12

ตอนที่ 12

“ช่วยแกล้งเป็นแฟนฉันหน่อยได้ไหม” ตากลมเบิกขึ้นด้วยความตกใจ

“อะไรนะคะ?” เธอถามอีกครั้ง เมื่อกี้เธออาจจะหูฝาด หรือไม่ก็เริ่มง่วงนอนจนรับสารผิดก็เป็นได้

“ฉันอยากให้เธอแกล้งเป็นคนรักของฉัน” สีหน้าแววตาจริงจังของใบหน้าหล่อถูกส่งออกมา เธอคิดว่าคนตรงหน้าอาจจะเมาจนพูดไม่รู้แน่เลย

“คุณคณิณเมาอยู่สินะคะ” เธอหัวเราะกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่อง

“ฉันพูดจริง เธอเคยบอกฉันเองไม่ใช่เหรอ ว่าถ้ามีอะไรให้เธอช่วย เธอก็พร้อมจะช่วย”

“ใช่ค่ะ ฉันเคยพูดไว้ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องช่วยแกล้งเป็นแฟนคุณด้วย” คณิณตั้งสติรวบรวมคำพูด

“แค่ช่วยแกล้งตบตาแม่ของฉัน ให้ท่านสบายใจแค่นั้น” ยิ่งคำพูดแบบนี้ยิ่งทำให้เธอไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม รูปร่าง หน้าตา ฐานะดี ขนาดนี้ทำไมไม่ไปหาคนที่คู่ควรกว่าเธอ

“เธอไม่อยากช่วยฉันสินะ” เสียงเข้มเอ่ยเสียงอ่อย

“เปล่านะคะ! ฉันแค่สงสัยว่าทำไมถึงต้องเป็นฉันด้วย ในเมื่อคุณเอง น่าจะหาคนที่คู่ควรกับคุณได้มากกว่าฉัน”

“ถ้าเธอไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร ขอโทษที่มารบกวน” เขาว่าแล้วลุกขึ้นยืน เตรียมออกจากห้อง

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เธอรั้ง “ถ้าคุณคณิณไม่รังเกียจ ฉันจะแกล้งเป็นคนรักของคุณให้ค่ะ”

เขายกยิ้มขึ้นมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ามทางเธอที่ทำหน้าลำบากใจ

“พรุ่งนี้ฉันมารับเธอตอนบ่าย สะดวกไหม”

“ฉันต้องแจ้งพี่กานต์ว่าลาครึ่งวัน แต่ถ้าคนที่ร้านเยอะฉันอาจจะ...”

“เดี๋ยวฉันจัดการให้ พรุ่งนี้ฉันจะไปรับเธอที่ร้านตอนบ่ายโมง” เขาตัดคำพูด แล้วเปิดประตูเดินออกจากห้อง เหลือไว้เพียงความว้าวุ่นใจ

ตอนบ่ายโมงรถหรูจอดเทียบหน้าร้านอาหารที่แบบฝันทำงาน หญิงสาวใส่ชุดลำลองกำลังยืนรอเขาหน้าร้าน เขาลดกระจกเรียกให้เธอขึ้นรถ

เมื่อเข้ามาในห้องโดยสาร ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสอง ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรกัน เธอจึงเลือกที่จะทำลายความเงียบ

“คุณคณิณจะพาไปไหนเหรอคะ”

“ไปซื้อเสื้อผ้า” เธอรีบหันขวับ

“ฉันมีเสื้อผ้าแล้ว ไม่ต้องซื้อก็ได้ค่ะ” เธอรีบพูดขึ้นเพราะเขาเคยซื้อเสื้อผ้าให้เธอหลายชุดมาก

“ไปหาครอบครัวฉันต้องแต่งตัวให้ดูดี” เสียงเรียบเอ่ย ใบหน้าหวานพยักหน้ารับ เธอลืมคิดว่าคุณคณิณเป็นคนมีฐานะ คงไม่ดีถ้าเธอแต่งตัวไม่เหมาะสมไปหาครอบครัวของเขา

คณิณพาเธอมาห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมือง เมื่อเดินเข้าเธอรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปอีกโลกหนึ่ง เธออดไม่ได้ที่จะหันไปมอบรอบ ๆ ร้านเสื้อผ้าที่มีชุดจัดแสดงอยู่ภายในตู้กระจกส่องแสงระยิบระยับ จนทำให้เธอรู้สึกประหม่า

คณิณพาเธอมาหยุดหน้าร้านเสื้อผ้าระดับไฮเอนด์ร้านหนึ่ง

“เข้าไปเลือกสิ เลือกชุดที่เธอชอบ” เขาหันมาพูดกับเธอ

“แต่ว่ามันแพงมากเลยนะคะ ฉันว่าไม่จำเป็นต้อง...”

“ฉันอยากให้เธอดูดีในสายตาครอบครัวฉัน เข้าไปข้างในเถอะ” เธอเดินตามหลังเข้าไปด้านใน มือเรียวถูแขนไปมาหวังช่วยลดความไม่มั่นใจ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำกว่าเธอควรไปยืนจุดไหน ยิ่งสายตาพนักงานในร้านมองก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนทำอะไรไม่ถูก

“ช่วยเลือกชุดเดรสสุภาพที่เหมาะกับเธอหน่อย” เสียงเข้มเดินเข้าไปสั่งพนักงานในชุดยูนิฟอร์ม

“ได้เลยค่ะ เชิญคุณผู้หญิงทางด้านนี้เลยค่ะ” พนักงานเลือกชุดเดรสสีชมพูอ่อนยาวเหนือเข่า เนื้อผ้าชีฟองเบาสบาย แขนเสื้อยาวเลยข้อศอกพองเล็กน้อย และกระโปรงจีบพลิ้วไหวเบา ๆ บริเวณชายกระโปรงตกแต่งด้วยลวดลายดอกไม้ปักเล็ก ๆ สีขาวนวลเพิ่มความละมุนนุ่มนวลให้กับชุด แม้ดีไซน์จะเรียบง่ายแต่กลับดูสง่างามมากในสายตาเธอ

แบบฝันรับชุดมาใส่ในห้องลองชุด เธอค่อย ๆ สวมใส่อย่างระมัดระวังไม่อยากให้ชุดเสียหาย เพราะชุดแบบนี้ราคาน่าจะใกล้เคียงห้องพักรายเดือนของเธอหรืออาจจะมากกว่านั้น ร่างบางหมุนตัวตรวจทานความเรียบร้อยก่อนจะยิ้มจาง ๆ ให้ตัวเองหน้ากระจก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้ใส่ชุดราคาแพงอย่างนี้ พลางนึกคิดว่าเธอมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร  

เธอก้าวออกจากห้องลองชุด เพื่อให้คุณคณิณช่วยดู

“พอได้ไหมคะ” เธอถามเก้ ๆ กัง ๆ มือเรียวทัดผมที่ล้วงมาปรกหน้าไว้ข้างหู แล้วหมุนตัวให้เขาดู

ตาคมพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก

“งั้นฉันขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” เธอว่าแล้วเตรียมหันหลังเข้าห้อง

“ไม่ต้อง ใส่ชุดนี้ไปเลย เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะพาเธอไปหาพ่อกับแม่” ตากลมเบิกโตขึ้น เพราะไม่คิดว่าเขาจะพาเธอไปพบครอบครัววันนี้ อย่างน้อยก็อยากจะขอเวลาให้เธอได้เตรียมตัวเตรียมใจอย่างน้อยสักวันสองวันก็ยังดี... เธอทำได้เพียงเงียบแล้วเดินตามเขาไป  

หลังจ่ายเงินซื้อชุดเสร็จ เขาก็พาเธอไปร้านรองเท้าแบรนด์ดัง ที่มีรองเท้ามากมายวางโชว์บนชั้นหรูหรา คณิณเลือกรองเท้าสั้นเตี้ยสีเบจหัวแหลมหนึ่งคู่ให้เธอสวมใส่ แล้วพาเธอไปเลือกซื้อกระเป๋าต่อ

“คุณคณิณคะ” เธอคว้าแขนคนตรงหน้าด้วยมือทั้งสองข้าง ร่างสูงหยุดเดินแล้วปรายตามองมือเรียวที่จับต้นแขนของเขาอยู่ เธอรีบปล่อยเมื่อโดนอีกคนมอง

“ที่จริง ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้นะคะ” เธอพูดตะกุกตะกัก แค่ค่าชุดกับรองเท้าก็มากเกินพอ สำหรับการแกล้งเป็นแฟนไปทานข้าวที่บ้านแล้ว  

“ไว้ค่อยคุยกันเถอะ ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องเตรียม” เธอกลืนคำพูดลงคอ จำใจเดินตามเขาเงียบ ๆ เข้ามาในร้านกระเป๋าหรู และเช่นเดิมคณิณบอกให้พนักงานช่วยเลือกกระเป๋าที่ดูเข้ากับชุดให้เธอ พนักงานสาวหยิบกระเป๋าถือไม่มีหูหิ้ว ทรงสี่เหลี่ยมกะทัดรัดสีเบจ อ่อนยื่นให้เขาดู

“ทรงนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ”

“เอาอันนี้” เขาว่าแล้วยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน พนักงานส่งถุงที่มีกระเป๋ายื่นให้แบบฝัน คณิณยกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาก็พบว่า อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดทานข้าวกับทางบ้านแล้ว เขาจึงรีบพาเธอมาร้านทำผม

“ช่วยแต่งหน้าแล้วก็ทำผมที่เหมาะกับชุดของเธอที” พนักงานในร้านรับทราบแล้วรีบลงมือทำตามคำสั่ง

ระหว่างนั่งทำผม ตากลมเหลือบมองคณิณที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ด้านหลังผ่านกระจกเงาตรงหน้า ก่อนจะกลับมามองตัวเองในกระจก เธอก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งที่เขากำลังแปลงให้กลายเป็นหงส์ในชั่วพริบตาสินะ อย่างว่าการจะเป็นคนรักของเขาก็ต้องเป็นคนมีระดับ นี่คือสิ่งที่เธอถามตัวเองตลอดทั้งคืนว่าทำไมเขาจะต้องมาเสียเวลาเพื่อเปลี่ยนแปลงเธอขนาดนี้

ทั้งที่คุณมีโอกาสเจอคนมากมาย ทำไมถึงต้องให้ฉันมาแกล้งเป็นคนรักของคุณด้วยล่ะคุณคณิณ