14 ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทำให้หนูท้องหรอก

14 ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทำให้หนูท้องหรอก

เรนนี่คว้ามือเขาไว้แต่ธามวินทร์ดันแนบประตูแทรกเข่าข้างหนึ่งลงตรงกลาง สอดตัวเองกระทั่งความแข็งกร้าวกดลงบนแผ่นท้องจึงยอมปล่อยปากก่อนเลื่อนลงลำคอพรมหนัก ๆ ไปถึงกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้ววกเลื่อนขึ้นมาใบหูกระซิบต่ำลึกในอกขณะที่มือกอบความยุ่นนุ่มเต็มมือ

เธอสะท้านเฮือกเบี่ยงหน้าไปอีกด้านแต่กลายเป็นเปิดลำคอให้เขาได้ขบเม้ม ทรวงอกคัดตึงบวมเป่งใต้แรงเคล้นคลึง

“พี่ทรมานมาสองวัน” เขาเค้นเสียงข้างใบหูชอนลิ้นเข้าไป “ช่วยตัวเองถึงสองครั้ง”

“ประธาน...” เสียงหวานสั่นนิด ๆ ซ่านวาบเมื่อเขาเริ่มปลดกระดุมเสื้อ ร่างเธอถูกประธานหนุ่มตรึงไว้แน่นหนาจนไม่เหลือพื้นที่ดิ้นหนี

“เรียกพี่ธามสิเรย์” เขากระเส่าแรงขึ้นแทรกขาอีกข้างตรงกลางย่อแล้วยกขึ้น

“พี่ธาม !”

เรนนี่ร้องเสียงสูงผิดไปจากคนร่างโตที่รวดร้าวอยากปลดปล่อยตัวตนออกมา แต่ต้องเป็นเธอเท่านั้น เขาจะไม่ยอมทำด้วยตัวเองอีกแล้ว

“เรียกพี่เสียงหลงเชียว... อยากแล้วใช่ไหม”

เขาหยอกเสียงพร่าลึกอย่างเสือประกบปากลงอีกครั้งหนักหน่วงกว่าเดิม ดันแกนเนื้อกร้าวให้น้องสาวข้างบ้านได้รับรู้ว่าทำเขาเจ็บทรมานขนาดไหน

มือเล็กจับบ่าเขาไว้แน่นรับลิ้นอุ่นช่ำชอง ที่เกี่ยวเอาทุกสิ่งจากเธอขึ้นไป ร่างกายเธอร้อนรุ่มไม่รู้ตัวเริ่มจูบตอบเขา แม้ไม่ชำนาญเท่าแต่ทำเอาคนร่างโตครางกระหึ่ม

“เรย์...”

เขาพึมพำชิดริมฝีปาก ลากมือกร้านขึ้นถึงต้นขาพาเอากระโปรงตัวสั้นเลิกสูง พรมจูบลงเหนือทรวงอกที่เสื้อเชิ้ตเปิดอ้าตอนไหนเธอเองก็ไม่ทันสังเกต

กระทั่งเขาเริ่มดูดดุนเนื้อนุ่มบนเสื้อชั้นในงับอย่างแรงจนร่างเธอสะดุ้งหลุดจากภวังค์

แสงสว่างของแดดยามสายยังลอดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านสีครีม เสียงเครื่องปรับอากาศเดินเบายังไม่เท่ากับเสียงหายใจหนัก ๆ ของธามวินทร์และเสียงหวานลึกของเธอเอง

“พี่ธาม...” เธอเปล่งเสียงคล้ายห้ามก่อนจะสะอื้นเมื่ออุ้งมือเขาถึงกลางเป้ากางเกงแล้วกรีดนิ้วลงกดลึก

“อ่า เรย์...”

กึก กึก !

ทว่ามีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นกลางความร้อนระอุเจียนบ้าของสองหนุ่มสาว ประตูถูกเขย่าเบา ๆ

“บัดซบ !”

ธามวินทร์สบถผละออกยกมือเสยผมจ้องเรนนี่ที่เย้ายวนอย่างธรรมชาติด้วยพวงแก้มแดงซ่านจากน้ำมือของเขา กลิ่นรัญจวนชายหญิงโชยอ่อนจนยากจะห้ามใจ

“ไอ้ธาม !” เสียงอลันเรียกขึ้นพร้อมพยายามบิดลูกบิด

“ไปซะ !” ธามวินทร์เค้นเสียงตอบแต่จ้องลำคอระหงที่ขยับกลืนน้ำลาย มองเส้นเลือดฐานคอเต้นตุบเป็นจังหวะเดียวกับลมหายใจเธอ

“เฮ้ย ! เปิดหน่อย ทำอะไรอยู่วะ” อลันยังส่งเสียงโวยวาย

ใบหน้าธามวินทร์ทั้งระเรื่อผลุดเหงื่อเม็ดโป้งขบกรามแน่น พยายามข่มแรงปรารถนาทว่าเสียงหวานของเรนนี่ที่เผลอหลุดครางทำเขาหลุดความควบคุมโผนตัวเข้าใส่อีกครั้งราวหมาป่า

ปัง ! เขาใช้มือทุบประตูพร้อมเสียงตะโกนกร้าว

“กลับไปไอ้อลัน !”

“พี่ธาม...”

เธอเปล่งชื่อเขาลึกในอก เบิกตากว้างตระหนกระคนหวาบหวิวเมื่อเขารวบลำคอเธอแน่น อีกมือโอบสะโพกยกขึ้นอย่างง่ายดายจนเธอรีบจับบ่าเขาไว้เป็นหลัก

รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อถูกจับวางบนโต๊ะทำงานพร้อมร่างแกร่งเบียดตัวเองลงตรงกลางผลักเธอนอนหงายลงช้อนใต้เข่าเธอแล้วลากเข้าใกล้

“พี่ธาม !”

เรนนี่เด้งตัวขึ้นทันทีแต่มือกร้านกดลำคอเธอแน่นอีกมือปลดกระดุมเสื้อ สีหน้าเขามุ่งมั่นจะเผด็จศึกรักบนโต๊ะทำงานเดี๋ยวนี้ แม้ว่าเธอจะรู้สึกซาบซ่านเร้าใจกับบทรักดิบเถื่อน

ทว่า... มันไม่ควรเป็นแบบนี้

เธอจับมือเขาบีบแน่น เขาสบตาเธอนิ่งแต่ไม่หยุด ปลดกระดุมเธอลงไปแล้วหลายเม็ดเปิดออกวางฝ่ามือร้อนผ่าวลงบนแผ่นท้องลากขึ้นถึงหน้าอกดึงลงจนมองเห็นยอดถัน

“อ่า เรย์”

นัยน์ตาธามวินทร์ล้ำลึกจนเกือบดำมืดหลุบจ้องสีอ่อนบนเรือนกายขาวเนียนวางฝ่ามือคลึงบนส่วนอ่อนไหวเนินนุ่มเบา ๆ

“พี่ธามคะ ฟังเรย์นะคะ...” เธอสยิวกัดฟันเมื่อธามวินทร์ใช้นิ้วบี้ “เรย์ เรย์...”

“พี่จะไม่โดนหลอกอีกเรย์ อืม...”

เรนนี่สะท้านเฮือก เขาลากมือลงเบื้องล่างใกล้จะล้วงเข้าไปในกางเกงในตัวน้อย เธอจับหมับจิกเล็บลง

“พี่รอมานาน อ่า พี่ขอ...”

“แต่นี่มันที่ทำงาน พี่ธาม... อือ”

“ไม่แปลกนี่ เรย์ไม่เคยเหรอที่ทำงาน” เขาถามอย่างหน้าไม่อายเอาแต่มองมือตัวเองที่เลื่อนผลุบเข้าใต้เนื้อผ้า ปากอ้าเผยอหอบหายใจหนัก

“ไม่ อ่า อย่าพี่ธาม เรย์ไม่เคยทั้งนั้น”

เรนนี่บิดตัวหนีแต่ยิ่งดิ้นนิ้วกร้านยิ่งลงลึกจนพบเนินสาวอวบอูม เขากรีดนิ้วลงรอยแยก

“อ่า เรย์...” เสียงเขากระเส่าแรงลากนิ้วลงพลางโน้มตัวลงหายอดทรวง เรนนี่จึงตัดสินใจกัดข้อมือที่เขากำอยู่รอบคอเธอเต็มคำ

“โอ๊ยยยย ! เรย์” เขาชะงักแหงนหน้าขึ้นจ้องฟันที่ขบลงข้อมือคล้ำเข้ม ส่งเสียงกระเส่ากดนิ้วลงแรง ๆ “ชอบแรง ๆ ใช่ไหม”

เรนนี่ตาโต บ้าไปแล้ว ! ผู้ชายคนนี้คือหมาบ้าตัณหากลับ แม้ว่าเบื้องล่างเธอจะซ่านเสียวจนอยากเสียตัวให้เขา แต่ต้องไม่ใช่ที่ตรงนี้

เธอกัดเขาแรงขึ้นจมเขี้ยวเอาเท้าถีบแผ่นท้องเฉียดน้องชายที่แข็งโด่นิดเดียวจนธามวินทร์กระเด็นออก เขาตั้งท่าจะโผเข้าหาอีกครั้งแต่เธอรีบพูดขึ้น

“เรย์ยังไม่เคยนอนกับใคร”

เสียงเธอนิ่งเรียบอย่างคนควบคุมอารมณ์ได้แล้ว ลุกนั่งดึงเสื้อเข้าหากันปิดหน้าอกที่เริ่มมีรอยจ้ำ จ้องเขาด้วยดวงตาดุดัน

เธอพาร่างลงจากโต๊ะทำงานเมื่อเห็นว่าธามวินทร์อึ้งงันไป หน้าเขาตึงแต่แดงซ่านไปถึงลำคอขยับกลืนน้ำลายหลายครั้ง มือกำแน่นข้างลำตัวอย่างคนข่มความต้องการแรงกล้าก่อนจะค่อยเหยียดยิ้มคล้ายหยันตัวเอง

“พี่โชคดีเป็นบ้า”

เรนนี่ตาเบิกกว้าง เดินออกห่าง “โชคดีอะไร” ชายสายตาไปทางประตูซึ่งอยู่ไม่ไกล

ธามวินทร์หัวเราะในลำคอเดินตามช้า ๆ “โชคดีที่เรย์ยอมรอพี่ไงล่ะ” เผลอชั่วอึดใจเขากระโดดขวางเธอทันเอามือทาบประตูไว้ “คืนนี้... ห้องพี่”

“ไม่ !”

“เรย์ปฏิเสธพี่ไม่ได้หรอก” เขาหลุบตาลงมองด้านล่าง “เปียกขนาดนั้น”

สองพวงแก้มของเธอร้อนผ่าว เธอเถียงไม่ออกเลยสักคำเพราะมันจริงอย่างที่เขาพูด

แต่เธอจะยอมเสี่ยงแล้วกลืนคำพูดตัวเองงั้นเหรอ ?

“หรือไม่กล้า” เขาเลื่อนสายตาขึ้นแล้วจ้องเธอนิ่ง “อ่า... หรือจะห้องเรย์ดี”

“บ้าไปแล้วพี่ธาม ไม่ว่าจะห้องใครมันก็บ้าทั้งนั้น”

“รับปากพี่สิ” ร่างแกร่งโน้มมาใกล้ถูจมูกกับแก้มนุ่ม “คืนนี้พี่จะรอนะ เข้าทางประตูครัวหลังบ้าน พี่จะเปิดไว้ให้ ห้าทุ่ม”

ท้องไส้เธอหดเกร็งสั่นสะท้านเมื่อนึกถึงคืนนี้ แม้ว่าเธอไม่เปล่งคำรับปากแต่จากสีหน้าคงทำให้ธามวินทร์พอใจ เขายักมุมปากพูดเสียงกระเส่าเบา ๆ

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ทำให้หนูท้องหรอก”

เรนนี่พลันรู้สึกวาบไปทั้งร่าง เธอไม่ควรรู้สึกแบบนี้ ภาพสองร่างกอดก่ายผลุดพรายราวกับว่าเธอรอมาทั้งชีวิตที่จะทำสิ่งนี้ ร่างระหงของเธอถูกมือใหญ่ต้อนดันออกจากห้องทำงานท่านประธานด้วยอาการเหม่อนิด ๆ

หย่อนก้นลงเก้าอี้พลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นราวกับรู้ว่าช่วงเวลานี้คือช่วงเวลาที่เธอต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด

เธอจะเลือกเดินเข้าไป หรือถอยห่างชั่วชีวิต

เรนนี่... เธอเป็นผู้เลือกเองทั้งสิ้น

ถ้าเธอจะเล่นเกมนี้ ไม่ให้ผู้หญิงคนไหนได้เข้าใกล้ธามวินทร์อีก โดยเฉพาะเมียเก่า เธอต้องยอมลงไปเล่นทั้งตัว

ไม่ต้องพูดถึงหัวใจ เพราะเธอได้ให้เขาไปตั้งแต่เด็กจนหมดสิ้น

แล้วเขาหล่ะ... อยากได้เรือนร่างเธออย่างเดียว ? งั้นหรือ

ไม่มีทาง ! ถ้าเขาอยากได้ร่างกายเธอมาก เธอก็จะให้พร้อมควักหัวใจของเขาออกมาแลก

ให้เขากระหายจนคลั่ง ให้เขารู้ว่าเธอมีค่า ที่ต้องจ่ายทั้งตัวและหัวใจ

เธอจะทำแม้ว่ารู้ว่าต้องเจ็บ

แต่เขาต้องพ่ายแพ้ จนต้องยอมหมอบแทบเท้า พี่ธามวินทร์...