9 อยากกินหรือเปล่า

9 อยากกินหรือเปล่า

เลขาชั่วคราวของประธานตั้งปณิธานในใจทั้ง ๆ ที่ข้างในยังหวาดหวั่นว่าจะทำได้ดั่งเช่นคำมั่นหรือไม่ เสียงของหัวใจยังเต้นตุ่ม ๆ ต่อม ๆ กระทั่งล่วงเข้าสู่วันใหม่ยิ่งเต้นแรงขึ้น

เฮือก!

เธอผวาตื่นราวกับถูกดึงขึ้นจากก้นบึ้งของฝัน ร่างกายชุ่มเหงื่อ หายใจหอบแรงเหมือนเพิ่งผ่านการวิ่งหนีอะไรสักอย่าง... หรือใครสักคน

ฝันเปียก... บ้าฉิบไอ้เรย์ !

เรนนี่สบถพึมแม้ว่าร่างกายยังตื่นเร้าจากภาพในห้วงนิทรา หน้าท้องหน่วงร้าวและชื้นแฉะตรงจุดเร้นลับพาให้เธอเจียนบ้า

“เรย์เอ้ย !”

เธอก่นด่าตัวเอง กอดเข่าซบหน้าพยายามสลัดภาพที่เขาโน้มตัวอยู่เหนือร่างเธอ แต่มันยากจนในที่สุดเธอจึงลุกขึ้นอาบน้ำ

เรนนี่ปล่อยให้น้ำอุ่นชำระความรู้สึกที่พุ่งวาบในร่างกายแต่แทบเป็นไปไม่ได้เลย

ยิ่งเม็ดหยาดอุ่นกระทบพวงแก้มมากเท่าใด ยิ่งคิดไปถึงหยดที่หลั่งรินกระทบผิวหน้า ฝ่ามือเธอเลื่อนไปยังทรวงอกคัดตึงไม่รู้ตัวสะท้านจนต้องรีบปิดน้ำ เม้มริมฝีปากกระชากผ้าขนหนูห่อเรือนกายแล้วกลับไปที่ผ้าม่านแอบดูพี่ชายข้างบ้าน

“เก้านาฬิกา ใครเขาว่ายน้ำเวลานี้”

เสียงหวานงึมงำดวงตาจับภาพเนื้อแกร่งสีทองอย่างนักกีฬาเปลือยท่อนบนในชุดว่ายน้ำแสนเซ็กซี่เดินอยู่ริมสระว่ายน้ำในมือคือกระป๋องเบียร์

ตู้ม !

นัยน์ตาเธอพราวขึ้นคล้ายแผ่นน้ำที่แตกกระจายจากการพุ่งตัวของธามวินทร์ ท่วงท่าสวยงามราวผีเสื้อหนุ่มในยามราตรี ท่อนแขนมัดกล้ามต้านแรงเฉื่อยจนใจเธอวาบหวิว ผละตัวออกห่างผ้าม่าน หลังพิงผนังห้องยกมือทาบอก

“เขาอ่อยฉันใช่ไหม... ”

เธอทำน้ำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อก่อนกลับไปแง้มม่านอีกครั้ง ทอดสายตามองผิวทองแดงเปียกโชกโหนตัวขึ้น ลอนหน้าตึงเปรี๊ยะขณะโน้มกายหยิบเบียร์ขึ้นยกดื่ม แผงอกเขาสั่นกระเพื่อมจากการกลั้วหัวเราะ

“เขากำลังหัวเราะเยาะ !”

ริมฝีปากกระจับเม้มตึง เธอเป็นพวกนิสัยเสียแก้ไม่หาย ไม่เคยยอมใครโดยเฉพาะคำท้า

ทว่า... ภาพกลางลำตัวใต้กางเกงว่ายน้ำสีเข้มผลุดพรายจนพวงแก้มแดงซ่าน มือเผลอกำผ้าม่านแน่นดวงตาไม่อาจละออกจากเขาด้วยหัวใจรัวเสียงโครมคราม

เรย์... นั่นมันอดีตที่ทำร้ายแกนะ

ในขณะที่เรนนี่ลอบมองชายหนุ่มอดีตพี่ชายที่เธอเคยชอบ ประธานหนุ่มธามวินทร์พลันล้มตัวลงนอนเตียงอาบแดดอย่างมีความสุข วาดมือหยิบบุหรี่จุดสูบ เพ่งสายตาไปยังหน้าต่างฝั่งตรงข้ามที่ผ้าม่านกระพือไหวเบา ๆ

ฮึ ! พวกถ้ำมอง...

มุมปากยกยิ้มขณะพ่นควันขาวแล้วยกแขนอีกข้างวางเหนือศีรษะอวดกล้ามอย่างชายนักกีฬาให้สาวโรคจิตก่อนนึกขึ้นได้ เอี้ยวตัวไปหยิบมือถือรุ่นใหม่ชูให้เธอเห็นชัด ๆ

“อยากได้ก็มาเอา” เขาทำปากพูดไม่มีเสียง วางโทรศัพท์ไว้บนแผงอกตัวเองใกล้หัวใจที่โลดขึ้นยามเห็นผ้าม่านไหวแรง นัยน์ตาเหล็กกล้าปรือเกือบหลับแต่ลอบมองไปทางประตูเล็กรั้วติดกัน

อืม... น่าจะสักสิบวินาที

เขาอัดควันขาวเข้าปอดปล่อยยาวมองไอหมอกกลิ่นจางด้านบนศีรษะแล้วได้ยินเสียงเดินลงฝีเท้า ภาพสาววัยยี่สิบห้าแต่หน้าเด็กกว่าอายุ มัดหางม้าในชุดกางเกงขาสั้นกุดเสื้อครอปท็อปพาให้หัวใจชายหนุ่มวูบวาบ

“คุณมัน... ไม่เป็นสุภาพบุรุษ” เธอแว้ดเสียงเพื่อกลบความรู้สึกภายใน ยิ่งเดินใกล้ ยิ่งชีพจรถี่รัว

ลอนหน้าท้อง แผงอก หรือแม้แต่เส้นเอ็นบนข้อมือ

เธอกำลังละลายและขาเจ้ากรรมพลันอ่อนยวบจนรีบทรุดลงนั่งเตียงอาบแดดข้าง ๆ แบมือออกมาข้างหน้า

“เอาคืนมา” มือเล็กเธอแข็งค้างกลางอากาศเมื่อสายตาธามวินทร์ยังมองท่อนขาขาวไล่ขึ้นมากลางลำตัวหยุดบนทรวงอกราวสองวินาทีก่อนจะคลี่ยิ้มสบตากับเธอ

“หยิบสิ” เสียงทุ้มต่ำในลำคอวาดแขนดับบุหรี่ ยกมือไขว้กันเหนือศีรษะเด้งแผงอกให้เธอคล้ายสาส์นท้ารบ

เรนนี่ลอบกลืนน้ำลายมองสีผิวคล้ำน้ำผึ้ง อกหนั่นแน่นและยังหัวนมเล็กขึ้นตุ่มไตราวกับเขากำลังหวามไหว

เกมนี้มันเสี่ยงเกินไป...

“ไม่กล้าหยิบเหรอ” ธามวินทร์หยอดไปอีกคำมองริมฝีปากเม้มคว่ำแรงเต้นหัวใจกระแทกอกจนเจ็บมองร่างระหงค่อยลุกขึ้นโน้มลง

หมับ !

ประธานหม้ายคว้าข้อมือเล็กไว้ทันทีกระชากลงอย่างแรงจนเรนนี่เซพรวด ดีที่เอามืออีกข้างยันเตียงอาบแดดไว้ได้ทันจ้องเขาตาโตเท่าไข่ห่าน

“ชอบไหม...” เขามองปากกระจับที่เผลอเลียริมฝีปาก

“อะ อะไรนะ”

“เมื่อวาน...” เขาเลื่อนสบตา “ชอบที่เห็นไหม”

ความร้อนในร่างเธอไหลรวมขึ้นไปบนใบหน้าจนพวงแก้มแดงก่ำ อ้าปากปฏิเสธ แต่เสียงกลับหดหาย สะดุ้งเฮือกเมื่อเขาเอามือเธอวางบนปากตัวเองค่อย ๆ ปาดลิ้นเบา ๆ กลางฝ่ามือ นัยน์ตาเหล็กกล้าล้ำลึก

“อยากกินหรือเปล่า” น้ำเสียงเขาสั่นพร่า กลั้นลมหายใจแทบไม่อยู่เมื่อแรงปรารถนาเริ่มทะลักล้น

ไอ้เรย์...

เรนนี่นิ่งขึงชั่วอึดใจแล้วกระชากมือกลับอย่างแรง โดยไม่ลืมหยิบมือถือบนแผงอกที่กระเพื่อมเพราะเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ พาร่างระหงถอยหลังกรูดเมื่อร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืน

ฉันลืมไปได้ไงว่าเขาสูงขนาดนี้ !

ดวงตากวางเบิกกว้างหันหลังวิ่งหนีแต่เสียงทุ้มสะกดเท้าเธอไว้ด้วยคำบอกเล่าง่าย ๆ ทว่าพาให้ท้องไห้หดเกร็ง

“คืนนี้มีงานเลี้ยง”

เธอได้ยินเสียงเขาหยิบกระป๋องเบียร์ตามด้วยเสียงดื่มสองอึกคล้ายคนกำลังขาดน้ำ

“พี่ตั้งใจไว้แล้วว่าคืนนี้...”

เขาไม่พูดต่อให้จบแต่เรนนี่ต่อให้แล้วในใจ ขนอ่อนเธอลุกไปทั่วร่างจ้ำเท้าจนเกือบวิ่งกลับบ้าน ยังแว่วเสียงหัวเราะทุ้มไล่ตามหลังราวกับเสียงของปีศาจที่อยู่ข้างในตัวเธอ

ธามวินทร์หย่อนตัวลงนอนตามเดิมปิดตาเพื่อนึกภาพของคืนนี้ ทว่าเสียงของแม่ที่ลอยมาพร้อมกลิ่นของว่างทำให้เขาต้องเอียงหน้าไปทางต้นเสียง ปรือตาขึ้น

“เมื่อกี้หนูเรย์มาหรือเปล่า” คุณหญิงนฤมลวางของว่างลงบนโต๊ะ หย่อนร่างนั่งเตียงเดียวกับที่เรนนี่เพิ่งจะลุกไป

“ครับ” เขาตอบเบา ๆ ปิดตาลงเหมือนเดิม

“มีอะไรเหรอ”

ธามวินทร์เผลอยิ้มแวบหนึ่งก่อนเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย “เมื่อวานน้องลืมโทรศัพท์ไว้ที่สำนักงานครับ”

“แล้วทำไมมือถือถึงอยู่กับธาม...” นฤมลยังใช้น้ำเสียงจู้จี้

“แม่ครับ” ประธานหนุ่มลืมตามองแม่ตัวเอง “ผมสามสิบห้า หม้ายเมียหย่ามาสองปี” ร่างแกร่งขยับลุกนั่งคว้าซองบุหรี่และผ้าเช็ดตัว “ผมแต่งให้แม่แล้ว แต่ฝ่ายหญิงกลับเลือกทิ้งผมเอง” ว่าพลางลุกยืนเตรียมพาตัวเองกลับเข้าบ้าน

“แต่... ต้องไม่ใช่เรย์” คุณหญิงลุกขึ้นตามเช่นกัน เดินไปใกล้ลูกชายเพียงคนเดียว “ไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนข้างบ้าน”

นฤมลไม่ได้พูดอะไรอีก แต่แววตาเธอบอกชัดว่า... ลูกชายของเธอกำลังจะพลาดซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง ภาพข้างสระว่ายน้ำงานเลี้ยงสละโสดผลุดขึ้นมาราวกับตราประทับผิดบาปของลูกชายเธอ

ธามวินทร์ไม่ตอบ เลือกที่จะเดินห่างออกมาจากมารดาคนที่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่สิบกว่าปีก่อน

แต่จะให้เขาหยุดอีกครั้ง เขาคงทำให้ไม่ได้แล้ว ต่อจากไปนี้ เขาจะคว้าเธอกลับมาเป็นของเขา

ไม่มีการวิ่งหนีความรู้สึกของตัวเองอีก

เขาหันกลับไปมองหน้าต่างบานนั้นด้วยรอยยิ้มที่ซุกซ่อนบางอย่างข้างในใจ

เธอหนีพี่ไม่พ้นหรอก เรย์...