EP:07 หายไป

  ผ่านไปหนึ่งเดือน...

“พี่คะ พี่ชาย..”

“ครับๆ คุณเพียงขวัญต้องการอะไรครับ” ชายหนุ่มร่างกำยำรีบวิ่งหยวบหยาบเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงเรียก

“ฉันถามอะไรหน่อยสิ”

“ครับ”

“คุณนิคเขาหายไปไหนเหรอ?”

“......”

ปกติเธอก็ไม่เคยต้องร้อนใจอะไรแบบนี้หรอก แต่มีบางอย่างที่มันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม จนเธอร้อนใจขึ้นมานั่นก็คือโอนิกซ์หายตัวไป ที่ผ่านมาปกติเขาไปทำงานก็จะกลับมาในช่วงเวลาเดิมตลอด แต่ตอนนี้มันแปลกไป เพราะจู่ ๆ เขาก็ไม่กลับมาเหมือนอย่างเคย

“รู้หรือเปล่า เขาหายไปไหน”

“ผมไม่ทราบครับ”

“แล้วพอจะมีใครที่ฉันจะติดต่อหาได้มั้ย คนใกล้ตัวของเขาน่ะ ฉันเป็นห่วง”

แหงสิอยู่ ๆ เขาก็มาหายตัวไป เธอเลยเป็นห่วงจนร้อนรนแบบนี้ ต่างจากคนอื่นที่ดูไม่ได้ร้อนรนอะไรเลย มีแต่เธอที่ร้อนใจอยู่คนเดียว

ไม่มีใครคิดเลยเหรอว่ามันแปลก หรือปกติเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว

แต่สำหรับเธอมันผิดปกตินะ ตลอดระยะเวลาที่เธอมาอยู่ที่นี่เขาไม่เคยหายไปเลย เป็นคนที่รักษาคำพูดตลอด จะกลับดึก กลับช้า กลับเร็ว ทุกๆ อย่างที่บอกกับเธอไว้ เขาทำตามมันได้ดีเลย ราวกับว่าเธอคือภรรยาของเขาจริงๆ

“ไม่มีครับ”

“นี่พวกพี่ไม่ห่วงเขาเลยเหรอคะ เจ้านายหายไปทั้งคนนะ”

พวกเขามองหน้ากันก่อนจะพากันเงียบไม่ได้ตอบคำถามของเธอ พอรู้ว่าถามไปยังไงก็ไม่ได้คำตอบเพียงขวัญเลยเลือกที่จะไม่ถามต่อ เพราะดูเหมือนจะไม่ได้ข่าวสารอะไรเลย

“อะไรกัน เป็นลูกน้องแท้ๆ แต่กลับไม่รู้ว่าเจ้านายหายไปไหน!” เพียงขวัญบ่นพึมพำขณะที่กำลังเดินเข้าไปในบ้าน และก็ได้เจอกับป้าเหยียนพอดี

“คุณหนูไปไหนมาคะ”

“ไปหน้าบ้านมาค่ะ”

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าๆ ค่ะ แค่เดินไปถามลูกน้องของคุณนิคที่หน้าบ้านน่ะค่ะ ขวัญติดต่อหาเขาไม่ได้ค่ะ”

“คุณหนู...”

“คะ?”

“เขาโตแล้วนะคะ เขาคงมีงานล่ะค่ะ เดี๋ยวเขาก็กลับมา”

“.....” เพียงขวัญถอนหายใจแรง มันก็จริงอย่างที่ป้าเหยียนพูดแหละ เขาโตแล้วจะไปไหนทำอะไรเขาก็ดูแลตัวเองได้ หรือเธอจะห่วงเขามากไป และยึดติดในสิ่งที่เขาทำให้เธอมาตลอด

“เดี๋ยวเขาก็กลับมาค่ะ คุณหนูไม่ต้องห่วงหรอก”

“เฮ้อ...ความจริงจะไปไหนก็น่าจะบอกนี่คะ” เธอหันไปตัดพ้อเสียงเอื่อย

ไม่ได้จะหมายถึงว่าเธอมีสิทธิ์อะไรขนาดนั้นหรอก แต่ปกติเขาจะบอกเธอนี่นา แต่นี่กลับไม่บอกเลย ไอ้เรื่องที่จะไปทำงานเฉยๆ กลับบอกเธอได้ทุกวัน แต่เรื่องที่หายไปหลายวันแบบนี้กลับบอกไม่ได้

“เดี๋ยวเขาก็กลับมาค่ะ เขาโตแล้ว คงจะมีงานด่วนมั้งคะ แล้วก็ไม่มีเวลาได้จับโทรศัพท์เลย”

“ก็จริง...” พูดเสียงแผ่ว พอคิดตามที่ป้าเหยียนพูดแล้วมันก็อาจจะเป็นไปได้ เขาคงจะทำงานหลายอย่างบวกกับมีงานยุ่งมาก เลยไม่ได้บอกเธอเอาไว้ มันกะทันหันอะไรแบบนี้

“ขวัญคงคิดมากไป”

“ค่ะ คุณหนูคิดมากไปแล้ว”

“......” เอาเป็นว่าเธอจะรอเขากลับมาก็แล้วกัน ถึงเวลานั้นเขาก็คงบอกได้ว่าหายไปไหนมา แล้วก็ทำงานอะไรทำไมถึงไม่ยอมกลับ

แต่ในใจก็ภาวนา ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเขาเลย ขอให้เขาปลอดภัยจากอันตรายทั้งปวงเลย

******************************

...ทางด้านของโอนิกซ์

ลูกน้องเดินเข้ามาในห้องห้องนึงที่เจ้านายของตัวเองนั้นนอนรักษาตัวอยู่ ก่อนจะก้มศีรษะโค้งเล็กน้อย

“นายครับ”

“มีอะไร?”

“คนที่บ้านบอกว่าคุณเพียงขวัญมาถามหานายครับ เพราะเห็นนายหายไปหลายวัน เลยเป็นห่วงที่ไม่กลับบ้าน”

“......” พอได้ยินแบบนั้นโอนิกซ์ก็ลืมตาขึ้นมา ร่างหนาหยัดกายลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะถอนหายใจหนัก

เขาไม่ใช่ไม่อยากกลับหรอกนะ แต่เพราะต้องรักษาตัวจากการบาดเจ็บ เขาเลยต้องอยู่แบบนี้

“แต่คนของเราไม่ได้บอกครับว่าเกิดอะไรขึ้น”

“เธอเป็นไงบ้าง”

“ก็ปกติดีครับ แต่ตอนที่คุณเพียงขวัญเดินมาถาม น้ำเสียงเหมือนห่วงมากๆ เพราะปกตินายไม่เคยหายไปหลายวัน”

“......” พอได้ยินอย่างนั้นโอนิกซ์ก็ถอนหายใจหนัก สีหน้าของเขาเริ่มเคร่งเครียด เพราะกลัวว่าเธอมัวแต่จะเป็นห่วงและรอเขากลับ จนไม่ยอมดูแลตัวเอง บวกกับหมอเคยเตือนว่า อย่าให้คนท้องคิดมาก เครียดเยอะ เพราะจะทำให้เธอนั้นเกิดอาการคลอดก่อนกำหนดได้

ไม่ได้การแล้วสิ เขาต้องกลับไม่งั้นเธออาจจะเครียดได้

พรึ่บ!

“นายครับ จะไปไหนครับ นายยังไม่หายดีเลย”

“กูจะกลับ ไปบอกคนให้เตรียมรถ”

“โทรบอกคุณเพียงขวัญดีกว่ามั้ยครับ กลับตอนนี้มันอาจจะเกิดอันตรายได้ แผลยังไม่สมานเลยนะครับ”

“กว่าจะหาย ลูกกูคงคลอดพอดีมั้ง”

“.....”

“โกหกไปแล้วถ้าเธอมารู้ความจริงทีหลังมึงคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?”

“แล้วถ้าคุณเพียงขวัญเห็นแผล จะไม่ตกใจเอาเหรอครับ”

“เดี๋ยวกูจัดการเอง เรื่องนั้นมันไม่ยากหรอก”

“......” ลูกน้องคนสนิทเองก็อยากจะขัดใจเจ้านายอยู่เหมือนกัน แต่ก็รู้ดีว่าเจ้านายเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น กลับคือกลับ ไม่มีการกลับคำอะไรอีกแล้ว และเขาก็ไม่ใช่คนลังเลด้วย

“ไปเตรียมตัว กลับกันวันนี้เลย”

“ครับนาย”

จากนั้นโอนิกซ์และลูกน้องก็พากันกลับก่อนกำหนด คัดค้านความเห็นของคุณหมอ เพราะการเดินทางครั้งนี้อาจจะทำให้แผลที่เย็บไว้ปริออกได้ แต่เขาก็ไม่ยอมฟังใครเลย จะกลับก็คือจะกลับให้ได้ เพราะปล่อยให้เพียงขวัญเป็นห่วงแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ

“ให้ผมโทรบอกคนที่บ้านให้ไหมครับ ว่าเรากำลังกลับ”

“ไม่ต้อง”

“ครับ”

เขารู้อยู่แล้วว่าการที่ตัวเองหายไปหลายวันแบบนี้นั้นเธอจะต้องเป็นห่วงและสงสัยอย่างแน่นอน ในสายตาของคนอื่นมันเป็นเรื่องปกติ แต่ในสายตาของเธอ ภาพจำที่เขาสร้างไว้ให้ก็คือเขากลับบ้านทุกวันและตรงเวลาตลอด ไม่เคยหายไปไหนให้เธอต้องห่วงเลย

เวลาต่อมา...

“นายครับ นายครับ”

“อืม..” โอนิกซ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เพราะระหว่างทางกลับเขาใช้เวลาในการนั่งรถนั้นพักสายตาไปด้วย และก็ไม่รุ้ว่าหลับสนิทไปตั้งแต่ตอนไหน

“ถึงแล้วครับนาย”

โอนิกซ์เหลือบตามองออกไปนอกรถ เห็นแต่แม่บ้านนั้นออกมายืนรอต้อนรับ ไม่เห็นเพียงขวัญเลยแม้แต่เงา

“คุณโอนิกซ์ กลับมาแล้ว”

“อือ เพียงขวัญล่ะ”

“คุณขวัญเธอบอกว่าปวดหลังเลยไปงีบค่ะ น่าจะอยู่ข้างบน”

“เธอเป็นยังไงบ้าง ระหว่างที่ฉันไม่อยู่”

“เอ่อ...”

“บอกมาตามตรง”

“เธอทานได้น้อยลงค่ะ คอยถามหาคุณโอนิกซ์ตลอดเลย พอตอบแล้วเธอก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากเดินออกไปเงียบๆ”

“อืม...” โอนิกซ์พยักหน้าตอบรับ นี่แหละสาเหตุที่เขาต้องกลับ ขืนบอกเธอไปว่าเขาเกิดอันตรายและรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลเธอคงได้เป็นหนักมากกว่านี้แน่นอน  

“เอาของหลังรถลงมาให้ที”

“ได้ค่ะคุณโอนิกซ์”

“ให้ผมขึ้นไปส่งไหมครับ แผลยังไม่สมานเดี๋ยวปริเอาได้”

“ไม่เป็นไร”

*****************

ภายในห้องนอน...

“เฮ้อ...~”

“คุณขวัญเป็นอะไรคะ ถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว”

“ก็คุณนิคน่ะสิ อยู่ ๆ ก็หายไปเลย”

“ทำไมไม่โทรหาเขาล่ะคะ จะได้รู้”

“โทรแล้วค่ะ เขาไม่รับข้อความก็ไม่อ่านไม่ตอบ ลูกน้องของเขาก็อมพะนำอยู่ได้”

“เดี๋ยวเขาก็คงกลับมามั้งคะ อย่ากังวลไปเลย เดี๋ยวเขาก็กลับมาค่ะ”

“ขวัญกลัวเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นน่ะค่ะ ป้าเหยียนก็รู้ว่าบ้านเรา...เฮ้อ”

ความเชื่อในหมู่บ้านของเธอ เขาถือเรื่องแบบนี้ ผู้หญิงที่กำลังท้องห้ามไปไหนไกลๆ และผู้ชายที่เป็นสามีก็ให้ระวังเรื่องอันตรายด้วยอาจจะถูกพรากครอบครัวไปได้

ถึงมันจะเป็นแค่ความเชื่อ แต่เธอก็โตมาแบบนี้ จะไม่ให้กลัวเลยมันก็เป็นไปไม่ได้