Chapter 9     

"พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้น้องต้องเจ็บตัว ไปห้องพยาบาลกัน" พายุแกะเชือกออกก่อนที่เขาอุ้มแพรไหมขึ้นในท่าเจ้าสาว จนเธอนั้นตกใจ เมื่อไม่ทันได้ตั้งตัว                                                                                              

"ว้าย! รุ่นพี่ทำอะไรคะ ปล่อยเถอะค่ะ แพรเดินเองได้" คำพูดของแพรไหมไม่ได้มีผลใดๆ กับการกระทำของพายุเลยสักนิด                                            

"เฮ้ย! ..พายุเกิดอะไรขึ้น" กวินป่าวประกาศเสียงดังใส่โทรโข่ง นักศึกษาหลายร้อยคนมองมาที่แพรไหมกับพายุเป็นตาเดียว แน่นอนเวลานี้เธอเป็นจุดศูนย์กลาง จนไม่รู้ว่าจะอายยังไงดี                                      

"พายุ! ..ทำไมต้องอุ้มเธอแบบนั้นด้วย..มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนสินะ! " แอนนี่แย่งโทรโข่งจากมือของกวินพร้อมกับพูดประกาศออกมาเสียงดัง                                                                                                            

"เกิดอะไรขึ้นแพรไหม.." ริต้าแกะเชือกออกจากขา แล้ววิ่งตรงมาหาเพื่อนของเธอ ด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริง                                    

"แค่ขาถลอกนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก รุ่นพี่ปล่อยแพรลงได้แล้วค่ะ" แพรไหมพูดพร้อมกับพยายามดิ้นไปมา แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อร่างเล็กของเธออยู่ภายใต้อ้อมแขนอันแข็งแกร่งของพายุ                         

"เฮ้ย! ..ทำไมรอยมันถึงได้แดงขนาดนั้นแพรไหม เจ็บมากไหมนั่น!" ริต้าพูดออกมาเสียงดัง เมื่อเธอเพิ่งมองไปที่ขาของแพรไหม                

"อย่าดิ้นเดี๋ยวตก" พายุพูดพร้อมกับอุ้มแพรไหมตรงไปที่ห้องพยาบาล แน่นอนว่านักศึกษาสาวต่างอิจฉาเธอ มีเพียงแค่แอนนี่และพวกพ้องที่มองจ้องอย่างอาฆาตแค้น เมื่อเธอคิดว่าแพรไหมใช้มารยาออดอ้อนออเซาะพายุ เพื่อให้ชายหนุ่มนั้นเอาอกเอาใจ                                                     

ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ แพรไหมจะเดินเข้ามาในมหา'ลัย ท่ามกลางสายตาผู้คนได้ยังไง พวกเขาคงคิดว่าเธอนั้นกำลังหลอกล่อผู้ชาย แถมผู้ชายที่พูดถึงดันเป็นพายุ เดือนมหาลัยที่ใครๆ ต่างก็จับจ้องอยากจะเป็นเจ้าของ หนึ่งในกลุ่มเสือหนุ่มที่เนื้อหอมที่สุดเลยก็ว่าได้

เช้าของวันใหม่ที่มหาวิทยาลัย วันนี้แพรไหมขับรถมาเอง เธอจอดมันไว้แล้วเดินตรงมาที่ตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ เพื่อจะเรียนคาบแรกในเช้าของวันนี้ โดยมีนักศึกษาชายกลุ่มเสือหนุ่มทั้งสี่จ้องมองมาที่เธออย่างสนใจ และที่สำคัญเวลานี้ บรรดารุ่นพี่นักศึกษาและเพื่อนช่วงชั้นเดียวกัน ต่างก็มองมาที่เธอแปลกๆ ราวกับว่าแพรไหมนั้นเป็นตัวประหลาดของที่นี่     

ภาพที่พายุอุ้มแพรไหมเมื่อวานได้แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว เพจของมหา'ลัยมีคนเข้าไปคอมเม้นต์เป็นพันเป็นหมื่น และที่สำคัญทุกคนมองว่าแพรไหมนั้น เป็นน้องรหัสที่กำลังอ่อยพี่รหัสอย่างพายุอยู่ แน่นอนทุกคนที่เข้ามาคอมเม้นต์ ต่างพูดจากล่าวหาแพรไหมในทางเสียหายด้วยกันทั้งสิ้น                              

"นี่ไงเธอ น้องนักศึกษาที่ให้พายุอุ้มเมื่อวาน หน้าตาก็ดี แต่ทำตัวร่าน!" นักศึกษาสาวรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งเดินผ่านหน้าแพรไหม คำพูดรุ่นพี่ที่เปล่งออกมานั้น ทำให้หญิงสาวถึงกับกำมือไว้แน่น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อระงับความโกรธที่มีเอาไว้ ทั้งที่ปกติแล้วเธอเป็นคนใจเย็นไม่ถือสาหาความใครง่ายๆ

               ในขณะที่พายุ จ้องมองไปที่แพรไหมอย่างไม่วางตา เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้มันหมายความว่ายังไง หรืออาจเป็นเพราะว่าเธอแปลกใหม่ แค่อยากได้มาแนบกาย หากเชยชมสักครั้งอาจจะเบื่อหน่ายเหมือนหญิงสาวคนอื่นก็ได้ แต่ภายในใจลึกๆ กลับรู้สึกหวั่นไหวแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก เมื่อความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยเกิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน         

"แพรไหม!" หญิงสาวถึงกับตกใจกับเสียงเรียกนั้น ที่สำคัญเวลานี้ทุกคนรอบข้างมองมาที่เธอมากขึ้น เมื่อริต้าเรียกชื่อเธอในระยะเผาขน จนแพรไหมไม่เข้าใจว่าทำไม ริต้าต้องเรียกออกมาเสียงดังแบบนั้นด้วย ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง เพราะตอนนี้เธอได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางของสายตาทุกคู่ไปแล้ว                                           

"ริต้า..ทำไมต้องเรียกแพรเสียงดังขนาดนั้นด้วย เห็นไหมเขามองกันใหญ่แล้วเนี่ย" แพรไหมพูดเอ็ดเพื่อนออกไปเล็กน้อย เพราะหญิงสาวไม่ชอบสายตาที่ใครๆ มองมายังเธอแบบนั้นเลย                                    

"โอ๊ย! เธอนี่มันยัยเต่าล้านปีจริงๆ เลย ดูนี่!" ริต้ายื่นโทรศัพท์ไปให้แพรไหม แน่นอนมันคือเพจของมหา'ลัย ที่ใครๆ ต่างก็โจมตีเธอ ที่ยอมให้รุ่นพี่อย่างพายุอุ้มไว้แบบนั้น แถมยังอุ้มเดินไปยังห้องพยาบาลสองต่อสองอีก แน่นอนแม้ว่ามันจะไม่มีอะไรในกอไผ่ แต่เธอเป็นผู้หญิงย่อมเสียหายเป็นธรรมดา                                            

"ช่างมันเถอะริต้า แพรไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเขาว่าสักหน่อย" แพรไหมยื่นโทรศัพท์ให้ริต้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ               

"โห..ทำไมต้องยอมด้วยอ่ะ" ริต้าพูดออกมาอย่างขัดใจ เมื่อเพื่อนไม่ตอบโต้ แถมยังยอมง่ายๆ อีกด้วย

"ไปหาห้องเรียนกันเถอะ เดี๋ยวก็ได้เวลาแล้ว เข้าห้องช้าโดนตัดคะแนนไม่รู้ด้วยนะ" แพรไหมพูดออกมาเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่แคร์หรือแยแสต่อเรื่องนี้เลยสักนิด ทั้งที่ภายในใจรู้สึกขุ่นเคืองพายุอยู่ไม่น้อย หรือเขาจะตั้งใจให้เธอเป็นข่าวเสียหายแบบนี้

ในขณะที่แพรไหมและริต้า กำลังจะเดินขึ้นบันไดก็เจอแอนนี่กับพวกของเธอ ยืนดักรอและขวางทางเดินเอาไว้                                                                      

"คงชอบสินะได้เป็นข่าวใหญ่สมใจเธอแล้วนี่ จะบอกอะไรให้นะพายุกับฉันเรามีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง หวังว่าเธอคงจะเข้าใจ" แอนนี่รีบออกมาแสดงตัว ก่อนที่แพรไหมกับพายุจะสานสัมพันธ์มากเกินกว่ารุ่นพี่กับรุ่นน้องสายรหัส                                                                                                               

"รุ่นพี่สบายใจได้ค่ะ แพรมาเรียนไม่ได้มาจับผู้ชาย" คำพูดของแพรไหมไม่ได้สะทกสะท้าน ต่อจิตใจของแอนนี่เลยสักนิด                                           

"จำคำพูดของเธอเอาไว้ให้ดี ผู้ชายถ้ามีผู้หญิงมาเสนอถึงที่ มีหรือจะไม่เอา แต่ขอให้รับรู้เอาไว้ เธอมันก็แค่ของเล่น ฉันคือตัวจริงของเขาอย่าได้สะเออะทำเป็นได้ใจ แค่พายุอุ้มเธอคงฝันไปถึงวิมานแล้วสินะ!"แอนนี่กับพวกยังคงพูดไม่ลดละ ทั้งที่มีกลุ่มนักศึกษาเดินผ่านไปผ่านมา ทุกคนต่างซุบซิบนินทา แต่ส่วนมากแพรไหมจะเป็นฝ่ายโดนว่ามากกว่าแอนนี่ที่เป็นรุ่นพี่                                                                                                    

"จัดเลยไหมแอนนี่ ฉันชักจะคันไม้คันมือ อยากตบคนแถวนี้เต็มที" นั่นคือเสียงของพลอย หล่อนพูดพร้อมกับมองมาที่ริต้าอย่างเอาเรื่อง แน่นอนแบงก์มีน้องสายรหัสที่สวยอย่างริต้า จนทำให้พลอยเกิดความหึงหวงเขาขึ้นมา ทั้งที่ชายหนุ่มนั้นไม่เคยแสดงตัวว่าเป็นแฟนกับเธอเลยสักครั้ง