8 ดูแล

“ไม่เป็น”

“ไม่เป็นไรแค่เชื่อใจผมก็พอ”

ได้ยินคำพูดแบบนี้เธอเริ่มใจคอไม่ดี หากเขาพาเธอโดดลงไปด้านล่างจากตรงนี้เธอต้องหัวใจวายตายแน่ ถ้าให้เลือกว่าจะต้องตายแบบไหน เธอขอโดนยิงตายอยู่ตรงนี้ดีกว่าจมน้ำตาย คนว่ายน้ำไม่เป็นเริ่มกลัว

“ไม่นะ! ฉันไม่โดด  ว้ายย........... อุ๊บ”

เห็นท่าทางจริงจังจากเงาคนด้านข้าง ต้องเป็นอย่างที่คาดไว้แน่ คิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กจึงรีบร้องปฏิเสธทันควัน ราวกับอีกฝ่ายรู้ทัน ไม่ต้องรอให้เธอได้เอ่ยพูดอะไร ร่างน้อยก็ถูกผลักให้ลอยลงหน้าผานำไปก่อน จากนั้นเขาจึงกระโดดตามลงไป

ร่างบางตกกระแทกลงผืนกระแสน้ำเย็นจัด ดำดิ่งลงกลางธารน้ำท่ามกลางความมืดสนิท อังวรีสำลักกลืนน้ำเข้าไปหลายอึกก่อนทุกอย่างจะดับวูบไป ร่างน้อยหมดสติจมลงใต้ผิวน้ำอย่างเชื่องช้า

พ่อเลี้ยงหนุ่มงมผุดงมโผล่ตามหาจนพาร่างไร้สติขึ้นเหนือน้ำมาได้ พาขึ้นบนฝั่ง สองมือกดหน้าอกเป็นจังหวะสลับกับเป่าลมผายปอดตามขั้นตอนที่ถูกฝึกมาอย่างมีสติ ราวหนึ่งนาทีร่างที่นอนแน่นิ่งไปก่อนหน้าเริ่มรู้สึกตัวสำลักน้ำออกมา คิมหันต์ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก พร้อมกับช่วยลูบหลังให้คนสำลัก

“แคร็ก! แคร็ก! ”

“เป็นอะไรมั้ยคุณ รู้สึกเจ็บตรงไหน มีจุกที่หน้าอกหรือเปล่า”

เสียงทุ้มถามด้วยความเป็นกังวล ห่วงคนตรงหน้าจะบาดเจ็บจากแรงกระแทกลงน้ำเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่คิดเช่นนั้น

“แคร็ก! แคร็ก! คุณบ้าหรือไง ฉันบอกว่าไม่โดด ฉันว่ายน้ำไม่เป็น รู้มั้ยว่าฉันกลัวมากเลย กลัวมากๆเลย ฮือ ๆ”

คนกลัวพ่นคำบ่นออกมาเพราะความตกใจ อย่างลืมตัว ลืมไปเลยว่าเขาพึ่งช่วยชีวิตเธอเอาไว้

“ผมรู้แล้ว ผมรู้แล้ว ผมขอโทษ”

“รู้แล้ว รู้แล้ว รู้แล้วยังมีหน้าผลักฉันลงมาอีก ฉันกลัวการจมน้ำ มากกว่าการถูกยิงตายอยู่บนนั้นอีกนะรู้มั้ย ”

เสียงเล็กแหบสั่นเครือ บ่นไม่หยุดยกสองมือทุบที่หน้าอกกว้างระรัว ทั้งดีใจทั้งโกรธและกลัวในเวลาเดียวกัน โชคดีที่ด้านล่างไม่มีโขดหิน ไม่อย่างนั้นเธอได้ตกลงมาคอหักตายไปแล้ว

“คุณไม่เป็นอะไรหรอก สบายใจได้ สมองก็ยังดีมากด้วยเห็นมั้ยบ่นผมได้ขนาดนี้ แขนก็ใช้การได้ปกติดีดูสิ ทุบจนผมเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย”

พ่อเลี้ยงบอกยิ้ม ๆ เมื่อประเมินเบื้องต้นแล้ว เห็นหญิงไม่เป็นอะไรมากเขาก็โล่งใจ เสียดายที่อังวรีไม่มีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มหล่อเหลานี้ชัดๆ

รอดมาได้แทนที่เธอจะขอบคุณเขาก่อนสิ่งอื่นใด กลับเอาแต่บ่นไม่หยุดประหลาดคน พ่อเลี้ยงหนุ่มคิด แต่ก็สัมผัสได้ถึงความหวาดกลัวของคนตัวเล็ก พอเข้าใจที่หญิงสาวแสดงออกมาเช่นนี้

“ยังจะมาพูดแบบนี้อีก”

“ผมขอโทษ ผมผิดเอง ตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก นอกจากพาคุณโดดลงมา แล้วนี่คุณลุกไหวมั้ยเราต้องรีบไปจากตรงนี้กันก่อน” เขาบอกพร้อมกับช่วยพยุงร่างน้อยให้ลุกขึ้น

“โอ๊ย!”

“เป็นอะไรไป เจ็บตรงไหน”

“ขาค่ะ”

“ตรงไหนครับ เจ็บมากมั้ย” เสียงทุ้มถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนขึ้น

“นิดหน่อยค่ะ คิดว่ายังพอเดินไหว”

“ตรงนี้เจ็บมั้ย”

“โอ๊ย...” มือสากเพียงบีบที่ข้อเท้าเล็กน้อย คนตัวเล็กก็ร้องโอดโอยออกมา ดูท่าไม่ดีเสียแล้ว

“คุณขึ้นขี่หลังผมแล้วกัน”

คิมหันต์บอกพร้อมกับนั่งย่อตัวลงในท่าพร้อมให้คนตัวเล็กขึ้นหลังตัวเองได้สะดวก

“ไม่เป็นไร ฉันเดินเองไหวอยู่”

“ไม่ได้! ตรงนี้มืดมาก ผมมองไม่เห็นว่าขาคุณเป็นอะไรมากรึเปล่า ถ้าปล่อยให้ฝืนเดินต่ออาจทำให้เป็นหนักมากกว่าเดิมก็ได้หนทางอีกไกล คุณเซฟขาคุณไว้ก่อนดีกว่า ขึ้นมาเร็วอย่าดื้อ”

เสียงเข้มดุขึ้นพร้อมกับออกคำสั่งน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนอธิบายเพิ่มให้อีกฝ่ายเข้าใจในเจตนาของตน อังวรีไม่ได้เถียงต่อเพราะสิ่งที่เขาพูดก็ถูก หากฝืนตอนนี้แล้วเดินต่อไม่ไหว ยิ่งจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับเขาอีก คิดได้ดังนั้นจึงทำตามที่ชายหนุ่มบอกอย่างว่าง่าย

“ฉันไม่ใช่เด็กน้อยซักหน่อย มาว่าฉันดื้อน่ะ”

คนตัวเล็กบ่นเสียงเบาในลำคอ ตั้งใจให้เขาได้ยินนั่นแหละ พ่อเลี้ยงหนุ่มได้แต่ยกยิ้มมุมปาก เอ็นดูกับคำพูดของหญิงสาว คิมหันต์พาร่างน้อยเดินไปตามริมลำธารน้ำตกไปเรื่อย ๆโดยไม่เอ่ยอะไรอีก