บทที่ 8 บทเพลงจากวันวาน

ค่ำคืนในตำหนักเฟิ่งเยว่ ไฟตะเกียงในห้องส่องแสงริบหรี่ ทว่าในใจของไป๋ซูเหยียนกลับมีแสงเจิดจ้าเกินกว่าห้วงรัตติกาลใด ๆ ที่ผ่านมา นางนั่งอยู่เบื้องหน้ากระดาษขาว พลางเขียนกลอนบทใหม่

มือที่เคยสั่นไหวกลับมั่นคงในยามที่นึกถึงบทสนทนาใต้ต้นเหมยกับท่านอ๋องสี่

“หิมะไม่อาจลบเงาแห่งคำสัตย์ กลีบเหมยไม่อาจปกปิดใจผู้เคยจำ บทเพลงนั้นยังไม่จบ แม้ฤดูกาลเปลี่ยนผัน เพราะข้าเฝ้ารอเจ้า ดังเงาจันทร์ทุกคืนยาม”

เสียงลมเบา ๆ พัดผ่านหน้าต่าง แล้วจู่ ๆ เสียงพิณก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ มิใช่เสียงจากอดีต มิใช่เสียงจากม่านความทรงจำ

หากเป็นเสียงจริง ใกล้เพียงเบื้องนอกตำหนัก

ซูเหยียนผลุนผลันออกไป พบว่าศาลาหน้าตำหนักมีชายผู้หนึ่งกำลังบรรเลงพิณอยู่ ไม่ใช่ม่อเสวี่ย และไม่ใช่ท่านอ๋องสี่

เขาเป็นชายหนุ่มในชุดขาว รูปโฉมสง่างาม ผูกผ้าปิดตาไว้แน่นหนา ทว่าท่าทางบรรเลงกลับไร้ที่ติ

นางเอ่ยถาม “ท่านเป็นใคร?”

เสียงพิณหยุดลงทันใด ชายผู้นั้นเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากคลี่ยิ้ม

“ข้าเป็นเพียงนักดนตรีที่เดินผ่าน แต่อยากฝากเพลงหนึ่งบทแก่ผู้ที่เคยฟัง”

เขาวางพิณเบา ๆ และยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้นาง ขณะที่มือของนางเอื้อมไปรับ เขาก็เอ่ยอย่างแผ่วเบา

“บทเพลงนี้ ท่านเคยได้ยินเมื่อนานมาแล้ว ที่ริมธารน้ำแข็งในหุบเขาหลินซาน”

ซูเหยียนเบิกตากว้าง “ท่านรู้ได้อย่างไร?”

“เพราะข้าอยู่ที่นั่น ในวันนั้น และข้าจำได้ว่า สตรีตัวน้อยผู้เปียกปอนในชุดคลุมสีแดง เคยพูดว่า ‘ข้าจะตอบแทนเจ้าด้วยชีวิต หากเรายังมีวันได้พบกันอีก’”

เสียงหัวใจของซูเหยียนเต้นดังราวจะหลุดออกจากอก นางมองชายปริศนาในชุดขาวที่ยังคงยิ้มเยือกเย็น ก่อนเขาจะกล่าวอีกประโยคหนึ่งอย่างเงียบงัน

“เจ้าจะตอบแทนข้า หรือจะลืมข้าอีกครั้งหนึ่ง?”

แล้วเขาก็หายลับไปในเงามืด ไม่ทิ้งร่องรอยใดไว้ แม้แต่ฝีเท้าในกลุ่มหิมะ

ในมือของไป๋ซูเหยียน กระดาษแผ่นนั้นยังอุ่นจากมือของเขา

นางคลี่ออกดูช้า ๆ เป็นโน้ตดนตรี พร้อมถ้อยคำประหลาดเขียนไว้ใต้สุด

“หนึ่งเสียงจากวันวาน หนึ่งใจที่ไม่เคยจากไป ข้ายังอยู่ที่เดิม ที่เจ้าสัญญาว่าจะกลับมา”

รุ่งเช้า ณ หอพิณหลวง หลี่เหยียนเปิดบันทึกลับของราชวงศ์ฉบับหนึ่ง ดวงตาเขานิ่งขรึม อ่านตัวอักษรที่ปรากฏอยู่บรรทัดท้ายด้วยคิ้วขมวดเป็นปม

“สายเลือดที่ถูกลืม จะกลับมาพร้อมบทเพลงที่ไม่มีผู้ใดต้าน

มันจะทดสอบความรักกับแผ่นดิน และจะเปิดเผยเงาทั้งหมด ที่ซ่อนอยู่ใต้ต้นเหมย”

เรือนพิณหลวง ยามเฉิน (08.00 น.)

เสียงสายพิณแผ่วเบาดังแทรกจากห้องฝึกด้านใน ม่านไข่มุกที่ห้อยประดับสั่นไหวเพราะลมยามเช้า ในห้องเงียบสงัดนั้น ม่อเสวี่ยนั่งบรรเลงเพียงลำพัง ท่าทางสงบนิ่ง แต่ปลายนิ้วยังสั่นระริก

เขาไม่ยอมกลับไปยังตำหนักท่านอ๋องสี่ หลังจากคืนนั้น เขาก็ใช้ชีวิตซ่อนอยู่ในเรือนพิณ ราวกับจะบอกว่าบทบาทของตนนั้นจบสิ้นลงแล้ว

“เสียงของเจ้ายังไม่เปลี่ยน” เสียงชายอีกคนดังจากเงาด้านหลังม่าน

ม่อเสวี่ยไม่หันกลับ “ท่านอ๋องเสด็จมาด้วยพระองค์เองเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

หลี่เหยียนก้าวออกจากเงามืด ในชุดคลุมตัวยาวสีดำสนิท ไร้เครื่องประดับใดๆ บนร่าง

“เพราะข้ายังเชื่อในเสียงของเจ้า แม้เจ้าจะเปลี่ยนจาก ‘เงา’ มาเป็น ‘เสียง’ แล้วก็ตาม”

ม่อเสวี่ยเงยหน้าขึ้นช้า ๆ แววตาไม่อาฆาต ไม่เศร้า หากแต่มีเพียงความรู้สึกบางอย่างที่คล้ายการปล่อยวาง

“นางพบกระหม่อมเมื่อคืนนี้ แต่กระหม่อมไม่ได้บอกความจริง เพราะตอนนี้ นางไม่ต้องการรู้จากกระหม่อมอีกแล้ว”

หลี่เหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวช้า ๆ ว่า “เจ้าเสียใจหรือไม่?”

ม่อเสวี่ยตอบโดยไม่ลังเล “ไม่ เพราะตั้งแต่แรกกระหม่อมก็ไม่เคยเป็นผู้ได้รับคำสัตย์นั้น”

ตำหนักเฟิ่งเยว่ ยามซื่อ (09.00 น.)

ไป๋ซูเหยียนนั่งจมอยู่กับโน้ตเพลงในมือ นางค่อย ๆ ลากปลายนิ้วไปตามตัวโน้ต ทำนองที่ฝังลึกในความทรงจำเริ่มไหลเวียนกลับมา เสียงดนตรีที่เคยดังขึ้นในหุบเขาหิมะ เมื่อนานมาแล้ว

“โน้ตนี้…” นางพึมพำ

“ไม่ใช่ของม่อเสวี่ย และไม่ใช่ของท่านอ๋องสี่”

นางหยิบกล่องไม้เก่าในลิ้นชักขึ้นมา กล่องใบเดียวกับที่เคยพบบทกลอนใต้ต้นเหมย นางเปิดออกอีกครั้ง และพบแผ่นกระดาษบาง ๆ อยู่ใต้สุด มันเป็นลายมือที่ต่างออกไป ตัวอักษรช่างสง่างามนัก เขียนไว้เพียงหนึ่งบรรทัด

“ผู้ที่ลืม คือผู้ที่จำ ผู้ที่จำ คือผู้ที่ไม่มีวันลืม”

นางใจสั่น “นี่มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่...”

แล้วจู่ ๆ ประตูตำหนักก็เปิดออก จิ่นฮวาวิ่งหน้าตาตื่น

“คุณหนู! มีข่าวมาจากราชสำนักว่ามีชายลึกลับผู้หนึ่งแฝงตัวในวังมานานนับสิบปี และขณะนี้กำลังถูกตามจับเจ้าค่ะ!”

ซูเหยียนลุกพรวด “เขาคือใคร?”

“ยังไม่ทราบแน่ชัดเจ้าค่ะ แต่มีข่าวลือว่า เขาคือทายาทของสายเลือดที่ถูกลบล้างจากราชวงศ์เมื่อหนึ่งรัชสมัยก่อน!”

ไป๋ซูเหยียนนิ่งไป นางรู้สึกได้ถึงแรงสะเทือนบางอย่างในหัวใจ

ชายลึกลับในชุดขาว ผู้เล่นพิณเมื่อคืนนี้...

ชายที่พูดถึงคำสัตย์จากธารน้ำแข็ง...

หรือว่าเขาคือ...?

วังหลวง หอราชพิพากษา

ขุนนางฝ่ายกลาโหม ทหารองครักษ์ และเหล่าขันที กำลังประชุมลับใต้แสงเทียน ภาพวาดใบหน้าชายคนหนึ่งถูกติดไว้กลางห้อง ใบหน้าที่มีผ้าปิดตา อัครมหาเสนาบดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“บุรุษผู้นี้ อาจเป็น ‘ซืออี้เหวิน’ ทายาทเพียงหนึ่งเดียวของแคว้นตะวันตกที่ถูกโค่นไปเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน สายเลือดของเขายังไม่ถูกตัดรากถอนโคน”

หนึ่งในขุนนางกล่าวเสียงสั่น “หากเขายังมีชีวิต และแฝงตัวในวังหลวงตลอดมา แล้วเป้าหมายของเขาจะเป็นใคร?”

อัครเสนาบดีหันมองทุกคน ก่อนกล่าวเสียงเรียบ “ก็มีแต่เพียงท่านอ๋องสี่ และว่าที่พระชายา ที่เกี่ยวข้องกับบทเพลงคำสัตย์นั้นทั้งคู่”

ตำหนักเฟิ่งเยว่ ยามอู่ (11.00 น.)

กล่องไม้เล็กในมือยังอุ่นจากความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยาย ไป๋ซูเหยียนถือมันแน่นขณะเดินไปที่ศาลาใต้ต้นเหมย นางไม่สนแม้หิมะจะตกหนัก หรือลมจะพัดจนชายแขนเสื้อโบกสะบัด หัวใจของนางกำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ผู้ที่จำ คือผู้ที่ไม่มีวันลืม...”

ประโยคนี้ไม่ใช่เพียงถ้อยคำ แต่มันเหมือนคำเตือน เหมือนคำพิพากษา นางวางกล่องลงบนโต๊ะหินใต้ต้นเหมย พลางหลับตา แล้วเริ่มฮัมบทเพลงที่ได้จากชายปริศนาเมื่อคืน

เสียงฮัมเบา ๆ นั้นกลับค่อย ๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ จนเกิดเป็นทำนองสมบูรณ์ ทุกจังหวะทุ้มต่ำพาให้นางย้อนกลับไปยังภาพในวัยเยาว์ หิมะตกหนัก เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังร้องไห้ เด็กชายผู้หนึ่งในชุดคลุมหนา ยื่นมือให้นาง ก่อนบรรเลงพิณบทหนึ่ง

นั่นคือบทเพลงนี้ นั่นคือ “เขา”

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางเดินด้านข้าง ไป๋ซูเหยียนลืมตาอย่างช้า ๆ  ม่อเสวี่ยยืนอยู่ที่นั่น เงียบงันและเยือกเย็นเช่นเคย

“เจ้าตามข้ามา?” นางถาม

เขาพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่ใช่เพื่อติดตาม แต่เพื่อนำคำตอบ”

“คำตอบของอะไร?”

ม่อเสวี่ยก้มลง วางแผ่นไม้สลักลายดอกเหมยลงเคียงข้างกล่องในมือนาง บนแผ่นไม้นั้นมีคำเดียวสลักอยู่ “อี้เหวิน”

“ซืออี้เหวิน?”

ซูเหยียนกระซิบ ดวงตาสั่นระริก ม่อเสวี่ยไม่ตอบตรง ๆ หากแต่เอ่ยช้า ๆ

“ชายชุดขาวที่เจ้าพบเมื่อคืน ไม่ใช่ข้า เขาคือผู้ที่นางในอดีตเคยมอบคำสัตย์ให้จริง ๆ และเขากำลังจะกลับมา พร้อมกับสิ่งที่แคว้นต้าหลี่ไม่เคยคาดคิด”

“แล้วเจ้าเล่า?” ซูเหยียนเอ่ยเสียงเบา

“เจ้าเป็นใครกันแน่?”

ม่อเสวี่ยยิ้มบาง ๆ “ข้าคือ ‘เงา’ ของคำสัตย์ และตอนนี้ เงานั้นกำลังจะจางหายไปเมื่อแสงของตัวจริงกลับมา”

เขาหมุนตัวจะจากไป แต่หยุดก่อนพูดประโยคสุดท้ายโดยไม่หันกลับ

“ระวังเสียงเพลงนั้น บางครั้งมันไม่ได้ปลุกความทรงจำ แต่มันปลุกสิ่งที่ไม่ควรตื่นอีกเลยให้ตื่นขึ้น”

วังชั้นใน ตำหนักหย่งจิ้ง

หลี่เหยียนเพ่งมองแผนที่ทางทหารที่ขุนนางฝ่ายอักษรนำมาให้ บนกระดาษ เขาขีดเส้นสีแดงผ่านเส้นทางหุบเขาเหมยซาน

“รายงานล่าสุดจากแนวชายแดน พบกลุ่มคนเคลื่อนไหวผิดปกติในเขตเดิมของแคว้นซีจิ่น ซึ่งเดิมคือแคว้นของซืออี้เหวิน”ขันทีคนสนิทเอ่ยเบา ๆ

ท่านอ๋องสี่พึมพำ “ท้ายที่สุดแล้ว เจ้าก็ยังไม่ตาย”

มือเขากำหมัดแน่น “และข้ารู้ ว่าเจ้าจะกลับมาเพื่อแย่งคืนทั้งราชบัลลังก์และคำสัตย์จากนาง”

ค่ำคืนนั้น หน้าวังหลวง

เงาหนึ่งเคลื่อนไหวท่ามกลางพายุหิมะ เขาเดินไปตามทางเท้าอย่างไม่หวั่นไหว แม้ทหารจะจับตา ซืออี้เหวิน ชายในชุดขาว ผูกผ้าปิดตา แววตาใต้ผ้านั้นเปล่งประกายแม้จะมองไม่เห็น เขายิ้มเล็กน้อยขณะเดินผ่านตำหนักเฟิ่งเยว่ ราวกับรับรู้ว่า หญิงสาวที่เขารอคอยกำลังฟังบทเพลงที่เขาทิ้งไว้

ยามค่ำ ตำหนักเฟิ่งเยว่

คืนวันนี้ไม่มีเสียงพิณ ไม่มีบทเพลง มีเพียงเสียงหิมะที่โปรยปรายจากท้องฟ้าเย็นเยียบ กับลมหายใจของหญิงสาวที่หนักหน่วงไป๋ซูเหยียนนั่งอยู่กลางตำหนัก เงียบเชียบจนแม้เสียงลมหายใจก็ฟังได้ชัด เบื้องหน้าคือแผ่นโน้ตเพลงจากชายชุดขาว ข้างตัวคือกล่องไม้ และแผ่นไม้นั้นที่สลักคำว่า “อี้เหวิน” ในหัวของนางเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

“ทำไมเขาถึงกลับมาในตอนนี้?”

“เขาต้องการสิ่งใด ข้าหรือบัลลังก์?”

“และหากบทเพลงนั้น คือกุญแจสู่อดีต ข้าจะเลือกเชื่อเสียงใดกันแน่?”

นางไม่ทันได้ตอบคำถามของตน เพราะประตูตำหนักเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้คือหลี่เหยียน เขาก้าวเข้ามาโดยไร้พิธี ไร้ขันที ไม่มีแม้กระทั่งเพื่อนร่วมทาง สายตาของเขามืดครึ้ม ดุจพายุหิมะที่กำลังรวมตัว ทว่ากลับมีความสั่นไหวบางอย่างซ่อนอยู่ใต้ดวงตานั้น

“เจ้ารู้แล้วหรือ?” เขาเอ่ยถามตรง ๆ

ซูเหยียนมองเขานิ่ง ก่อนพยักหน้า “เขากลับมาแล้ว”

ความเงียบทอดยาวชั่วขณะ “เขาต้องการอะไร?” นางถามบ้าง

“หม่อมฉันหรือราชบัลลังก์?”

หลี่เหยียนตอบด้วยเสียงต่ำ “ทั้งสองอย่าง”

“แล้วท่านจะให้หรือไม่?”

ท่านอ๋องสี่ก้าวเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งของเขาวางลงบนโต๊ะไม้ อีกข้างกำแน่นอย่างไม่ตั้งใจ

“ถ้าเป็นแผ่นดิน ข้าอาจยอมได้ แต่ถ้าเป็นเจ้า ข้ายอมไม่ได้!”

สายลมพัดแรงขึ้นนอกตำหนัก ต้นเหมยหน้าต่างสั่นไหว เสียงกลีบไม้หลุดร่วงดังกราว ซูเหยียนค่อย ๆ ลุกขึ้น

“ท่านรู้ใช่ไหมว่า หม่อมฉันเคยให้คำสัตย์กับเขา?”

หลี่เหยียนพยักหน้า “รู้ และข้าก็รู้ด้วยว่า คำสัตย์นั้นไม่ใช่เพียงเรื่องรัก แต่มันคือพันธะเลือด พันธะแคว้น หากเขาอ้างว่าเจ้าเคยสัญญาว่าจะกลับไปพร้อมเขา แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?”

หญิงสาวไม่ตอบในทันที นางเดินไปเปิดหน้าต่าง ให้หิมะเย็นกระทบใบหน้า จากมุมสูงของตำหนัก นางมองเห็น “ยอดเขาเหมยซาน” ที่ไกลลิบ ดินแดนที่เคยถูกลืมในแผนที่แห่งอำนาจ

นางเอ่ยขึ้นช้า ๆ “คำสัตย์ของหม่อมฉันในวัยเด็ก เป็นเพียงคำมั่นของเด็กหญิงที่ไม่รู้จักโลก แต่คำสัตย์ของหม่อมฉันในวันนี้ คือความตั้งใจของหญิงที่เคยถูกหิมะกลบฝัง แต่ไม่เคยตายไปจากหัวใจ”

หลี่เหยียนขยับเข้ามาใกล้ “เจ้าหมายถึง...”

ซูเหยียนหันมา ยิ้มจาง ๆ “หม่อมฉันจะไม่หนี ไม่กลับไปอดีต เพราะหม่อมฉันมีปัจจุบันที่ต้องปกป้อง”

เสียงกลองศึกดังขึ้นจากแนวปีกวัง สัญญาณเตือนภัยดังระรัวจนพื้นดินสั่นสะเทือน หลี่เหยียนหันขวับออกนอกหน้าต่าง

“ศัตรูบุกจากประตูทิศตะวันออก หุบเขาเหมยซาน!”

ณ เวลานั้นเอง ตีนเขาเหมยซาน ชายชุดขาวผูกผ้าปิดตายืนอยู่บนก้อนหินสูง เบื้องหลังคือกองกำลังลึกลับในชุดดำ ไม่มีธง ไม่มีตราสัญลักษณ์ มีเพียงความเงียบและความมืด เขายกมือขึ้น และเอ่ยเพียงหนึ่งประโยค

“ข้ากลับมาเพื่อทวงคืนคำสัตย์ และสิ่งที่ควรจะเป็นของข้า”