Ep.1 คนที่ชอบ

Ep.1 คนที่ชอบ

"แกจะไปไหนยายบี" เสียงของยายแพรตะโกนเรียกเมื่อเห็นฉันกำลังรีบเดินลงบันไดตึกหลังจากเลิกเรียน 

"วันนี้มีแข่งบอล"

ก็วันนี้พี่พาร์ซมีแข่งบอลมหาวิทยาลัย ฉันรู้ทุกตารางแข่งของเขาเพราะเฝ้าติดตามมาตลอด เรียกได้ว่าไม่พลาดทุกการแข่งขันของเขา แอบเชียร์แอบมองอยู่ห่างๆ มาเป็นปี

"กับการเรียนเคยทุ่มเทแบบนี้ไหมยายพินบี" ยายแพรต่อว่าฉันแล้วเบะปากใส่กันคล้ายหมั่นไส้

คำนี้ฉันได้ยินบ่อยจนชิน ทั้งพี่บอลทั้งเพื่อนสนิท ขยันด่าขยันบ่นกันเหลือเกิน ไม่รู้ทำไมยายแพรถึงไม่ชอบเขาขนาดนั้น หนุ่มรุ่นพี่ก็ไม่เคยทำอะไรให้มัน

ฉันเข้าใจเรื่องที่เขามีสาวคุยด้วยหลายคน และไม่คิดจะเข้าไปใกล้ชิดเขาอะไรขนาดนั้น ก็เหมือนแฟนคลับคนหนึ่งที่แอบให้กำลังใจอยู่ห่างๆก็เท่านั้น

"ก็แค่ชอบเอง แกอย่าซีเรียสสิแพร" ฉันพูดประโยคนี้ให้มันฟังเป็นร้อยครั้งแล้ว ไม่รู้มันจะเข้าใจฉันเมื่อไหร่ คงเพราะมันไม่ชอบหน้าเขาด้วยล่ะเลยไม่ถูกชะตากับพี่พาร์ซของฉันสักเท่าไร 

"เออ ๆ  ไปเถอะ ฉันจะกลับไปพักแล้ว" 

"จ้า" ฉันยิ้มกว้างแล้วโบกมือลาเพื่อนสนิท จากนั้นก็รีบวิ่งไปเรียกรถไปยังลานจอดรถของสนามกีฬากลางทันที ตอนนี้รถเริ่มติดแล้วด้วยเพราะเป็นวันที่มีการแข่งฟุตบอลระหว่างมหาลัย

ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีกว่าฉันจะฝ่าฝูงรถติดในมหาลัยและหาที่จอดได้ ตอนนี้ฉันกำลังมองหาที่นั่งดี ๆ  มองเห็นพี่พาร์ซได้ชัด ๆ แล้วก็เหลือบไปเห็นพี่บอลพี่ชายฉันเข้าพอดี 

"พี่บอล!" ฉันตะโกนเรียกพี่บอลที่นั่งอยู่ด้านบน พร้อมกับโบกมือให้ เขาเห็นฉันแล้วก็ทำท่ากุมขมับเหมือนปวดหัวแต่ก็กวักมือเรียกให้ฉันไปนั่งด้วย 

"ไม่เคยพลาดเลยสินะ" พี่บอลพูดขึ้นหลังจากที่ฉันหย่อนสะโพกลงนั่งข้างกายเขา

"แน่นอน"

"ฉันมีอะไรจะบอกแก" พี่บอลทำสีหน้าจริงจังแล้วมองหน้าฉันนิ่ง แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"อะไร" 

"ไอ้พาร์ซมันรู้แล้ว"

"หา!!" ฉันตกใจจนอุทานออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว จนทำให้คนที่นั่งใกล้ ๆ พากันหันมามองกันเกือบหมด

"มันรู้ตั้งนานแล้วว่าเป็นแก มันบอกฉันว่าชอบน้องเขาอยู่เหมือนกัน" 

"ล้อเล่นหรือเปล่า บีไม่ตลกนะ" หัวใจฉันกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะที่ได้ยินพี่บอลพูดออกมาแบบนั้น ก็แหงล่ะ พี่พาร์ซเป็นคนที่ฉันแอบชอบมานานแล้วนะ ถ้ารู้ว่าคนที่เราชอบเขาชอบเราเหมือนกันจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร

"ฉันเป็นคนขี้เล่นเหรอ" พี่บอลตีหัวฉันหนึ่งทีแล้วหันไปมองตรงสนามบอลต่อ 

"แล้วพี่บอกเขาว่าไง" 

"ก็ไม่ว่าไง มันก็รู้อยู่แล้วว่าแกชอบมัน"

"จริงหรือเปล่า บีจะทำไงดีพี่บอล" ฉันดีใจจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะมาถึงขั้นนี้

ตอนนี้ยิ้มจนแก้มแทบปริ ยิ่งมองพี่พาร์ซที่กำลังวิ่งไปวิ่งมาตามบอลในสนามยิ่งใจเต้นแรงเข้าไปใหญ่ 

"อย่าให้มันเยอะ ตั้งใจเรียนด้วย หมอนั่นเจ้าชู้นะระวังตัวไว้หน่อย"

พี่บอลเริ่มทำสีหน้าจริงจังเพราะความเป็นห่วงฉันที่เป็นน้องสาว ฉันเข้าใจเขาดี ถึงพี่บอลจะตามใจฉันตลอดด้วยความไม่เต็มใจก็เถอะ

"รู้แล้วน่า ก็แค่ชอบกันเองไม่ได้ทำไรสักหน่อย" นี่ฉันกล้าพูดออกไปเต็มปากเต็มคำได้อย่างไรว่าเราชอบกัน พูดเองก็เขินเองจนหน้าร้อนเป็นไฟ

"แรด" พี่บอลพูดแล้วหันหน้าหนีไปทางสนามบอลต่อ 

"แรงอะ นี่น้องนะ"

ตอนนี้เรากำลังตั้งใจดูนักกีฬาเล่นอย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะฉันที่นั่งจ้องพี่พาร์ซอย่างไม่ละสายตา เขาชอบฉันจริงเหรอ ทำไมฉันถึงไม่รู้ตัวเลย บอกตามตรงว่าถ้าไม่ใช่พี่บอลคงคิดว่าโกหกแต่พี่ชายฉันคนนี้มันไม่เคยเป็นคนขี้เล่นขนาดนั้น

หรือคนเจ้าชู้มันก็เป็นกันอย่างนี้

ตอนนี้การแข่งขันฟุตบอลได้จบลงแล้ว และแน่นอนว่ามหาลัยของเราเป็นฝ่ายชนะ ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วเดินออกจากสนามกีฬาตามหลังพี่บอลออกไป 

"ไอ้บอล"

เสียงเข้มของใครสักคนเรียกพี่บอลจนฉันเองก็หันไปมองด้วย แล้วก็ตกใจจนใจเต้นเพราะคนที่เรียกพี่บอลเป็นพี่พาร์ซ คนที่ฉันกลัวการเผชิญหน้าที่สุดในตอนนี้

"เออ ว่าไง"

พี่บอลพูดแล้วมองพี่พาร์ซสลับกับมองฉันที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ เป็นครั้งแรกที่ฉันเผชิญหน้ากับพี่พาร์ซแบบนี้เพราะปกติได้แค่แอบมองอยู่ห่าง ๆ

"ไม่มีอะไร ขอบคุณที่มาดูนะครับพินบี" พี่พาร์ซตอบพี่บอลแล้วเอียงคอมาพูดกับฉันที่ยืนอยู่ด้านหลัง

"เอ่อ ค่ะ" เสียงของฉันที่ตั้งใจตอบออกไปแต่มันกลับฟังดูติดขัดจนน่าอับอาย

"อ่าวไอ้ห่านี่ เรียกกูแต่ไปคุยกับอีกคน"

พี่บอลด่าพี่พาร์ซแล้วเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงมองฉันอย่างจับผิด คงแอบด่าฉันอยู่แน่ ๆ

"มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ ไม่มีอะไร" พี่พาร์ซพูดแล้วโบกมือไล่พี่บอลไป ส่วนฉันก็ทำท่าจะเดินตามพี่ชายตัวเองไปด้วยแต่พี่พาร์ซเขาก็เรียกไว้

"พินบีพี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ" ฉันหยุดฝีเท้าลงแล้วหันไปหาเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

"มีอะไรคะ"

แล้วทำไมเสียงฉันมันต้องติดขัดด้วย ไม่มั่นใจในตัวเองเอาเสียเลย ตอนนี้พี่บอลเดินหนีไปแล้วก่อนจะไปก็ปรายตามองฉันเหมือนอยากจะด่า เหลือฉันกับพี่พาร์ซยืนคุยกันสองคน

"ขอบคุณสำหรับดอกกุหลาบนะครับ"

พี่พาร์ซพูดแล้วยิ้มหวานส่งมาให้ บอกตามตรงเข่าฉันแทบจะทรุดลงตรงนั้น ยิ่งตอนนี้เขากำลังสวมชุดกีฬาแล้วเหงื่อไหลเปียกโชกทั้งตัวยิ่งมีเสน่ห์ 

"ค่ะ" 

"พี่ว่าจะชวนเราไปทานข้าวด้วยกัน ไปไหม หรือทานมาแล้ว" ฉันยืนนิ่งเมื่อได้ยินเขาพูดประโยคนั้น ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้ยินคำนี้ หรือที่พี่บอลบอกว่าเขาเองก็ชอบฉันเหมือนกันนั่นเป็นเรื่องจริงใช่ไหม

"คือว่า ได้ค่ะ"

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบเขาแล้วยิ้มหวานส่งไปให้ พยายามจะเก็บอาการดีใจที่สุดแล้วแต่มันคงปิดไม่มิด ตอนนี้พี่พาร์ซคงอ่านใจฉันออกหมดแล้ว

"งั้นรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มารับ"

"ค่ะ" 

หนุ่มรุ่นพี่บอกแล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องชมรมฟุตบอล รอประมาณสิบนาทีเขาก็ขับรถออกมารับตรงที่ฉันยืนอยู่ และพาไปกินข้าวอย่างที่บอก ฉันให้พี่พาร์ซเป็นคนเลือกร้านเองเพราะปกติฉันไม่ค่อยออกไปกินข้าวข้างนอกเท่าไร อยู่หอก็กินแต่ข้าวร้านอาหารตามสั่งใกล้หอเท่านั้น

พี่พาร์ซชวนคุยอะไรเรื่อยเปื่อยจนรถมาจอดอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่งที่เป็นห้องกระจก ด้านในเปิดไฟสีส้มอบอุ่น มองดูสบายตา คนในร้านตอนนี้มีไม่มากนัก น่าจะสักสองสามโต๊ะเพราะเป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว

"ร้านนี้แหละ พี่ชอบมาทานบ่อย ๆ อร่อยมากเพราะเชฟฝีมือดีเป็นคนทำ "

พี่พาร์ซพูดแล้วเปิดประตูลงจากรถ ฉันเลยตามเขาลงไปด้วย 

เรามานั่งอยู่ในร้านสั่งอาหารของตัวเองคนละอย่าง จะว่าเขินก็เขิน รู้สึกตัวเกร็งไปหมด ใครจะไปรู้ว่าจะได้มากินข้าวกันคนที่ชอบแบบนี้ วันนี้มีเรื่องให้ฉันตกใจหลายเรื่องในเวลาไล่เลี่ยกันจนแทบตั้งตัวไม่ทันเลย 

"คิดยังไงถึงแอบส่งนั่นส่งนี่ให้พี่บ่อย ๆ "

ระหว่างที่เรากำลังรอกับข้าวที่สั่ง พี่พาร์ซก็ถามฉันขึ้นมาเหมือนกำลังจะแซวเล่น ทำเอาฉันพูดไม่ออกเพราะคำถามมันค่อนข้างตรงเกินไป

"คือว่า"

จะให้พูดว่าฉันชอบพี่เขามันก็ไม่ใช่ฉันแน่ ใครจะไปกล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าคนที่ชอบ แค่นี้ก็เขินจะแย่อยู่แล้ว

"พี่เห็นเราบ่อยนะ เพราะว่ารู้จักไอ้บอลเลยแอบมองอยู่นานแล้ว" พี่พาร์ซพูดออกมาแบบไม่อ้อมค้อม ต่างจากฉันที่มัวแต่อ้ำอึ้ง 

"ที่จริงบีก็..."

"พี่พาร์ซ!"