Chapter 10

"เฮ้ย! พวกแกไปเถอะหนุ่มๆ แก๊งไทเกอร์เดินมาโน่นแล้ว" เจนพูดพร้อมกับดึงแขนของแอนนี่ตามเธอออกไป เมื่อชายหนุ่มรูปงามทั้งสี่เดินตรงมาที่พวกเธอยืนอยู่                                                                           

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!" นั่นคือเสียงของลูกน้ำ หญิงสาวที่หมายตาเก้า หวังได้เขามาเป็นแฟน ทั้งที่ชายหนุ่มก็ไม่เคยตกปากรับคำกับเธอเลยสักครั้งเช่นกัน                                                                                                 

"ชิ..ไม่ใช่ธนาคารไม่ต้องมาฝาก"  ริต้าพูดพึมพำเบาๆ เมื่อกลุ่มของแอนนี่เดินออกไป พร้อมทั้งทำหน้าทำตาใส่อย่างหมั่นไส้                            

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับน้องรหัสของพี่" แบงก์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม แต่ริต้าฟังแล้วกลับรู้สึกไม่รื่นหูเลยสักนิด                                         

"ทีหน้าทีหลังก็บอกกลุ่มแฟนพี่ด้วย อย่ามายุ่งกับเราสองคน" ริต้าพูดพร้อมกับเชิดหน้าใส่ ในขณะที่แพรไหมยังคงยืนนิ่ง มีสีหน้าเรียบเฉยเหมือนทุกครั้ง ที่เธอเจอบุรุษทั้งสี่                                                   

"พวกพี่ไม่เคยมีแฟน น้องสองคนเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า" แบงก์พูดออกมาเสียงแข็ง แต่สายตาของเขากลับดูล่อกแล่ก จนริต้าจับพิรุธได้  "ไม่ใช่แฟน แต่เป็นคู่นอนว่างั้น พวกเราสองคนไม่สนหรอกนะว่ารุ่นพี่จะมีแฟนหรือไม่มี แต่ที่แน่ๆ อย่าให้ผู้หญิงของรุ่นพี่ มายุ่งกับพวกเราสองคนก็เป็นพอ" ริต้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง จนแบงก์รู้สึกชอบและหลงใหลในตัวของผู้หญิงตรงหน้า นอกจากเธอจะสวยแล้วท่าทางจะฉลาดอีกด้วย ที่สำคัญเขาชอบผู้หญิงแบบนี้ และจะเอาเธอมาสยบแทบอกเขาให้ได้                                                                           

"ไปกันเถอะริต้า ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว" แพรไหมพูดพร้อมกับจับแขนริต้าเตรียมตัวก้าวขึ้นบันได

"เดี๋ยวก่อน!" แต่พายุพูดพร้อมกับคว้าไปที่ข้อมือเล็กเรียวของเธอเอาไว้ จนแพรไหมต้องสะบัดออกอย่างแรง เพราะเธอไม่ชอบให้ผู้ชายเข้าใกล้และถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้                                                                   

"คิดว่าเป็นรุ่นพี่ แล้วจะทำอะไรแบบก็ได้อย่างนั้นเหรอ คงจับมือถือแขนผู้หญิงมานับไม่ถ้วนจนเคยตัว บางครั้งการให้เกียรติสตรีเพศแม่ก็สำคัญ รุ่นพี่ควรศึกษาเอาไว้ ไม่ใช่เอาเปรียบผู้หญิงจนเคยตัวและติดเป็นนิสัยจนแก้ไม่หายแบบนี้ หรือมันติดลึกลงไปในสันดานไปแล้ว" คำพูดของแพรไหมไม่ใช่พายุคนเดียวเท่านั้นที่อึ้ง แก๊งไทเกอร์ทั้งหมดที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยังคงอึ้งในคำพูดของเธอ ที่ค่อนข้างแรงผิดกับหน้าตาหวานของเธอ

"แค่จะถามว่าแผลเป็นไงบ้างหายดีหรือยัง ทำไมต้องทำเสียงดังแบบนี้ด้วย ก่อนจะกล่าวหาใครไปถึงสันดาน น้องน่าจะลองศึกษาเขาให้ดีก่อน"คำถามของพายุ หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงดีใจจนเนื้อเต้น แต่นี่แพรไหมผู้ซึ่งมีจุดประสงค์ในการมาเรียนครั้งนี้ เพียงเพื่อให้ตัวเองได้เป็นดีไซเนอร์อันดับต้นๆ ของเมืองไทยนั่นคือความฝันสูงสุดของเธอ ประโยคนั้นจึงไม่มีผลกับหญิงสาวเลยนิดเดียว แม้ว่าเวลาที่ได้เข้าใกล้เขาหัวใจเธอนั้นจะเต้นแรง แต่แพรไหมกับมองว่ามันเป็นเรื่องปกติธรรมดาของมนุษย์ผู้หญิงกับผู้ชายเมื่อเข้าใกล้กัน                  

"ไม่ต้องอยากรู้หรอกมันไม่เกี่ยวกับรุ่นพี่ ที่สำคัญฉันก็ไม่อยากศึกษาวิชาอื่นนอกจากในบทเรียน ไปกันเถอะริต้า" แพรไหมพูดจบก็เดินนำริต้าขึ้นบันไดไปชั้นสองของตึกเรียน                                                         

"โคตรชอบเลยวะ แม่งโดนใจกูชะมัด ยากแบบนี้สิค่อยเร้าใจหน่อย" แบงก์พูดออกมาอย่างชอบใจ เมื่อเขานั้นสนใจในตัวริต้าอยู่ไม่ใช่น้อย

               "ไปเรียนได้แล้ว" แม้พายุจะพูดออกมาด้วยเสียงเรียบธรรมดา แต่ภายในใจของเขาในเวลานี้ กลับรู้สึกชอบใจในสิ่งที่แพรไหมแสดงออกมา เพราะหญิงสาวไม่เหมือนใคร พอเขาได้เข้าใกล้เธอแล้วใจมักจะเต้นแรงทุกที                                                                                                                                   

"รอด้วยค่ะรุ่นพี่!" เสียงนักศึกษาสาววิ่งคนตรงมายังลิฟต์ ที่แก๊งไทเกอร์กำลังจะกดขึ้นไปเรียนยังชั้นห้าของตึก                                                  

"ขอบคุณมากนะคะที่รอ" นั่นคือเสียงของเชอรี่น้องรหัสของเก้า ส่วนอีกคนคือลูกพีชน้องรหัสของกวิน ทั้งที่เธอสองคนมีเรียนที่ชั้นสอง ซึ่งแพรไหมกับริต้าเพิ่งเดินขึ้นบันไดไป แต่หญิงสาวสองคนกับต้องการใกล้ชิดพวกเขามากกว่าสิ่งอื่นใดในตอนนี้                                             

"ว้าย! .." เชอรี่ทำเสียจังหวะเซถลาเกือบล้ม แนบชิดกับอกกว้างของเก้า อย่างไม่อายสายตาของคนรอบข้างสักนิดเดียว                                 

"อุ้ย! ..ขอโทษค่ะรุ่นพี่ ขอบคุณนะคะที่พยุงเชอรี่ไว้" เธอรีบพูดพร้อมกับส่งสายตาให้กับเก้าอย่างมีเลศนัย แน่นอนเสืออย่างเขาย่อมรู้ดีว่าเหยื่อต้องการอะไร เธอคงอยากให้เขาได้ชิมเนื้อสด ที่ชายหนุ่มก็ไม่รู้ว่าจะสดจริงหรือไม่ เพราะอาหารพร้อมเสิร์ฟอย่างเธอ เขาพอเดาได้ว่าเชอรี่คงผ่านประสบการณ์มาบ่อยครั้ง              

"ถึงแล้วครับ" กวินพูดพร้อมกับส่งสายตาไปยังลูกพีชอย่างเจ้าเล่ห์ น้องรหัสเขาเองก็ใช่ย่อยมองกลับมาด้วยสายตาที่เย้ายวนเช่นกัน เพื่อสื่อความหมายบางอย่างออกไป ให้เขารู้ถึงความประสงค์ในใจของเธอ

"ขอบคุณมากค่ะรุ่นพี่ แล้วเจอกันนะคะ" คำพูดพร้อมกับสายตาของลูกพีชนั้น เธอช่างแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการอะไรจากชายหนุ่มที่เป็นพี่รหัส

--หลังเลิกเรียน--                                                                                                        

แพรไหมและริต้า เดินออกมาจากตึกทั้งสองกำลังจะตรงไปที่โรงจอดรถ และก็ต้องตกใจ เมื่อมีใครบางคนวิ่งมาขวางหญิงสาวทั้งสองเอาไว้                                                                                                                   

"จ๊ะเอ๋!เลิกเรียนแล้วเหรอครับ น้องรหัสคนสวย" แบงก์พูดทักทายด้วยเสียงหวาน แต่ริต้ากลับรู้สึกรำคาญ เมื่อเธอนั้นต้องการจะกลับบ้าน เพราะเธอรู้สึกหิวอีกแล้ว หลังจากใช้พลังงานในการเรียนไปทั้งวัน   

"ทำบ้าอะไรเนี่ย!" ริต้าพูดออกไปพร้อมกับชักสีหน้าไม่พอใจใส่แบงก์ที่เป็นรุ่นพี่สายรหัส แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มร่าไม่สะทกสะท้านใดๆ