บทที่ 10 กระจกแห่งความจริง

หนึ่งเดือนหลังพิธีแต่ง ตำหนักเฟิ่งเยว่

ถึงแม้หิมะจะยังคงโปรยปราย แต่น้ำแข็งบางส่วนเริ่มละลาย สวนเหมยหน้าตำหนักบานสะพรั่งมากกว่าทุกปี ไป๋ซูเหยียนนั่งอยู่ใต้ต้นเหมย กำลังคัดลอกตำรากลอนด้วยลายมือของตนเอง ในยามที่หัวใจสงบ ความรู้สึกก็มักทบทวนกลับไปยังบางสิ่งที่หลงลืม

“กระจกเงาในตำหนักเย็น”

“บันทึกปีเจี่ยอวี๋”

“กล่องไม้ลายคำสัตย์”

ชิ้นส่วนของอดีตเหล่านี้เริ่มก่อตัวขึ้นในใจนางอย่างประหลาด เสียงจิ่นฮวาเบา ๆ ดังจากด้านหลัง

“พระชายาเพคะ มีข้าราชสำนักนำสิ่งหนึ่งมาถวาย บอกว่าเป็นของเก่าจากคลังหลวงเพคะ”

ไป๋ซูเหยียนหันมา “ของเก่าหรือ?”

หญิงรับใช้วางหีบเล็กลงตรงหน้า เป็นกล่องไม้โบราณที่ปิดผนึกด้วยครั่ง[1] สลักอักษรคำว่า

“คำสัตย์ใต้ต้นเหมย”

ไป๋ซูเหยียนมองของสิ่งนั้นนิ่ง มือของนางสั่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ แกะผนึกออก ภายในกล่องมีเพียงของสามชิ้น คือกล่องกระจกทองคำขนาดเล็ก กลอนบทหนึ่งบนแผ่นผ้า และแผ่นไม้บางสลักชื่อผู้ให้คำสัตย์

ซูเหยียนหยิบกล่องกระจกขึ้นก่อน ในยามแสงตกกระทบ กล่องใบนั้นส่องประกายราวเงาหิมะที่เคลือบด้วยแสงจันทร์ นางเปิดฝาช้า ๆ ภายในมีเพียง “แผ่นโลหะขัดเงา” รูปกลีบดอกเหมย

มันมิใช่กระจกธรรมดา หากแต่เป็น “กระจกความทรงจำ” วัตถุโบราณที่ใช้บันทึกภาพของผู้ที่เคยถือมัน ซูเหยียนมองใบหน้าตนเองในกระจก ทันใดนั้น ภาพเงาก็ซ้อนขึ้นจากด้านหลัง

เงาของเด็กชายในชุดคลุมสีขาว มือหนึ่งถือพิณ อีกมือยื่นดอกเหมยให้ เสียงเขาเอ่ยเบา ๆ

“หากวันหนึ่งข้าหายไป จงใช้กระจกนี้ แล้วเจ้าจะรู้ว่า คำสัตย์นั้น คือข้า”

น้ำตาหญิงสาวไหลริน นางสั่นสะท้านตัวโยน มิใช่เพราะหิมะ แต่เป็นเพราะหัวใจที่กำลังสั่นไหวไม่แพ้กัน

ตำหนักหย่งจิ้ง ห้องทรงงาน

หลี่เหยียนรับรายงานจากขุนนางสายลับ เขาอ่านผ่านอย่างไวด้วยดวงตาเครียดเขม็ง

“แคว้นซีหนานเริ่มเคลื่อนไหว ผู้บัญชาการคือ ‘แม่ทัพเงา’ ซืออี้เหวิน ประวัติระบุว่า เป็นอดีตองค์ชายจากแคว้นเว่ยที่ถูกล้างราชวงศ์ไปเมื่อ 15 ปีก่อน เป้าหมายอาจมิใช่เพียงสงคราม หากแต่เป็น ‘การทวงคืนคำสัตย์จากแดนหิมะ’”

หลี่เหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเขียนคำตอบกลับด้วยลายมือลงบนนั้นอย่างแน่วแน่

“ห้ามมิให้ซูเหยียนรู้ข่าวนี้ หากความทรงจำของนางเริ่มฟื้นคืน ขอให้ส่งนางออกจากเมืองหลวงทันที”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น คนเคาะเปิดประตูพรวดเข้ามาทันที

“เสด็จพี่!”

หลี่เหยียนเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ คนที่ยืนอยู่หน้าประตู คือ องค์ชายรอง หลี่เจิน ผู้ซึ่งหายตัวไปจากวังหลวงมานานหลายปี ตั้งแต่ที่หลี่เหยียนยังไม่ได้รับแต่งตั้งเป็นอ๋องด้วยซ้ำ และทุกคนก็เชื่อว่าเขาเสียชีวิตไปแล้ว แต่บัดนี้ เขากลับยืนอยู่ตรงนี้ ในชุดขุนนางต่างแดน พร้อมกับแววตาที่แฝงรอยเจ้าเล่ห์เยียบเย็น

“ข้ากลับมา เพื่อถามคำถามเดิมเพียงหนึ่งเดียว” องค์ชายรองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“เหตุใดเจ้าจึงต้อง ‘ทำลายกระจกแห่งความจริง’ ทั้งที่เจ้าก็รู้ว่า ผู้ที่ให้คำสัตย์ใต้ต้นเหมยนั้นไม่ใช่เจ้า?”

หลี่เหยียนลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แววตาเย็นชาที่เคยเผชิญกับศัตรูในสนามรบดูสั่นไหวเพียงชั่วครู่ เขาจ้องมองพี่ชายผู้เคยร่วมสายเลือด คนที่ควรจะตายในสมรภูมิรบแดนเหนือ แต่บัดนี้กลับยืนอยู่ตรงหน้าเขา ราวกับเงาที่หลุดจากอดีต

“เจ้ารอดจากศึกที่อวิ๋นหลิงได้อย่างไร?” น้ำเสียงของท่านอ๋องสี่สงบนิ่ง แต่ในใจกลับสั่นไหวอย่างรุนแรง

หลี่เจินยิ้มเย็น ไม่ตอบคำถามนั้น หากแต่กลับถามคำถามกลับไป

“กระจกแห่งความจริง ยังอยู่ในมือของนางใช่หรือไม่?” เขาเอ่ยถาม ข้ามความรู้สึกพี่น้องอย่างไร้เยื่อใย

“เจ้าหมายถึงซูเหยียน?”

“ใช่” หลี่เจินกล่าว “คำสัตย์ใต้ต้นเหมยนั้น เจ้าบอกข้าว่าเจ้าจะเฝ้ารอให้นางเลือกด้วยหัวใจ แต่สุดท้าย เจ้ากลับใช้ม่อเสวี่ยมาทดแทนเด็กชายคนนั้น เพื่อบังคับให้นางรักเจ้า”

หลี่เหยียนนิ่งเงียบไม่เอ่ยสิ่งใด หลี่เจินเดินเข้าไปใกล้อีกก้าว

“ข้าต่างหากที่เป็นคนเห็นเหตุการณ์ในคืนนั้นทั้งหมด ข้าอยู่ที่นั่น ข้าเห็นนางหลงทางท่ามกลางหิมะที่ตกหนัก เห็นนางล้ม และเห็นผู้ที่ยื่นมือไปช่วยนาง คนคนนั้นมิใช่เจ้า!”

เสียงเงียบงันกดดันคล้ายหิมะที่ทับถมกันจนแน่น ท่านอ๋องสี่ หลี่เหยียนจ้องเขาเขม็ง

“ข้ารู้...”

“หึ เจ้ารู้?” หลี่เจินยิ้มเยาะ

“เจ้าจึงจงใจให้ม่อเสวี่ยแต่งกายเหมือนเขา ใช้เพลงพิณบทเดียวกัน ใช้กลอนบทเดียวกัน เพียงเพื่อให้นางเลือกเจ้าต่างหาก”

หลี่เหยียนหายใจช้า ๆ แววตาแน่นิ่ง “ที่ข้าทำทั้งหมด เพราะข้าอยากรู้ว่า หากไม่มีความทรงจำ หากไม่มีชื่อแซ่ หากไม่มีอดีต นางยังจะรักข้าได้หรือไม่?”

หลี่เจินหัวเราะเบา ๆ “เจ้าทำเหมือนข้าไม่เคยรักนาง”

หลี่เหยียนหรี่ตาลง “แต่เจ้าไม่เคยอยู่ข้างนางเลยในวันที่นางต้องการใครสักคน”

“เจ้าจึงใช้การปกป้องเพื่อผูกมัดนางไว้งั้นหรือ?” หลี่เจินสวน

“แต่ข้ากำลังจะบอกเจ้าว่า อดีตจะกลับมา และคำสัตย์ในหิมะจะถูกเปิดเผย”

ด้านนอกตำหนัก ยามสาย ไป๋ซูเหยียนกำลังศึกษาแผ่นไม้ในกล่องอีกชิ้น มันเป็นไม้สลักชื่อด้วยตัวอักษรเขียนว่า

“หลี่เหยียน”

นางมองมันนิ่ง สลักไว้อย่างชัดเจน หากนี่คือของที่เก็บมาจากคลังหลวง หากนี่คือของที่คู่กับกระจกความทรงจำจริง ๆ แปลว่า ผู้ให้คำสัตย์ในวันนั้น คือตัวหลี่เหยียน ไม่ใช่ม่อเสวี่ย และไม่ใช่ใครอื่น

แล้วทำไมตอนนั้นนางถึงเห็นใบหน้าอีกคน?

ทำไมความทรงจำของนางจึงไม่ชัดเจน?

นางหลับตาลง มีเสียงหิมะตกในวันนั้นแผ่วเบาขึ้นมาในหัวใจอีกครั้ง เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างเร่งรีบ จิ่นฮวาวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“พระชายาเพคะ! มีคนแอบสอดส่องบริเวณเขตต้องห้าม! ร่องรอยบ่งชี้ว่าเป็นคนจากแคว้นซีหนาน!”

“แคว้นซีหนาน?” ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นทันที นางนิ่งงันไปชั่วครู่ แล้วหันไปมองกล่องไม้

“เตรียมตัวให้ข้าออกไปข้างนอก” เสียงของนางนิ่งและชัดเจน

“แต่พระชายาเพคะ! ข้างนอกอันตราย...”

“ยิ่งเพราะอันตราย ข้าถึงต้องไป” นางกำกล่องไม้แน่น

“หากอดีตกำลังจะกลับมา ข้าก็จะเป็นผู้เผชิญมันด้วยตัวของข้าเอง”

กลางดึกในเขตต้องห้ามนอกตำหนักหลวง ท้องฟ้ามืดสนิท มีเพียงแสงจันทร์และหิมะที่สะท้อนแสงให้ทางเดินไม่มืดมิดจนเกินไป ไป๋ซูเหยียนเดินทางในชุดคลุมหนาทึบ ผ้าคลุมศีรษะบดบังใบหน้า นางมีเพียงจิ่นฮวาและองครักษ์หญิงอีกสองคนที่ติดตามไปอย่างเงียบเชียบ

ปลายทางของนาง คือเขตที่เคยห้ามมิให้ผู้ใดเข้า สวนลับซึ่งมี “ตำหนักเย็น” ร้างอยู่ตรงนั้น สถานที่แห่งนี้ คือที่ที่บันทึกกระจกและกล่องไม้ถูกค้นพบ ที่ซึ่งร่องรอยของอดีตกำลังรอให้ใครบางคนเปิดเผย

“พระชายาเพคะ ท่านแน่ใจหรือว่า...”

“ข้าต้องการคำตอบ” เสียงของซูเหยียนเรียบนิ่ง แต่สายตากลับแน่วแน่

ประตูไม้เก่าคร่ำครึถูกผลักออก กลิ่นอับชื้นของความทรงจำเก่ากระแทกเข้ามาทันที นางเดินเข้าไปในตำหนักร้างที่เงียบสงัด

แม้กระทั่งแมลงก็ไม่กล้าอาศัยในสถานที่นี้อีกแล้ว

จิ่นฮวาจุดโคมไฟ พอแสงสว่างปรากฏ ก็ทำให้เห็นแท่นหินตรงกลางห้อง มีร่องรอยฝุ่นที่ถูกปัดทิ้งเมื่อไม่นานมานี้ บนแท่นหินมีแผ่นหยกขาวสลักคำบทหนึ่งไว้ว่า

“คำสัตย์มิได้อยู่ที่ผู้กล่าว หากแต่อยู่ที่ผู้จดจำ ใต้ต้นเหมย หิมะมิอาจกลบใจ หากใจยังจำคำสัญญา”

“เหมือนกับกลอนในผืนผ้า...”

ซูเหยียนพึมพำ นางหยิบผ้าปักที่พบในกล่องขึ้นมาเทียบกับคำกลอน ทุกคำตรงกันไม่ผิดพลาดแม้แต่ขีดเดียว

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอกตำหนัก จิ่นฮวารีบปิดโคมไฟ

“พระชายา! มีคนเข้ามาเพคะ!”

เงาดำหลายสายพุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง องครักษ์หญิงชักกระบี่เข้าปะทะทันที เสียงกระบี่กระทบกันดังสะท้อนในห้องแคบ

“คุ้มกันพระชายา!”

“ข้าไม่เป็นไร!” ซูเหยียนกระชับกล่องไม้ไว้แน่น แล้วหันไปทางผนังด้านหลัง

นางจำได้ว่า ตำหนักนี้มี “ทางลับ” แม่ของนางเคยบอกไว้ว่า เคยใช้หลบภัยในอดีต มือของนางคลำผนังไปทีละจุด ก่อนพบปุ่มเล็ก ๆ ซ่อนอยู่ในลายฉลุไม้ เสียงกลไกหมุนเบา ๆ ก่อนที่ฝาผนังจะเลื่อนออก เผยให้เห็นบันไดลงใต้ดิน

“ทางนี้!” ซูเหยียนดึงจิ่นฮวาเข้าไป ก่อนฝาผนังจะปิดลง

ภายในอุโมงค์ลับใต้ตำหนักเย็นเงียบสนิท อากาศเย็นเยียบและมีกลิ่นชื้น ซูเหยียนจุดตะเกียงเล็กที่พกติดตัว แสงสลัวทำให้เห็นผนังที่เต็มไปด้วยลายมือเขียนด้วยหมึกซีด ซูเหยียนใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ทุกประโยคคือข้อความเก่าแก่ที่บรรยายถึง "ชายผู้เคยให้คำสัตย์ใต้ต้นเหมย" ข้อความสุดท้ายคือ...

“แม้นเจ้าจะลืมข้าไป ข้าก็จะรอใต้ต้นเหมยจนหิมะละลายหมดทั้งแผ่นดิน”

ไป๋ซูเหยียนน้ำตาคลอเบ้า นางจำประโยคนี้ได้ ในฝันเมื่อนานมาแล้ว เด็กชายผู้หนึ่งเคยพูดกับนางเช่นนี้มาก่อน ก่อนที่เขาจะหายไป

จิ่นฮวาหันมาถามด้วยความระแวง “พระชายาเพคะ หากคำสัตย์นั้นมิใช่ของท่านอ๋องสี่จริง ๆ แล้วท่านจะทำอย่างไรเพคะ?”

ซูเหยียนนิ่งไป นางมองกล่องไม้ในมือ

“ข้าไม่กลัวความจริง แต่ข้ากลัวว่าทุกคนต่างก็ใช้คำสัตย์เป็นเครื่องมือ ไม่ว่าคำสัตย์นั้นจะมาจากรักหรือการเมืองในราชสำนักก็ตาม”

เสียงฝีเท้าไล่ล่าดังไกล ๆ ตามมา นางหันหลังแล้ววิ่งต่อ ทางในอุโมงค์นั้นมีสองแยก แยกหนึ่งพาไปยังเขตด้านในของพระราชวัง อีกแยกหนึ่งมุ่งสู่ “สวนต้องห้ามกลางวังหลวง” สถานที่ที่ไม่มีผู้ใดกล้าเหยียบย่างเข้าไป

ซูเหยียนหยุดอยู่ตรงทางแยก นางหลับตา สูดลมหายใจลึก

“ใต้ต้นเหมย…”

“หากคำสัตย์เริ่มต้นที่นั่น ข้าก็จะจบมันที่นั่นเช่นกัน”

นางหันก้าวไปยังแสงจันทร์ที่ปลายอุโมงค์ เบื้องหน้านั้น คือสวนต้องห้ามที่กลีบเหมยโปรยปรายไม่เคยขาด

สวนต้องห้ามกลางวังหลวง ใต้ต้นเหมยพันปี

ไป๋ซูเหยียนก้าวขึ้นจากอุโมงค์ลับ สู่ลานเปิดโล่งที่ไม่มีใครเยื้อก้าวเข้ามานานนับสิบปี เบื้องหน้าคือต้นเหมยพันปีที่สูงใหญ่จนแสงจันทร์ลอดผ่านไม่ถึงพื้น แต่กลีบเหมยกลับร่วงลงเงียบงัน ราวกับลมหายใจของเวลา

นางเดินเข้าไปใกล้อย่างช้า ๆ แต่ละก้าวจมลึกลงในหิมะ แต่หัวใจของนางกลับเร่าร้อน ที่หน้าต้นไม้ใหญ่ มีก้อนหินก้อนหนึ่งถูกสลักลายกลอน

“หากความรักคงอยู่ตลอดไป ใยต้องนับวันคืนแห่งการรอคอย...”

นางเคยได้ยินกลอนนี้ในวัยเยาว์ มันคือคำกลอนที่เขาเอ่ยกับนางในคืนหิมะแรก นางทรุดลงตรงหน้าก้อนหินนั้น วางกล่องไม้ลงบนพื้นหิมะ แล้วเปิดออกอีกครั้ง

กระจกเล็กยังอยู่ เงาสะท้อนเผยภาพเด็กชายในอดีต แต่เมื่อนางหลับตา นางกลับเห็นหลายใบหน้าซ้อนทับกัน

ม่อเสวี่ยในวัยหนุ่ม

หลี่เจินผู้เฉลียวฉลาด

หลี่เหยียนที่เงียบขรึมแต่คอยปกป้องนางไม่ต่างจากคำสาบาน

“ข้าจำไม่ได้ ว่าใครคือผู้ที่ยื่นดอกเหมยให้ข้าในวันนั้น ข้าจำได้เพียงว่า ความรู้สึกตอนนั้นมันอบอุ่น”

นางหลั่งน้ำตาออกมา แต่ไม่ใช่เพราะความเศร้า หากแต่เป็นเพราะหัวใจที่กำลังเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากด้านหลัง ไป๋ซูเหยียนหันกลับ เงาร่างสูงสง่าภายใต้ชุดคลุมหิมะยืนอยู่ไม่ไกล

หลี่เหยียน...

เขาเดินเข้ามาอย่างเงียบ ๆ ไม่เอ่ยคำใดออกมา เพียงหยุดยืนอยู่ตรงหน้าต้นเหมย ราวกับกำลังฟังเสียงจากอดีต

“ท่านตามข้ามาหรือ?” นางถามเสียงสั่น

“ข้าไม่ได้ตามเจ้า” เขาตอบเสียงเรียบ “ข้าเฝ้ารออยู่ที่นี่ทุกปี ในวันเดียวกันนี้”

เขายื่นกล่องไม้ใบที่สองให้ กล่องซึ่งเหมือนกับของนางทุกประการ แต่ภายในมีสิ่งหนึ่งที่แตกต่าง “แหวนหยก” วงหนึ่งที่สลักคำว่า “คำสัตย์”

“นี่คือสิ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าตั้งแต่สิบปีก่อน เมื่อเราสัญญากันใต้ต้นเหมย แม้เจ้าจะลืม แต่ข้าไม่เคยลืม”

ซูเหยียนนิ่งงัน นางหยิบแหวนนั้นขึ้นมา แล้วสวมใส่มันอย่างช้า ๆ มันพอดีกับนิ้วของนางอย่างประหลาด

“ข้าไม่แน่ใจว่า คนที่อยู่ในกระจกวันนั้นคือท่าน แต่ข้าแน่ใจว่าใจข้าเลือกท่านในวันนี้”

หลี่เหยียนยิ้มเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่หายากยิ่งในวังหลวง อ่อนโยนและเปราะบางในเวลาเดียวกัน เขาคุกเข่าลงตรงหน้านาง

“แม้คำสัตย์ในอดีตจะไม่ถูกรับรู้ แต่คำสัตย์ของข้าในตอนนี้ จะสลักอยู่ใต้ต้นเหมยต้นนี้ตลอดไป”

กลีบเหมยร่วงลงบนไหล่ทั้งสองคน ดุจดั่งพรจากฤดูหนาวอันนิ่งสงบ เงาของทั้งสองทอดยาวใต้แสงจันทร์ กลายเป็นภาพเงาคู่ ที่เวลาจะมิอาจลบเลือนมันไปได้อีก

ณ มุมหนึ่งของวังหลวง ม่อเสวี่ยยืนอยู่ใต้ชายคา เฝ้ามองต้นเหมยจากระยะไกล เขาไม่ได้ก้าวเข้าไป เพียงแค่เงยหน้ามองกลีบเหมยที่ลอยปลิว ราวกับคำตอบในใจของเขาได้ตกลงแล้ว

“คำสัตย์ของข้า จะกลายเป็นลมหายใจของเงา เฝ้ารอและปกป้อง แม้จะไม่มีชื่อในใจเจ้าอีกต่อไปก็ตาม...”

[1] ครั่ง คือ วัสดุชนิดหนึ่งที่ใช้สำหรับปิดผนึกเอกสารหรือสิ่งของสำคัญในสมัยโบราณ