไว้รับลูกค้าแล้วมองหน้าเพื่อนทั้งสองซึ่งกำลังมองเขาอยู่ตอนนี้ "ก็นี่ไง กำลังจะพูดแล้วนี่ไง"

"ไปมีเรื่องกับใครมา" บดินทร์ถามหน้าเครียด ปกติขุนเขาไม่ชอบหาเรื่องใครก่อน แต่ก็ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเมาแล้วไปก่อเรื่องไว้

"ไปช่วยเด็กคนหนึ่งจากการถูกทำร้ายมา พวกนั้นไม่ชอบใจมั้งเลยส่งคนมาหาเรื่องกูที่นี่"

"เดี๋ยวนะ เด็ก? เด็กที่ไหนวะ ทำไมต้องช่วย ทำไมต้อง..กูงงไปหมดแล้ว" ปกป้องทำหน้ามึนงงพร้อมกับเกาหัวเบา ๆ บดินทร์ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาแล้วกอดอกฟังขุนเขาพูดต่อ

"แล้วเวลามึงเห็นผู้หญิงถูกทำร้ายต่อหน้ามึงทนได้ป่ะถามจริง กูก็ช่วยตามที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้อะ" เขาอธิบายให้ปกป้องฟังจนเขายอมพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ

"แล้วก็ถูกคุกคามแบบนี้น่ะเหรอ? คุ้มค่าไหม" บดินทร์ถามเสียงเรียบถ้าพวกนั้นบุกมาหาเรื่องขุนเขาถึงที่นี่ก็แสดงว่าพวกมันไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น "กูไม่ได้จะด่านะ แค่เป็นห่วงมึง แล้วถ้าพวกกูมาไม่ทันจะทำยังไง"

"ก็ต้องสู้" เขามีคำตอบสั้น ๆ แค่นี้ ไม่สู้ก็ถูกพวกมันกระทืบมีอยู่สองทางเลือกแค่นี้เองและแน่นอนขุนเขาไม่ยอมถูกกระทำฝ่ายเดียวแน่

"เออ ๆ ช่างเหอะกูว่ารีบเก็บของแล้วไปแดกเตี๋ยวดีกว่า" ว่าจบปกป้องก็เดินเข้าไปเก็บโต๊ะทำความสะอาดช่วยขุนเขาจนเสร็จ ส่วนบดินทร์รับหน้าที่ปิดร้านให้เขาเรียบร้อย

"ใครเลี้ยง"

"กู" บดินทร์ตอบแทบจะทันที

"โอเค"

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ คลับหรูที่ประจำ

เพียงเธอเดินโซเซเข้ามาในห้องแต่งตัวด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เต็มร้อยเท่าไหร่

"ไม่สบายเหรอ"

"เป็นหวัดนิดหน่อยค่ะ" เธอตอบรุ่นพี่ที่สนิทกันก่อนจะลงมือแต่งหน้าและทำผมด้วยตัวเองจนเสร็จก็ใช้เวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม เพียงเธอหมุนตัวรอบหนึ่งเพื่อเช็กความพร้อมแล้วเดินไปสวมรองเท้าที่รุ่นพี่เลือกไว้ให้

หมับ!

"เดี๋ยวก่อน" รุ่นพี่จับแขนเธอไว้แน่น

"มีอะไรเหรอคะ"

"ไอ้เสี่ยแก่นั่นอาจจะมาระรานเพียงอีก พี่ว่าเรา.." รุ่นพี่ลำบากใจที่จะบอกให้เพียงเธอกลับบ้านไปพักผ่อนแต่ก็เข้าใจว่าต้องกินต้องใช้ ไม่ทำงานก็ไม่ได้เงิน "ระวังตัวด้วยนะ ถ้ามีอะไรผิดปกติรีบมาหาพี่"

"ได้ค่ะ เพียงขอบคุณพี่มากนะคะที่เป็นห่วงมากขนาดนี้"

"จ้ะ" ทั้งสองสาวแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ตัวเอง และแน่นอนว่าเพียงเธอเดินขึ้นมาชั้นสองโซนวีไอพีอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ ด้วยความระแวงขณะเดียวกันก็มองหาคนคนหนึ่งด้วย เมื่อไม่เห็นเขาเธอจึงมุ่งเป้าไปแขกอีกโต๊ะหนึ่งแล้วเดินเข้าไปเอนเตอร์เทนพวกเขาด้วยการชงเหล้าให้ อย่างน้อย ๆ เธอก็ได้ทิปวันละสองสามพันดีกว่านอนซมเพราะพิษไข้ไม่ได้เงินแถมยังอดอีก

กึก!

เท้าเรียวเล็กบนรองเท้าส้นสูงหยุดชะงักที่จะเดินลงบันไดไปชั้นล่าง เธอก้าวถอยหลังเรื่อย ๆ เพราะคนที่กำลังเดินขึ้นมาชั้นสองคือไอ้เสี่ยอ้วนพุงพลุ้ยคนนั้น มันจะซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย เพียงเธอคิดในใจพลางมองหาทางหนี ก่อนจะวิ่งไปลงบันไดอีกฝั่งแต่บอดีการ์ดของเสี่ยก็วิ่งตามมาจนกระทั่งเธอชนกับใครบางคนแล้วล้มลง

"อีกแล้วเหรอ" ขุนเขาที่เพิ่งมาถึงคลับเอ่ยถามเด็กสาวที่ล้มพับลงกับพื้นก่อนจะตวัดสายตาดุดันมองคนที่กำลังวิ่งตามหลังเธอมา มือหนาคว้าได้เรียวแขนเล็กแล้วกระชากตัวเธอลุกขึ้นพาหนีออกมาทางด้านหลังคลับ

"คะ..คุณช่วยเพียงอีกแล้ว" เพียงเธอซึ้งจนไม่รู้ว่าคำขอบคุณจะเพียงพอสำหรับการที่เขายื่นมือมาช่วยเธอไหม

"ก่อนจะซึ้งช่วยดูสถานการณ์ด้วย รีบขึ้นรถดิ!" เพียงเธอหันขวับไปมองด้านหลังแล้วรีบกระโดดขึ้นมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันเดินที่เคยนั่งแล้ว ขุนเขารีบสตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากคลับด้วยความเร็วมุ่งตรงไปที่ห้องเช่าเธอ

เสียงเบรกรถดังเอี๊ยดที่ตรงหน้าซอยห้องเช่าเพียงเธอ ขุนเขาขมวดคิ้วยุ่งเพราะตอนนี้หน้าห้องเธอมีพวกไอ้เสี่ยนั่นยืนสังเกตการณ์อยู่น่ะสิ "เอาไงดีวะ" เขาพึมพำกับตัวเองแล้วขับรถพาเธอไปที่ที่หนึ่ง

"เพียงขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนนะคะ" ทั้งรู้สึกผิดและอยากขอบคุณเขาในคราวเดียวกัน

"บางทีฉันเองที่เสือกไปยุ่งเรื่องของเธอ" ขุนเขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ จนเพียงเธอหน้าเสีย เขาจะพูดจาร้ายกาจแบบนั้นก็ไม่ใช่ความผิดเขาเลย เธอเองต่างหากที่พาเรื่องแย่ ๆ แบบนี้ไปเจอเขาเอง "เธอมีญาติไหม" ขุนเขาหันมาถาม

"ไม่มีค่ะ.."

"แล้ว..ไม่มีคนรู้จักเหรอ"

"คนรู้จักมีค่ะ แต่…เพียงไม่อยากรบกวนเขาเพราะเขาไม่ค่อยชอบเพียงเท่าไหร่ เอาแบบนี้ไหมคะ ให้เพียงกลับไปที่ห้องแล้วเคลียร์กับเสี่ยนั่นให้จบ"

"ฮึฮึ.." กลับกลายเป็นว่าขุนเขาหัวเราะเสียงแข็ง ๆ ออกมา "เก็บความคิดนั้นไว้เถอะ แค่นี้ยังดูไม่ออกเหรอว่ามันกะเล่นเอาถึงตายอะกลับไปก็เท่ากับตาย" เพียงเธอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เธอเองก็คิดไม่ตกหมือนกันว่าจะเอายังไงต่อ จู่ ๆ ก็ได้ยินขุนเขาสบถคำหยาบเบา ๆ

'แม่งเอ๊ย..'

เพียงเธอเม้มริมฝีปากแน่น

"อ๊ะ!" เธอถูกเขากระชากแขนเบา ๆ ให้กลับไปที่รถก่อนที่เขาจะพาเธอไปที่ไหนสักแห่ง พอมาถึงขุนเขาก็เดินนำเธอไปเข้าลิฟต์ เพียงเธอรู้แค่ว่าที่นี่คือคอนโดราคาหลายล้านบาทและเขาพาเธอมาทำไม(?) ไม่กี่อึดใจลิฟต์ก็เปิดที่ชั้นยี่สิบ ขุนเขาเอี้ยวหน้ามามองคนที่ยืนอยู่ตรงมุมในห้องโดยสารเพียงนิดแล้วก้าวเดินออกมาทำให้เพียงเธอรีบเดินตามเขา

"นี่ห้องฉันเอง ถ้าไม่รังเกียจก็อยู่ที่นี่ก่อน หาห้องใหม่ได้ค่อยย้ายออกไป"

"ให้เพียงอยู่ที่นี่เหรอคะ"

"อืม" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"เพียงไม่รู้จะขอบคุณพี่ยังไง…" เพียงเธอบีบมือตัวเองไว้แน่นแล้วค่อย ๆ ปลดสายชุดเดรสออกทีละข้างในขณะที่ขุนเขายืนหันหลังเธออยู่ เขาหันมาแล้วหันกลับก่อนจะสะบัดหน้ากลับมาอีกครั้ง

"ทำบ้าอะไร" เขารีบก้าวออกมาจากตรงนั้นก่อนจะสั่งให้เพียงเธอใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย "ใส่เสื้อผ้าดิวะ"

"เพียงไม่มีอะไรตอบแทนพี่เลยนะคะ มีแค่..ร่างกาย"

"ฉันบอกให้ใส่เสื้อผ้าไง ถ้าไม่งั้นฉันจับเธอโยนออกไปจากห้องแน่!"

"ค่ะ.." เด็กสาวรีบสวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เธอคิดผิดที่ว่าเขาต้องการเรื่องแบบนั้น

"เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่า" ขุนเขาปรับอารมณ์แล้วหันมามองเด็กสาวแบบหรี่ตามองเพราะกลัวเธอจะยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย แต่พอเห็นว่าสวมใส่เสื้อผ้าแล้วจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ จนเพียงเธอได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขา

"ค่ะ…"