ไปตายเอาดาบหน้า 1

มณีรัตน์รู้สึกถึงอิสระทั้งหมดที่โหยหากำลังมากองอยู่ตรงหน้าของเธอ ไม่มีความรู้สึกผิด ไม่มีคำขอโทษ เธอจะแต่งงานก็ต่อเมื่อเธอเจอคนที่รักและเว้าวอน ไม่ได้แต่งงานเพื่อเป็นการตอบแทนพระคุณของใคร ทั้งชีวิตที่เติบโตมา เธอคิดว่ามันคือการตอบแทนได้ทั้งหมดแล้ว ความเป็นคนของเธอถูกลดทอนไปด้วยกฎเกณฑ์ ณ วินาทีนี้ มีเพียงอิสรภาพที่ปรารถนา

จังหวัดที่เธออาศัยอยู่นั้นมีเขตท่าเรือใหญ่ที่สุดเป็นอันดับต้นของประเทศ หากจะต้องหนีไปที่ไหนสักที่ก็ต้องทางเรือนี่แหละเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เธอไม่สามารถเดินทางโดยเครื่องบินได้ เพราะการตรวจสอบมันง่ายนิดเดียว ซึ่งใช่ มณีรัตน์จะใช้วิธีการแอบหนีไป ไม่ใช่การหนีไปให้หลงเหลือไว้ซึ่งหลักฐาน หากว่าการแอบขึ้นเครื่องบินมันง่ายเธอก็คงทำไปตั้งนานแล้ว...

ป่านนี้ที่งานจะเป็นอย่างไรบ้างนะ...

“ตื่นเต้นชะมัดเลยโว้ยมณีรัตน์” เธอเอ่ยพลางมองตัวเองที่สะท้อนในกระจก ในเวลานี้เธอรวบผมขึ้นมวยซุกซ่อนเอาไว้ในหมวกคลุมหน้าที่คนงานทั่วไปเขาใช้กัน รูปร่างของเธอค่อนข้างเล็ก พลางมันด้วยเสื้อตัวหลวมโพรก กางเกงขาวยาวรองเท้าบูท สวมถุงมือถักราคาถูก ๆ ทำท่าทางให้เหมือนผู้ชายเข้าไว้ ยากที่สุดคือการต้องสวมเสื้อชั้นในชนิดปิดอกนี่แหละ เธอแทบจะอัดเต้าถันอันอวบอิ่มเต่งตึงเข้าไปไม่ได้ ถึงอย่างนั้นรูปทรงของเสื้อก็ช่วยพรางกายให้ท้ายที่สุดแล้วเธอดูเป็นชายร่างเล็กกับเขาบ้าง ไม่แต่งหน้า ไม่ทาปาก ไม่ปัดขนตา...เธอไม่ได้ซื่อบื้ออะไรขนาดนั้น

ชิดขอบท่าในเวลานี้มีเรือสินค้าขนาดกลางกำลังเตรียมตัวออกตามเวลา กลุ่มคนงานกำลังยกของเดินขึ้นไปบนเรือ พร้อมทั้งสัมภาระส่วนตัว มณีรัตน์วางแผนเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว และศจีก็รู้เรื่องแผนนี้ของเธอดี สิ่งเดียวที่รุ่นพี่ร้องขอคือหากไปไหนได้ไม่รอดฝั่ง ให้กลับไปหาเธอ ซึ่งมณีรัตน์รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่เวลานี้ใกล้ถึงเวลาของเธอแล้ว หญิงสาวแบกเป้ขึ้นหลัง เดินแทรกเข้าไปกับบรรดาผู้ใช้แรงงานพวกนั้นเข้าไปที่ใต้ท้องเรือ ก่อนจะไต่ตามแนวบันไดที่ไม่คุ้นเคยขึ้นไปบนพื้นที่จัดวางตู้สินค้าได้สำเร็จ

หญิงสาวสอดส่องสายตามองหาซอกเล็กซอกน้อยที่จะเข้าเอาตัวไปอิงแอบได้หลังจากปลีกออกมา

เรือลำนี้มีปลายทางที่ทิศใต้ของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป้าหมายแรกคือสิงคโปร์ ผ่านช่องแคบมะละกา อาจจะไปทางอินเดีย เธอน่าจะต้องหาทางลงตรงไหนสักที่ ที่ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

“ตายเอาดาบหน้าแล้วกันมณีเอ๊ย” เธอบอกกับตัวเอง แล้วซุกร่างอยู่ในตรอกแคบ ๆ ระหว่างการขนส่งสินค้านั้น

ชั่วครู่ เสียงเครื่องยนต์ของเรือดังกระหึ่ม ทั่วทั้งบริเวณสั่นสะท้านเบา ๆ แล้วก็เกิดการเคลื่อนไหว...

เธอกำลังจะทิ้งชีวิตของเธอที่เต็มไปด้วยความสุขสบายไว้เบื้องหลัง กลายเป็นนกน้อยในกรงทองที่พร้อมจะโผบิน เธอจะไปในที่ ๆ พวกเขาหาเธอไม่เจอ!

มือเรียวกระชับกระเป๋าแนบอก...รู้สึกหว่าเว้อย่างบอกไม่ถูกเมื่อช่วงเวลาแห่งการจากลามาถึง

เธอไม่ร่ำลาใครเลยสักคน แต่มันก็คงต้องเป็นแบบนั้น ทุกอย่างมีการแลกเปลี่ยนที่เหมาะสม และการที่มณีรัตน์ต้องการอิสรภาพเป็นปลายทาง ครอบครัวและเงินทองคือสิ่งที่เธอวางมันลงแท่นบูชายัญ