9 ฆ่าปิดปาก

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนอากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หญิงสาวเริ่มมีอาการตัวหนาวสั่น แหงละสิวันนี้เธอเจอทั้งแดดทั้งลม แถมยังมาโดนน้ำเย็นของน้ำตกต่ออีก ต่อให้แข็งแรงแค่ไหนถ้าไม่ฟิตจริง ใครก็สู้ไม่ไหว

“อดทนหน่อยนะคุณแถวนี้ยังไม่ปลอดภัย ต้องผ่านป่าด้านหน้าไปก่อน”

เขาบอกน้ำเสียงจริงจัง เมื่อสัมผัสไอร้อนที่เพิ่มขึ้นจากตัวหญิงสาวด้านหลัง ทั้งยังต้องเดินแข่งกับเวลา กลางป่ายิ่งดึกยิ่งอันตราย

“พวกนั้นยังตามเรามาหรือคะ”

“พวกนั้นคงตามเรามาไม่ทันแล้ว ผมหมายถึงพวกสัตว์ป่าน่ะ อดทนอีกหน่อยนะใกล้ถึงแล้ว ข้างหน้ามีที่พักที่ปลอดภัยอยู่”

“ที่พักที่ปลอดภัยหรือคะ”

คนตัวเล็กถามน้ำเสียงดีใจ แต่ต่อให้ดีใจแค่ไหนร่างกายมันก็บอกไม่ไหวอยู่ดี เนื้อตัวเปียกชื้นชุ่มไปทั้งตัว ร่างเล็กหนาวสั่น ปวดหนึบไปทั้งทั่วร่างจนแทบขยับไม่ไหว คิมหันต์เห็นอาการหญิงสาวดูไม่ดี จึงรีบเร่งฝีเท้าก้าวเดินให้เร็วขึ้น

“คุณมาที่นี่กับใคร”

เมื่อเห็นคนบนหลังนิ่งเงียบไปจึงเริ่มชวนคุย แต่กลับไร้เสียงตอบกลับ

“คุณ คุณ ทำไมเงียบไปเป็นอะไรหรือเปล่า” อังวรีได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงของเขาจึงตอบ

“ทิ้งฉันไว้ที่นี่เถอะ ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้ว แบกฉันไว้แบบนี้จะทำให้คุณเดินได้ช้า”

“พูดอะไรอย่างนั้น! คุณแค่เริ่มมีไข้ นั่นไงถึงแล้ว อยู่ที่นี่คุณจะปลอดภัย”

เสียงเข้มดุ ก่อนยื่นหน้าชี้ให้ดูกระท่อมด้านหน้า ร่างไร้เรี่ยวแรงถูกประคองวางลงอย่างนุ่มนวลเมื่อถึงจุดหมาย

“ที่นี่คือที่ไหน ทำไมคุณถึงมั่นใจนักว่าเราจะปลอดภัย”

“ที่นี่คือไร่คิมหันต์”

“เรามาถึงกันแล้วหรือคะ”

“ยังหรอกนี่แค่เข้าเขตไร่ ยังต้องเดินต่ออีกประมาณสิบกิโล”

คนอ่อนแรงเบิกตากว้าง เดินขึ้นเขา โดดหน้าผา เดินจนขาลากแถมโดนผลักตกเหวน้ำตกว่ายากแล้ว แต่นี่จะให้เธอเดินต่ออีกสิบกิโล แค่จะแรงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งตอนนี้ยังไม่มีเลย เธอคิดก่อนตัดสินใจหนักแน่น

“คุณไปเถอะ พูดจริงนะ ถึงยังไงกลับไปก็ต้องถูกพวกนั้นตามมาฆ่าตายอยู่ดี ปล่อยฉันตายอยู่ที่นี่ดีกว่า”

“ทำไมถึงยอมแพ้ง่ายจัง อดทนมาได้ตั้งไกลจะมายอมตายเพราะระยะทางแค่สิบกิโลเหรอ”

“คุณไม่รู้หรอกว่าวันนี้ฉันเจอกับอะไรมาบ้าง นักท่องเที่ยวที่ขึ้นเขามาพร้อมกัน ทุกคนถูกพวกมันฆ่าตายต่อหน้าต่อตาฉันเลย ทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของพวกเขา เพียงเพราะฉันไปบังเอิญได้ของที่ไม่ควรได้มาเท่านั้น ทุกคนเลยต้องมาตายเพราะฉันคนเดียว”

อังวรีบอกเสียงสั่นเครือพร้อมกับปล่อยโฮออกมา หากเป็นเวลาปกติเธอคงจะเข้มแข็งได้มากกว่านี้ นี่คงเพราะพิษไข้

“คุณร้องไห้เหรอ”

“ฮือ ฮือ ฮือ คุณก็อาจจะตายถ้ายังอยู่ใกล้ฉันแบบนี้ เพราะทุกคนที่อยู่ใกล้ฉันวันนี้ตายหมดแล้ว เหลือแค่คุณคนเดียวนี่แหละ” เธอบอกเสียงสั่นเครือร้องไห้ระบายความอัดอั้นออกมา

“มีผมอยู่ด้วย คุณจะไม่เป็นอะไร ผมสัญญา”

“ขอบคุณนะ ถึงจะรู้ว่าคุณแค่ปลอบใจ ถ้าพวกมันตามมาคุณหนีเอาชีวิตรอดไปก่อนได้เลย ฉันจะไม่เป็นภาระคุณ ไม่อยากเห็นใครตายต่อหน้าอีกแล้ว”

ภาพนักท่องเที่ยวถูกยิงตายบนเขายังติดตาไม่หาย ทำให้หญิงสาวสะเทือนใจไม่น้อย และคงจะติดตาไปตลอดชีวิตจากนี้ ต่อให้อยากลืมมากแค่ไหนก็ไม่อาจลบภาพความทรงจำนั้นไปได้ 

“อย่าคิดมากสิ พวกเขาแค่โชคร้ายถ้าออกจากที่นี่ไปได้ ผมจะช่วยคุณจับพวกมันมาลงโทษแก้แค้นให้คนพวกนั้นให้ได้”

เขาบอกน้ำเสียงหนักแน่น แต่อังวรีคิดว่าเป็นเพียงพูดปลอบโยนเพื่อให้เธอสบายใจขึ้นเท่านั้น

คำพูดแสนธรรมดาทำเธอสะอึก หวนนึกถึงเหตุการณ์นักท่องเที่ยวโดนยิงต่อหน้าเธอผุดขึ้นมาฉายซ้ำไปซ้ำมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้

“คุณเป็นคนดีใช่มั้ย”

ใบหน้าสวยถามน้ำเสียงเธออ่อนแรงเต็มที ก่อนพูดต่อ

“ช่างเถอะยังไงฉันก็คงต้องตายอยู่ดี จะดีไม่ดีก็ไม่สำคัญแล้ว”

เธอบอกน้ำเสียงหมดหวัง

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ”

“เพราะฉันได้ยินพวกนั้นพูด ยังไงก็ต้องเก็บฉันให้ได้ นั่นหมายถึงต้องฆ่าให้ได้ ส่วนคุณ คนดีที่ไหนจะมาอยู่ในป่ากลางดึกกลางดื่นแบบนี้จริงมั้ย”

“แล้วทำไมพวกนั้นต้องฆ่าคุณด้วยล่ะ”

“ปิดปากไง”