ตอนที่7 ใช้ชีวิตปกติ

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

มหาลัย

"แกยังไม่กลับใช่ไหม"

ข้าวหอมเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างของขวัญ

"ใช่ วันนี้อาสิงห์ติดธุระเลยมารับช้านิดหน่อย"

"งั้นฉันนั่งรอเป็นเพื่อนแกก่อนละกัน"

เพราะข้าวหอมก็ไม่ได้รีบไปไหนอยู่แล้ว อีกอย่างคอนโดก็อยู่ติดมหาลัยเลยจะนั่งเป็นเพื่อนของขวัญเสียก่อน ถ้าเธอกลับก่อนของขวัญคงต้องนั่งรอคนเดียว

"งื้อ เพื่อนหอมน่ารักที่สุด"

"ตั้งแต่เปิดตัวคบกับอาสิงห์ แกดูมีความสุขตลอดเวลาเลยนะ"

"ก็คนมันมีความสุขจริง ๆ นี่หน่า มันโคตรดีต่อใจเลย"

ของขวัญตอบไปด้วยยิ้มไปด้วย

"ฉันดีใจนะที่ยังเห็นว่าแกมีความสุขและหลังเรียนจบจะมีข่าวดีเกิดขึ้น"

เพราะของขวัญจะแต่งงานหลังเรียนจบเลย และตอนนี้เพื่อนกำลังอินเลิฟมากซึ่งผู้ชายที่เป็นเจ้าของหัวใจของเพื่อนคือคนที่เพื่อนนับถือเป็นอามาก่อน แต่ตอนนี้สถานะได้เปลี่ยนไปแล้ว จากสถานะอาหลานกลายเป็นคู่รักกันเรียบร้อยแล้ว

"ฉันอยากให้แกมีแฟนบ้างจัง ถ้าแกได้คบใครสักคนหรือได้มีคนดูแล ไม่แน่หลังเรียนจบเราสองคนอาจจะมีข่าวดีพร้อมกันก็ได้"

"แหม่ตอนนี้ฉันยังหาใครไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันให้แกนำไปก่อนเลย"

ข้าวหอมตอบกลับเพื่อนไปอย่างนั้น

"แกน่ารักจะตาย ตัวก็ขาวจั๊วะ ยิ่งเวลาแกได้แต่งหน้าแต่งตัวคนเข้าหาเยอะมาก แต่แกแค่ไม่สนใจใคร"

ของขวัญเอ่ยชื่นชมเธอไม่หยุด

"แต่เวลามาเรียนฉันไม่ได้มีใครอยากเข้าหานี่หน่า"

"คนอื่นคงคิดว่าแกเป็นเด็กเรียน เพราะแกชอบใส่แว่น"

"ก็ฉันขี้เกียจใส่คอนแทคเลนส์"

"แต่ฉันอยากให้แกได้ลองมีแฟนจริง ๆ นะ ฉันอยากให้แกได้ลองมีประสบการณ์ในเรื่องบางเรื่องบ้าง บอกเลยว่าฟินมาก คิก ๆ"

"ประสบการณ์เรื่องอะไรเหรอ?"

ข้าวหอมถามอย่างสงสัยเพราะเห็นเพื่อนหน้าแดงพร้อมหัวเราะคิกคัก

"ก็เรื่องอย่างว่าไง เรื่องใต้สะดืออ่ะ มันฟินมากนะ ครั้งแรกอาจจะเจ็บนิด ๆ แต่หลังจากนั้นเหมือนขึ้นสวรรค์ ยิ่งได้ทำกับคนรักหรือได้ทำกับคนที่เข้ากับเราได้มันดีมากเลย"

"ทะลึ่ง! แกเนี่ยพูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันอุตส่าห์รอฟัง"

ข้าวหอมเม้มปากหน้าแดงระเรื่อ และมันทำให้เธอเผลอนึกถึงเรื่องในคืนนั้น เป็นคืนที่เธอไม่เคยลืม

ทุกอย่างยังคงเป็นความลับ

แม้แต่เพื่อนสนิทก็ยังไม่รู้

และสิ่งที่เพื่อนพูด เธอรู้ว่ามันเป็นยังไงและความรู้สึกมันเป็นยังไง เพราะเธอได้ลิ้มลองมาแล้วและยอมรับว่ารู้สึกดีมาก แอบเผลอนึกถึงสัมผัสนั้นอยู่บ่อยครั้งจนรู้สึกว่าต้องการแบบนั้นอีก เพราะสัมผัสนั้นยังตราตรึงนึกถึงทีไรก็วูบวาบไปหมด

และเรื่องครั้งนั้นหลังจากจบความสัมพันธ์เธอก็แอบออกมาจากโรงแรมโดยที่เขาไม่รู้ตัว เพราะเป็นความสัมพันธ์ที่ตกลงกันตั้งแต่ทีแรก เธอคิดว่าออกมาแบบนั้นมันดีที่สุด

"แหม่หน้าแดงเชียวนะ ว่าแต่สเป็กแกเป็นยังไงเหรอ? ตั้งแต่เราคบกันเป็นเพื่อนมา เรายังไม่รู้สเป็กของกันและกันเลย"

"ไม่รู้สิ ฉันไม่มีสเป็กหรอก..."

พอนึกถึงเรื่องสเป็กใบหน้าหล่อของใครบางคนก็ผุดเข้ามาในหัว

"ฉันก็ไม่มีสเป็ก เจอคนที่ใช่ก็ใช่เลย อย่างอาสิงห์คือคนที่ใช่สำหรับฉัน ต่อให้อาสิงห์จะอายุเยอะกว่าฉันแต่ฉันก็รัก ถ้าเราเจอคนที่ใช่ต่อให้คน ๆ นั้นจะมีความต่างจากเรา เราก็ยอมรับได้หมด"

คำพูดของเพื่อนทำให้ข้าวหอมนึกตามและเป็นอีกครั้งที่ใบหน้าของเขาคนนั้นผุดเข้ามาให้นึกถึงอีกครั้ง

"ที่อาสิงห์หน้าเด็กสงสัยอาสิงห์ได้กินเด็กอย่างแกมั้งถึงได้หน้าเด็กเป็นอมตะ"

"บ้า แต่อาสิงห์หน้าเด็กอยู่แล้วนะ หน้าเด็กก่อนที่จะได้กินฉันอีก"

ของขวัญไม่ปฏิเสธพร้อมตอบอย่างเขินอาย

"ไม่ปฏิเสธซะด้วย"

"อย่าแซวสิ ฉันเขินนะ แต่คนที่อายุเยอะแล้วดูไม่แก่ก็ไม่ได้มีแค่อาสิงห์นะ พ่อฉันก็ไม่ได้แก่ ถ้ามีโอกาสฉันจะพาแกไปเจอพ่อสักครั้ง แกจะได้รู้ว่าฉันพูดจริงไม่ได้โม้"

ของขวัญพูดถึงพ่อขุนของเธออย่างภูมิใจ และอยากให้ข้าวหอมได้เจอพ่อสักครั้ง เพราะข้าวหอมยังไม่เคยเจอพ่อเธอมาก่อน และเธอก็ไม่เคยเปิดรูปให้ข้าวหอมดู เพราะเธอไม่ได้มีรูปพ่อที่ดูดีในโทรศัพท์และไม่ได้ถ่ายรูปพ่อบ่อย อีกอย่างที่เธอไม่อยากให้ดูรูปเพราะรูปกับตัวจริงต่างกัน ตัวจริงพ่อเธอหล่อมาก เลยอยากให้เพื่อนเจอตัวจริงมากกว่าจะได้ไม่คิดว่าเธอโม้

"ฉันเชื่อแกอยู่แล้ว สมัยนี้คนที่อายุแตะเลขสี่แต่หน้าไม่เปลี่ยนมีให้เห็นตลอดโดยเฉพาะดารา แต่ฉันก็หวังว่าจะได้เจอคุณพ่อบ้างเพราะที่ผ่านมาเจอแต่อาสิงห์"

"ก็ฉันมักรบเร้าให้อาสิงห์เป็นธุระทุกอย่างให้ตลอด เพราะอยากมีช่วงเวลากับอาสิงห์ให้มาก ๆ แกเลยเจอแต่อาสิงห์"

"จ้า ฉันเข้าใจ ว่าแต่แกอยู่กับอาสิงห์ตลอดแบบนี้คุณพ่อจะไม่เหงาเหรอ"

"รายนั้นไม่เหงาหรอกเพราะพ่อฉันสาว ๆ เยอะ"

"แกรู้เหรอว่าคุณพ่อสาวเยอะ"

"รู้สิ ถ้าแกบอกว่ากินเด็กแล้วเป็นอมตะคงต้องใช้กับพ่อฉันแล้วล่ะ เพราะรายนั้นมีแต่สาว ๆ เด็ก ๆ เข้าหา"

"พ่อแกเคยคิดจะหาคุณแม่ให้แกหรือเปล่า"

"หึ ถ้าพ่อคิดจะหาคงไม่ปล่อยให้แก่จนอายุสี่สิบหรอก ฉันเห็นแต่พ่อควงเล่น ๆ ไม่คิดเอาใครจริงจังสักคน"

"หรือคุณพ่อกลัวแกไม่พอใจ เลยไม่คิดคบใคร"

"ฉันไม่ติดเลยถ้าพ่อจะคบใคร อยากให้พ่อมีด้วยซ้ำจะได้มีคนอยู่ข้างกาย ฉันแอบเชียร์อยู่ตลอดว่าเมื่อไหร่พ่อจะมีแฟนสักที จนตอนนี้ฉันเลิกเชียร์แล้วล่ะ เพราะพ่อคงไม่เอาใครแล้ว ถ้าจะเอาคงเอาไปนานแล้ว"

"ถ้าฉันได้เจอคุณพ่อ ฉันจะฟ้องคุณพ่อว่าแกนินทาท่าน"

ข้าวหอมพูดอย่างขบขันและพูดคุยกับของขวัญกินเวลาไปเกือบยี่สิบนาที จากนั้นก็แยกย้ายกัน