บทที่ 13 มันไม่ดีแน่ ๆ

บทที่ 13

แซคจ้องเปรมาที่กำลังหิวโซ เธอเรียกขอแพนเค้กราดน้ำผึ้งและโกโก้ร้อนเพิ่มทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะทานชุดอาหารเช้าหมดไปหนึ่งชุด

เธอเหล่ตามองชายหนุ่มตรงข้ามโต๊ะเล็กติดริมด้านนอกเพื่อมองทิวทัศน์ทะเลภูเก็ต เขายังจ้องเธอไม่เลิกสักพักหนึ่งแล้ว เธอเลยจิ้มแฮมคลุกซอสมะเขือเทศส่งเข้าปากพรางยิ้ม

“เพราะคุณหรอก เลิฟถึงกินเยอะขนาดนี้”

เขายกขาไขว้ห้างเอนกายพิงพนักกอดอกมองสาวอวบเอ่ยบอกทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ถาม อาหารยังเต็มปาก

แซคโน้มกายหยิบกาแฟดำที่เย็นแล้วเพราะมัวแต่ตกตะลึงเม่นสาวตรงหน้าจนลืมมันไปเลย

“สงสัยคุณคงไม่ค่อยเจอผู้หญิงกินเก่งใช่ไหมคะ”

“เออ ไม่ ไม่เคย ส่วนใหญ่ไม่เคยเห็นเพราะไม่ค่อยอยู่ด้วยกันนานขนาดนั้น”

“ฮะ! หมายความว่ายังไงคะ”

พนักงานเอ่ยขออนุญาตก่อนจะวางจานแพนเค้กราดน้ำผึ้งวางซ้อนทับสูงสามชั้นตรงหน้าเธอ ตามด้วยโกโก้ร้อน

“ก็มันมักจะจบไม่กี่ชั่วโมง”

“อ้าวแล้วไม่เคยค้างคืนด้วยกันเหรอคะ หรือไปดินเนอร์ ไปเดท”

แซคหัวเราะให้กับความคิดใส ๆ ของเม่นสาว มองมือที่ใช้มีดหั่นแพนเค้กออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ

“อะ อ้ำ อ้ำ”

เขาเอนร่างหนีแต่ไม่พ้นมือยาวยื่นตรงมายังปากเขา แซคจึงจำต้องอ้าปากรับแต่ไม่ตรงดีนักน้ำผึ้งเลอะขอบปาก เสียงหัวเราะหวานใสดังขึ้นก่อนใช้มือเช็ดน้ำผึ้งออกจากขอบปากให้เขา

แซคชีพจรเต้นรัวจ้องสาวผิวสีน้ำผึ้งยกนิ้วขึ้นดูดน้ำผึ้งยิ้มกว้าง ลักยิ้มข้างขวาเห็นชัดดั่งถูกขีด ปลายคางบุ๋มนิดอย่างสาวดื้อ

“อือ ดะ เดี๋ยว อือ”

เปรมาชะงักมือร่างสูงตรงข้ามชะโงกข้ามจับศีรษะตรึงเธอไว้รับจูบล้ำลึก ลิ้นเขาสัมผัสน้ำหวานของน้ำผึ้งในปากสาว เธอทิ้งส้อมในมือดันหน้าเขาออก

“เดี๋ยวเถอะ อายเขา”

หญิงสาวเหลียวซ้ายมองขวาก่อนจะส่งสายตาดุให้แซค เขาทำเพียงเอนกายตามเดิมใช้มือเช็ดปากเปื้อนน้ำผึ้ง

“อย่าหาเรื่องนะคนสวย ถ้าขืนอีกรอบคุณเดินไม่ได้แน่”

แก้มนวลมีสีระเรื่อขึ้นทีละน้อยหากแต่ยังไม่ยอม ทำหน้าทะลึ่งแลบลิ้นใส่เขาแล้วจัดการแพนเค้กข้างหน้าต่อ

“คุณยังไม่ได้ตอบเลยแซค คุณไม่เดทเหรอ”

“ก็มันเสียเวลา ไม่รู้จะเดทไปทำไม ยังไงมันก็จบบนเตียงอยู่ดี สู้นัดแล้วตรงไปห้องนอนเลย เสร็จก็แยกย้าย”

เสียงเข้มตอบแบบไม่ยี่หระ เปรมาแสร้งยกแก้วโกโก้ร้อนขึ้นดื่มเพื่อปิดบังใบหน้าอ่อนประสบกาณณ์แดงซ่านขึ้น หลุบตามองโกโก้เข้มข้นในแก้ว ค่อยเอ่ยเบา ๆ

“แล้วอย่างเราจะเรียกว่าอะไรดีแซค จะใช่เดทหรือเปล่า”

“อย่างเรามันยิ่งกว่าเดทเลิฟ”

แซคจับมือเธอขึ้นจูบหลังมือลูบเบา ๆ เธอปล่อยให้มืออุ่นร้อนแผ่ความอบอุ่นส่งมายังเธอ

เปรมาชักเริ่มแปลกใจในตัวเอง เธอร่วมรักกับแซคตั้งแต่เมื่อวานถึงเช้าวันนี้สามรอบแล้ว โดยที่เธอไม่รังเกียจหรือมีอคติในใจอย่างที่คิดไว้แต่แรกก่อนมา

เธอมองมือเขาที่ยังกุมมือเธอไว้ เหลือเวลาอีกหกวันทุกอย่างจะจบสิ้น สิ่งที่เธอควรทำคือห้ามเอาใจของตัวเองลงไปเล่นเด็ดขาด

“คุณถามผมไปแล้ว ผมถามคุณบ้างเลิฟ”

เปรมาวางแก้งโกโก้ร้อนสบสายตาคมเข้มล้ำลึก มีรอยยิ้มหยักขึ้นก่อนที่เสียงทุ้มต่ำแสนเบาจะเล็ดลอดออกมา

“ทำไมเลิฟถึงยังเวอร์จิ้น”

“เพียะ!!”

“ตาบ้า มาถามอะไรที่นี่”

เธอดึงมือออกมาจากมือใหญ่ตีไปทีท่อนแขนกำยำที่ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ทั้งยังหัวเราะชอบใจ

เปรมาดวงตาพร่าไปชั่วขณะ เธอโทษแสงยามเช้าที่ส่องมาที่โต๊ะทานอาหารกระทบไปยังแววตาเจิดจ้าที่มีเธออยู่ข้างในนั้น ชีพจรรัวกระหน่ำจนทำอะไรไม่ถูก

“ถ้างั้นกลับไปห้องผมจะถามใหม่”

เธอแสร้งทำปากยื่นสะบัดหน้าหนีแต่ที่แท้เพียงต้องการเบือนหน้าออกไปจากรังสีเสน่ห์หนุ่มใหญ่ที่แผ่เป็นคลื่นสาดหาเธอเป็นระลอก

“ยังไม่กลับห้องได้ไหมคะ เราไปเที่ยวที่อื่นก่อน”

เปรมารีบพูดชวนไปที่อื่น ขืนกลับไปห้องพักเธอคงพ่ายแพ้ต่อเวทมนตร์ที่เขากำลังร่ายใส่เธอ

“งั้นไปล่องเรือ ผมจะสั่งให้คนเตรียมไวน์กับของทานเล่นไปสักหน่อย”

“แต่เลิฟไม่ได้เอาชุดว่ายน้ำมา”

เธอจ้องรอยยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวบนหน้าแซคตาไม่กระพริบ

ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ

เปรมาเกือบยกมือขึ้นทาบหัวใจข้างขวาของตัวเองเพื่อห้ามกล้ามเนื้อที่ทำหน้าสูบฉีดเลือด

“ก็ไม่ต้องใส่”

เธอมองตามร่างสูงที่ลุกขึ้นยื่นมือออกมาส่งให้เธอ เปรมาวางมือบนฝ่ามืออุ่นร้อนตัวลอยเดินตามเขาไป

ไม่ มันไม่ดีแน่ ๆ

แซคเอ่ยกลับตัวเองเมื่อมองสาวหุ่นนาฬิกาทรายในชุดบิกีนี่สีสดใสที่หาซื้อมาจากชอปในโรงแรม

หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งตรงหน้าไม่กลัวแสงแดดแม้แต่น้อยหลังจากที่เขาช่วยทาครีมกันแดดจนทั่วตัว เธอยืนท้าลมท้องฟ้าเกาะราวกันตกตรงกาบเรือ เสียงหัวเราะหวานใสลอยมาพร้อมกับสายลมแห่งท้องทะเล

“ลงน้ำกันแซค”

เขามองเธอที่กำลังไต่ลงบันไดข้างเรือหลังจากที่แล่นมาจอดยังจุดสำหรับเล่นน้ำ ตั้งแต่โตขึ้นมาจนทุกวันนี้นอกจากพวกเพื่อนแล้วเขายังไม่เคยเจอสาวคนไหนยอมลงทะเล พวกเธอมักจะยืนแสดงท่าทางสวยงามอยู่ตลอดเวลา

ร่างสูงใหญ่ชะโงกเห็นเปรมาลงไปอยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้วพร้อมห่วงยางอันใหญ่

เปรมาสะดุ้งเมื่อจู่ ๆ ก็มีมือมาเกาะห่วงยางด้านข้าง แซคโผล่ขึ้นจากน้ำผมเปียกลู่ไปตามรูปศีรษะ เธอกวักน้ำใส่เขาที่บังอาจทำให้เธอตกใจ

“ฉันอยากจะอยู่ที่นี่นาน ๆ จังเลยค่ะ”

เขาเกาะห่วงยางเธอเท้าแขนทั้งสองข้างแล้วนอนพับศีรษะลงกับแขนตัวเอง

“งั้นก็ไม่ต้องกลับ”

“ฮึ มันเป็นไปไม่ได้หรอกแซค”

เขาขยับหน้าหันมองเธอ เปรมาเกาะห่วงยางทำท่าเลียนแบบเขาใกล้ ๆ กัน ดวงตาคมรีสบตาคมกล้า เธอยิ้มอ่อนบางนัยน์ตาเจิดจ้าส่องประกาย ขาเรียวใต้น้ำแกล้งเตะถูกขาแกร่งกำยำหยอกเย้า