บทที่ 9 สองใจในเงาเหมย

รุ่งสาง พระราชวังต้าหลี่ เสียงฆ้องเตือนภัยสงบลงแล้ว แต่ความตึงเครียดยังคงแผ่คลุมทั่วพระราชวัง ท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน ยืนอยู่เบื้องหน้าหอวางแผนสงคราม ใบหน้าสงบนิ่งแต่แววตาเคร่งเครียด

“พวกมันถอยกลับไปโดยไม่รุกล้ำเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว?”

หลี่เหยียนทวนคำที่องครักษ์รายงาน

“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์คุกเข่ารายงาน “กลุ่มบุรุษชุดดำเคลื่อนไหวในความมืด แต่เมื่อเห็นกำลังเสริมจากตำหนักหลวงก็ถอยกลับไปทันที ไม่ทิ้งร่องรอยใดไว้”

ท่านอ๋องสี่ไม่พูดอีก แต่ลอบกัดฟันแน่นกรอด

เขากลับมา และเขากำลังแสดงตัว แสดงตัวให้ผู้คนได้รู้ ถึงการกลับมาของเขา

ตำหนักเฟิ่งเยว่ ในเช้าวันเดียวกัน ไป๋ซูเหยียนยืนอยู่หน้ากระจกทองเหลือง นางมองตนเองอย่างเงียบงัน ใบหน้าของหญิงสาวที่สะท้อนกลับมา ไม่เหมือนหญิงสาวในวัยเยาว์ผู้เคยเฝ้าฝันถึงเสียงพิณ ไม่ใช่หญิงสาวผู้อ่อนไหว แต่เป็นหญิงผู้กำลังยืนกลางสมรภูมิของอำนาจและหัวใจ

“ข้าควรทำอย่างไรดี...”

นางพึมพำ ดวงตาเต็มไปด้วยความลังเล ระหว่างคนผู้เคยช่วยชีวิตนาง กับคนที่ยืนอยู่เคียงข้างนางในทุกความมืดมิดของวังหลวง

ม่อเสวี่ย คือเงา

อี้เหวิน คืออดีต

แล้วหลี่เหยียน…เขาคือใครในใจของนางกันแน่?

“คุณหนู!” เสียงจิ่นฮวาเรียกเข้ามาจากหน้าประตู “ท่านอ๋องสี่มาเจ้าค่ะ เขาต้องการพบท่าน”

ซูเหยียนสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนเอ่ย “ให้เขาเข้ามาเถิด”

หลี่เหยียนในยามเช้ามาในชุดคลุมสีเงินปักลายดอกเหมย เจตนาแน่ชัด ดวงตาที่มองนางไม่เหมือนเมื่อวันแรกที่พบกันอีกแล้ว

มันมิใช่ความเย็นชา แต่เป็นประกายของผู้กำลังกลัวว่าจะเสียบางสิ่งไป

“เมื่อคืนนี้เจ้าบอกว่า เจ้าจะไม่กลับไปอดีต” เขาเอ่ยเสียงนิ่ง “แต่ถ้าวันหนึ่ง อดีตเดินเข้ามาหาเจ้าเองเล่า?”

ไป๋ซูเหยียนไม่ได้ตอบในทันที แต่นางกลับถามเขากลับ “ท่านเคยกลัวไหม ว่าหม่อมฉันจะเลือกเขา?”

หลี่เหยียนสบตานาง “เคย และตอนนี้ข้าก็ยังกลัวอยู่”

คำตอบนั้นทำให้ซูเหยียนเผลอยิ้มจาง ๆ เป็นรอยยิ้มเศร้าที่ทั้งอ่อนโยนและปวดร้าวในเวลาเดียวกัน

“หม่อมฉันก็เคยกลัวเช่นกัน กลัวว่าท่านอ๋องสี่ไม่ได้ต้องการหม่อมฉัน แต่แค่ต้องการใช้หม่อมฉันเพื่ออำนาจ”

หลี่เหยียนเดินเข้ามาใกล้ “ข้าต้องการเจ้า เพราะเจ้าเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้ข้ากลายเป็น ‘คน’ ไม่ใช่ ‘ท่านอ๋อง’”

“แต่คำสัตย์ของหม่อมฉัน...”

“คำสัตย์นั้น จงรักษามันไว้เถิด” เขาขัดขึ้น “แต่โปรดให้โอกาสข้า ได้พิสูจน์ว่า ข้าคือผู้ที่คู่ควรจะได้รับมันจากเจ้าในปัจจุบัน ไม่ใช่เงาใด ๆ จากวันวาน”

ตำหนักหลวง ยามสาย

ม่อเสวี่ยยืนอยู่นอกตำหนัก เขาเงยหน้ามองต้นเหมยที่ปลูกกลางสวน กลีบเหมยร่วงหล่นลงบนไหล่เสื้อของเขา ราวกับจะบอกลา เขาหลับตาลง คำพูดสุดท้ายของหลี่เหยียนในคืนก่อนยังไม่จางหายไปจากห้วงความคิด

“เจ้ามีสิทธิ์จะรัก แต่ไม่มีสิทธิ์จะอยู่”

“เพราะเงา ไม่มีวันกลายเป็นตัวจริงได้”

ม่อเสวี่ยถอนหายใจเบา ๆ “หากข้าเคยหวัง ก็ขอให้มันจบลงที่นี่”

ขณะเดียวกัน ณ ชานเมืองตะวันตก กลุ่มคนในชุดดำเดินทางเข้าสู่พื้นที่วังเวง เบื้องหน้าคือชายผู้ผูกผ้าปิดตา เขาเอ่ยเสียงเบาราวกับลมหิมะ

“ถึงเวลาที่จะให้นางจำได้ว่า ผู้ใดกันแน่ที่ให้คำสัตย์ไว้ใต้ต้นเหมยกับนาง”

ยามบ่าย ห้องเก็บสมุดบันทึกหลวง

ตำหนักเก็บบันทึกหลวงเป็นสถานที่ที่น้อยคนนักจะเข้าออกบรรยากาศด้านในเงียบสงัด มีเพียงเสียงขนนกขูดกับกระดาษ และเสียงแผ่วเบาของลมหิมะลอดผ่านหน้าต่าง ไป๋ซูเหยียนได้รับอนุญาตให้เข้าไปศึกษาบันทึกราชสำนักหลังเหตุการณ์เมื่อคืน นางกำลังตามหาความจริง ความจริงเกี่ยวกับชื่อ “ซืออี้เหวิน”

ในกองเอกสารฉบับเก่าแก่ มือของนางหยุดลงที่บันทึกม้วนหนึ่งซึ่งห่อด้วยผ้าขาวซีด มีตราราชวงศ์สีซีดจาง ตัวอักษรบนนั้นเขียนไว้ว่า

“บันทึกแห่งคำสัตย์ใต้หิมะ ปีเจี่ยอวี๋”

ซูเหยียนคลี่กระดาษอย่างช้า ๆ ในนั้นเขียนว่า

“ทายาทราชวงศ์ตะวันตก ‘ซืออี้เหวิน’ รอดจากการกวาดล้าง หนีสู่ภูเขาเหมยซาน และได้สาบานคำสัตย์ร่วมกับบุตรสาวตระกูลแม่ทัพแห่งต้าหลี่ ว่าจะกลับมาในวันที่ดอกเหมยบาน เพื่อทวงคืนทุกอย่าง...”

ใบหน้าของนางชาวูบ มือที่ถือกระดาษสั่นไหว

“คำสัตย์ที่ว่านั้น คือข้าเอง”

ตำหนักว่างเปล่าในเขตต้องห้าม ยามเดียวกัน ม่อเสวี่ยยืนอยู่เบื้องหน้าอาคารร้างกลางสวนหิมะ สถานที่แห่งนี้ไม่มีใครเข้าใกล้มาหลายปี เขามองมันเงียบ ๆ ก่อนหยิบผ้าผืนหนึ่งออกจากแขนเสื้อมันคือ “ผ้าคลุมหิมะสีขาว” ปักลายดอกเหมย ที่ซูเหยียนเคยใส่เมื่อวัยเด็ก เขาเคยเก็บมันไว้หลังจากช่วยนางจากหิมะถล่มในปีนั้น เพียงเพราะ กลัวนางจะลืมเขา...

“แต่สุดท้ายแล้ว เจ้าก็ลืมจริง ๆ” เขาพึมพำพร้อมกับยิ้มเศร้า

เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง หลี่เหยียนก้าวเข้ามาในเงาอย่างเงียบเชียบ

“เจ้ายังอยู่ที่นี่อีกหรือ”

ม่อเสวี่ยไม่หันกลับ “กระหม่อมจะไปแล้ว” เขาตอบสั้น

“แล้วเจ้าจะทิ้งอะไรไว้หรือไม่?” หลี่เหยียนถามเสียงเรียบ

“กระหม่อมทิ้งไปนานแล้ว” ม่อเสวี่ยตอบ

“รวมถึงความรู้สึกที่มีต่อนางด้วยหรือ?”

ม่อเสวี่ยนิ่งไป ก่อนจะกล่าวเบา ๆ “หากคำสัตย์เดิมไม่มีค่า กระหม่อมก็จะไม่ฝืนมันอีก”

หลี่เหยียนมองชายตรงหน้าที่เปรียบเสมือนเงาของตนเอง เขาเคยใช้ม่อเสวี่ยเพื่อทดลองว่า หัวใจของไป๋ซูเหยียนยังอยู่หรือไม่แต่ตอนนี้ เขาไม่แน่ใจอีกแล้วว่า ระหว่างเขากับเงาคนนั้น นางรักใครกันแน่

วังชั้นนอก ยามเย็น

ซืออี้เหวินในชุดสีขาว เดินอย่างเงียบงันไปตามตรอกด้านหลังวัง แม้จะมีองค์รักษ์คุ้มกันแน่นหนา แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ เบื้องหน้าคือกำแพงวังสูงตระหง่าน เขาเงยหน้ามองมันอย่างเงียบ ๆ แล้วกล่าวเสียงเบา

“ข้ายืนอยู่ตรงนี้ ตรงที่เดิม แต่นางจะเดินออกมาหาข้าหรือไม่?”

กลีบเหมยร่วงอีกหนึ่งกลีบ เหมือนหัวใจใครบางคนกำลังหล่นหาย...

ยามค่ำคืน ตำหนักเฟิ่งเยว่

ลมหนาวกระหน่ำหน้าต่างดังอื้ออึง ไป๋ซูเหยียนนั่งอยู่หน้าตะเกียงน้ำมันที่ริบหรี่ ดวงตานางจ้องกระดาษบันทึกเก่าในมือที่เขียนชื่อ “ซืออี้เหวิน” ซ้ำไปซ้ำมา ในใจของนางเต็มไปด้วยเสียงกระซิบของความทรงจำ และบทเพลงที่ยังไม่จางหาย

เด็กชายคนนั้นคือซืออี้เหวิน ผู้ให้คำสัตย์ต่อนางภายใต้ต้นเหมย แต่ในช่วงเวลาที่นางเติบโตขึ้นมา ผู้ที่อยู่ข้างนางในทุกการเปลี่ยนแปลง ก็คือท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียน

ถึงแม้เขาจะเย็นชา ถึงแม้เขาจะไม่เคยยิ้มให้ใคร แต่ก็เป็นเขาที่อยู่ในเงา คอยผลักดัน คอยปกป้อง และเตือนนางเสมอว่า “จงอย่าหวั่นไหวในวังหลวง”

แล้วหัวใจของนางล่ะ มันกำลังจะเอนเอียงไปทางใด?

ยามหนึ่ง ศาลากลางสวนต้องห้าม

ม่อเสวี่ยนั่งอยู่ใต้ต้นเหมยต้นเดิม พิณไม้สีเข้มตั้งอยู่เบื้องหน้า มือของเขาขยับไล้เส้นสายทีละสาย ราวกับกำลังเล่นกับเงาของอดีต

“อิงฮวาเจียงเสวี่ย...” (กลีบเหมยโปรยกลางหิมะไกล) บทเพลงเก่าดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเพลงเดียวกันกับในวัยเยาว์

ไป๋ซูเหยียนเดินตามเสียงนั้นมา นางหยุดอยู่หลังม่านไม้ไผ่ ไม่กล้าเข้าใกล้ ดวงตาของนางร้อนผ่าว น้ำตาเริ่มเอ่อคลอ

เสียงนี้...มันช่างคุ้นเหลือเกิน มันคือบ้านในวัยเยาว์คือความอบอุ่นที่หายไปในหิมะ

“เจ้า...ยังรักข้าอยู่หรือไม่?”

เสียงของนางดังขึ้นในความเงียบ ทำให้พิณหยุดกะทันหัน ม่อเสวี่ยไม่หันมา แต่ก็ตอบกลับคำถามของนาง

“ข้าไม่เคยหยุดรัก...แต่ข้ารู้ว่าข้าไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องการแล้ว”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“เพราะเวลาที่เจ้ามองข้า เจ้าไม่ได้มองด้วยหัวใจอีกต่อไป แต่มองด้วยความรู้สึกผิด”

ทุกอย่างเงียบลง ไม่มีคำตอบใดจากนาง

“ไปเถอะ ซูเหยียน” เขาพูดเสียงแผ่ว “กลับไปหาคนที่เจ้ามองด้วยดวงตาคู่นั้นเถิด ข้ารู้ว่าแววตาแบบนั้น ข้าไม่เคยได้รับอีกเลย ตั้งแต่วันที่เจ้าพบเขา”

ไป๋ซูเหยียนหลับตาลง นางไม่รู้ว่าความรักควรเป็นอย่างไร

แต่นางรู้ว่า ผู้ที่ทำให้นางเติบโตก็คือเขา แต่ผู้ที่ทำให้นางมีชีวิตอยู่ในวันนี้ คือหลี่เหยียน

นางเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรต่ออีก ไม่มีเสียงบรรเลงพิณอีกต่อไป เหลือเพียงเสียงกลีบเหมยที่ร่วงลงทีละกลีบ ไม่ต่างจากหัวใจของม่อเสวี่ยที่กำลังหล่นร่วงไปกับหิมะ

ตำหนักหย่งจิ้ง ยามดึก

หลี่เหยียนนั่งรออยู่บนแท่นไม้ จนเมื่อเสียงฝีเท้าของนางดังเข้ามา เขาก็รีบลุกขึ้นในทันที ร่างสูงหมุนตัวมามองนางโดยไม่เอ่ยคำใดสักคำ ไป๋ซูเหยียนยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาแดงเรื่อ นางเอ่ยเสียงเบาแต่มั่นคง

“ข้าจะไม่หันกลับไปอีกแล้ว”

ด้วยถ้อยคำเพียงเท่านั้น ท่านอ๋องสี่ก็ยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มครั้งที่สามในรอบหลายปี แม้เพียงบางเบา แต่มันกลับสว่างกว่าแสงตะเกียงทั้งตำหนัก

ยามรุ่งสาง ประตูวังทิศตะวันออก

ม่านหมอกแห่งหิมะยังไม่จาง กลีบเหมยร่วงโรยปกคลุมพื้นดิน ม่อเสวี่ยเดินช้า ๆ ไปยังประตูเมือง ร่างของเขาดูเล็กลงเมื่อยืนอยู่ใต้ซุ้มประตูใหญ่ ไม่มีขบวนส่ง ไม่มีคำร่ำลาใด ๆ เขาเพียงมองขึ้นไปยังผืนนภาที่มีเงาตำหนักหลวงอยู่ไกล ๆ สายตาเงียบงันดุจหิมะที่หยุดตก มือหนึ่งของเขากำกล่องไม้ใบเล็ก กล่องที่มีผ้าคลุมสีขาวปักลายเหมยอยู่ภายในนั้น มันคือของขวัญจากวันวาน ที่เขาจะนำติดตัวไปด้วยในทุก ๆ วัน

“ข้าอาจไม่ใช่คนในความทรงจำของเจ้าอีกต่อไป” เขาพึมพำ “แต่ข้าจะยังเป็นเงา ที่เฝ้าดูเจ้าในเงาเหมยนี้ต่อไป ตราบจนวันตาย”

ตำหนักเฟิ่งเยว่ เวลาเดียวกัน

ไป๋ซูเหยียนยืนมองออกนอกหน้าต่าง กลีบเหมยปลิวว่อนในลมเช้า มีกลิ่นหอมบาง ๆ ลอยมาปะทะปลายจมูก

นางหลับตาลง ในห้วงความคิด มีทั้งเสียงพิณ และเสียงดาบ มีทั้งบทกลอน และคำสาบาน มีทั้งม่อเสวี่ยและหลี่เหยียน...

แต่ตอนนี้ ในใจของนาง มีเพียงเสียงเดียวเท่านั้น เสียงของหัวใจตนเองที่เอ่ยอย่างหนักแน่นว่า “ข้าเลือกแล้ว”

ประตูตำหนักเปิดออก ท่านอ๋องสี่ยืนอยู่ที่นั่น ใบหน้าของเขานิ่งขรึม แต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน

ไป๋ซูเหยียนเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ ไม่มีคำพูดใด ๆ เอื้อนเอ่ยออกมา นางเพียงยื่นมือให้เขา จากนั้นหลี่เหยียนก็กุมมือของนางแน่น เขาจะไม่ปล่อยมือนี้อีกต่อไป

หลายวันต่อมา ลานพิธีหลวง

ราชโองการประกาศอย่างเป็นทางการในพระราชวังถูกประกาศ

“เพื่อความมั่นคงของราชวงศ์ เพื่อรักษาสัญญาระหว่างบัลลังก์กับราษฎร ขอประกาศยืนยันการแต่งตั้ง พระชายาท่านอ๋องสี่ นามว่า ไป๋ซูเหยียน ให้ดำรงตำแหน่ง ‘หวังเฟย’[1] อย่างเป็นทางการนับตั้งแต่วันเหมยแรกบานของปีนี้เป็นต้นไป”

เสียงฆ้องกลองดังสนั่น ขบวนพิธีสง่างามเคลื่อนไปตามทางราชวัง แต่ภายใต้ความสงบนี้ ไม่มีใครรู้เลยว่า เงาแห่งอดีตกำลังแฝงเร้นอยู่

ชายแดน เมืองจินหลง

ชายผู้หนึ่งในชุดขาวยืนมองท้องฟ้าด้วยสายตาสงบนิ่ง มีเพียงดอกเหมยในมือที่ร่วงไปกับลมหนาว ข้างกายเขา มีแผนที่เมือง และกล่องไม้ที่ยังไม่เปิด เสียงทหารยามกระซิบกันอย่างหวั่นเกรง

“แม่ทัพเงาของราชวงศ์ตะวันตกกลับมาแล้ว...”

และเมื่อเขาก้าวเท้าไปข้างหน้า กลีบเหมยปลิวขึ้นอีกครั้ง ราวกับประกาศสงครามอันเงียบงันที่กำลังจะเริ่มขึ้น

“เจ้าเลือกเขาแล้วใช่หรือไม่ ซูเหยียน... เช่นนั้น ข้าจะเลือกสิ่งสุดท้ายที่ข้าเหลือ นั่นคือแผ่นดินของข้า”

[1] หวังเฟย คือ พระชายาเอกของอ๋อง