บทที่ 5 กลิ่นเลือดกลางหิมะ

หิมะยังไม่หยุดตกในคืนที่สามของเดือน แม้เพิ่งเริ่มต้นฤดูเหมันต์ แต่พระราชวังหลานโจวกลับถูกปกคลุมด้วยม่านหิมะขาวแน่นหนาตา สวนหลวงเหมือนถูกเปลี่ยนเป็นดินแดนอีกภพหนึ่ง เสาแกะสลักมังกรในเขตวังในยังสะท้อนแสงจันทร์ลาง ๆ ขณะกลีบเหมยที่บานในยามวิกาลเริ่มร่วงหล่นลงตามแรงลมหนาว

ทว่าในเงาของความงดงามนั้นเริ่มมีกลิ่นบางอย่างแฝงมากับลม กลิ่นโลหะจาง ๆ ปนกลิ่นคาวเลือด เจืออยู่ในอากาศหนาวราวกับเงาล่องหน

ยามไฮ่ (21.00 น.) ตำหนักเฟิ่งเยว่

ไป๋ซูเหยียนยังคงนั่งอ่านกลอนโบราณเงียบ ๆ หลังจากวันที่ท่านอ๋องสี่ยิ้มให้ครั้งแรก แม้เพียงนิดเดียว แต่ในใจของนางกลับสั่นไหวลึกยิ่งกว่าลมหนาวบนเขาเหมยซาน นางเฝ้าทบทวนคำพูดของเขา

“ข้าจะเฝ้ารอ จนกว่ากลีบเหมยสุดท้ายจะร่วงลงมา”

แต่ก่อนที่นางจะทันได้ยิ้มอย่างเต็มที่เสียงฝีเท้าเร่งรีบของจิ่นฮวาก็ดังมาจากด้านนอก

“คุณหนู! มีเหตุร้าย!”

ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน “เกิดอะไรขึ้น?”

“มีผู้ลอบสังหารในวังเพคะ! ตอนนี้ทหารล้อมเขตตำหนักไว้ทั้งหมด ตรวจสอบคนจากตำหนักในทุกตำหนัก!”

“ผู้ใดเป็นเป้าหมาย?”

จิ่นฮวาสูดลมหายใจเข้า เสียงของนางสั่นเครือ

“อะ...ท่านอ๋องสี่เจ้าค่ะ”

คำคำนั้นราวกับสั่นสะเทือนโลกทั้งใบ ไป๋ซูเหยียนรีบลุกขึ้นทันที สวมเพียงผ้าคลุมบาง ๆ แล้ววิ่งตามจิ่นฮวาออกไป นางไม่รู้ว่าตนวิ่งไปได้อย่างไรผ่านประตูตำหนัก ผ่านลานหิมะ รู้เพียงว่าหัวใจของนางเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก

หากเขาเป็นอะไรไป หากเขา...ผู้ที่เฝ้ารอใต้ต้นเหมยมาตลอดสิบปี ต้องจบชีวิตเพราะคำสัตย์ที่ไม่มีใครได้ยิน แล้วจะทำเช่นไร

ตำหนักหย่งจิ้ง ยามค่ำ

กลิ่นเลือดฟุ้งไปทั่วลานกว้าง ทหารหลวงกว่าห้าสิบคนกระจายกำลังรอบตำหนัก ร่างคนผู้หนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่ตรงทางเดินหินข้างศาลา กลีบเหมยตกเกลื่อนพื้น เลือดไหลออกจากใต้ชุดคลุมสีดำของเขา

“ท่านอ๋อง!” เสียงของขุนนางคนหนึ่งร้องลั่นดังขึ้น

หลี่เหยียนนั่งพิงเสาศาลา ใบหน้าซีดเผือด บนไหล่ขวาของเขามีบาดแผลลึก โลหิตซึมเปื้อนชุดคลุมจนสีเข้มขึ้นราวหมึก

ไป๋ซูเหยียนพุ่งเข้ามาหา ดวงหน้าไร้ซึ่งความสง่างามเหมือนทุกวัน มีเพียงสายตา เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?!”

หลี่เหยียนฝืนยิ้มมุมปาก แม้จะเจ็บจนเหงื่อท่วมขมับ แต่ก็เอื้อนเอ่ยถ้อยคำสั้น ๆ ตอบกลับมา

“ยังไม่ตาย”

“เหตุใดถึงไม่เรียกหมอหลวงเล่า”

“หมอหลวง อาจเป็นหนึ่งในผู้ที่ส่งคนมาแทงข้า”

ซูเหยียนชะงัก “หมายความว่าอย่างไร?”

หลี่เหยียนหลับตา แล้วเอ่ยช้า ๆ “นี่ไม่ใช่การลอบสังหารธรรมดา แต่มันคือคำเตือนต่งหาก”

แสงโคมสะบัดไหวในตำหนักหย่งจิ้ง เสียงฝีเท้าทหารวิ่งวุ่นรอบศาลากลาง เงาหลายเงาตัดสลับกันภายใต้ต้นเหมยที่กลีบร่วงจนแทบเปลี่ยนพื้นหินให้กลายเป็นพรมสีชมพูเลือดจาง ๆ

บรรยากาศคละคลุ้งด้วยกลิ่นหอมของกลีบดอกไม้ แต่มันแฝงกลิ่นคาวโลหิตจนกลายเป็นความแปลกประหลาดที่จับต้องไม่ได้

ไป๋ซูเหยียนคุกเข่าอยู่ข้างกายท่านอ๋องสี่ ใช้ชายผ้าคลุมของตนกดบาดแผลที่ไหล่เขาไว้ มือสั่นระริกแต่ไม่ยอมปล่อย

“อย่าพูดอีกเลย ท่านต้องพัก”

หลี่เหยียนหันหน้ามามองนาง ทั้งที่ขอบปากยังเปื้อนเลือด

“ถ้าข้าไม่พูดคืนนี้ วันพรุ่งนี้อาจไม่มีโอกาสพูดแล้ว”

นางกัดริมฝีปากแน่น “ใครเป็นคนทำ?”

หลี่เหยียนไม่ตอบทันที เขาเพียงมองกลีบเหมยที่ตกอยู่เต็มอกเสื้อของตน แล้วพูดเบา ๆ

“สำนักอิงเซียน อาจอยู่เบื้องหลัง หรือไม่ก็เป็นคนของฝ่ายขุนนางเก่า ที่ไม่พอใจที่ข้าไม่ยอมแต่งตั้งบุตรีของหลี่ซ่างแห่งตระกูลหลี่เป็นพระชายา”

“หมายความว่า เพราะข้า?” เสียงของซูเหยียนเบาแทบเป็นกระซิบ

หลี่เหยียนยกมือเปื้อนเลือดขึ้น วางไว้บนมือของนาง

“เพราะข้าเลือกเจ้า”

นางสั่นไปทั้งร่าง นี่เขาพูดว่า "ข้าเลือกเจ้า"

ไม่ใช่ด้วยสายตา ไม่ใช่ด้วยรอยยิ้ม แต่ด้วยเลือดและร่างที่ยังยืนหยัดต่อกลีบเหมยในหิมะ

หมอหลวงมาถึงในอีกครู่หนึ่ง ชายชราในชุดสีครามที่ดูจะสั่นกลัวมากกว่าจะตั้งใจรักษา ไป๋ซูเหยียนลุกขึ้นยืน ดวงตาคมกริบ

“ข้าจะเฝ้าอยู่ที่นี่จนกว่าจะเสร็จงาน ถ้าเจ้าใช้เข็มผิดแม้แต่นิดเดียว ข้าจะทำให้เจ้าไม่มีวันรักษาผู้ใดได้อีก” เสียงของนางแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

หมอหลวงตัวสั่นงันงก รีบกุลีกุจอลงมือรักษาทันที

สามชั่วยามผ่านไป

บาดแผลของหลี่เหยียนได้รับการเย็บอย่างประณีต เขาอ่อนแรงแต่ยังไม่หมดสติ ภายในห้องนอน ตะเกียงจุดไว้สี่มุม หยดน้ำยาเคล้ากลิ่นโสมและกลิ่นสนไผ่แตะจมูก

ซูเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียง มือของนางไม่ละจากมือของเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียว นางไม่ร้องไห้ ไม่สะอื้นคร่ำครวญ มีเพียงความนิ่งงัน ที่แน่นแฟ้นยิ่งกว่าคำพูดทุกถ้อยคำ

ยามรุ่งสางหิมะยังคงตก แต่ร่างของหลี่เหยียนกลับเริ่มอบอุ่น เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง พบว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างเตียง หลับคอพับคามือของเขาไปเสียแล้ว มือของเขาค่อย ๆ ยกขึ้น ลูบเส้นผมของนางเบา ๆ

“ข้าคิดว่าเจ้าไม่ควรต้องอยู่ในวังแห่งนี้ วังที่เต็มไปด้วยพิษ กลิ่นเลือด และเงาที่ไร้หัวใจ” เขาคิดในใจ

และในยามเช้าวันนั้นเอง ขันทีคนหนึ่งก็นำกล่องผ้าไหมใบเล็ก ๆ มาถึงหน้าตำหนักเฟิ่งเยว่

บนกล่องมีตราประจำตัวของหลี่เหยียน ภายในบรรจุเพียงผ้าคลุมไหล่กลิ่นดอกเหมยหนึ่งผืน พร้อมกับบันทึกที่เขียนด้วยลายมือจริงของท่านอ๋องสี่ เขียนเพียงไม่กี่บรรทัด

“ในคืนหิมะแรก เจ้าร้องไห้ใต้ต้นเหมย ข้าส่งผ้าคลุมให้เจ้า วันนี้ เจ้าร้องไห้ในใจ ข้าจึงส่งมันกลับไปอีกครั้ง ให้เจ้ารู้ว่า ข้าไม่เคยลืม”

ไป๋ซูเหยียนถือกล่องผ้าไหมไว้แนบอกอย่างแน่นหนา ผ้าคลุมในนั้นส่งกลิ่นหอมจางของดอกเหมยที่นางคุ้นเคย ไม่ใช่กลิ่นของน้ำมันหอมใด ๆ แต่เป็นกลิ่นเดียวกันกับในคืนหิมะแรกเมื่อสิบปีก่อน

นี่กลิ่นของเขา กลิ่นของ “คำสัตย์”

นางค่อย ๆ วางกล่องไว้ตรงหัวเตียง มองมันอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกระซิบแผ่วเบา

“หากเจ้ารอดจากคืนหิมะนี้ได้ ข้าจะไม่หนีจากเจ้าไปไหนอีก”

ยามเฉิน (07.00 น.)

            เสียงฆ้องราชวังดังขึ้นกะทันหัน แจ้งเหตุ “ปิดประตูวัง” ขันทีน้อยวิ่งหน้าตาตื่นมาที่ตำหนักเฟิ่งเยว่

“มีคำสั่งจากไทเฮาให้กักตัวว่าที่พระชายาทั้งหมดของท่านอ๋องสี่ไว้ชั่วคราว เพื่อสอบสวนว่าผู้ใดมีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุลอบสังหารเมื่อคืน!”

เสียงของขันทีสั่นระริก จิ่นฮวารีบเข้ามากระซิบ

“คุณหนู ไทเฮาทรงระแวงท่าน”

ไป๋ซูเหยียนนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนพยักหน้า

“แจ้งกลับไปว่า ข้าจะเข้าพบไทเฮาเองในยามซื่อ”

ตำหนักฉืออิง ยามซื่อ (09.00 น.)

ไทเฮานั่งอยู่บนบัลลังก์เตี้ย ด้านหลังเป็นม่านไหมปักหงส์เหนือดอกเหมย ดวงตาทรงอำนาจจ้องเขม็งมาที่หญิงสาวผู้เดินเข้ามาอย่างสง่างาม

“ไป๋ซูเหยียน เจ้ากล้าเกินกว่าที่ข้าคิดไว้มาก”

“หม่อมฉันไม่เคยกล้าเกินความเหมาะสมเพคะ”

“แล้วเจ้าคิดหรือไม่ว่าเป็นผู้ใดที่วางยาม้าในคอกม้าขององครักษ์ท่านอ๋องเมื่อคืน?”

ซูเหยียนชะงักไป เรื่องวางยาม้า นางเองก็เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก

“หม่อมฉันไม่ทราบแม้แต่น้อยเพคะ หากไทเฮาทรงสงสัย  หม่อมฉันยินดีให้ค้นทั้งตำหนัก รวมถึงสอบถามนางกำนัลทุกคน”

“เจ้ายินดีเร็วเกินไป นั่นแสดงว่าเจ้าคิดไว้ก่อนแล้วว่าจะถูกสอบสวน” ไทเฮากล่าวด้วยน้ำเสียงกดดัน

ซูเหยียนสบตาไทเฮาอย่างแนบแน่นไม่หวั่นเกรง

“ไม่ใช่เพราะหม่อมฉันรู้มาก แต่เพราะหม่อมฉันรู้ดี ว่าหากหม่อมฉันไม่ปกป้องตนเอง ในวังแห่งนี้ก็ไม่มีใครจะปกป้องหม่อมฉันได้เลย”

บรรยากาศตึงเครียดในทันที ไทเฮามองนางอีกครู่ แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว

“แต่มีคนหนึ่ง ที่อยากปกป้องเจ้า”

ซูเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “หมายถึง...?”

“หลี่เหยียน” ไทเฮาเอ่ยชื่อนั้นด้วยน้ำเสียงลึก

“เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องคำสัตย์กับเจ้าจริงหรือ?”

ซูเหยียนเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะกล่าวช้า ๆ อย่างชัดเจน

“เขาไม่เคยพูดคำว่าสัตย์กับหม่อมฉันเลยสักคำ แต่หม่อมฉัน เห็นมันในแววตาของเขา เห็นมันในรอยเลือดบนไหล่ เห็นมันในกล่องผ้าคลุมกลิ่นเหมยที่เขาส่งมาให้หม่อมฉันในเช้านี้”

ไทเฮานิ่งไปนาน ก่อนจะยกพระหัตถ์ขึ้นโบก สั่งให้ขันทีทั้งหมดถอยออก

ภายในห้องเหลือเพียงหญิงสูงศักดิ์ผู้หนึ่ง กับหญิงสาวที่ยังไม่มีสถานะใดในราชสำนัก และในยามเงียบงันนั้นเอง ไทเฮาก็กล่าวขึ้นเบา ๆ

“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าหากเจ้าคือคนที่เขาเลือกจริง ๆ เจ้าจะถูกหมายหัวจากทุกฝ่าย”

“หม่อมฉันทราบดีเพคะ” ซูเหยียนยิ้มบาง “แต่ในเมื่อเขาไม่กลัวตายเพื่อปกป้องหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ไม่มีสิทธิ์กลัวเพื่อจะยืนเคียงข้างเขา”

วันเดียวกันนั้น ตำหนักหย่งจิ้ง

หลี่เหยียนฟื้นจากอาการไข้ระลอกแรก เขายังอ่อนแรง แต่เมื่ออวี้กงกงนำจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ เขาก็รีบเปิดอ่าน ในนั้นมีเพียงสี่บรรทัดสั้น ๆ ลายมือคุ้นตา

“เลือดในหิมะ กลีบเหมยบนบ่า เจ้าไม่เคยพูดคำสัตย์ แต่ข้าจะพูดแทนให้เอง”

หลี่เหยียนหลุบตาลงและยิ้มเป็นครั้งที่สองในรอบสิบปี

ภายใต้เงาของการเมือง เงาแห่งความตาย และกลีบเหมยที่ร่วงไม่หยุด คำสัตย์ของสองหัวใจ กำลังเริ่มผลิบานขึ้นแล้ว