All Chapters of คลิปลับวิศวะเลว: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำฉันเดินไปตามทางเท้าที่ตอนนี้มีร้านค้าเรียงรายตั้งแผงขายดอกกุหลาบหลากหลายแบบ มันมีมากมายจนเลือกไม่ถูก เดินวนไปมาอยู่สองสามรอบแล้วจึงตัดสินใจหยุดฝีเท้าลงที่ผู้หญิงมีอายุคนหนึ่ง แกท่าทางน่าสงสาร ยายคนนี้ไม่ได้มีแผงขายของแบบร้านอื่น มีเพียงถังใบใหญ่ใส่ดอกกุหลาบเป็นก้าน ๆ เต็มถัง"ยายคะ เอาดอกกุหลาบสีขาวดอกนึงค่ะ""จ้า" คุณยายท่าทางงึกงักดึงดอกกุหลาบขึ้นมาให้ ฉันรับมันไว้แล้วจ่ายเงินตามราคาป้ายพร้อมกับยิ้มให้คนขายจากนั้นก็หันมายิ้มให้ดอกกุหลาบในมือ ที่อีกไม่กี่นาทีมันจะต้องไปอยู่ในมือของผู้ชายที่ฉันแอบปลื้มเขามานานครืดขณะที่กำลังเดินไปตามทาง เครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าก็สั่นเป็นจังหวะ ฉันล้วงมือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นมารับเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นเพื่อนสนิท มีชื่อโชว์หน้าจอว่า 'แพร'"ว่า"(“อยู่ไหนแล้วยายพินบี อาจารย์จะเข้าแล้วนะ”)"แป๊บนึง กำลังไป"(“อย่าบอกว่ามัวแต่ไปซื้อดอกกุหลาบให้ผู้ชายนะ”)แพรพูดออกมาอย่างรู้ทัน ทำให้ฉันต้องเผลอยิ้มออกมาพร้อมกับหลุดหัวเราะกับความรู้มากของมันแน่นอนว่ามันต้องรู้เพราะมันเป็นเพื่อนสนิทของฉันที่รู้ใจไปหมดทุกเรื่อง แต่นั่นไม่ได้แปลว่ามันจะตามใ

Ep.2 เตือนแล้วนะ"พาร์ซ!" เสียงเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะเราทั้งคู่ ทำให้ฉันต้องหยุดประโยคที่กำลังจะพูดเอาไว้แล้วหันไปมองพร้อมกับพี่พาร์ซเธอเป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักส่วนสูงพอ ๆ กับฉัน กำลังมองมาทางพวกเราที่นั่งอยู่แล้วดวงตาของเธอก็เริ่มแดงก่ำและมีน้ำใส ๆ เอ่อล้นออกมา ตอนนี้สมองของฉันคิดอะไรไม่ออกเลย ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ได้แต่มองผู้หญิงคนนั้นด้วยความงุนงงไม่นานนักพี่พาร์ซก็ขยับตัวลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะลากออกไปคุยข้างนอก ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยนั่งมองออกไปที่สองคนนั้น สักพักก็เหลือบไปเห็นผู้ชายอีกคนยืนพิงกับรถและมองฉันอยู่ สายตาของเขาบ่งบอกว่าไม่ได้เป็นมิตรเลยผู้ชายคนนั้นรู้สึกเหมือนฉันเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนแต่จำไม่ได้ว่าตอนไหน เขาสวมเสื้อช็อปแบบเดียวกับที่พี่บอลใส่ นั่นทำให้รู้ว่าเขาเรียนคณะเดียวกันกับลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่รู้ว่าเขาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ไหม เพราะเขามองมาเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง ทว่าท่าทางของเขาก็ดูนิ่งเหลือเกิน ฉันงงไปหมดแล้ว สับสนจนทำอะไรไม่ถูกฉันตัดสินใจเก็บกระเป๋าตัวเองเมื่อตั้งสติได้ก่อนที่จะรีบเดินออกจากร้าน เพราะตอนนี้มันไม

Ep.5 คลิปลับหลังจากจบกิจกรรมนั้น ที่ไม่รู้ว่ามันใช้เวลาไปเนิ่นนานแค่ไหนบนเบาะแคบ ๆ ของรถคันนี้ ฉันยันตัวลุกขึ้นจากเบาะด้วยความเจ็บระบมไปทั่วร่างกายแล้วจึงหยิบเอาเสื้อผ้าที่ถูกทิ้งลงเกลื่อนกราดล่างเบาะขึ้นมาใส่ นึกภาพไปก่อนว่าหลังจากนี้ฉันอาจะถูกฆ่าหรือพาไปทิ้งที่ไหนสักแห่ง ทว่า เวลานี้มันก็ไม่มีเรี่ยวแรงต่อสู้แล้ว ที่ตรงนี้ก็ไร้ผู้คนให้ช่วยเหลือ มองไปรอบด้านมีเพียงความมืดมิดที่ดูไม่ต่างจากชีวิตของฉันในเวลานี้"ขึ้นมานั่งข้างหน้า"เสียงแข็งกร้าวยังคงดังออกคำสั่ง ยิ่งได้ยินเสียงนั้นฉันยิ่งอยากตายเสียตอนนี้"จะพาฉันไปไหน" ฉันถามด้วยเสียงอันแหบพร่าและสั่นจนไม่น่าฟัง"ไปส่ง หรือจะนอนอยู่ข้างถนนตรงนี้" "..." ฉันไม่ได้ตอบ เดินลงจากรถเพื่อไปนั่งเบาะข้างคนขับอย่างที่เขาคนนั้นสั่งก่อนที่รถจะเคลื่อนออกจากตรงนั้น ที่ที่ฉันคงไม่คิดจะกลับมาเพื่อเห็นภาพความทรงจำแย่ๆ อีกแล้วก็ยังดีที่ไม่ทิ้งฉันไว้ตรงนั้น "จอดทำไม" ฉันหันขวับไปมองผู้ชายที่นั่งข้างกัน สองข้างทางไม่ใช่ที่เปลี่ยวอย่างที่เคยเป็นแต่เป็นชุมชนที่มีร้านค้ายังคงเปิดให้บริการแม้ว่าเวลานี้จะตีหนึ่งกว่าเข้าไปแล้ว"ไม่ต้องถามมาก แล้วก็ไม่ต้

Ep.7 คนดีที่แสนเลวฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่ามันเป็นเช้าของวันใหม่ ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน คงเพราะพิษไข้ที่ทำให้ฉันไม่รู้สึกตัว พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหมอนั่นอยู่ในห้องแล้ว แต่ฉันได้ยินเสียงน้ำในห้องน้ำดังอยู่ก็คงจะอยู่ในนั้น "มาอยู่นี่ทำไมวะฉัน"ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ แล้วขยับตัวลุกขึ้น ตอนนี้ฉันยังอยู่ในชุดเดิม มีแค่ชุดชั้นในที่ปกปิดร่างกาย เพียงแค่มีผ้าห่มคลุมตัวไว้ถึงไม่รู้สึกอายฉันเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่ตอนนี้มันกองอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เอามันมาสวมไว้ให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นบ้าง ก่อนจะมองหากระเป๋าของตัวเองแล้วพบว่ามันถูกวางไว้บนโต๊ะที่มีคอมตั้งอยู่ คอมตัวนั้นกำลังถูกเปิดใช้งานเป็นโปรแกรมอะไรสักอย่างที่ฉันเคยเห็นพี่บอลเคยเปิดทำงานเวลาฉันไปเที่ยวหาที่บ้าน"จะทำอะไร" เสียงเข้มของเขาดังขึ้นเมื่อฉันลุกไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางบนโต๊ะนั้น "จะกลับ" "กลับไปไหน" "ก็กลับห้องฉัน ทำไมฉันต้องมาอยู่นี่" "ใครให้กลับ" ฮอร์กมองหน้าฉันแล้วถามเสียงเรียบ แล้วก็เดินมาดึงกระเป๋าของฉันไปวางที่เดิม "...อะไรอีก จะมาขังฉันไว้ที่นี่ทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายนะ!"ฉันจะเดินไปหยิบกระเป๋าตัวเอง

Ep. 9 เพื่อนพี่คนนี้มัน…เขาสั่งเสียงเรียบแล้วจ้องหน้าด้วยแววตาดุดัน ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ นับวันเขายิ่งจะทำให้ฉันเป็นบ้าขึ้นทุกที"นายจะสั่งฉันได้ทุกอย่าง จะบีบฉันยังไงก็ได้สินะ" "..."ฮอร์กไหวไหล่ ฉันโคตรเกลียดเลยเวลาฉันมีคำถามแต่เขาไม่เคยตอบ"แล้วยังจะไปอยู่ไหมล่ะ" ฉันกัดฟันมองเขาอย่างโมโห กำหมัดไว้แน่นน้ำตาคลอ แล้วสุดท้ายก็ต้องยอมเขาไง เพราะเหตุผลเดิม ๆ คือเพื่อตัวเองไม่ต้องอับอายและให้มันจบไปแล้วฉันก็ต้องกลับไปบอกยายแพรว่าวันนี้ฉันคงไม่ว่างไปกับมันแล้ว กว่าจะคิดหาเหตุผลโกหกมันได้เล่นเอาปวดหัว พอเคลียร์กับแพรเสร็จฉันก็กลับมาหาไอ้บ้านั่นที่รออยู่ลานจอดรถ "จะไปไหน" ฉันเอ่ยถามตอนที่เขาขับรถออกมาได้ไม่ไกลนัก"ไปกินข้าวไง ไม่หิวเหรอ" มันน่าตลกไหม ทำไมฉันต้องไปกินข้าวกับคนที่ไม่หวังดีกับตัวเอง บางทีก็เหมือนจะร้ายแต่บางครั้งมันก็ทำเป็นดี ซึ่งแต่ละครั้งที่เขาทำดีก็ไม่ได้ซาบซึ้งหรอก ฉันแค่ไม่เข้าใจหรือเป็นเพราะมารู้เรื่องที่ฉันกับพี่บอลสนิทกันเป็นพี่น้องกันถึงได้รู้สึกผิด แต่คนเลวๆ แบบนี้นะเหรอจะคิดได้แบบนั้นไม่มีทางหรอกฉันได้แต่ตั้งคำถามในใจ ไม่นานนักรถก็มาจอดรถตรงร้านกับข้