5

ไม่รู้อะไรดลใจพาเข้ามายังร้านบาร์เมื่อคืน แต่วันนี้เขาเลือกนั่งตรงเคาน์เตอร์บาร์แทน บาร์เทนเดอร์ทักทายถามเมนูเครื่องดื่มที่ต้องการ ริมฝีปากบางชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อจะสั่งน้ำแร่ด้วยความเคยชิน เมื่อเมนูเครื่องดื่มเมื่อวานที่เธอคนนั้นเคยแนะนำให้ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด

“Gin & Tonic”

ตอนที่ 5

แก้วเครื่องดื่มยื่นมาตรงหน้า ริมฝีปากบางบรรจงริมรสชาติเครื่องดื่มตรงหน้า ความรู้สึกขมของเหล้าถูกเจือจางด้วยความซาบซ่าของโทนิกวอเตอร์ บวกกับความเปรี้ยวจากเปลือกมะนาวทำให้เขารู้สึกสดชื่น สร้างความรู้สึกแปลกใหม่แก่เขาเป็นอย่างมาก เครื่องดื่มนี้ไม่เคยอยู่ในสายตาเขามาก่อน แต่พอได้ลิ้มรสกลับทำให้เขารู้สึกดีอย่างประหลาด

เมื่อเห็นพนักงานที่หน้าคุ้นบริการลูกค้าในบาร์ ตาคมก็จ้องมองหญิงสาวอย่างไม่วางตา ถ้าใครเห็นเข้าคงคิดว่าเขาเป็นพวกถ้ำมอง แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่สามารถละสายตาออกจากเธอได้แม้สักวินาที คำถามมากมายเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้เกิดขึ้น

ทำงานที่เดียวไม่พอหรือไง

ลำพังตัวเขาทำงานที่บริษัทอย่างเดียวก็เหนื่อยจนวุ่นวายไปหมด ไหนจะต้องไปประชุม สัมมนา พบปะลูกค้าอีก แต่เธอคนนี้ที่ทำหน้าที่บริการลูกค้ากลับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบ้างหรืออย่างไร

“มอง แบบฝัน อยู่เหรอครับ?” เสียงบาร์เทนเดอร์ปลุกเขาให้หลุดออกจากความคิด

“แบบฝัน?” เสียงเรียบเอ่ยทวนคำพูดของบาร์เทนเดอร์หนุ่ม

“พนักงานคนนั้นเธอชื่อแบบฝันครับ” คณิณพยักหน้ารับ

คนอะไร ชื่อแปลกดี

“เธอขยันมากเลยนะครับ ได้ยินว่ากำลังทำงานหาเงินเรียนเอง ไหนจะต้องส่งเงินให้ที่บ้านอีก ยังอายุน้อยอยู่แท้ ๆ กลับต้อง  ดรอปเรียน น่าสงสารมาก” บาร์เทนเดอร์ว่าพลางเขย่าเชคเกอร์ผสมส่วนเครื่องดื่มแล้วรินใส่แก้วให้ลูกค้าท่านอื่น คณิณไม่ได้พูดอะไรนอกจากรับฟังอยู่เงียบ ๆ

ร่างสูงลุกออกจากเก้าอี้เมื่อคิดว่าได้เวลาอันควรจะต้องกลับแล้ว เขาดื่มไปแค่สองแก้วไม่อยากดื่มมากเท่าไหร่ อันที่จริงก็ไม่ใช่คนดื่มเยอะขนาดนั้นอยู่แล้ว แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเท่านั้น เขาไม่อยากกลับบ้านเพราะอึดอัดที่แม่คอยถามแต่เรื่องดูตัว เขาเลยย้ายออกมาอยู่คอนโดเป็นส่วนใหญ่ มือเรียวกดลิฟต์เตรียมลงด้านล่างของโรงแรม จังหวะกำลังก้าวเข้าไปในลิฟต์ก็ได้ยินเสียงเรียกตามหลังอยู่ไม่ไกล

“เดี๋ยวค่ะ คุณลูกค้า!” เขาหยุดเดินเข้าไปด้านในลิฟต์แล้วหันหลังตามเสียงเรียก ก็พบพนักงานสาวที่บาร์เทนเดอร์บอกว่าชื่อแบบฝัน กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางตน

“มือถือของคุณลูกค้าค่ะ” เธอพูดเสียงหอบเหนื่อยแล้วยื่นโทรศัพท์ให้เขา

มือเรียวคลำบริเวณกระเป๋ากางเกงทั้งสองด้าน ก็พบว่าเครื่องมือสารของเขาหายไปจริง นี่เขาเริ่มเมาจนลืมโทรศัพท์เลยหรืออย่างไร ทั้ง ๆ ที่สั่งเครื่องดื่มที่แอลกอฮอล์ไม่แรงมากแท้ ๆ

“ขอบคุณครับ”   

“ยินดีค่ะคุณลูกค้า” เธอโค้งศีรษะรับเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทำงานต่อ

“เดี๋ยว” ไม่รู้อะไรทำให้ริมฝีปากเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“คะ?” หญิงสาวเลิกคิ้วหันหน้ามาทางเขาว่าเป็นเชิงถาม

“เอ่อ..” เขานิ่งคิดอยู่ครู่ ถึงจะอยากเรียกแต่ไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ดี เขาเลยรีบบอกปัดไป

“ไม่มีอะไร”

“งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอคลี่ยิ้มอย่างจริงใจให้ แล้วรีบเดินกลับไปข้างใน

ทิ้งเขาไว้กับรอยยิ้มสดใสราวกับโลกทั้งใบเป็นของเธอ สายตาเขายังคงมองไปทางเดิมแม้แผ่นหลังเล็กจะเลือนหายไปแล้วก็ตาม

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ