Chapter 14

ข่าวของแพรไหมกับพายุค่อยๆ เงียบลงไป เมื่อหญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงชายหนุ่ม แม้ว่าพายุนั้นจะพยายามหาทางสานสัมพันธ์ อยากจะลิ้มลองรสสวาทจากเธอสักครั้ง แต่แพรไหมนั้นกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาเลย เธอทำตัวหยิ่งผยอง ปฏิเสธการช่วยเหลือจากพายุทุกอย่าง

จนกระทั่งหลายเดือนผ่านไป ตอนนี้ก็ใกล้จะสอบไฟนอลแล้ว แต่แพรไหมก็มีเหตุให้ต้องหยุดเรียนไปตั้งหนึ่งสัปดาห์ การหายไปของเธอไม่มีใครรู้ แม้แต่ริต้าก็ไม่ได้ข่าวคราว เนื่องจากมารดาของเธอป่วยและได้เสียชีวิตลง นั่นคือสาเหตุที่ทำให้แพรไหมนั้น ต้องหยุดเรียนไปหลายวัน  

"แพรไหม เธอไม่คิดจะให้เบอร์เราเลยใช่ไหมเนี่ย เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงหยุดเรียนเป็นสัปดาห์"  ริต้าเอ่ยถามเพื่อนออกมาด้วยความห่วงใย เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากโรงอาหารของมหา'ลัย หลังจากรับประทานมื้อเที่ยงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินมานั่งที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าของแพรไหมมีหยดน้ำตาใสๆ ไหลรินออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ                                                                                                                            

"เฮ้ย! เราถามแค่นี้เองทำไมต้องร้องไห้ด้วย แพรริต้าขอโทษนะ ถ้าพูดอะไรผิดไป" ริต้าพูดออกมาอย่างกระวนกระวายใจ พร้อมกับรีบขอโทษแพรไหมในทันที                                                                                      

"ริต้า ที่แพรหยุดไปหลายวัน เพราะแม่เสีย อีกไม่นานพ่อก็จะเดินทางไปต่างประเทศ เพื่อดูแลธุรกิจที่นั่น แต่แพรไม่อยากไปอยากอยู่ที่นี่มากกว่า" แพรไหมพูดออกมา ขณะที่น้ำตาเธอไหลไม่หยุด เพราะหญิงสาวไม่มีทางที่จะทิ้งบ้านหลังนั้นไป เมื่อมันคือความทรงจำเดียวของมารดาที่หลงเหลืออยู่ในบ้านหลังนั้น

"เสียใจด้วยนะแพรไหม ไม่ร้องนะ ริต้าจะร้องตามแล้วเนี่ย" ริต้าพูดออกมาพร้อมกับทำหน้าเศร้า เมื่อเพื่อนต้องสูญเสียมารดาไป แพรไหมคงจะอ้างว้างน่าดู เพราะเท่าที่ริต้าสังเกต แพรไหมค่อนข้างเก็บตัวเงียบเป็นคนเรียบร้อย ไม่ค่อยพูดจากับใคร ในมหา'ลัยนี้เธอก็มีแค่ริต้าที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียว        

               "แพรหยุดเรียนไปนาน ริต้าช่วยติวให้ด้วยนะ นี่ก็ใกล้จะสอบแล้วมีหวังสอบไม่ผ่านแน่ ถ้าเป็นแบบนี้" แพรไหมพูดออกมาพร้อมกับมีใบหน้าที่เศร้าหม่นลงอย่างชัดเจน เพราะมารดาของเธอรักในอาชีพนี้มาก หญิงสาวจึงมุ่งมั่นอยากทำให้นางภูมิใจ แม้ว่ามารดาของเธอนั้นจะไม่ได้เป็นดีไซเนอร์ที่มีชื่อเสียง แต่ก็เป็นมือหนึ่งในงานออกแบบของบริษัทส่งออกผ้าไทย

 แต่ตอนนี้บิดากำลังจะขายหุ้นทิ้ง แล้วกลับไปตั้งรกรากที่ต่างประเทศ ซึ่งแพรไหมไม่อยากไป บิดาก็ตกลงยอมให้เธอเรียนที่เมืองไทย ถ้าเธอเรียนจบเมื่อไหร่ค่อยตามผู้เป็นบิดาไปก็ได้ หรือถ้าเธอต้องการอยู่ที่เมืองไทยตลอดไปบิดาก็ไม่ว่าอะไร                                                                

"โน่นเลยแพร คนช่วยติวเดินมาแล้ว เธอจะเอาเอบวกยังได้เลย มีรุ่นพี่สายรหัสเป็นถึงตัวท็อปของห้องจะกลัวอะไร" ริต้าพูดขึ้นมาในขณะที่แก๊งไทเกอร์เดินตรงมาที่สองสาวนั่งอยู่ แน่นอนพายุไม่เจอเธอมาเป็นอาทิตย์ เขารู้สึกหงุดหงิดแล้วอยากทราบเหตุผลที่เธอหายไป               

"ทำอะไรกันอยู่ครับ น้องรหัสของพี่" นั่นคือเสียงของแบงก์เขาไม่พูดเปล่า แต่เอามือลูบลงไปที่ผมของริต้า จนหญิงสาวทำตาขวางใส่อย่างไม่พอใจ ในการกระทำของนักศึกษาหนุ่ม

"นี่รุ่นพี่ ปากพูดมือถึงแบบนี้ คงทำติดเป็นนิสัยจนเคยชินสินะ อย่าเยอะ! เพราะริต้าไม่ใช่เด็กในสต๊อกของรุ่นพี่รู้ไว้ด้วย" ริต้าพูดออกมาพร้อมทั้งแสดงกิริยาที่ไม่ชอบใจ แต่แบงก์ได้แอบอมยิ้มให้กับความน่ารักของริต้า    

"ไปไหนมา ทำไมหยุดเรียนหลายวัน" พายุเอ่ยถามออกมา ในขณะที่เขาจ้องมองลงไปในดวงตาคู่สวยของแพรไหม ที่มันบวมแดงเหมือนกับคนที่ผ่านการร้องไห้มาใหม่ๆ มิหนำซ้ำใบหน้างามกลับดูเศร้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด                                                                                             

"ริต้า เข้าห้องเรียนกันเถอะ" แพรไหมไม่ตอบคำถามของพายุ เธอลุกขึ้นยืนแล้วชวนริต้าเข้าห้องเรียน ทั้งที่เหลือเวลาอีกเป็นชั่วโมง                   

"อีกตั้งชั่วโมงเลยนะแพรไหม" ริต้าพูดออกไป โดยไม่ได้คิดอะไร แต่แพรไหมไม่สนใจ เธอรีบเดินออกไปให้พ้นจากชายกลุ่มนั้นทันที                    

โดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครเดินตามมาติดๆ เพราะมัวแต่คิดถึงปัญหาที่กำลังเผชิญ นั่นคือการสอบในอาทิตย์หน้าที่เธอนั้นยังไม่ได้อ่านหนังสือเลย ริต้าก็ช่วยได้ไม่มาก เพราะเธอมาเรียนเพียง เพื่อหาประสบการณ์ไม่ได้คิดจริงจังเหมือนกับแพรไหม                                 

"ทำไมต้องหลบหน้า หรือกลัวว่าหัวใจจะหวั่นไหว เมื่อเข้าใกล้พี่" พายุพูดออกไป เมื่อแพรไหมนั่งลงที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ซุ้มดอกเฟื่องฟ้า หญิงสาวเดินมาไกลจากผู้คนพลุกพล่าน เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อยไม่คิดว่ารุ่นพี่จะตามมา                                                                                                            

"รุ่นพี่" แพรไหมพูดออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่พายุกลับได้ยินอย่างถนัดเมื่อเขาและเธออยู่ใกล้กันไม่ถึงคืบ                                                     

"เย็นนี้ไปหาพี่ที่ห้อง เดี๋ยวจะติวให้ พร้อมหนังสืออีกเพียบไปเอาได้เลย" พายุพูดออกไป เพื่อเป็นการหยั่งเชิงว่าแพรไหมนั้นจะมีปฏิกิริยาเช่นไร เมื่อเขากำลังเอาตำรามาหลอกล่อเธอ

"ถอยไป ทำไมต้องเดินเข้ามาใกล้ขนาดนั้นด้วย" แพรไหมพูดพร้อมทั้งขยับออกถอยห่างจากพายุ เตรียมตัวเดินออกไปจากโต๊ะ แต่เธอก็ต้องสะดุดเมื่อรองเท้าคัทชูส้นแหลมเกาะเกี่ยวกับกิ่งไม้                                            

"ว้าย! .." ร่างเพรียวของแพรไหม ถูกพายุประคองเข้ามาไว้ ในอ้อมกอดของเขา ทั้งสองสบตากันต่างคนต่างไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เป็นไป เมื่อหัวใจของคนทั้งคู่เริ่มเต้นเเรง แน่นอนภาพของรุ่นพี่กับน้องรหัสถูกใครบางคนกดชัตเตอร์รัวๆ อีกไม่นานเธอก็จะกลายเป็นข่าวดัง ของเพจมหา'ลัยอีกครั้งอย่างแน่นอน                             

"ปะ..ปล่อยแพรได้แล้วค่ะ.." แพรไหมพูดออกมาด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย เมื่อเธออยู่ภายใต้อ้อมกอดของพายุแบบนั้น                                           

"เอาโทรศัพท์มา" พายุพูดพร้อมกับแบมือขอโทรศัพท์จากแพรไหม หญิงสาวรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ยอมให้โทรศัพท์เขาไปอย่างง่ายดาย                          

"ขอรหัสปลดล็อกด้วย" พายุพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ในขณะที่ภายในใจของเขานั้น มันเต้นแรง หากจะเปรียบเทียบกับแผ่นดินไหวคงวัดได้หลายริกเตอร์                                                                              

"เอามาเดี๋ยวแพรปลดให้" แพรไหมพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ในมือของพายุมาปลดล็อก ก่อนจะยื่นไปให้เขาใหม่อีกครั้ง พายุกดโน่นนี่นั่นก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนไปให้กับเธอ