6

ตอนที่ 6

“เป็นอะไรอีกล่ะ” ชินกรเอ่ยทักคณิณที่มัวแต่จับมีดกับส้อมแต่ไม่ลงมือหั่นเนื้อสเต๊กตรงหน้า กินเสียที เนื่องจากวันนี้เขามาทำธุระละแวกใกล้เคียงกับเจ้าเพื่อนหน้านิ่ง เลยชวนอีกคนมากินมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารด้วยกัน

“สมัยนี้ค่าเทอมมหา’ลัยเท่าไหร่วะ”

“ฮั่นแน่! สนใจสาวมหา’ลัยเหรอคุณชาย” ชินกรแซว เพราะผู้หญิงที่แม่ของเจ้าเพื่อนไร้หัวใจหามาให้ มีแต่วัยทำงานทั้งนั้น เลยไม่เข้าตาเพราะสนใจสาวมหาวิทยาลัยนี่เอง

“พูดบ้าอะไร” คณิณส่งสายตาค้อนใส่

“แซวนิดแซวหน่อยไม่ได้” คนผมประบ่าทำปากเบะบ่นอุบอิบ

“แล้วถามทำไม”

“เปล่า แค่สงสัย” เขาตอบเสียงเรียบสีหน้ายากเกินกว่าจะคาดเดา

“อืม ก็แล้วแต่คณะที่เรียนนะ ชื่อเสียงของมหา’ลัยก็มีส่วนด้วย” เจ้าของใบหน้าทะเล้นทรงเสน่ห์ว่าไปพลางเคี้ยวอาหารไป

“ทำงานแบบนั้นจะได้เงินเท่าไหร่กัน” คณิณพูดลอย ๆ เสียงเบา เสียงเบาจนชินกรไม่สามารถปะติดปะต่อเป็นประโยคได้

“มึงพูดว่าอะไรนะ” เขาเงี่ยหูฟังใกล้ ๆ

“เปล่า ไม่มีอะไร”

“มีลับลมคมในจริง” ชินกรว่าพลางจิ้มสเต๊กส่งเข้าปากอย่างเซ็ง ๆ ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเองกันต่อ

ตะวันบ่ายคล้อยวันหนึ่ง เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูงสง่าราวกับกับนายแบบ จนพนักงานและลูกค้าในร้านต่างพากันจับจ้อง

“ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยขึ้นเมื่อเขาก้าวเข้ามาในร้าน เขาเลือกที่นั่งริมกระจกร้าน

“รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวเดินมารับรายการอาหาร แต่เมื่อเขาเงยหน้าจากเมนูก็พบว่าหญิงตรงหน้า ไม่ใช่พนักงานสาวคนนั้น หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเป็นปมเล็กน้อย ก่อนจะละความสนใจแล้วสั่งเมนูอาหารอย่างไม่ใส่ใจนัก

ระหว่างนั่งอยู่ในร้าน ดวงตาคมเฉียบพยายามกวาดตามองหาหญิงสาวที่คาดว่าชื่อ แบบฝัน ตามข้อมูลบาร์เทนเดอร์คนนั้นบอก แต่มองจนทั่วร้านก็ยังไม่พบเธอสักที น่าแปลกที่เขาไม่เจอคนที่ขยันทำงานอย่างเธอ หรือว่าวันนี้เธอจะไม่มาทำงาน...

“ค่าอาหารค่ะ” พนักงานส่งใบเสร็จให้ตรวจสอบก่อนจ่ายเงิน

“เอ่อ พนักงานที่ชื่อแบบฝันไม่อยู่เหรอครับ” เขาชั่งใจอยู่นาน แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาพูดอย่างนั้นออกไป พนักงานแคชเชียร์สาวทำหน้าสงสัยคล้ายประมวลผลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบคำถาม

“อ่อ วันนี้แบบฝันลาป่วยน่ะค่ะ”

“ป่วย? ”

“ใช่ค่ะ คุณลูกค้ามีธุระอะไรกับแบบฝันหรือเปล่าคะ” เธอเลิกคิ้วถามคนตรงที่ดูตกใจกับสิ่งที่เธอพูด

“เอ่อ.. ผมเป็นรุ่นพี่ครับ” เพราะไม่อยากให้ผิดสังเกตเขาจึงเลือกที่จะโกหก “เห็นว่าเธอไม่อยู่เลยลองถามดู...”

.

.

.

บ้านไม้ขนาดเล็กมีใต้ถุนยกสูง ภายในถูกแบ่งเป็นห้องพื้นที่แคบ ๆ สำหรับใช้สอยหลายห้อง แบบฝันนอนพักในห้องนอนที่ยามเช้าแสงแดดจะส่องผ่านรู ยามฝนตกน้ำก็มีน้ำรั่วซึมจากรูนั้น ใบหน้าและริมฝีปากของเธอซีดเผือดอ่อนแรงจนไม่สามารถไปทำงานได้ เธอจึงแจ้งลาป่วยกับพี่กานต์เจ้าของร้านอาหาร

เนื่องจากเธอทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงเป็นเวลานาน ทำให้ร่างกายของเธอเริ่มจะต่อต้าน บวกกับช่วงนี้อากาศเริ่มเปลี่ยนแปลงบ่อย ทำให้ภูมิคุ้มกันของร่างกายตก เธอจึงทำได้แค่กินยาแล้วนอนพัก แต่...

“จะนอนถึงแม้ไหร่ฮะ!” เสียงหญิงวัยกลางคนโวยวายจนเสียงดังออกมานอกบ้าน

“งานการไม่ไปทำหรือไงนังลูกคนนี้” ผู้มาเยือนยืนเท้าเอวจ้องถลึงตาใส่จนคนนอนป่วยตัวสะดุ้งโหยง

“วันนี้ฝันไม่สบาย เลยลาป่วยจ้ะแม่” เธออธิบายเสียงแหบพร่าด้วยสภาพที่ไม่สู้ดีนัก

“ป่วยอะไร ฉันยังเห็นแกสบายดีอยู่เลย ลุกไปทำงานได้แล้ว เงินยังไม่มีจะกินยังมานอนกินบ้านกินเมืองอีก” ผู้เป็นแม่เท้าเอวชี้หน้าลูกสาวที่นอนซมบนฟูกแล้วเฉดเข้าที่หัวอย่างแรง

“แม่แต่ฝัน-” เธอเปล่งเสียงอธิบาย  

“ไม่ต้องมาพูดเลย ลุกไปอาบน้ำอาบท่าทำงานไป” ว่าพลางฉุดกระชากร่างเล็กให้ลุกออกจากที่นอน

“ที่รักจ๋า ใจเย็นก่อนนะ ลูกดูไม่สบายจริงๆ ให้ลูกพักผ่อนเถอะ” ชายวัยกลางคนผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นผแฟนใหม่ของแม่ หรือพ่อเลี้ยงของเธอเอามือลูบแขนภรรยาพลางพูดหว่านล้อมให้ใจเย็น ก่อนจะหันไปยิ้มให้เธอด้วยสายตาไม่น่าไว้วางใจ

“ดูพ่อแกใจดีกับแกขนาดนี่ แกยังชอบมาว่าร้ายเขาเอง หัดสำนึกซะบ้าง” เธอโดนแม่ผลักหัวจนล้มพับไปกับพื้น

“เดี๋ยวฉันจะไปซื้อของ ที่รักไปด้วยกันไหม” ภรรยาหลังไปถามสามีด้วยน้ำเสียงหวานใส

“ที่รักไปเลยจ้ะ เดี๋ยวฉันอยู่ดูแลลูกดีกว่า” รอยยิ้มและแววตามีเลศนัยถูกส่งมาทางเธออีกครั้ง ถ้าแม่ออกไปกลายเป็นว่าเธอจะต้องอยู่กับพ่อเลี้ยงสองต่อสอง ซึ่งไม่ปลอดภัยต่อเธอจริง ๆ หลังจากแม่ออกไปซื้อของ เธอตัดสินใจลุกออกจากที่นอน แล้วจัดการตัวเองออกไปข้างนอกยังจะดีกว่าต้องอยู่กับพ่อเลี้ยงที่เคยพยายามลวนลามเธอ

“ไปไหนจ๊ะลูกรัก”

“ไปทำงาน” เธอตอบเสียงนิ่งแล้วเบนตัวออก

“แต่ลูกยังป่วยอยู่เลยนี่” มือหยาบจับเขาที่ต้นแขน มืออีกข้างลูบไล้ผิวเนียน เธอพยายามแกะมือสกปรกออกจากแขนของเธอ

“ปล่อยฉันนะ”

“พ่อว่าลูกเข้าไปนอนพักดีกว่า”

“ไม่! ปล่อยฉัน” เธอตลาดดังลั่น ก่อนจะใช้เท้ากระทืบเหยียบเท้าของพ่อเลี้ยงหื่นเต็มแรง แล้วรีบวิ่งออกมายังหน้าบ้าน