บทที่ 6 ความลับในตำหนักเย็น

เมื่อใดที่วังหลวงเงียบผิดปกติ เมื่อนั้นมักมีสิ่งไม่ชอบมาพากลซ่อนอยู่เสมอ

หิมะยังคงตกต่อเนื่องเป็นวันที่ห้า ทางเดินหินเริ่มลื่นเกินปลอดภัย กลีบเหมยที่เคยงาม เริ่มแปรเปื้อนสีสนิมจากรองเท้าทหารและคราบเลือดเก่าที่ยังไม่ชำระออกหมด ภายในเขตวังหลัง มีตำหนักหนึ่งถูกปิดเงียบมาเกือบสิบปี ไม่มีผู้คน ไม่มีแสงไฟ ไม่มีเสียงลมหายใจของผู้ใด

ตำหนักนั้นมีชื่อว่า “ตำหนักเยี่ยนหรู” หรือที่ผู้คนเรียกกันว่า “ตำหนักเย็น”

ยามเฉิน (07.00 น.) ตำหนักเฟิ่งเยว่

ไป๋ซูเหยียนสะดุ้งจากนิทราเมื่อจิ่นฮวาวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีร้อนรน

“คุณหนู! เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ!”

ซูเหยียนลุกขึ้นทันที “มีเรื่องอันใด?”

“ขันทีตำหนักในค้นพบของบางอย่างที่...ที่ตำหนักเย็นเจ้าค่ะ! ท่านแม่ทัพเวรกลางคืนรายงานขึ้นไปยังเบื้องบน ว่ามีคนเห็นแสงเทียนจากตำหนักเยี่ยนหรูทั้งที่ควรปิดตายมาสิบปีแล้ว!”

ไป๋ซูเหยียนขมวดคิ้วทันที “ตำหนักเย็น...?”

“ใช่เจ้าค่ะ เป็นตำหนักที่แต่ก่อนเคยมีพระชายาทรงอาคมอาศัยอยู่ นางถูกกล่าวหาว่าเกี่ยวข้องกับการตายขององค์ชายรอง และถูกเนรเทศเข้าตำหนักเย็น ก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย”

เสียงจิ่นฮวาสั่นอย่างไม่อาจควบคุม ส่วนไป๋ซูเหยียนนิ่งงัน เรื่องของตำหนักเย็นเคยเป็นเพียงตำนานที่เงียบหายที่ไม่มีใครกล้ากล่าวถึงอย่างเต็มเสียง

แต่การที่อยู่ ๆ มีแสงเทียนปรากฏขึ้น ราวกับมีใครบางคนอยากให้ความลับที่ถูกกลบด้วยหิมะฟื้นคืน

ตำหนักหย่งจิ้ง

หลี่เหยียนเพิ่งฟื้นขึ้นในเช้าวันเดียวกัน แผลที่ไหล่ยังร้าวรานแต่แววตากลับคมชัดยิ่งกว่าเดิม เมื่อเขาได้รับรายงานข่าวเรื่องตำหนักเย็น เขาเพียงพูดเสียงต่ำว่า

“เตรียมตัว”

อวี้กงกงรีบคุกเข่ารับคำ “จะเสด็จไปด้วยพระองค์เองเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ตำหนักนั้น ข้าควรเห็นด้วยตาตนเองตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว”

ยามซื่อปลาย (10.00 น.) ด้านนอกตำหนักเย็น

กลุ่มทหารยืนประจำตำแหน่งพร้อม เสาหินหน้าตำหนักแตกร้าวเพราะลมและน้ำแข็งกัดกร่อนมานาน ประตูไม้เก่าถูกปิดผนึกด้วยยันต์ห้ามเปิดที่ลายหมึกซีดจนแทบไม่เหลือร่องรอย

หลี่เหยียนมาถึงเป็นคนแรก ชุดคลุมสีดำปักมังกรเงินสะบัดในลมหนาว สายตาเขาจับจ้องประตูบานนั้นราวกับเห็นเงาของใครบางคนยืนรออยู่ข้างใน

“เปิดมันซะ” เขาออกคำสั่ง

ทหารสองนายค่อย ๆ กระชากผนึกยันต์และเปิดประตูออกพร้อมกัน เสียงไม้แห้งกรอบขาดสะบั้นดังลั่น ตามด้วยกลิ่นอับชื้นและฝุ่นหนา ทุกคนเงียบกริบ ภายในคือห้องว่างเปล่าที่เต็มไปด้วยเงาเงียบ มีเพียงสิ่งเดียวที่ตั้งอยู่กลางห้อง

นั่นก็คือโต๊ะไม้เล็ก ๆ กับกล่องปิดผนึกตรา ‘เหมยซ้อน’

หลี่เหยียนเดินเข้าไปด้วยตนเอง อวี้กงกงพยายามห้ามแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาเปิดกล่องด้วยมือเปล่า ด้านในม้วนกระดาษโบราณสีเหลืองซีดจำนวนหนึ่ง และ “หนังสือบทกลอน” เล่มบางที่เย็บด้วยด้ายแดง เขาเปิดอ่าน ดวงตาเปลี่ยนไปในทันที หน้าแรกของหนังสือเขียนไว้ด้วยลายมือของสตรี

“แด่เจ้า ผู้เคยให้คำสัตย์ใต้ต้นเหมย”

“หากเจ้าได้พบสมุดเล่มนี้ ข้าอาจไม่มีชีวิตอยู่แล้ว แต่อย่างน้อย ความลับในวังนี้ จะไม่ตายไปพร้อมข้า”

หลี่เหยียนพลิกหน้าหนังสือกลอนทีละแผ่น เสียงกระดาษเก่าแห้งดังกรอบเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบสงัดของตำหนักเย็น ทุกประโยค ทุกบทกลอน มีแต่ชื่อหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า "เหมยอวี้"

“ข้าชื่อเหมยอวี้ ข้าเคยเป็นพระชายารอง ข้ารักเขา แม้เขาจะไม่เคยหันมามองข้า”

“และข้ากลัวที่สุด เมื่อรู้ว่าเขารักหญิงอื่น”

“กลีบเหมยร่วงลงบนศพขององค์ชายรอง ใคร ๆ ก็ต่างกล่าวหาข้าว่าเป็นคนปลิดชีวิตเขา ทั้งที่ข้าก็เป็นแค่คนที่เฝ้ารอคำสัตย์จากชายผู้หนึ่งเหมือนกัน”

ด้านนอกตำหนักเย็น ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ไป๋ซูเหยียนมาถึงด้วยใจที่ไม่เข้าใจว่าตนมาที่นี่ทำไม นางเพียงรู้ว่า หัวใจเรียกร้องให้มองหาความจริงและเมื่อมาถึงหน้าประตูตำหนักเย็น เสียงหนึ่งก็กระซิบจากในเงา เป็นเสียงของม่อเสวี่ย

“อย่าเปิดเข้าไป ถ้าไม่พร้อมจะเห็นอดีตของเขา”

“อดีตของใคร?” ซูเหยียนถามกลับ

ม่อเสวี่ยไม่ตอบตรง ๆ เขาเพียงวางกล่องไม้เล็ก ๆ ลงตรงหน้าตำหนัก แล้วถอยหลังหายไปในเงาหิมะ

บนฝากล่องสลักคำว่า “คำสัตย์ใต้ดอกเหมย” เอาไว้ชัดเจน

ภายในตำหนักเย็น หลี่เหยียนนั่งลงข้างโต๊ะ ในมือยังถือหนังสือกลอนเล่มนั้นไว้แน่น ก่อนที่บางแผ่นจะหลุดร่วงลงบนพื้น หน้าหนึ่งปรากฏกลอนแสนสั้น

“ใต้ต้นเหมย ข้ายังคงเฝ้ารอเจ้าแม้หิมะจะกลบลมหายใจ”

“เจ้ามิใช่เหมยอวี้ แต่เจ้าก็เคยมอบผ้าคลุมกลิ่นหอมให้ข้าเช่นเดียวกัน”

หลี่เหยียนนิ่งงัน ดวงตาเงียบราวไม่หายใจ

ใช่…เขาเคยมอบผ้าคลุมให้เด็กหญิงคนหนึ่งในวัยเยาว์ คืนหิมะแรกในสวนหลวงใต้ต้นเหมย เขาเห็นนางร้องไห้ เขาจึงถอดผ้าคลุมของตนวางคลุมไหล่นางไว้ แล้วเขาก็ลืมไปหมด ลืมว่านางชื่ออะไร ลืมว่านางคือผู้ใด

ตอนนั้น เขาเพิ่งอายุสิบสี่ปี เป็นองค์ชายที่ถูกส่งมาอยู่ในวังรอง ห่างไกลอำนาจ และเด็กหญิงคนนั้น...

“นางอาจเป็น ไป๋ซูเหยียน”

หลี่เหยียนหลับตาแน่น มือนั้นสั่นเครือ ไม่ใช่เพราะแผลที่บ่า แต่เพราะใจที่เจ็บลึกยิ่งกว่าบาดแผลใด ๆ

หน้าตำหนักเย็น

ไป๋ซูเหยียนเปิดกล่องไม้ที่ม่อเสวี่ยทิ้งไว้ภายในมีเพียงสิ่งเดียว “กระดุมหยกกลีบเหมย” สีชมพูซีด นางจำมันได้ทันที กระดุมชิ้นนี้ คือของที่นางเคยทำหล่นไว้ในสวนหลวงตอนยังเป็นเด็ก ในคืนหิมะแรกที่นางร้องไห้ ก่อนจะมีใครบางคนมาคลุมผ้าให้ และหายไปกับหิมะ

กลีบเหมย...

            กระดุม...

            กลิ่นผ้า...

            คำสัตย์...

ทุกอย่างกำลังเชื่อมโยงเข้าหากันอย่างเชื่องช้า ลึกซึ้งและเจ็บปวด เด็กชายที่นางเฝ้าคะนึงหาอาจไม่ใช่ม่อเสวี่ย หากแต่เป็นหลี่เหยียน

ยามบ่ายของวันนั้น แสงอาทิตย์หายไปหลังม่านเมฆหิมะที่หนาทึบ ภายในตำหนักเย็นเงียบสงัด หลี่เหยียนยังนั่งนิ่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะไม้เก่า หนังสือกลอนยังอยู่ในมือ แม้ลมหิมะจากช่องไม้ที่ผุกร่อนจะพัดเข้ามาจนเย็นเฉียบ

บานประตูไม้ส่งเสียงเอี๊ยดเบา ไป๋ซูเหยียนก้าวเข้ามา ไม่มีใครห้าม ไม่มีใครกล้าเอ่ยคำใด นางเดินตรงไปยังชายผู้มีศักดิ์เป็นท่านอ๋อง ดวงตาทั้งคู่สบกัน และในห้วงวินาทีนั้นเอง

            เงาอดีตทับซ้อนกับปัจจุบัน เด็กหญิงที่ร้องไห้ใต้ต้นเหมย เด็กชายที่ยื่นผ้าคลุมให้ กระดุมกลีบเหมยที่หล่น และถ้อยคำที่ไม่มีใครพูดออกมาในวันนั้น ทุกอย่างต่างผุดขึ้นมาพร้อมกัน

“ท่านจำได้แล้วหรือ” ไป๋ซูเหยียนเอ่ยเสียงแผ่ว

หลี่เหยียนไม่ตอบ แต่เขายื่นหนังสือกลอนให้นางอย่างเงียบงัน นางรับมันมาและเปิดดู เมื่อสายตาเจอกลอนบทนั้น น้ำตาเงียบก็ร่วงเผาะลงบนกระดาษทันที

“ใต้ต้นเหมย ข้าเฝ้ารอเจ้าแม้หิมะจะกลบลมหายใจ”

นางกระซิบว่า “ตอนนั้น หม่อมฉันก็เฝ้ารอท่านกลับมา แต่หม่อมฉันไม่รู้เลย ว่าท่านคือท่านอ๋องที่หม่อมฉันเคยหวาดกลัวยิ่งนัก”

หลี่เหยียนเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แววตาในวันนี้ต่างจากทุกวันก่อนหน้า ไม่เย็นชา ไม่ห่างเหิน หากแต่เต็มไปด้วยเงาความรู้สึกที่ไม่เคยเอื้อนเอ่ย

“ข้าเองก็ไม่เคยรู้ว่า เด็กหญิงในคืนหิมะแรกนั้นคือเจ้า ข้าจำกลิ่นผ้า จำกระดุมกลีบเหมยได้ แต่ข้าคิดว่า มันคงเป็นเพียงความฝันในคืนเหมันต์ฤดู”

ซูเหยียนยิ้มทั้งน้ำตา “แล้วตอนนี้ล่ะ? ท่านรู้แล้วใช่หรือไม่ ว่าหม่อมฉันคือนางในวันนั้น”

ท่านอ๋องสี่ไม่ตอบ เขาเพียงค่อย ๆ ยื่นมือไปแตะกระดุมหยกในมือของนาง แล้วพูดด้วยเสียงที่อบอุ่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

“คำสัตย์ที่เคยให้กับเจ้า ข้ายังจำได้เสมอ”

เสียงลมกรรโชกดังขึ้นอีกครั้ง ม่านหิมะขาวกระพือเข้ามาในตำหนักเย็น กลีบเหมยสีจางจากต้นนอกหน้าต่างปลิวเข้ามาในห้องอย่างน่าอัศจรรย์

ซูเหยียนเอื้อมมือรับกลีบเหมยไว้หนึ่งกลีบ มองมันในมือตนก่อนจะกล่าวแผ่วเบา

“หิมะปีนี้ หนาวยิ่งนัก แต่หัวใจของหม่อมฉันกลับอบอุ่นยิ่งกว่า”

หลี่เหยียนยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เพราะเจ้าคือคำสัตย์ใต้ดอกเหมย ที่ข้าเฝ้ารอมาตลอดสิบปี”

ณ เย็นวันเดียวกัน พระตำหนักหย่งจิ้ง

ข่าวลือเริ่มแพร่ไปทั่วว่าท่านอ๋องสี่กับว่าที่พระชายาได้พบของบางอย่างในตำหนักเย็น ข่าวลือยังกล่าวว่าท่านอ๋องสี่อาจมีพระชายาเพียงหนึ่งเดียว ซึ่งขัดต่อธรรมเนียมราชวงศ์ที่ควรมีสี่คน

ฝ่ายราชสำนักเริ่มขยับตัวอย่างเงียบ ๆ โดยเฉพาะกลุ่มขุนนางเก่าและพรรค ตระกูลหลี่ที่ไม่พอใจการหมั้นหมายกับสตรีตระกูลไป๋

ที่วังหน้าหลวง ขุนนางกลุ่มหนึ่งนั่งประชุมลับในห้องทึบ

“หากท่านอ๋องสี่แต่งหญิงเดียว ราชสำนักจะเสียดุล”

“แถมยังเป็นหญิงที่เคยมีมลทินจากตระกูลแม่ทัพ ไม่คู่ควร”

“เราต้องรีบจัดการก่อนที่พิธีสมรสจะประกาศออกไป”

และในเงามืดที่ไม่ใครเห็น มีใครบางคนที่เฝ้าฟังอยู่...

เช้าวันถัดมา ตำหนักเฟิ่งเยว่

จิ่นฮวาเปิดผ้าม่านหน้าต่าง เสียงกระซิบเบา ๆ ในเช้าวันใหม่ดังขึ้น

“คุณหนู เมื่อคืนมีผู้ลอบเข้าตำหนักเจ้าค่ะ แต่ดูเหมือนเขาแค่ เอาหนังสือเล่มหนึ่งมาวางไว้ที่โต๊ะ”

ซูเหยียนลุกขึ้น เดินไปยังโต๊ะกลางห้อง ที่นั่น มีหนังสือเล่มหนึ่งถูกวางทิ้งไว้ หน้าปกหนังสือวาดลวดลาย “เหมยบานใต้หิมะ” และแผ่นเปิดหน้าแรก เขียนด้วยลายมือคุ้นตา

“หากเจ้าต้องเลือกระหว่างความรักกับแผ่นดิน เจ้าจะเลือกสิ่งใด?”

และที่มุมกระดาษ มีชื่อเขียนไว้ “ม่อเสวี่ย”

คืนหิมะที่หนึ่ง เผยคำสัตย์

คืนหิมะที่สอง เผยเงาของผู้เฝ้ามอง...