บทนำ

บทนำ

ฉันเดินไปตามทางเท้าที่ตอนนี้มีร้านค้าเรียงรายตั้งแผงขายดอกกุหลาบหลากหลายแบบ มันมีมากมายจนเลือกไม่ถูก เดินวนไปมาอยู่สองสามรอบแล้วจึงตัดสินใจหยุดฝีเท้าลงที่ผู้หญิงมีอายุคนหนึ่ง แกท่าทางน่าสงสาร ยายคนนี้ไม่ได้มีแผงขายของแบบร้านอื่น มีเพียงถังใบใหญ่ใส่ดอกกุหลาบเป็นก้าน ๆ เต็มถัง

"ยายคะ เอาดอกกุหลาบสีขาวดอกนึงค่ะ"

"จ้า" คุณยายท่าทางงึกงักดึงดอกกุหลาบขึ้นมาให้ ฉันรับมันไว้แล้วจ่ายเงินตามราคาป้ายพร้อมกับยิ้มให้คนขาย

จากนั้นก็หันมายิ้มให้ดอกกุหลาบในมือ ที่อีกไม่กี่นาทีมันจะต้องไปอยู่ในมือของผู้ชายที่ฉันแอบปลื้มเขามานาน

ครืด

ขณะที่กำลังเดินไปตามทาง เครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าก็สั่นเป็นจังหวะ ฉันล้วงมือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นมารับเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นเพื่อนสนิท มีชื่อโชว์หน้าจอว่า 'แพร'

"ว่า"

(“อยู่ไหนแล้วยายพินบี อาจารย์จะเข้าแล้วนะ”)

"แป๊บนึง กำลังไป"

(“อย่าบอกว่ามัวแต่ไปซื้อดอกกุหลาบให้ผู้ชายนะ”)

แพรพูดออกมาอย่างรู้ทัน ทำให้ฉันต้องเผลอยิ้มออกมาพร้อมกับหลุดหัวเราะกับความรู้มากของมัน

แน่นอนว่ามันต้องรู้เพราะมันเป็นเพื่อนสนิทของฉันที่รู้ใจไปหมดทุกเรื่อง แต่นั่นไม่ได้แปลว่ามันจะตามใจฉันทุกเรื่องออกจะขัดใจเสียมากกว่า

โดยเฉพาะกับเรื่องนี้

"ซื้อแล้วจะทำไมคะ"

(“คนเจ้าชู้แบบนั้น แกไม่ซื้อมันก็คงได้จากบรรดาผู้หญิงที่นอนด้วยเยอะแยะ”) ยายแพรพูดด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์

แต่ไหนแต่ไรแล้วที่มันไม่ชอบหน้าผู้ชายที่ฉันกำลังปลื้มอยู่ ด้วยคำว่าเจ้าชู้ที่ใครหลาย ๆ คนบอก แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะก็คนมันชอบไปแล้วและฉันก็ไม่ได้หวังอะไรมากแค่เห็นและมีความสุขกับการแอบชอบไปวัน ๆ

อันที่จริงฉันไม่ได้ชอบพี่พาร์ซเพราะความเจ้าชู้ของเขาแต่ชอบเพราะครั้งหนึ่งเขาเคยช่วยเหลือฉัน มันอาจจะนานมากแล้วจนเขาคงจำไม่ได้ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้รู้จักกัน ฉันก็แค่เด็กมัธยมต้น เราเจอกันโดยบังเอิญ

"ห้ามปากเสีย ไปรู้ได้ยังไงว่าเขาทำแบบนั้น"

(“เออ ๆ รีบมา”)

"ขอแวะไปที่ยิมก่อน"

(“โอเค”)

พอยายแพรวางสายไป ฉันก็รีบโบกรถแล้วไปที่ยิมของมหาลัยทันที ตรงนั้นเป็นที่ที่ฉันแอบไปดูผู้ชายคนนั้นตอนซ้อมกีฬาทุกวัน

เขาชื่อว่าพี่พาร์ซ เป็นนักกีฬาฟุตบอลของมหาลัย อยู่คณะนิติศาสตร์ ชั้นปีที่สี่ ส่วนฉันตอนนี้อยู่ปีสอง เขาเป็นผู้ชายหน้าตาดี กีฬาเด่น ที่มีรอยยิ้มอันเป็นเสน่ห์ประจำตัว ทำให้มีสาวหลายคนสนใจเพียบ ฉันเลยไม่กล้าเปิดเผยตัวเท่าไรว่าชอบเขา เพราะกลัวจะกินแห้วเสียมากกว่า

พอมาถึงที่หมาย ฉันตรงไปที่ห้องชมรมแบดมินตัน ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไม ฉันจะเอาดอกกุหลาบนี่ไปฝากพี่บอลที่เป็นลูกพี่ลูกน้องฉันซึ่งรู้จักกับพี่พาร์ซ

"อ่าวพินบี ไม่ไปเรียนล่ะ" ทันทีที่เดินเข้าไปผู้ชายที่ฉันกำลังจะไปหาก็โผล่หน้าออกมาจากชมรมแบดมินตันพอดี

"พี่บอล บีฝากหน่อยสิ"

"เรื่องเรียนตั้งใจแบบนี้ไหม เออ ๆ เอามาแล้วก็ไปเรียนเดี๋ยวบอกยายแน่"

"ก็แวะเอามาให้ก่อนนี่ไง กำลังจะไปเรียนแล้ว ฝากบอกด้วยนะว่าชอบมาก อิอิ แต่อย่าให้เขารู้ว่าใคร"

"เออ รู้แล้วน่า แกจะกลัวไปทำไม ถ้ามันรู้อาจจะชอบแกก็ได้" พี่บอลพูดแล้วกอดอกมองฉันอย่างกับคนที่พร้อมยืนบ่นต่อ

"ไม่เอา แค่รักข้างเดียวก็พอ" ฉันหัวเราะแก้เขิน คนเป็นพี่ถึงกับส่ายหน้าไปมาราวกับว่าเอือมระอาเต็มทน

"แรด"

"พี่บอล! นี่น้องนะ"

"เออ ๆ เอามาแล้วก็รีบไป จะจัดให้ตามคำขอ" พี่บอลรับดอกจากฉันแล้วพูด ฉันยิ้มให้เขาแล้วโบกมือลาเดินออกมาจากตรงนั้น

พี่บอลอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์ปีสี่ เขารู้เรื่องของฉันหมดแต่ฉันไม่อยากให้พี่พาร์ซเขารู้ว่าฉันเป็นใครหรอก แค่ได้ให้เขาฝ่ายเดียวก็พอแล้ว ที่พี่บอลเขารู้จักพี่พาร์ซก็เพราะชมรมกีฬาด้วยกัน

 มักจะได้เจอกันบ่อย ๆ  และกลายเป็นคนส่งของมาให้ฉันได้ปีหนึ่งแล้ว

ก็คนมันชอบ ถึงใครจะบอกว่าเขาเจ้าชู้ มีสาวเยอะฉันก็ไม่ได้สนใจสักหน่อย ก็แค่ชอบไม่ได้หวังให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนอื่นเพื่อมาคบฉันเลย

คำว่าปลื้มน่ะ ใครไม่เคยคงไม่มีทางเข้าใจ