บทที่ 4 ท่านอ๋องผู้ไม่เคยยิ้ม

ยามเฉิน (07.00 น.)

พระอาทิตย์ในฤดูหนาวโผล่พ้นขอบฟ้าเพียงครึ่งเดียว แสงสีทองจาง ๆ สะท้อนผ่านละอองหิมะในสวนหลวงที่ขาวโพลน สะท้อนกลีบเหมยสีชมพูอ่อนราวหมึกแต้มบนกระดาษข้าว แต่ตำหนักหย่งจิ้ง ยังคงมืดมิด หน้าต่างทุกบานปิดสนิท ธงราชวงศ์มิได้โบกสะบัด เงาเงียบของท่านอ๋องสี่ยังปกคลุมดั่งหิมะที่ไม่ละลายแม้ยามแสงส่อง

หลี่เหยียนนั่งอยู่เดียวดายในห้องหนังสือ มือข้างหนึ่งถือพู่กัน แต่กระดาษเบื้องหน้ากลับว่างเปล่า มีเพียงถ้วยชาที่เย็นชืดไปแล้ว และแผ่นกระดาษใบหนึ่งที่เขาถืออยู่มาหลายชั่วยาม กระดาษซึ่งมีลายมือของไป๋ซูเหยียน เขียนด้วยอักษรคัดอย่างสง่างามว่า

“ข้ามิได้หวังให้ท่านเลือกข้า ข้าเพียงหวังว่าท่านจะไม่ห้ามข้ารู้สึก”

หลี่เหยียนอ่านประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่ใช่ผู้ที่ชื่นชอบบทกวี ไม่หลงใหลในเสียงพิณ ไม่เคยเสียเวลาคิดถึงความหมายของกลอนรักใด ๆ แต่ถ้อยคำเพียงไม่กี่บรรทัดนี้ กลับฝังในหัวใจราวกับตราประทับ

“ท่านอ๋อง” เสียงของอวี้กงกง ขันทีคนสนิทดังขึ้นเบื้องหลัง

“พระองค์ยังมิได้เสวยแม้แต่น้ำชา ถ้าเป็นเช่นนี้บ่อย ๆ กระหม่อมเกรงว่าพระวรกายจะ...”

“พอแล้ว” หลี่เหยียนพูดโดยไม่เงยหน้า

อวี้กงกงรีบก้มตัวถอยหลังอย่างเงียบเชียบ

หลี่เหยียนขยับพู่กัน แตะหมึกลงกระดาษ เขาเริ่มเขียนคำเพียงคำเดียว

“ลืม”

แต่เมื่อหมึกหยดลงที่ปลายคำ เขากลับหยุด เพราะคำต่อจากนั้น ไม่อาจเขียนลงได้

ตอนกลางวัน ตำหนักเฟิ่งเยว่

ไป๋ซูเหยียนใช้เวลานั่งเงียบอยู่ในศาลาหน้าสระน้ำแข็ง นางจิบชาเพียงเล็กน้อย สายตาเหม่อมองฝูงปลาที่ว่ายอยู่ใต้ผืนน้ำแข็งบาง ๆ

“เขาไม่เคยยิ้มเลย” นางกล่าวขึ้นโดยไม่หันหน้า

จิ่นฮวาที่ยืนอยู่ข้างหลังชะงัก

“ท่านอ๋องสี่หรือเพคะ?”

“ใช่” ซูเหยียนกล่าวเสียงเบา “ข้าสังเกตว่าไม่ว่าเขาจะพูดกับผู้ใด ไม่เคยมีรอยยิ้ม ราวกับเขาไม่เคยเรียนรู้การยิ้ม หรือถูกห้ามไว้ตั้งแต่เกิด”

“อาจเพราะพระองค์ทรงอยู่ท่ามกลางการต่อสู้ในราชสำนักมานานเจ้าค่ะ” จิ่นฮวากล่าวอย่างระมัดระวัง

“หากยิ้มพลาดครั้งเดียว อาจหมายถึงการเปิดช่องโหว่ให้ถูกโจมตี”

“หากเป็นเช่นนั้น ก็น่าเศร้าเหลือเกิน”

เงาสะท้อนบนผืนน้ำแข็งเผยให้เห็นดวงหน้าอ่อนวัยของหญิงสาวผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งกำลังค่อย ๆ เข้าใจว่าบุรุษเยือกเย็นผู้นั้น ไม่ได้ไร้หัวใจ เขาเพียงเก็บมันไว้ลึกเกินใครจะเข้าถึง

พระราชวัง ยามเย็น

เสียงกลองประกาศการประชุมราชสำนักดังขึ้นในเขตตำหนักเฉิงหวง ท่านอ๋องสี่หลี่เหยียนก้าวเข้าสู่ห้องโถงพร้อมขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ ด้านข้างมีเหล่าขันทีผู้รับใช้อาวุโสยืนเรียงรายเป็นระเบียบ

ฮ่องเต้ประทับบนบัลลังก์มังกร พระวรกายซูบผอมลงจากเดิม แต่ดวงตายังคงเฉียบคม

“หลี่เหยียน” ฮ่องเต้ตรัสขึ้น

“เหตุใดข้าจึงได้ยินข่าวจากสำนักอิงเซียนว่า ว่าที่พระชายาของเจ้า อาจเกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวลับในวัง?”

เสียงซุบซิบดังแผ่ว ๆ หลี่เหยียนไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“กระหม่อมได้ตรวจสอบแล้ว ข่าวนั้นเป็นเพียงข่าวลือ” เขากล่าวช้า ๆ

“ไม่มีหลักฐาน ไม่มีพยาน และไม่มีแม้แต่เงาของเจตนาทรยศ”

“แต่เขาเล่นพิณให้กัน” เสียงขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น “ในยามวิกาล ในเขตต้องห้ามของวังหลวง”

“เช่นนั้นท่านคงอยากรู้ด้วยกระมังว่าใครเป็นคนติดตั้งเครื่องดักฟังในสวนหลวง” หลี่เหยียนกล่าวเยือกเย็น

“เพราะหากไม่มีท่านย่อมไม่มีทางรู้ว่าเขาเล่นพิณอะไร และเล่นให้ใคร”

เสียงในตำหนักเงียบลงทันที ฮ่องเต้ทอดพระเนตรหลี่เหยียนครู่หนึ่ง ก่อนจะยกพระหัตถ์ขึ้น

“เรื่องนี้ ให้จบลงเพียงเท่านี้”

หลี่เหยียนโค้งศีรษะรับคำ แต่แววตายังคงจับจ้องไปยังขุนนางผู้กล่าวหา อย่างมิยอมให้อภัย

หลังออกจากราชสำนัก หลี่เหยียนไม่ได้กลับตำหนักหย่งจิ้งทันที เขาเดินเพียงลำพัง ผ่านเขตสวนหลวงที่เงียบสงัด ต้นเหมยเรียงรายสองข้างทางราวกำแพงดอกไม้ที่ไม่มีวันเอ่ยคำ เสียงฝีเท้าเขากระทบพื้นหินเบา ๆ ช้า ๆ แต่มั่นคง ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในเงาไม้

“ท่านอ๋องยังจะปกป้องนางอีกหรือ?”

เป็นเสียงของอัครมหาเสนาบดีหลี่ซ่าง ผู้ที่ครองอำนาจด้านทหารครึ่งหนึ่งในราชสำนักเอ่ยขึ้น

หลี่เหยียนหยุดเท้า แต่ไม่หันกลับไปมอง

“ข้าไม่จำเป็นต้องปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยขอให้ข้าปกป้อง” เขากล่าวเสียงเรียบ

“แต่พระองค์กลับปิดปากราชสำนักแทนนาง” หลี่ซ่างยิ้มบาง ๆ

“กระหม่อมเพียงสงสัยว่า ในเมื่อพระองค์ไม่เคยยิ้มให้สตรีนางใด เหตุใดพระองค์จึงเงียบ เพื่อสตรีนางนี้?”

“เพราะข้าไม่จำเป็นต้องยิ้ม เพื่อแสดงว่าใส่ใจ” น้ำเสียงของหลี่เหยียนเย็นเฉียบ

หลี่ซ่างหัวเราะเบา ๆ “นั่นสินะ พระองค์ไม่เคยยิ้มให้ใคร แม้แต่กับมารดาบังเกิดเกล้า”

หลี่เหยียนไม่ตอบ เขาเดินต่อโดยไม่เอ่ยแม้แต่คำลา แต่แววตาที่เหลือบกลับมาในชั่วขณะหนึ่งนั้น มันคมกริบยิ่งกว่าดาบปลายที่แหลมงอน

ค่ำคืน ตำหนักเฟิ่งเยว่

ไป๋ซูเหยียนนั่งเรียงตัวอักษรอยู่ใต้แสงเทียน นางกำลังคัดลอกกลอนบทหนึ่งลงในสมุดผ้าไหม เป็นกลอนที่ม่อเสวี่ยเคยเล่นเป็นท่วงทำนองหนึ่งให้ฟัง

“ใจอยู่เงียบ หิมะไม่ละลาย ใจเร้นร้าย ดอกเหมยไม่บาน”

บทกลอนนั้นเต็มไปด้วยความขัดแย้ง และความเศร้า

“คุณหนูเจ้าคะ” จิ่นฮวาเดินเข้ามาพร้อมหนังสือเล่มหนึ่ง

“ตำหนักหย่งจิ้งส่งหนังสือนี้มาให้เจ้าค่ะ ท่านอ๋องทรงเลือกให้ด้วยพระองค์เอง”

“หนังสือ?” ซูเหยียนขมวดคิ้ว

นางรับมาเปิดดู เป็นตำราโบราณว่าด้วยการวิเคราะห์เสียงพิณ กับแหล่งกำเนิดของโน้ตแต่ละสาย นางนิ่งงันไป

เขาไม่พูด แต่เขาฟัง

คืนวันเดียวกัน ตำหนักหย่งจิ้ง

หลี่เหยียนยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ เบื้องหน้าเขาคือ “กล่องไม้สีดำ” ที่ดูเก่าและมีตราประทับโบราณรูปเหมยซ้อนมังกร เขาเปิดมันออก ข้างในมีเพียงสิ่งเดียว “กลอนบทหนึ่ง” ที่เขียนด้วยหมึกจาง ๆ

“ใต้ต้นเหมย ข้าเฝ้ารอเจ้า แม้หิมะจะกลบลมหายใจ”

เขาหยิบกระดาษนั้นขึ้นมาช้า ๆ ดวงตาเย็นชานั้นไหววูบเล็กน้อย

วันถัดมา

ไป๋ซูเหยียนได้รับพระบัญชาเชิญเรียกเข้าตำหนักหย่งจิ้งอีกครั้งคราวนี้มิใช่เพื่อไต่สวน แต่เพราะเขามีสิ่งจะให้

ศาลาไม้หลังกะทัดรัดภายในตำหนัก มีโต๊ะหนึ่งตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะวางกล่องไม้ประทับตรารูปเหมย หลี่เหยียนไม่ได้อยู่ในห้อง นางเดินเข้าไปช้า ๆ เปิดกล่องออก แล้วพบกับกลอนบทเดียวกันกับที่ม่อเสวี่ยเคยพูดถึง

“ใต้ต้นเหมย ข้าเฝ้ารอเจ้า แม้หิมะจะกลบลมหายใจ”

ข้างใต้มีเพียงชื่อผู้เขียน และชื่อที่เขียนไว้ก็คือ

“หลี่เหยียน...”

ดวงตาของนางเบิกกว้าง มือของนางสั่นเล็กน้อย

“เช่นนั้น ผู้ที่อยู่ใต้ต้นเหมยในคืนนั้น อาจมิใช่ม่อเสวี่ย แต่คือเขา ท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน”

มือบางของไป๋ซูเหยียนลูบผ่านลายหมึกจางบนกลอนอย่างแผ่วเบา แม้เพียงปลายนิ้วที่แตะสัมผัสก็สัมผัสได้ถึงแรงใจที่ฝังแน่นในตัวอักษร กลอนนี้ ไม่ใช่ของใครอื่น แต่เป็นถ้อยคำจากผู้ที่นางเชื่อว่าไม่เคยรู้จักความรู้สึกมาก่อน

ท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน...

นางหันมองรอบห้อง เงียบงัน ว่างเปล่า และไร้เงาของเขาเช่นเคย

“ท่านซ่อนตัวเก่งนัก แม้แต่หัวใจของท่าน ท่านก็ซ่อนไว้จนไม่มีใครรู้ว่าเคยมี”

จิ่นฮวารออยู่ด้านนอก รีบเข้ามารับนางกลับตำหนัก

“คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”

“เขาไม่พูดสักคำ” ซูเหยียนตอบเรียบ ๆ “แต่เขาเขียน”

“เขียนอะไรหรือเจ้าคะ?”

“เขียนว่าเขาไม่ลืม”

ยามวิกาล ตำหนักหย่งจิ้ง

หลี่เหยียนยืนอยู่กลางลานหิมะเงียบ ๆ เงาสะท้อนของเขาทาบลงบนหิมะราวกับภาพหมึกจาง ๆ ที่มิอาจลบเลือนได้ อวี้กงกงยืนรออยู่ห่าง ๆ ไม่กล้าเอ่ยแม้แต่คำเดียว หลี่เหยียนเอ่ยขึ้นเบา ๆ

“นางยังจำคำสัตย์นั้นได้…”

“พ่ะย่ะค่ะ?” อวี้กงกงเลิกคิ้ว

“ข้าเคยคิดว่า หากนางจำไม่ได้ ก็ถือว่าฟ้าให้โอกาสข้าได้ลืม”

“แต่นางกลับจำได้ แม้เวลาจะผ่านไปกว่าสิบปี”

“และข้า ไม่รู้ว่าในวันนี้ ข้าอยากให้นางจำได้ หรืออยากให้นางลืมกันแน่”

คืนต่อมา ตำหนักเฟิ่งเยว่

ไป๋ซูเหยียนนั่งอ่านกลอนบทเก่า ๆ อยู่ในห้องเงียบ เสียงหิมะตกด้านนอกคล้ายเสียงขับกล่อม กลอนบทหนึ่งจากสมุดโบราณสะดุดตานาง

“หากหิมะคือความเงียบ ดอกเหมยคือเสียงที่รอ หากเจ้าไม่ยิ้ม ข้าก็จะยิ้มแทนเจ้า หากเจ้าไม่พูด ข้าจะเป็นผู้พูดแทนคำในใจ”

นางหลุบตาลงช้า ๆ “บางที ข้าควรเลิกถามว่าผู้ที่อยู่ใต้ต้นเหมยคือใคร และควรเริ่มถามว่า เหตุใดเขาจึงเฝ้ารอ มากกว่ากระมัง”

ยามเช้า วันถัดมา หิมะหยุดตก แดดยามเช้าอ่อนโยนเป็นพิเศษ พระราชวังดูเงียบสงบเกินกว่าปกติเล็กน้อย กลีบเหมยที่ร่วงทับหิมะเริ่มละลาย เกิดเป็นหยดน้ำเล็ก ๆ บนพื้นหิน และระหว่างที่ไป๋ซูเหยียนเดินผ่านสวนหลวงกลับจากตำหนักฉืออิง เงาของใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นด้านหน้า

หลี่เหยียน...

เขายืนอยู่กลางทางเดิน เงาของเขาขวางทางนางไว้อย่างสมบูรณ์ เขาไม่ได้แต่งองค์แบบท่านอ๋องในยามราชกิจ เพียงสวมชุดคลุมขาวลายเมฆจางเหมือนกับคืนนั้น คืนที่นางพบเขาครั้งแรกใต้ต้นเหมย ดวงตาของเขาสบกับนาง แม้จะนิ่งสงบ แต่ครั้งนี้กลับไม่ใช่ความเย็นชา แต่เป็นแววตาที่กล้าเผชิญ

ไป๋ซูเหยียนหยุดยืนตรงหน้าเขาทั้งสองยืนอยู่ท่ามกลางกลีบเหมยที่ร่วงลงรอบตัว ไม่มีเสียงพิณ ไม่มีบทกลอน มีเพียงคำถามที่เคยอยากถาม และคำตอบที่ไม่มีใครเอื้อนเอ่ย

และแล้วหลี่เหยียนก็พูดขึ้นในที่สุด “ข้าไม่เคยลืมคำสัตย์ใต้ต้นเหมย”

นางเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากเม้มแน่น แววตานิ่ง แต่น้ำใส ๆ เอ่อคลออยู่ในหางตา

“เช่นนั้นเหตุใดท่านจึงไม่พูด?”

“เพราะข้ากลัวว่า หากข้าพูดก่อน เจ้าจะคิดว่ามันคือแผนของราชสำนัก”

“แล้วถ้าหม่อมฉันไม่พูดเลยล่ะ?” นางถามเสียงแผ่วเบา

“ข้าก็จะเฝ้ารอไปจนกว่ากลีบเหมยสุดท้ายจะร่วงหล่นลง”

และในขณะนั้นเอง กลีบเหมยหนึ่งกลีบก็ร่วงลงแตะไหล่ทั้งสองพร้อมกัน พวกเขามองตากัน และยิ้มให้กัน

รอยยิ้มแรกในรอบสิบปีของท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน เป็นรอยยิ้มที่มอบให้กับนางเพียงผู้เดียว

“ในวังหลวงที่เย็นเยียบ ยังมีหัวใจหนึ่งที่รอคอยการยิ้มจากอีกหัวใจหนึ่งเสมอ”