Chapter 20  

"ไม่รู้ว่าบ้านแพรไหมอยู่ที่ไหนนะสิ ที่น่าแปลกใจก็คือข้อมูลทั้งหมดในมหา'ลัยนั้นได้ถูกลบออกจากระบบไปแล้ว เหมือนกับแพรไหมตั้งใจ ไม่ให้ใครตามหาเธอเจอ เพราะริต้าไปเช็กประวัติของแพรไหมกับฝ่ายทะเบียน ไม่มีข้อมูลของเธอเลย น่าแปลกไหมล่ะ" คำบอกเล่าของริต้า ทำให้ผู้ชายแก๊งไทเกอร์ หันมาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย

               "แสดงว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับน้องแพรไหมอย่างแน่นอน เหมือนเธอจงใจ ที่จะไปจากมหา'ลัย โดยที่มีเงื่อนงำบางอย่างที่พวกเราไม่รู้" กวินพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่พายุ เขาพยายามสบสายตาคมของพายุเอาไว้อย่างไม่กะพริบตา แต่ชายหนุ่มกลับหลบสายตาไม่ยอมให้กวินนั้นได้จับผิด                                                  

"ถ้าอย่างนั้น ริต้าขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ" เมื่อริต้าเดินออกไป ทุกคนต่างจ้องมองไปที่พายุ เพราะพวกเขาแน่ใจว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นเป็นแน่ เนื่องจากวันนั้นที่แพรไหมพูดจาเหน็บพายุออกมาแรงๆ แสดงว่าสองคนต้องมีเรื่องอะไรที่แคลงใจกันอย่างแน่นอน                     

"มีอะไรทำไมต้องจัองมองขนาดนั้นด้วย อย่ามาจับผิด แพรไหมกับกูเป็นแค่พี่น้องสายรหัสเท่านั้น ความสัมพันธ์ไม่ได้มีมากกว่าที่พวกมึงรู้หรอก" ยิ่งพายุพูดออกตัวแบบนั้น มันยิ่งแสดงพิรุธมากขึ้น แต่ถ้าพายุได้รวบหัวรวบหางแพรไหมจริงๆ ทำไมต้องปิดบังด้วย กวิน เก้า และแบงก์ต่างก็ไม่เข้าใจ จากนั้นพายุก็เดินออกไป โดยปล่อยให้เพื่อนมองตามด้วยความสงสัย เมื่อไม่สามารถหาคำตอบได้                                                   

พายุตรงไปที่ห้องเรียน ซึ่งยังไม่มีนักศึกษาอยู่ในห้องสักคน ภายในใจของชายหนุ่มในเวลานี้ กำลังคิดว่าทำไมแพรไหมต้องลบประวัติของตัวเองออกจากระบบ มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ ก็แค่เสียตัวแค่นี้ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วย                                                                                 

"อ้าว! พายุ มานั่งอยู่นี่เอง พักนี้หายไปไหน แอนนี่คิดถึงจะแย่" แอนนี่พูดพร้อมกับขยับเก้าอี้เข้าไปนั่งใกล้พายุ ทั้งที่เจอกันแทบทุกวัน เพียงแค่เขานั้นไม่ได้เรียกใช้บริการเธอ เพราะตั้งแต่พายุมีอะไรกับแพรไหม เขาก็ไม่สามารถที่จะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนอื่นได้เลย เมื่อทุกครั้งที่อยู่บนเตียง ภาพใบหน้างามที่เคยออดอ้อน คำพูดที่อ่อนหวานคอยตามหลอกหลอนเขาอยู่ร่ำไป                                               

"ถอยไปแอนนี่ ตอนนี้ผมต้องการใช้เวลาอยู่คนเดียว ไม่ต้องการให้ใครมารบกวน" พายุพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว เมื่อเขาเพิ่งได้ข่าวแพรไหมจากริต้า เขาผิดเองที่ไม่คิดจะสานสัมพันธ์แล้วยังไม่เคยเอ่ยคำขอโทษเธออีกด้วย                                                                                                   

"อะไรกัน ที่นี่มหา'ลัย ถ้าต้องการที่เงียบๆ ไปห้องแอนนี่สิคะ" แอนนี่ไม่พูดเปล่า หล่อนขยับเข้าไปแนบชิดจนแทบจะสิงพายุได้อยู่แล้ว มือเรียวลูบไล้ไปที่ไหล่กว้างของชายตรงหน้าก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงมาที่กล้ามแขนของเขา สายตาของแอนนี่กำลังเย้ายวน เธอกำลังทำในสิ่งที่ไม่สมควรในสถานศึกษา ซึ่งพายุเองก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก เมื่อเวลานี้จิตใจของเขากำลังโฟกัสอยู่ที่เรื่องของแพรไหม                                                 

"แอนนี่!" พายุตะคอกมาเสียงดัง แต่แอนนี่กลับไม่หวั่นเกรงใด ๆ เพราะเธออยากจะใช้เวลาให้คุ้มค่าที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อหลอกล่อชายตรงหน้าให้เป็นไปตามเกมของเธอ                                                         

"พายุลุกสิคะ เครียดอะไรเดี๋ยวเป็นแอนนี่จะช่วยทำให้ผ่อนคลายเอง" แอนนี่ไม่พูดเปล่า เธอลุกขึ้นยืนแล้วพยายามเบียดตัวเขาหาชายตรงหน้า ด้วยการใช้อกตูมถูไถไปมาที่ต้นแขนแกร่งของชายหนุ่ม              

"นับหนึ่ง นับสอง แอนนี่ถ้าคุณยังไม่ออกไปจากห้องนี้ เราได้เห็นดีกันแน่ นับ.." พายุพูดพร้อมกับขบกรามแน่น

"พายุอ่ะ..ไปก็ได้" ขณะที่พายุกำลังจะนับสาม แอนนี่ก็รีบพูดแทรกขึ้นอย่างขัดใจ เมื่อสิ่งที่เธอทำนั้นไม่มีผลต่อใจของเขาเลยสักนิด             

พอแอนนี่เดินออกไป พายุได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเลื่อนดูภาพของแพรไหมในอิริยาบถต่างๆ ที่ชายหนุ่มได้แอบถ่ายเอาไว้ ตอนที่เธอเผลอ เมื่อครั้งที่แพรไหมไปหาเขาที่คอนโด                                                

ภาพของหญิงสาวนั่งที่โซฟาแล้วเปิดหนังสือไปทีละหน้าอย่างตั้งใจ ใบหน้างามมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาที่มุมปาก ขณะที่เธอเปิดหนังสือนั้นบ่งบอกให้รู้ว่า แพรไหมเป็นผู้หญิงที่มุ่งมั่นกับการเรียนรู้ แต่เขากลับทำร้ายเธอ ด้วยการพรากเอาความสาวที่มีไปจนสิ้น เมื่อเขาได้สิ่งที่ต้องการกลับปล่อยเธอทิ้งขว้างไม่ไยดี สำนึกผิดตอนนี้คงไม่ทัน เพราะมันสายไปเสียแล้ว และคงไม่มีโอกาสที่จะได้เจอผู้หญิงที่ชื่อแพรไหมอีกแล้วในชีวิตนี้

พายุนั่งคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมด ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เมื่อสมองคิดว่ามันเป็นเพียงแค่เรื่องธรรมดา หัวใจกลับรู้สึกโหยหาในตัวของหญิงสาวที่เขาได้ในสิ่งที่เธอหวงแหนมาด้วยวิธีที่ฉลาดแกมโกง

 เพราะเธอใสซื่อเกินไปเลยไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมผู้ชายอย่างเขา พายุไม่รู้ว่าประสบการณ์ครั้งนี้ จะทำให้แพรไหมเอาตัวรอดจากผู้ชายคนอื่นได้หรือไม่ เพราะเขาเองก็แอบหวัง หากเจอเธออีกสักครั้ง เขาจะไม่รีรอ พร้อมจะกล่าวคำขอโทษและขอโอกาสจากเธออีกสักหน ขอแค่ครั้งเดียวก็เกินพอเพราะเขานั้นจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไป

ปีพุทธศักราช 2563                                                                                                    

สิบปีผ่านไป พายุได้กลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเขามีความรับผิดชอบมากขึ้นกับงานที่ได้รับมอบหมาย นั่นคือตำแหน่งประธานบริษัทส่งออกผ้าไหมไทย ซึ่งครอบครัวของเขามีหุ้นถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ แน่นอนพายุได้กลายเป็นหนุ่มเนื้อหอม ที่บรรดาสาวๆ รายล้อม เพราะชายหนุ่มมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา จนหญิงสาวหลายคนปรารถนาอยากจะได้ไปครอบครองมาแนบกาย แต่เขานั้นกลับไม่เคยเหลียวมองใคร                 

แต่น่าแปลกใจเวลาพ้นผ่านมาเนิ่นนาน พายุกลับกลายเป็นคนเย็นชาไม่ข้องแวะกับหญิงใด มีเพียงขวัญดาวที่มารดาของเขาหมายมั่น จะเอามาเป็นสะใภ้ของบ้านให้ได้ในไม่ช้า แต่พายุกลับปฏิเสธผู้หญิงทุกคน ที่มารดาพยายามหามาให้ เหตุผลของชายหนุ่มเพียงแค่ต้องการทำงานให้เต็มที่ สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้ผู้เป็นมารดาลดละความพยายาม เมื่ออีกไม่นานคุณหญิงมุกดาก็จะให้พายุหมั้นหมายกับขวัญดาว หญิงสาวแสนสวยที่มารดาของเขาอยากได้เป็นสะใภ้ของบ้าน เพื่อจะได้มีหลานไว้สืบทอดสกุล