แชร์

บทที่ 2

ผู้เขียน: เสี่ยวหวังเจี้ยง
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ฉันถูกใครบางคนผลักลงจากรถจนล้มลงไปในแอ่งโคลน

น้ำโคลนเย็นเฉียบกระเซ็นเปื้อนทั่วตัวของฉัน

สายตาของผู้คนรอบข้าง มองมาด้วยความแปลกใจและประหลาด

ฉันหอบหายใจแรงอยู่พักใหญ่แต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้

ฉันพบว่าตัวเองกำลังจินตนาการถึงการกระทำที่เลวร้ายของคนชั่วคนนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกสับสนในใจ

ฉันเดินกลับบ้านด้วยความใจลอย แม้แต่เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนก็ไม่คิดจะถอดออก เมื่อเข้าประตูบ้านไป ฉันก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นในทันที

ความรู้สึกตื่นเต้นที่เกิดขึ้นกับร่างกายของฉันนั้นไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าฉันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อคนชั่วคนนั้น

ในสถานการณ์แบบนั้น เป็นไปได้ยังไงกัน...

ฉันหายใจหนักๆ ราวกับว่ายังคงสัมผัสได้ถึงรสชาติของชายคนนั้นที่ยังหลงเหลืออยู่ในปากของฉัน

คนๆ นั้นเป็นใครกัน

ทำไมถึงทำท่าทางที่น่ารังเกียจแบบนั้นอยู่ข้างหลังฉัน

ฉันกลืนน้ำลายและจ้องมองไปที่พื้นอย่างเหม่อลอย

โคลนไหลไปตามร่างกายของฉัน และค่อยๆ กระจายไปรอบๆ เท้าของฉัน

พอคิดถึงท่าทางของตัวเองเมื่อครู่นี้ ที่อาจมีคนมากมายเห็น ฉันก็อยากตบหน้าตัวเองสักสองสามที

ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้อย่างไรดี

ฉันลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อผ้าและเตรียมตัวที่จะอาบน้ำ

แต่ในตอนนั้นเอง เสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์ก็ดึงฉันให้กลับมาสู่ความเป็นจริง

ฉันได้สติกลับมา มองหน้าจอที่สว่างขึ้น พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างงงงัน

มันเป็นคำขอเพิ่มเพื่อนจากใครบางคน

ทั้งรูปโปรไฟล์และชื่อผู้ใช้งานต่างก็ว่างเปล่า

ฉันรู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะกดอนุมัติมัน

ในตอนที่เพิ่มเพื่อนเสร็จ ฝ่ายนั้นก็ส่งรูปภาพมาให้ฉันทันที

ฉันรู้สึกใจหาย มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็ร่วงหล่นลงกับพื้นพร้อมกับเสียงดังสนั่น

ฉันเบิกตากว้าง หัวใจเต้นรัว มือที่ค้างอยู่ก็สั่นระริก

เพราะภาพที่อีกฝ่ายส่งมาให้ เป็นภาพของฉันที่อยู่บนรถเมล์เมื่อครู่นี้

ในภาพนั้น มือของชายคนหนึ่งเปรอะเปื้อนด้วยคราบบางอย่าง และใต้กระโปรงของฉันก็ถูกเปิดเผยอย่างหมดเปลือก

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา

“คุณเป็นใคร?”

อีกฝ่ายไม่ได้สนใจคำถามของฉัน

“เมื่อกี้ดูท่าจะสนุกดีนี่ ตอนนี้ทำเป็นไม่รู้จักกันซะแล้ว”

ฉันขนลุกซู่ ยืนสั่นอยู่หน้าประตูห้องน้ำ

เขาต้องการอะไรกันแน่

เงิน หรือว่า...

แล้วเขารู้ช่องทางติดต่อของฉันได้อย่างไร

ฉันขนลุกไปทั้งตัว ความหวาดกลัวพุ่งทะลักเข้ามาในหัวใจฉัน ฉันเผลอกำโทรศัพท์แน่นอย่างไม่รู้ตัว

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง

ฉันสะดุ้ง และมองไปยังหน้าจอ

เพียงแค่มองแวบเดียว ฉันก็แทบจะเสียสติ

เขาส่งข้อความมาว่า “ไม่ใส่เสื้อผ้าแล้วยังเปิดหน้าต่างอีก โคตรยั่วเลย”

ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมอง เห็นหน้าต่างห้องน้ำที่เปิดกว้างอยู่ ผ้าม่านที่ปลิวไสวไปมาเพราะแรงลมที่พัดเข้ามา

ฉันรีบวิ่งเข้าไปปิดหน้าต่างด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะดึงผ้าม่านมาปิดอย่างแน่นหนา

เขาติดกล้องวงจรปิดในบ้านฉันหรือไง?

เขากำลังเฝ้าดูฉันอยู่หรือ?

ในวินาทีนั้นเอง โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นอีกครั้ง

ข้อความจากชายคนนั้นปรากฏขึ้นบนหน้าจอ

“สายไปแล้ว ฉันถ่ายไว้หมดแล้วล่ะ ปิดม่านก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก”

ในพริบตาเดียวนั้น คลิปวิดีโอหนึ่งก็ถูกส่งเข้ามา

ในวิดีโอนั้นคือตัวฉันที่ยืนตัวเปล่าอยู่หน้าประตูห้องน้ำ กำลังถือโทรศัพท์ดูข้อความ

ฉันกลืนน้ำลาย หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ฉันคว้าผ้าขนหนูมาคลุมตัวและเดินไปที่หน้าต่าง มองไปยังบ้านฝั่งตรงข้าม

เห็นเป็นเพียงมือข้างหนึ่งที่กำลังโบกไปมา พร้อมกับถือโทรศัพท์อยู่ตรงหน้าต่าง

ชายคนนั้นยืนอยู่หลังผ้าม่าน ฉันไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้

ฉันตัวสั่น ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น พร้อมมือที่กำโทรศัพท์ไว้อย่างสั่นเทา

ไม่คิดเลยว่าเขาจะส่งข้อความมาอีกครั้ง คราวนี้เขาบอกให้ฉันไปรอเขาที่รถเมล์ในเวลาเดียวกันของวันพรุ่งนี้

ฉันรู้สึกเสียววาบไปทั้งตัว รีบลบและบล็อกเขาทันที

พอโล่งใจไปได้นิดหน่อย ก็มีแจ้งเตือนขอเพิ่มเพื่อนเข้ามาอีกครั้ง

คราวนี้เป็นคนที่ชื่อว่าจางห่าวพร้อมกับข้อความ

“ถ้าเธอไม่มา ฉันจะส่งคลิปของเธอบนรถเมล์ให้ครอบครัวของเธอดู”
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
ความคิดเห็น (1)
goodnovel comment avatar
สําราญ จันทร์ร้อยเอ็ด
สมัคไปแล้วก็ยังอา่นไม่ได้แย่มาก
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทล่าสุด

  • คลั่งรักไม่หยุด   บทที่ 10

    ฉันและเขาไม่เคยเจอกันมาก่อน เราเพิ่งจะมาที่นี่ แล้วทำไมเขาถึงรู้ว่าฉันเป็นตำรวจได้? หรือว่า…… ฉันถึงกับไม่กล้าคิดต่อ ฉันเกร็งกรามแน่นในขณะที่มือที่ถือมีดของฉันก็บีบแน่นขึ้นอีก “ที่แท้นายก็รู้มาก่อนว่าฉันเป็นตำรวจสินะ” เขายกมือช้าๆ ขณะที่มุมปากของเขายิ้มเย้ยหยัน ไม่มีความกลัวต่อมีดในมือของฉันแม้แต่น้อย เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความท้าทายแม้ปลายมีดจะจ่ออยู่บนใบหน้าของเขา ทำให้เกิดรอยเลือดได้ “แน่นอน ตั้งแต่ที่เธอขึ้นรถบัสไปบ่อย ๆ ฉันก็รู้แล้ว” แล้วเขาคือใครกัน? เป็นพวกเดียวกันกับที่รถบัสหรือเปล่า? เป็นคนแรกที่เข้ามาหาฉันเหรอ? ในหัวของฉันผุดใบหน้าขึ้นมาหลายคน แต่ไม่มีใบหน้าไหนที่ตรงกับชายคนนี้เลย ในขณะนั้นเองเขาก็ยกมือขึ้นท้าทาย ฉันหายใจติดขัด ความทรงจำถูกดึงกลับไปยังชายลึกลับที่ยืนอยู่ข้างนอกหน้าต่างห้องน้าตรงข้ามนั้น ที่ขยับโทรศัพท์ในมือไปมา ตัวต้นเหตุ ที่แท้จริงก็คือเขานี่เองพวกเขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันเป็นตำรวจ แล้วจงใจทำตามแผนของฉันอย่างนั้นเหรอ? แต่ทำไมพวกเขาต้องทำตามแผนของฉันด้วย? ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นตำรวจ พวกเขาควรจะหนีไปไกล ๆไม่ใช่หรอกเหรอ?

  • คลั่งรักไม่หยุด   บทที่ 9

    ใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันกำหมัดแน่นจนรู้สึกเจ็บ ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของชายทั้งสองคน แต่ฉันรู้สึกได้ว่า ซ่งชวนกำลังพยายามแก้เชือกที่ข้อมือฉันเขาคงไม่บ้าไปแล้วใช่ไหม? ฉันเห็นเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว จนกระทั่งเห็นรองเท้าที่เต็มไปด้วยโคลนปรากฏอยู่ในสายตาของฉัน ขณะที่มือของฉันถูกปลดออก นี่มันจบแล้วสินะความกลัวทำให้ฉันกำเชือกแน่นเพื่อสร้างภาพหลอกว่าฉันยังถูกมัดอยู่ แต่ไม่คิดว่าซ่งชวนจะเดินเข้ามาข้างๆ พร้อมกับสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แล้วผู้หญิงที่เราพูดถึงกันไว้ล่ะ? ที่พาฉันมาที่นี่ไม่ใช่แค่เพราะหลอกฉันใช่ไหม” “ฉันเพิ่มเงินให้นายได้นะ” คนตรงข้ามเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ไม่สนใจที่จะพูดอะไรต่ออีก ดึงซ่งชวนแล้วหันหลังไปเดินต่อไปฉันจึงค่อยๆ ตามไปอย่างระมัดระวัง มีเสียงดังเอี๊ยดขึ้นประตูถูกเปิดออกกลิ่นเหม็นฉุนพุ่งเข้ามาเตะที่จมูก ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ฉันตามหลังซ่งชวนไป เขาทำทีเหมือนเลือกดูของในบ้านอยู่นาน แล้วจู่ๆ เขาก็ยื่นมือมาให้ฉันถือสิ่งของเย็นเฉียบชิ้นๆหนึ่ง มันคือมีดสั้นเล่มหนึ่งตั้งแต่ก้าวเข้ามาใน

  • คลั่งรักไม่หยุด   บทที่ 8

    ซ่งชวน นี่เขาคิดอะไรของเขากัน พวกมันรู้กันหมดแล้วว่าฉันเป็นตำรวจ แต่เขากลับพูดออกมาตรง ๆ ว่าจะเอาฉันไปด้วยแบบนี้ จะไม่ทำให้พวกมันสงสัยหรือไง?ฉันอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็กัดฟันกลืนคำด่าเหล่านั้นลงไปชายคนนั้นมองตามมือของซ่งชวนมาที่ฉัน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที ดวงตากวาดมองฉันขึ้นลงอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับกำลังสงสัยว่าผู้หญิงธรรมดา ๆ อย่างฉัน ทำไมถึงทำให้ซ่งชวนหลงได้ขนาดนี้“น้องรัก ทำไมไม่เลือกคนอื่นล่ะ? คนนี้นายก็เล่นไปแล้วครั้งหนึ่งแล้วนี่…”ซ่งชวนไม่ปล่อยให้เขาพูดจนจบ เขารีบคว้าเงินที่เพิ่งใส่ลงไปในกระเป๋าของชายคนนั้นกลับมาทันทีธนบัตรสีแดงไม่กี่ใบร่วงหล่นลงบนพื้นซีเมนต์สีดำ สร้างความโดดเด่นในความมืดชายคนนั้นยิ้มเจื่อน ๆ ในขณะที่ซ่งชวนกำลังจะหันหลังเดินไป เขาก็คว้ามือของซ่งชวนไว้อย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ ฉันยอมให้นายเอาเธอไปด้วยก็ได้”ซ่งชวนยื่นเงินกลับไปให้ชายคนนั้นด้วยท่าทางพอใจ ก่อนจะเดินตรงมาหาฉัน เขาหันหลังให้ชายคนนั้นและยิ้มให้ฉันฉันยืนงงอยู่อย่างนั้น นี่มันเรียกว่า ‘เงินสามารถทำให้ปีศาจช่วยงานได้’ สินะ?ซ่งชวนดึงแขนฉันและเตรียมจะพาฉันออกไป แต่ชา

  • คลั่งรักไม่หยุด   บทที่ 7

    ฉันไม่รู้ว่าสลบไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีเสียงพูดบางอย่างก็แว่วดังเข้ามาในหู ราวกับมีใครบางคนพยายามจะปลุกฉันแรงกระทบจากฝ่ามือที่ตบลงบนแก้มฉันเบาๆ เรียกให้ฉันลืมตาขึ้นมา“ตื่นสิ ตื่นเร็ว”ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกตัวว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นปูนแข็งๆ สายตาเบลอมองขึ้นไปเห็นท้องฟ้าสีเทาหม่น ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันทีเพราะฉันถูกวางยาสลบเมื่อสักครู่นี้ เลยยังมึนๆหัวอยู่“ในที่สุดเธอก็ตื่นสักที” เสียงพูดที่ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก ฉันหันไปมองและพบว่าเป็นผู้ชายที่ซื้อฉันมา เขานั่งอยู่ข้างๆ ฉัน เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความรำคาญ และสวมแว่นที่กรอบแตกซึ่งยังวางอยู่บนดั้งจมูกแต่ทำไมเขาถึงช่วยฉันไว้ล่ะ?ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไร เขาก็ยื่นมือมาตรงหน้าฉัน “ฉันเป็นทีมเสริมที่ถูกส่งมาช่วย ชื่อซ่งชวน”ซ่งชวน? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยเหมือนว่าเขาจะเห็นฉันมีท่าทางไม่ไว้ใจ เขาจึงไอเบาๆ สองครั้ง “แก๊งนี้มันแสบมาก ฉันเลยต้องปลอมตัวมาเหมือนเธอ เราทั้งคู่ถูกส่งมาจากต่างถิ่นเพื่อไม่ให้พวกมันสงสัย”ฉันพยักหน้า แล้วพยายามฝืนความเจ็บปวดตามร่างกายเพื่อที่จะยืนขึ้นแล้วต่อไปเราจะท

  • คลั่งรักไม่หยุด   บทที่ 6

    ได้ยินฉันพูดแบบนั้น ผู้ชายที่พาฉันมาที่นี่ก็แสดงท่าทีไม่พอใจทันที เขากระชากไหล่ฉันและเอามือมาปิดปากฉันไว้“อย่าไปฟังเธอพูดอะไรไร้สาระ พาคนของนายไป แล้วรีบไปซะ”ฉันกัดนิ้วของเขาอย่างแรงและพุ่งเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าของชายคนนั้นเขาก้มหัวมามองฉัน พร้อมดันแว่นบนจมูก แสงสะท้อนจากเลนส์ทำให้เขาดูแปลกตาเป็นพิเศษฉันนึกว่าเขาจะปฏิเสธ แต่กลับกลายเป็นว่าเขายื่นมือมาหาฉัน“งั้นก็เอาเธอนี่แหละ”ชายคนนั้นพยายามขัดขวางแต่ถูกชายใส่แว่นข่มขู่“อะไร ยังจะไม่ให้เลือกอีกหรือไง?”ชายคนนั้นก้มหน้า รับเงินแล้วเงียบไปท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ฉันก็ถูกลากตัวออกไปทันใดนั้น เขาก็กระชากแขนของฉันฉันหันไปมองด้วยความสงสัย แต่เขากลับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และตบหัวฉันเบาๆ ก่อนจะหันไปโบกมือให้ชายคนนั้นฉันรู้สึกชะงักไปครู่นึง กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเข้ามาในจมูก แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักฉันเดินตามหลังเขาด้วยความหวาดระแวง หวังจะหาโอกาสเพื่อที่จะหลบหนีห้องใต้ดินมันมืดมาก กำแพงสีเทามีใยแมงมุมปกคลุมอยู่เต็มไปหมด แม้แต่อากาศก็เต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้นจนทำให้ฉันไอฉันไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันไปที่ไหนทันใดนั้น สา

  • คลั่งรักไม่หยุด   บทที่ 5

    เขาตาเบิกกว้างขึ้น มองฉันด้วยความเหลือเชื่อ“เป็นไปไม่ได้ เขาตามสืบประวัติของเธอมาดีแล้ว จะเป็นไปได้ยังไง…”ฉันไม่ได้ตอบคำถามเขา ดึงเขาไปยังหน้าปากซอยช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับการคุกคามทางเพศและการหายตัวไปของหญิงสาวมากมายในระยะนี้บ่อยๆ ฉันเลยถูกส่งตัวมาที่เมืองนี้ และยังไม่เคยปรากฏตัวในฐานะตำรวจมาก่อน เลยทำให้ดึงดูดความสนใจของพวกเขามาที่ฉันฉันรอให้พวกเขาเริ่มลงมือชายคนนี้ที่ฉันจับเห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่มีจิตใจชั่วร้ายแต่ไม่มีความกล้า เขาแค่ซื้อข้อมูลจากคนอื่นมา เพราะงั้นการจับตัวเขาจะช่วยให้คดีดำเนินต่อไปได้ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถจับตัวคนบงการเบื้องหลังได้หรอกฉันโทรแจ้งทีมให้มารับตัวฉันแสงอาทิตย์สาดส่องผ่านใบหน้าของฉัน ในขณะที่ฉันเตรียมจะพาเขาไปยังสถานีตำรวจ จู่ๆเขาก็หัวเราะเยาะขึ้นฉันรู้สึกไม่ดีทันที พอหันกลับไปฉันก็ถูกคลุมด้วยกระสอบฉันดิ้น แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นข้างนอกได้ เอาแต่ต่อยและเตะกับอากาศงานนี้ฉันทำคนเดียว คนที่ฉันเรียกมาก็ยังมาไม่ถึงฉันมองอะไรไม่เห็นเลย เขาปลดกุญแจมือออก เสียงกุญแจมือก็ดังตกกระทบกับพื้นมีคนเดินเข้ามาใกล้และกระซิบเยาะเย้ยข้างหูฉันว่า “แล้ว

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status