13 การชำระบาป

13 การชำระบาป

ปัง !

เสียงกระแทกประตูรถพาให้ร่างอ่อนระทวยแอบสะดุ้งเบา ๆ ก่อนที่รถจะยวบลงจากน้ำหนักของคนร่างโตฝั่งคนขับ

จากเพลง EDM ในผับกลายเป็นเพลงร็อกบัลลาดหวานเสียจนหัวใจของเรนนี่หวั่นไหว

ใจเต้นเป็นบ้าเลย

เธอแสร้งตะแคงไปอีกด้านทำทีเป็นเมาแต่ตาแข็งค้างจ้องถนนที่เริ่มผ่านไปเร็วขึ้นจากฝีเท้าของธามวินทร์ที่เหยียบคันเร่งจมมิด คล้ายจิตใจของเขาที่จมดิ่งในห้วงปรารถนา

“เมามากไหม Good girl” เสียงทุ้มถามเบา ๆ หลังจากสังเกตว่าเธอนอนนิ่งแต่ลมหายใจคล้ายกระชั้นเล็กน้อย

“อือ... พี่ธาม” เรนนี่แกล้งใช้น้ำเสียงอ้อแอ้บิดตัวแต่ไม่ยอมหันไปทางเขา

“เมาอะไรขนาดนั้น” เขาดุเล็กน้อยทั้งที่ใจเต้นโครมคราม มุมปากยักขึ้น แค่นเสียงด่าตัวเอง...

ไอ้ธาม มึงมันโคตรเหี้ย

แต่หากมีโอกาสเขาจะคว้าทันที ต่อให้เมาจนหลับคอพับ

ทว่าสิ่งหนึ่งพี่ชายข้างบ้านไม่อาจล่วงรู้ว่าข้างในของเรนนี่กำลังคิดอะไร

ธามวินทร์มองถนนตรงหน้า แสงไฟที่เลื่อนผ่านเร็วอย่างที่ใจต้องการ เพลงช้าหวานยังบรรเลงแต่ไม่อาจบรรเทาสิ่งที่อัดแน่นข้างใน ปาดรถเข้าบ้านเมื่อยามเปิดประตูรั้วจอดในโรงจอดรถ ใช้มือประคองหน้าหวานให้หันมา

“เรย์ ถึงบ้านแล้ว”

“หืมม์...” เรนนี่ปรือตาขึ้นหัวเราะคิกคักอย่างน่าตี “คิก คิก พี่ธามม มีสองหัว”

“เรย์ ไปขึ้นบ้าน” เขายกข้อมือดูเวลาจากผับมาถึงที่บ้านตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว พ่อกับแม่คงหลับสนิท

ปัง !

เรนนี่ตัวปวกเปียกพิงพี่ชายแต่เขาพยุงเธอโอบเอวพาออกเดินทันที ใจยิ่งเต้นแรงคล้ายกับเสียงของฝีเท้าในตอนนี้

เบาไอ้ธาม... หัวใจมึงน่ะ เต้นให้มันเบา ๆ หน่อย

“เออ... คุณธามครับ” เสียงยามเอ่ยเบาด้านหลัง “นี่มันคุณเรย์...”

ธามวินทร์ถอนหายใจเฮือก มือหนึ่งรวบเอวคนตัวเล็ก มือหนึ่งล้วงกระเป๋าส่งเงินให้ปึกหนึ่งไม่ทันนับแต่มากพอดู ดวงตาลุงยามเบิกกว้างสั่นหน้า

“รับไว้ แล้วปิดปากให้สนิท” เขาพูดนิ่งขณะจ้องหน้าจนลุงยามจำใจรับเงินมือยังสั่นนิด ๆ มองดวงหน้าหวานยิ้มร่ากอดเอวพี่ชายข้างบ้านแน่นเช่นกัน จึงคิดว่าคุณหนูเรย์คงเต็มใจ

จากนั้นประธานหนุ่มจึงตระกองกอดพาร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่ตัวบ้านแม้ว่าเรนนนี่เดินไม่ตรงทางนัก ปากบ่นพึมนิดหน่อยตลอดทาง

“คืนนนี้บ้านพี่ธาม... มันหมุนชอบกล”

เขาโอบเธอราวกับสิ่งของล้ำค่าที่เพิ่งจะคว้ากลับมาเป็นของตัวเอง ก้มลงหอมเส้นผมขณะพาเดินรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่าง

กลิ่นน้ำหอมของเธอเหมือนครั้งที่ยังใส่ชุดนักเรียน แต่คืนนี้เธอกำลังจะ... นรกเถอะ

เขาแสยะยิ้มเหลียวมองไปทางข้างบ้านคล้ายเห็นแสงไฟปลายมวนบุหรี่วาบ

ไอ้เอก...

ธามวินทร์เบือนหน้ากลับไม่แยแส เขาอายุสามสิบห้า และสาวที่อยู่ในอ้อมแขนยี่สิบห้า พ้นวัยทีนมาหลายปี แต่จู่ ๆ น้องเรย์ก็ผละออกจากอ้อมแขนคีมเหล็ก

“พี่ธามม หนูอยากเล่นน้ำ” ร่างระหงเอียงตัวเซถลาจนเขาคว้าไม่ทัน เธอเดินสับขาเร็วอย่างผิดปกติของคนเมาพรวดไปทางสระว่ายน้ำข้างบ้าน

“เรย์ !” เขาเกือบตะโกนชำเลืองมองไฟห้องนอนแม่ยังปิดสนิท วิ่งตามน้องสาวข้างบ้านที่ไปยืนขอบสระเดินตัวเอียงไปมากางแขนออกอย่างน่าขัน

แต่เขาหัวเราะไม่ออกแม้แต่นิดเดียว...

ร่างแกร่งพุ่งตัวออกไปตั้งท่าจะรับ สีหน้าของคนตัวเล็กหัวเราะร่าเดินไต่ราวกับตัวเองกำลังไต่เชือกเส้นเล็ก แต่แล้ว...

โครม ! ตู้ม !

ธามวินทร์ตาเบิกกว้างตกใจตั้งท่าจะโผตัวลงสระน้ำไปช่วยเรนนี่ที่เท้าลื่นพรวดหล่นลงไป ทว่าภาพทับซ้อนเมื่อครั้งเธออายุสิบเจ็ดสวมบิกีนี่ว่ายยั่วยวนในวันที่เขากลับมาจากเมืองนอกทำให้ประธานหนุ่มคิดได้

ไอ้ธาม ! มึงมันโง่บัดซบ...

ดังนั้นเขาจึงยืนเท้าสะเอวรอนิ่งขอบสระ ปล่อยให้ร่างระหงจมดิ่งลงก้นน้ำ หางตาเห็นพี่ชายเธอเปิดประตูรั้วเล็กมาแล้วด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างน่าต่อย ไม่ถึงหนึ่งนาทีเรนนี่ก็ทะลึ่งตัวพรวดหอบหายใจ

พรวด ! แค่ก ๆ

เรนนี่สำลักยกมือปาดน้ำออกจากกรอบหน้าแล้วชะงักกึกเมื่อเบื้องหน้าคือชายสองคนยืนเท้าสะเอวมองเธอนิ่ง แต่อารมณ์ช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

เธอใช่คำเปรียบไม่ผิด ใบหน้าของพี่ธามคล้ายเพิ่งขึ้นมานรกขุมลึกสุด นัยน์ตาแดงก่ำโกรธจัดที่โดนหลอก ส่วนอีกคนยิ้มกว้างจนตาหยีหล่อราวเทวดาตกสวรรค์

เอาล่ะเรย์...

ในเวลานี้เธอจึงได้แต่ส่งรอยยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดออกไป แล้วปล่อยให้ชะตากรรมที่เธอต้องชดใช้เลื่อนออกไปก่อน

แต่ในไม่ช้า... ในไม่ช้า

ธามวินทร์เข่นเคี้ยวอยู่ในใจ

ฉะนั้นการชำระบาปกรรมที่เธอหลอกลวงจึงกลายเป็นสิ่งที่เธอหวาดหวั่นในเช้าวันจันทร์

กริ๊ง ๆ ! เช่นโทรศัพท์จากสาว ๆ เป็นต้น...

เรนนี่แยกเขี้ยวใส่แต่ส่งเสียงหวานใสทันทีเมื่อรับสาย

“สวัสดีค่ะ ห้องประธานธามวินทร์ค่ะ”

“ค่า... ไม่อยู่ค่ะ”

“คิดว่าไงหล่ะค้า...” เธอเริ่มแขะเล็บเม้มปากตึง ภาพคืนวันเสาร์ผ่านเข้ามายิ่งพาให้โมโห “ก็บอกว่าไม่ได้หลอก !”

ปึก ! “อะไรกันสาว ๆ พวกนี้”

เรนนี่กระแทกโทรศัพท์ลงแป้นหน้ามุ่ยก่อนสะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าโต๊ะทำงาน แหงนดวงหน้าขึ้นยิ้มเจื่อนเล็กน้อย

ชะตากรรมของเธอ...

“มาแต่เช้านะคะท่านประธาน” เรนนี่ตัดสินใจใช้เสียงหวานปูทางแต่เหมือนเสือโหยจะยังไม่ลืมคืนวันก่อน

“ตามผมเข้าไปในห้อง” ธามวินทร์สั่งเบา ๆ

“แต่ว่า...” เสียงหวานชะงักเมื่อประธานหนุ่มเปิดประตูกว้างรอ จ้องนิ่ง

ไม่ว่าเรนนี่จะวางแผนในคืนวันเสาร์ไว้ว่าอย่างไร ให้เขาโหยจนตัวโยน ? อยากจนตัวสั่น ?

ทว่าในเวลานี้ขณะที่เธอพาขาของตัวเองเดินผ่านร่างกรุ่นร้อนที่แผ่แต่ไอปรารถนาออกมาทำให้เธอรู้ว่างานนี้มันหินกว่าที่คาดไว้

คลิก...

“ท่านประธาน...”

ปึก !

ร่างระหงถูกจับกระแทกประตูหลังสิ้นเสียงลงกลอนพร้อมริมฝีปากกระด้างที่กดลงมาหนักหน่วง อ้อมแขนกำยำรัดเธอแน่นขณะที่จูบสูบวิญญาณด้วยการใช้เรียวลิ้นชอนไช

“อือ...”

มือกร้านอ้อมไปหลังท้ายทอยรวบเอาเส้นผมดึงจนเธอแหงนเงยรองรับจุมพิตลงทัณฑ์ที่ปล่อยให้เขาทรมาน เขาสอดลิ้นลึกมือดึงเสื้อสูทของเธอออก

“อื้อ อย่า”